Κι εκεί που περπατάς -[προσεκτικά, γιατί 'ναι νύχτα κι ως γνωστόν όποιος νύχτα περπατά λάσπες και σκατά πατά]- ξάφνου βλέπεις τα κασμίρια και τα κουλγούλια σε ντεκόρ με ψεύτικα κοντότριχα πετ.
Είναι προφανής η επιμέλεια στη διακόσμηση της βιτρίνας. Λιτή, παλιακιά και πέρα από κάθε λογική, κάνει τελικά τη δουλειά της μια χαρά, αφού ακόμη και σήμερα [εφτά μέρες μετά] προσπαθώ να κατανοήσω τη σχέση των πλαστικών πετ με τα υφάσματα. Είναι δε τόσο κουλή η διακόσμηση τούτη που σε βάζει σε υποψίες. Σχεδόν πείθεσαι πως έχει γίνει επίτηδες. Πως δεν πρόκειται για μια χοντροκομένη ξεπέτα, αλλά για ένα σαρκασμό, επί τούτου βυθισμένο στην παραδοξότητα.
Μόλις δε κάνεις 'έτσι' και αντικρίζεις τον ύμνο στη γερμανική μηχανουργία, [σα μούτζα στην υψηλή τέχνη της bespoke ραπτικής] αντιλαμβάνεσαι ότι οφείλεις να υποκλιθείς στον αριστοτεχνικό βηματισμό ακύρωσης της αισθητικής, που τελικά οδηγεί βιτριολικά, μακιαβελικά, στην εξύψωση αυτού που ακυρώνει. Ανυπομονώ να επιστρέψω και να γνωρίσω από κοντά τον ιδιοκτήτη.
γκίλτι σίμσον - it's a man's world
n'joy
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου