Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Κάγκελα


Ο Bernard Madoff ίδρυσε το 1960 την εταιρεία Bernard L. Madoff Investment Securities LLC –εννοείται εισηγμένη στο χρηματιστήριο της wall street- και ως εξέχων μέλος της πιο ισχυρής οικονομίας του πλανήτη διετέλεσε και non-executive πρόεδρος του NASDAQ.

Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεστε, για το είδος του επιχειρηματία που τα μήντια λατρεύουν να αποκαλούν «larger than life», από αυτούς που θαυμάζουν όσοι Έλληνες συμπυκνώνουν τη φιλοσοφία ζωής τους σ’ ένα πούρο που στοιχίζει περισσότερο από το μεροκάματο του ανειδίκευτου εργάτη. Είμαι σίγουρη ότι πυλώνες της ελληνικής οικονομίας και του lifestyle, σαν τη Γιάννα, τον Πέτρο και άλλοι του ιδίου φυράματος, συγκαταλέγονταν στους θαυμαστές του.

Καθώς το χρήμα έρεε για χρόνια στα χρηματιστήρια του πλανήτη, με την ίδια ευκολία που ρέει κι η εμπιστοσύνη στο αίμα των ανυποψίαστων επενδυτών, το ανήσυχο πνεύμα του Madoff δεν σταματούσε να παράγει ιδέες για να γίνεται όλο και πιο πλούσιος. Υπήρχαν βέβαια κάποια μικρά εμπόδια στο δρόμο του, που ονομάζονται νόμοι, αλλά μικρή σημασία είχαν μπροστά στην καύλα του να βάζεις κωλοδάχτυλο ακόμη και στην Ύβρι.
Το τέλος αυτής της ιστορίας γράφηκε χθες, όταν το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Νέας Υόρκης ανακοίνωσε την καταδίκη του Madoff σε 150 χρόνια φυλάκιση. Η απάτη των 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων μπορεί να στοίχισε σε κάποιους το σπίτι ή τη σύνταξή τους (ή και τα δυο), πάντως εκείνος, βλέποντας τα ζόρια να έρχονται, είχε μεταφέρει στον προσωπικό λογαριασμό της συζύγου του 15 εκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα της εταιρείας για μια δύσκολη στιγμή. Όπως διαβάζω, απ’ αυτά έχουν περισσέψει κάτι ψιλά –γύρω στα 2,5 εκατομ. δολάρια- διότι είχε προϋπάρξει δικαστική εντολή κατάσχεσης των περιουσιακών του στοιχείων, ύψους 171 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Καθώς διάβαζα τις λεπτομέρειες της υπόθεσης στις διεθνείς ιστοσελίδες, μου δημιουργήθηκε η σκέψη ότι θα έχει μετανιώσει που δεν επέλεξε να ζήσει στην Ελλάδα, όπου θα είχε εξασφαλισμένα γκλαμουράτα γηρατειά. Ούτε λόγος για φυλακές και μαλακίες. Το αντίθετο μάλιστα. Θα έστηνε τις απάτες του με την άνεσή του, κλέβοντας ασύστολα, χωρίς κανένας μηχανισμός ελέγχου ή εκπρόσωπος της δικαστικής εξουσίας να διανοηθεί να τον αγγίξει. Οι προσκλήσεις στα Μέγαρα, τα Ηρώδεια και τα μεγαλοπρεπή εγκαίνια μουσείων θα πήγαιναν σύννεφο, οι πολιτικοί άνδρες θα κωλογλύφονταν για κανένα ψίχουλο, θα έστηνε μια χαρά προφίλ δημιουργώντας 5-6 θηριωδώς απατηλές φιλανθρωπικές οργανώσεις και ιδρύματα και θα πέρναγε ζωή και κότα.

Η εξήγηση μπορεί να είναι απλή. Διάβασα ότι μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, απευθύνθηκε σε όσα από τα θύματα της απάτης του παρευρίσκονταν στην εκδίκαση της υπόθεσης και ζήτησε συγγνώμη, οπότε είναι πιθανόν ο άνθρωπος να είχε εναπομείναντα θύλακα τσίπας και ως εκ τούτου δεν διανοούνταν να ζήσει σε μια χώρα όπου ό,τι είναι νόμιμο θεωρείται και ηθικό.

Τρίτη, παρέα με έναν φανατικό καπνιστή


requiem pour un twisteur
n'joy

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Δράκουλας

Την Τετάρτη, στις 11 το βράδυ, θα προβληθεί στον δημοτικό κινηματογράφο του Χολαργού, η ταινία του Ν. Ζερβού "Ο Δράκουλας των Εξαρχείων". Την πληροφορία μου ζήτησε να σας μεταφέρω ο φίλος μου ο Α., που είναι ταμένος λάτρης του κινηματογράφου και εκτιμά γενναιόδωρα τις cult σουρεαλιστικές ταινίες, ακόμη κι όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά.

Διότι, εκτός απ' την πλάκα, τι έχει να μας πει σήμερα μια τέτοια ιστορία; Η διεύρυνση της φαντασίας, η απελευθέρωση από τον έλεγχο της λογικής, η αισθητική και ηθική κονιορτοποίηση προκαταλήψεων και στερεοτύπων, όλα αυτά τα θεωρητικά απαιτούμενα του σουρεαλισμού, προσπεράστηκαν από την ελληνική κοινωνία με έναν έρποντα βουβό κυνισμό. Τώρα ξεσπαθώνει ανεξέλεγκτη, χωρίς προσανατολισμό, παγιδεύοντας τους ανθρώπους της τέχνης σ' ένα τέλμα αμηχανίας και αυτοσυντήρησης. Γι' αυτό η καλλιτεχνική δημιουργία στη χώρα αδυνατεί να σπρώξει το πράγμα μπροστά, αδυνατεί δηλαδή να επιτελέσει το καθήκον της, να προκαλέσει σοκ και δέος στους αποκοιμισμένους και αφομοιώνεται ασκαρδαμυκτί από τη μαύρη τρύπα της λαίμαργης αυτοϊκανοποίησης.

Με λίγα λόγια, αναζητείται κατεπειγόντως καλλιτεχνικό έργο που θα καρφώσει ένα παλούκι "να" στην καρδιά του κτήνους, του Δράκουλα που μας πίνει το αίμα, ενώ εμείς απολαμβάνουμε ηδονικά το λήθαργο από το δάγκωμα στις σάρκες μας. Tssss!!!

on a clear day...


you can see forever
n'joy

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

what now my love?

Το κλείσιμο του Ε.Τ. και του City είναι η αρχή μιας σειράς από λουκέτα που πρόκειται να μπουν, μιας σειράς αναμενόμενης που δεν αποτελεί έκπληξη, παρά μόνον για όσους είτε κοιμούνται όρθιοι είτε αδιαφορούν παγερά για τα μ.μ.ε.


Θα γραφούν και θα ειπωθούν πολλά, η πορεία όμως εφημερίδων, περιοδικών και καναλιών δεν πρόκειται να αλλάξει και η ουσία θα μείνει –όπως πάντα πλην ολίγων εξαιρέσεων- απ’ έξω.

Για την τηλεόραση τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Χρειάζονται λεφτά –για την ακρίβεια πολλά λεφτά- κοινός νους και γνώση. Χρειάζονται επίσης αντανακλαστικά. Στην Ελλάδα, εκτός του ότι τα κανάλια εκπέμπουν από πάντα χωρίς άδεια –επίτηδες ώστε η σχέση τους με την πολιτική εξουσία να είναι αμφίδρομα χειραγωγήσιμη- βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο. Εννοείται ότι σε όλο τον κόσμο η τηλεόραση λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως μέσω ελέγχου του όχλου. Απλώς στις χώρες όπου η τηλεόραση εκπέμπει χρόνια πολλά, έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτό δεν πρέπει να το πετάς στη μάπα του κοινού. Επίσης έχει γίνει αντιληπτό ότι υπάρχουν διαφορετικά «κοινά» και αν θέλεις να τα χειραγωγήσεις, οφείλεις να εκπέμπεις ένα πρόγραμμα για όλα τα κοινά και όχι μόνον για τα ευκόλως χειραγωγήσιμα. Επίσης, οφείλεις να γίνεις άσος στο «ξεκάρφωμα».


Στην Ελλάδα, επιλέχθηκε η λύση της ηλιθιοποίησης των «κοινών», που οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, όπου το πρόγραμμα των καναλιών παρακολουθούν κρεβατωμένοι συνταξιούχοι, νοικοκυρές που δεν παρακολουθούν, αλλά απλώς ακούν για να συνοδεύουν το μαγείρεμα και ντιπ ηλίθιοι, που χρεώνουν τα τρία κακά της μοίρας τους στις κυβερνήσεις που οι ίδιοι εκλέγουν, ζηλεύοντας που δεν μετέχουν στο λυσσαλέο πλιάτσικο. Τα υπόλοιπα «κοινά», είτε δεν βλέπουν πια τηλεόραση, είτε τη χρησιμοποιούν ως συσκευή παρακολούθησης ταινιών και αμερικάνικων σήριαλ. Η γοητεία και ο μαγνητισμός του μέσου, κατάφερε να συρρικνώσει ακόμη και το ταλέντο του Λαζόπουλου, ο οποίος, από εύστοχος καταγραφέας των ανθρώπινων αδυναμιών, μετέτρεψε τον εαυτό του σε γκρινιάρη χαϊδολόγο του ρουφιάνου που κρύβει μέσα του ένας λαός, που από το δημοτικό κιόλας μαθαίνει πως «δεν φταίω εγώ κύριε... ο πισινός μου το έκανε».


Στις εφημερίδες, όλοι μιλούν για μια εποχή μετάβασης και αλλαγών, αλλά ουδείς εννοεί αυτό που λέει. Αυτό που εννοούν, όσοι σπεύδουν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους ως opinion leaders, είναι ότι πρέπει να παραστήσουμε πως αλλάζουμε, με σκοπό να παραμείνουν τα πράγματα ακριβώς όπως ήταν και πριν. Οι ίδιοι δηλαδή άνθρωποι να έχουν το γενικό κουμάντο.


Οι ευκαιρίες που χάθηκαν τα προηγούμενα 20 χρόνια στην Ελλάδα, τα περίφημα «τραίνα» που πέρασαν και όλοι φρόντισαν να μην «ανέβουμε» είναι γνωστά. Μιλούσαν σε συνέδρια, ο ένας μετά τον άλλον οι ειδικοί, για τη στόχευση της ελληνικής οικονομίας, τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες, περνούσαν τα κοινοτικά πακέτα και το μόνο που καταλάβαιναν οι «υπεύθυνοι» και τα τσιράκια τους ήταν ότι «ήρθε το δολάριο».

Για να επιτευχθεί λοιπόν ο στόχος, δηλαδή η καθοδήγηση για το σχηματισμό μιας φανταστικής εικόνας της χώρας που προοδεύει –που στην πραγματικότητα πρόκειται για μερικές οικογένειες που απλά γίνονται πλουσιότερες- ήταν απαραίτητο να προσλαμβάνονται άσχετοι, πουλημένοι ή εξ επαγγέλματος οσφυοκάμπτες.


Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οι τελευταίες αντιστάσεις ενώπιον της προδήλου αληθείας -που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατά πάνω μας- προκύπτουν από το γεγονός ότι οι πολίτες εκεί έχουν ζήσει μερικές δεκαετίες απολαμβάνοντας «προνόμια» τα οποία στην Ελλάδα φαντάζουν επιεικώς από άλλον πλανήτη. Στη Μεγάλη Βρετανία π.χ. –παρόλο τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού- υπάρχουν ακόμη μονογονεϊκές οικογένειες που ζουν χάρη στις επιδοτήσεις του κράτους, στα χαμηλά όρια της αξιοπρέπειας είναι η αλήθεια, όρια πάντως που στην Ελλάδα δεν εξασφαλίζεις ούτε με δυο εργαζόμενους γονείς.


Εδώ πάλι, κορυφαίος λαϊκός ενημερωτής–του οποίου η εφημερίδα την προηγούμενη Κυριακή δεν πούλησε

ούτε 700 φύλλα, αλλά στην απορρόφηση κρατικής διαφήμισης σκίζει- όταν είχε ανάψει η κουβέντα για την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών-γυναικών, ωρυόταν από το τηλεοπτικό παράθυρο που τον φιλοξενούσε –έναντι αδράς αμοιβής- πως δεν κατανοούσε γιατί διαμαρτύρονται οι ελληνίδες μάνες και γιατί η λουξεμβούργια ή ολλανδή μάνα πρέπει να εργάζεται μέχρι τα 65 της χρόνια. Η απάντηση, πέρα από μια ροχάλα, είναι πως αν η ελληνίδα μάνα μάθει τι παρέχεται στις προαναφερόμενες μάνες της αλλοδαπής από τα κράτη στα οποία διαβιούν, θα αυτοπυρποληθεί μέσα στις φλόγες της μολότοφ που θα έχει ρίξει στα γραφεία της εφημερίδας του ανωτέρω Δημοσιογράφου.


Ούτως ή αλλιώς οι εφημερίδες και τα περιοδικά της χώρας πέρασαν και δεν άγγιξαν τη σχέση που δημιούργησαν με τους αναγνώστες τους ιστορικοί τίτλοι του εξωτερικού, πόσω μάλλον τους λόγους για τους οποίους ένα έντυπο χαρακτηρίζεται «ιστορικό». Και εφόσον ακόμη και τέτοια ισχυρά έντυπα ανά τον κόσμο ψάχνονται, κλείνουν, βρίσκονται σε κρίση, είναι απορίας άξιο -και οφείλεται αποκλειστικά σε κρυμμένο, κλεμμένο και καταφανώς συμφεροντολογικά διοχετευμένο χρήμα- το πως ακόμη δεν έχουν κλείσει τουλάχιστον τα μισά από τα έντυπα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.


Πέρα από βαθυστόχαστες ή επιφανειακές αναλύσεις, μετά από δεκαετίες απόρριψης ιδεών και ιδεολογιών ως ρομαντικών, άχρηστων και αναποτελεσματικών και απόλυτης κυριαρχίας και εξιδανίκευσης της απορυθμισμένης, στεγνής οικονομίας, είναι είτε αφελές είτε εκ του πονηρού να χύνονται δάκρυα για τις επιπτώσεις στον τύπο και την κρίση στη δημοσιογραφία, που υπηρέτησε σαν πιστό σκυλί όποιον την πλήρωνε. Απλά διότι εξ ορισμού δεν είναι αυτή η δουλειά της.


Στο μεταξύ, ενώ αυτά συμβαίνουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, παραέξω, που το σύστημα είχε πατήσει τρελά γκάζια, έχουν αρχίσει να σκίζονται τα λάστιχα, να καίγονται οι τσιμούχες και να σκάνε οι κινητήρες. Εδώ που όλα γίνονται με δανεικά, τι ακριβώς περιμένουμε να συμβεί;

Hi-hat club vol 1

Testiculo y Uno, δηλαδή Hulk Hodn και Twit One από την Κολωνία.
Παίζοντας με τη μουσική όπως εδώ.
Για ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μπες εδώ.
n'joy

Another two bite the dust




Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Vintage


ain't no sunshine - the soul fantastics

n'joy

Monday monday


Ευχαριστώ την eyedroplet για το ποστεράκι, το οποίο αυτή τη φορά έφτιαξε μόνον με τη δύναμη της σκέψης...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Αφιερωμένο 2

Αφιερωμένο!!!


ston pitsiriko

O - kantamoinen


Αλλούτερο σκανδιναβικό. Πέρα απ' το προγκρέσιβ και δώθε απ' το αβανγκάρντ. Από το δίσκο kantamoinen του "Ο" (δηλαδή του mika vainio) το "aurinkokala", μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Ακούς τούτα τα εμφατικά ανισόρροπα βρωμοπαράξενα (κανένας από τους χαρακτηρισμούς αρνητικός) και απορείς. Τι βρίσκεται πίσω από μια τέτοια καλλιτεχνική ιδιοτροπία, πέρα βέβαια από το γεγονός ότι ο δημιουργός κατάγεται από τη Φινλανδία. Σάουντρακ της 'κοσμογονικότητας' της σκοτεινής ύλης ή απλώς η περιγραφή μιας βαριάς κατάθλιψης με άρσεις σαν θέσεις σε πειραγμένη ελάσονα;
όπως και να 'χει, n' joy!

Η φωτογραφία είναι της eyedroplet.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Nils Petter Molvaer


Jazz από τη Νορβηγία. Μουσική που στοχεύει κάπου μεταξύ 6ου και 7ου τσάκρα!
Το έκτο track από τον φετινό δίσκο του nils petter molvaer "hamada" είναι το "soft moon shine" και μπορείτε να το βρείτε εδώ.
n'joy

Διαπιστώσεις



Αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση.
Ότι να' ναι!

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Acropolis museum



Διαβάστε όσα ακόμη δεν έγιναν, αλλά πρόκειται να... εδώ.

Η μοναδική περίπτωση να μη σκιάζεσαι με το εντερπράϊζ αρχιτεκτόνημα, είναι να βρίσκεσαι μέσα του.
Άντε να δούμε...

Acropolis museum παρά τρίχα






Οι άλλες δυο -βραβευμένες- προτάσεις: Ντ. Λίμπεσκιντ & Δ.Λ. Ποτηρόπουλος, είχε πάρει το 2ο βραβείο και Αλέξανδρος Τομπάζης, το 3ο.
Τo tell the black truth, έχουν και τα τρία την ίδια "διαστημοπλιέ - κάτσε καλά μη σε διακτινίσω" προσωπικότητα.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

re-edit


One step - aretha franklin featurecast

n'joy

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Εθελοντισμός uber alles


Μπήκαν οι πρώτες πυρκαγιές και φάνηκε αμέσως η αχαριστία που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό. Γκρίνια, διαμαρτυρίες και κατηγόριες προς τον αναπληρωτή υπουργό κ. Μαρκογιαννάκη και τον προϊστάμενό του, ότι έχουν αφήσει το πυροσβεστικό σώμα με 3.500 χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις. Κανένας από όσους φωνάζουν τώρα δεν βλέπει μακριά όπως οι δυο υπουργοί της κυβέρνησης.

Tόσα χρόνια παρακολουθούμε τους κατοίκους των περιοχών που ξεσπούν οι πυρκαγιές να βγαίνουν με τη μάνικα της βεράντας, με σώβρακα, σαγιονάρες και ρόμπες, αχτένιστοι κι απροετοίμαστοι. Ενώ οι υπουργοί σκέφτονται μπροστά και σου λένε, θα ακούσει το πόπολο ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε η μισή δύναμη πυροσβεστών στο σώμα, οπότε θα φιλοτιμηθούν κάποιοι να δηλώσουν εθελοντές κι έτσι θα μπορούν να πάνε στις εστίες φωτιάς με τις στολές τους, τις επαγγελματικές χοντρές τους μάνικες και το σχετικό εξοπλισμό. Έτσι όταν θα τους τραβάν οι κάμερες θα είναι σένιοι, κι όχι όπως τώρα που τους βλέπει όλη η Ελλάδα να τρέχουν πέρα δώθε σαν τους γύφτους.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Κοινωνικοί αγώνες


πρωτοστάτησε κι εσύ. μπορείς.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Fresh


Φρέσκο mixtape. Δίπλα, το ακούς και εδώ το κατεβάζεις.

track list:
mister mista-jo jo effect
havana blues-namaste
no me digas nada-malena
hip hop to funk feat badkat & lady daisey-ed royal
bayahibe-raw artistic soul
just a memory-6th borough project
the influence-little kids
le hip hop-minimatic
ouist atou-palov & mishkin
you can't get what you want-andrea pozza trio/7 samurai rmx
ni mas ni menos-mantecao y su combo de rumba moderna
la flaca-papawa vs palov & mishkin
turn around feat. iva lamkum-sola rosa
don't front-rebel crew
return of the tres-delinquent habits

n'joy

Tiki drinks


tiki drinks, on washington post (!) &
les baxter's voodoo dreams, on the house...

n'joy

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Michel Legrand, archi-cordes


Καθώς υπάρχει μια έλλειψη μουσικής που να τη λες "αριστούργημα" ή έστω "χάρμα", οι επανεκδόσεις γεμίζουν όσο να πεις το σχετικό κενό. Αν μάλιστα πρόκειται για δημιουργίες που θα τις ζήλευαν σημερινοί καλλιτέχνες (αλλιώς δεν θα ήταν άλλωστε αριστούργημα) είναι αναμφίβολα μια εξαιρετική και χρήσιμη ιδέα.

Ο Michel Legrand πιανίστας, ενορχηστρωτής και συνθέτης, είναι όλα αυτά που θα μπορούσε να γίνει και ο Μίμης Πλέσσας αν δεν ζούσε στη μικρή, πτωχή και μίζερη πατρίδα μας. Πολυβραβευμένος και αποδεκτός από ένα κουλό εύρος κοινού, κριτικών και συναδέλφων του μουσικών -που ανέτως θα μπορούσαν να τον στολίσουν με χαρακτηρισμούς όπως ελαφρύς, μελό ή οτιδήποτε σχετικό- έχοντας υπογράψει soundtracks ανέγγιχτα από το πέρασμα των δεκαετιών, όπως το Thomas Crown Affair ή το Parapluies de Cherbourg, κυκλοφόρησε το 1964 ένα δίσκο που αν και αποτελεί την επιτομή του easy listening, που αργότερα ονομάστηκε απαξιωτικά elevator music, είναι ένας από τους πιο groovy -ακόμη καλύτερα yeh yeh- δίσκους που έχω ακούσει ποτέ.


Πρόκειται για το είδος της μουσικής που ονομάζω "γιώργο μου μ' αγαπάς;", χαρακτηρισμός που προέρχεται από την αθώα αφέλεια κουταβιού με την οποία χρίζονταν σεναριακά οι γυναίκες πρωταγωνίστριες των ταινιών της δεκαετίας του '60. Η συγκεκριμένη ερώτηση ξεστομίζονταν κατά τη διάρκεια χορού σε νυχτερινό κλαμπ των Αθηνών, συχνά υπό τους ήχους συνθέσεων του προαναφερθέντος Έλληνα συνθέτη, και προεξοφλούσε την ύπαρξη αγνού ερωτικού συναισθήματος, το οποίο χρησίμευε ως αιτιολογία αποδοχής προτάσεων κολασμένου σεξ χωρίς τον κίνδυνο χαρακτηρισμών όπως μαγαρισμένη ή καραπουτανάρα.

Το Di-gue-ding-ding εδώ.
Το Come Ray and come Charles εδώ.

n'joy

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Blend aka Mishkin





Ταλέντο, χιούμορ, δημιουργία - ftou xelef8erίa!
κυκλοφορεί στις 15 Ιουνίου
Sudden Death - blend aka mishkin

Mas Achilifunk


Μπορεί να θεωρείς πως είσαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, χωρίς προκαταλήψεις και στεγανά, που λένε και οι πολιτικοί μας άνδρες. Αν όμως φρενάρεις λίγο τη φόρα που έχουν μέσα σου οι βεβαιότητες, με τις οποίες έχεις σφραγίσει ό,τι θεωρείς ταυτότητά σου, μπορεί ξαφνικά να διαπιστώσεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Χρειάζεται βέβαια μια κάποια παρατηρητικότητα, λίγη ειλικρίνεια και ψυχραιμία, που θα σε οδηγήσουν στην παραδοχή, χωρίς φόβο και πάθος. Όπως προχθές το βράδυ που έριχνα μια ματιά σε νέες κυκλοφορίες και αρχικά προσπέρασα αδιάφορα το mas achilifunk, μόνο και μόνο επειδή το tag χαρακτήριζε το cd ως “latin”.

Έχοντας περάσει χρόνια καταπίνοντας τόνους από σάλσα και ρούμπες, έχοντας παίξει επιλογές από μακριές λίστες που συμπεριλάμβαναν αλτέρνατιβ φλαμένγκα και ποστ μάμπο, έχοντας χορέψει μέχρι και την πιο τελειωμένη μαλακία στον «απόλυτο ρυθμό του κεφιού», ήρθε κάποια στιγμή που το ξέρασα το latin. Aναμενόμενο θα πεις, έφτασε η μέρα που -όπως όταν μεθύσεις άσχημα με ένα ποτό αποφασίζεις ότι δεν θα το ξαναβάλεις στο στόμα σου- δεν άντεχα άλλο latin. Και με αυτή την απόφαση πορεύτηκα στη συνέχεια, προσπερνώντας αδιάφορα ό,τι θεωρούσα "βεβαιότητα".

Καθώς χάζευα όμως το εξώφυλλο του άλμπουμ, η παρουσία των palov & mishkin σε ένα remix λειτούργησε ως το φρένο στη φόρα των βεβαιοτήτων που έγραψα πριν και... αποκάλυψη! Πρώτον, όλα τα latin δεν είναι ίδια (σώπα!) και δεύτερον, το ότι κάποιος κόλλησε μια ταμπέλα δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο (άντε!!!!). Και έτσι διαπίστωσα ότι τελικά θέλει πολύ επαγρύπνηση για να μη γίνει κανείς δογματικός...

Το καταπληκτικό ni mas ni menos - mantecao y su combo de rumba moderna εδώ.

Το απολαυστικό la flaca – papawa vs palov & mishkin εδώ.

n'joy

Razoof


Καταλαβαίνεις ότι είτε κάτι δεν πάει καλά είτε σε χτύπησε το καλοκαίρι κατακέφαλα, όταν ακούς ένα δίσκο που υπό κανονικές συνθήκες θα χαρακτήριζες ξενέρωτο, ξεπερασμένο, "τέτοια άκουγα πριν 10 χρόνια μόνο και μόνο επειδή ήμουν καψούρα" και αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι έως που σου αρέσει κιόλας!
Για να καταλάβεις για τι πράγμα ομιλώ, το high tide, low tide εδώ & το khajuraho εδώ.

filiko ysterografo:
to kalokairi oxi monon einai edw,
alla epitasei amesi fygi apo tin poli
...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Jan Fabre - Orgy of Tolerance


Όταν ακούω εκφράσεις όπως «μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης τέχνης» νιώθω ένα αστραπιαίο τσίμπημα στο στομάχι. Σπανιότερα, όταν δηλαδή έχω κάνει την αποκοτιά να παρακολουθήσω την τέχνη τέτοιων προσωπικοτήτων, ψωνίζω κι έναν πονοκέφαλο, που συνήθως πηγάζει από τα νεύρα και την τσαντίλα ότι για ακόμη μια φορά εμπιστεύτηκα την αναζήτησή μου στη μεγάλη τέχνη και έφαγα στη μάπα απογοήτευση και πλήξη... Άλλωστε, αφού η ιδιοτέλεια των ποιητών έχει καταγραφεί από σημαντικούς ανθρώπους -το έργο των οποίων τούς έχει τοποθετήσει σε θρόνους που ο χρόνος έχει διατηρήσει άθραυστους- εγώ μπορώ αυθαίρετα να συμπεράνω ότι η ίδια και χειρότερη ιδιοτέλεια μπορεί να κοσμεί το χαρακτήρα όποιου καλλιτέχνη θέλω. Έτσι, όταν η φίλη μου η Μ μού πρότεινε να διαβώ τις πόρτες του «Παλλάς» για να παρακολουθήσω το «Όργιο της Ανεκτικότητας» του Jan Fabre, ανταποκρίθηκα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού την άνοστη γεύση του χαμένου χρόνου.


Αυτό που έχω να πω τώρα, είναι πως ο τύπος κατ’ αρχήν είναι όντως καλλιτέχνης. Στη συνέχεια, σας παροτρύνω να πάτε στο «Όργιο» για να διαπιστώσετε τις στοιχειώδεις δόσεις χιούμορ, ασέβειας, οργής, σκότους και ειρωνείας που χρειάζεται για να δημιουργήσεις μια «περφόρμανς» της προκοπής. Η μαλακία ως ολυμπιακό άθλημα, όπως και η ψυχωσική παρακμή της σεξουαλικότητας είναι ιδέες που ο
Fabre ψάρεψε από το συλλογικό ασυνείδητο ολόκληρου του πλανήτη κι αυτό από μόνο του τον κάνει έναν εξαιρετικά γκλομπάλ άνθρωπο. Το γεγονός ότι το φιλότεχνο κοινό γελούσε ακριβώς όταν ο δημιουργός της παράστασης ενορχήστρωνε μια λαμπερή κορύφωση, χρησιμοποιώντας τον κτηνώδη κυνισμό ως αιχμή του λόγου του, αποδεικνύει περίτρανα πόσο διάνα έχει πέσει. Οι προκλήσεις του, όσο ωμές κι αν είναι δεν πιάνουν μια μπροστά στην πραγματικότητα. Πολλοί απ’ όσους παρευρέθησαν, σελέμπριτις και μη –αφού είδαν τον εαυτό τους επί σκηνής και δεν το διανοούνται καν- χειροκρότησαν και αποχώρησαν για να πνίξουν τους βαθείς προβληματισμούς που τους προξένησε η τέχνη σε ένα κοκτέιλ και ένα μίντιουμ ρέαρ τι-μπόν στέικ στο αγαπημένο τους εστιατόριο.
Η τέχνη –είναι διαπιστωμένο πια- δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί μονάχα να κάνει τη ζωή λιγότερο ανυπόφορη
.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Lefties Soul Connection


Παρ' όλο που οι μουσικοί όροι μοιάζουν να φτιάχνονται για να σε κάνουν να νιώθεις εντελώς ανίδεος, στην περίπτωση των lefties soul connection το garage funk ταιριάζει σαν γάντι. Η επανακυκλοφορία του hutspot -που συμμαζεύει και κομμάτια που είχαν ήδη παίξει στο παρελθόν- αποδεικνύει πως αυτοί οι τύποι από την Ολλανδία τα σπάνε με κορυφαίο ταλέντο, βουτώντας στις μαύρες μουσικές του '60 και του '70, χωρίς να πνίγονται σε κανενός είδους αντιπαθητική νοσταλγία και χωρίς να ανησυχούν από που ρουφάνε έμπνευση. Απόδειξη το organ donor του dj shadow. Δικαίως όσα γράφονται στο τύπο ανά τον κόσμο περί... musical force.
Το doin' the thing εδώ.
Το organ donor εδώ.
δώσε!

Faze action


Οι Faze Action είναι υπόλογοι για πολύ ιδρωτάρι και χοροπήδημα στα clubs της νέας χιλιετίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγραψαν και τίποτα σπουδαίο, αν και το moving cities είχε μια δόση από κάτι δημιουργικό. Τώρα τους την έδωσε με τη disco, άγνωστο γιατί. Διότι αν χρειάζεται σε 11 tracks να ψάξεις με το μεγεθυντικό φακό ένα κόλπο που να ξεπερνά τις εμπνεύσεις που πλημμύριζαν τα βινύλια τριάντα χρόνια πριν, βαριέσαι πιο γρήγορα κι απ' το δελτίο ειδήσεων του alpha. Μια αφορμή να κουνηθείς ενυπάρχει στο stratus energy, όμως η μόνη ελπίδα ενός δίσκου σαν αυτόν είναι τα κορμιά που θα τον ακούσουν να μην έχουν χτυπηθεί πέρα δώθε ούτε με τους earth wind & fire, ούτε καν με τους indeep.
Το stratus energy εδώ.

Japanese boy, που έλεγε κι η Aneka

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Αποκλειστικό !!!


Εγώ έκανα την έρευνά μου, ας μιλήσουν τώρα οι ειδικοί!

Και τώρα...


Να με συγχωρούν οι παντός είδους και καιρού αναλυτές –ελάχιστοι εκ των οποίων είναι εξαίρετοι- αλλά υπάρχει χάσμα τρισμέγιστο μεταξύ των αφάσιων απολιτίκ εγκεφαλικά μονοκύτταρων, που θεωρούν την αποχή ευκαιρία για μπάνιο στα τσίσα των παραλιών που βρίθουν από βυζιά και πέη τα οποία αναζητούν θωπευτή υπό τους ήχους των σουξέ της Αγγελικής Ηλιάδη και των ανθρώπων που επέλεξαν την αποχή συνειδητά, ως τελευταίο καταφύγιο αντίστασης στην άνοια, την κώφωση και το συμφέρον των πολιτικών.

Όταν η χώρα έχει προ πολλού κυλήσει από το χείλος της καταστροφής και βρίσκεται στην ολοένα επιταχυνόμενη πορεία της προς την –πιθανώς σωτήρια- άβυσσο, είναι παραπλανητικά εφησυχαστικό και αφελώς άστοχο να ανησυχείς για την «ποιότητα της δημοκρατίας». Απλώς γνωρίζεις ότι η δημοκρατία έχει ήδη καταλυθεί.

Το πολίτευμα της χώρας εν έτει 2009 δεν είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμο. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, το πολίτευμα που έχουμε επιλέξει όλοι μαζί και είναι η απόρροια της συνένωσης συμφερόντων από διάφορες κάστες, που συστρατεύθηκαν με τους μεγάλους νικητές του εμφυλίου και τους ευέλικτους, εκσυγχρονισμένους ηττημένους επίσης. Μια ματιά στις κυβερνήσεις του βουνού και της πεδιάδας θα σας πείσει για την συνέχεια και την συνέπεια της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας στη χώρα.

Ε όταν λοιπόν απέναντι στους ανθρώπους που είναι στα πράγματα μισό αιώνα, οι επιλογές που έχεις είναι διαιρεμένοι αριστεροί -που ανησυχούν για την ερμηνεία της δεύτερης υποσημείωσης της τρίτης παραγράφου του έβδομου κεφαλαίου της συνθήκης του Μάαστριχτ- ή γραφικοί ανθυποανισόρροποι ή πρώην πολιτικοί με ανακυκλωμένους στόχους ή συστηματικά ανένταχτοι που είναι βαρύτερα υποχόνδριοι και από τους προαναφερθέντες αριστερούς, μπορεί να μην πας τελικά για μπάνιο, αλλά πάντως μέχρι την κάλπη δεν αντέχεις να πας.

Στις κάλπες αδελφές μου, στις κάλπες...

Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που παρευρέθηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ το βράδυ μετά την εκλογική αναμέτρηση, εμφανίστηκαν απολύτως βέβαιοι πως όλοι όσοι επέλεξαν να απέχουν από τις κάλπες είναι ψηφοφόροι της Ν.Δ. Αν ήξερα ότι η αποχή από τις εκλογές θα με έχριζε αυτομάτως ψηφοφόρο της Ν.Δ. θα είχα παραβιάσει τις κλειδαριές στο εκλογικό τμήμα που ανήκω απ' τα ξημερώματα, θα είχα ετοιμάσει τους καφέδες της εφορευτικής, θα είχα ψηφίσει από τις 7 και 01 δευτερόλεπτο και πριν φύγω θα έριχνα κι ένα σφουγγάρισμα.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

.....

Week-end tunes


bob james - nautilus
the templates - daylight
el michels affair - can it all be so simple
zamali - why you put your hands in the air
mr brown & killer funk allstars big band - who's gonna take the weight
coolhurst - bamba gas coin
timewarp inc - discjoint
7 samurai - you can't get what you want

n'joy!

Honey...



Αν η ΝΔ πάει καλά στις ευρωεκλογές, οι κυβερνώντες και το σινάφι τους θα πάρουν το μήνυμα ότι είμαστε όντως τόσο μαλάκες όσο μας θεωρούν, οπότε θα πάψουν να βουτάνε το χέρι στο μέλι. Θα βουτήξουν μέσα ολόκληροι.
Αν η ΝΔ πάει χάλια στις ευρωεκλογές, οι κυβερνώντες και το σινάφι τους θα πάρουν το μήνυμα ότι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές είναι χαμένοι από χέρι, οπότε θα πάψουν να βουτάνε στο μέλι το χέρι. Θα πηδήξουν ολόκληροι στο βάζο για να γλύψουν ό,τι έχει απομείνει.
Αν το ΠΑΣΟΚ πάει καλά στις ευρωεκλογές, οι πασόκοι και το σινάφι τους θα πάρουν το μήνυμα ότι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα είναι αυτοί που θα βουτάνε το χέρι στο μέλι, οπότε θα αρχίσουν από τώρα τα σχέδια για να βουτήξουν μέσα ολόκληροι να γλύψουν ό,τι θα έχει απομείνει από τους προηγούμενους.
Αν το ΠΑΣΟΚ πάει χάλια στις ευρωεκλογές, οι πασόκοι και το σινάφι τους θα πάρουν το μήνυμα ότι για να κερδίσουν στις επόμενες βουλευτικές εκλογές πρέπει από τώρα να βρουν συμμάχους, στους οποίους να τάξουν ότι δεν θα τους αφήσουν μόνον να βουτάνε το χέρι στο μέλι, αλλά ότι αν συγκυβερνήσουν θα βουτήξουν κι εκείνοι ολόκληροι στο βάζο.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι εγγυημένο είναι το σεξ...

Άσχετο...


Έχουν περάσει 40 χρόνια -το έψαξα στο google- και οι κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν skip παραμένουν 29.
Τόσα χρόνια δε βρήκαν ούτε έναν παραπάνω, να γίνουν έστω 30;
Δε ξέρω γιατί, αλλά όποτε βλέπω/ακούω γι' αυτούς τους 29, πάντα θυμάμαι το ανέκδοτο με τα 99 σουβλάκια...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Παλιατζής


Καινούριος παλιατζής πέρασε χτες από τη γειτονιά. Ο σταθερός, παλιός παλιατζής κρώζει τα γνωστά. Τούτος ο καινούριος έλεγε ότι παίρνει παλιοντουλάπες, παλιομπανιέρες, γενικώς ό,τι πρότεινε να μαζέψει είχε το πρόθεμα "παλιο-".
Κατέβηκα και τον ρώτησα αν προτίθεται να μαζέψει και τους παλιομαλάκες απ' τη χώρα μπας κι ησυχάζαμε, αλλά δεν τον είδα πρόθυμο.
Γαμώτο...

Μικρό θαυματουργό


Ο Ν. αγόρασε χτες το καινούριο του μικρό τουτού, που παίρνει χαλαρά τα σώβρακα του smart. Είναι μικρό και θαυματουργό, πιο όμορφο, χωράει τρεις κι ένα pet, άσε που μπορείς ν' ακούσεις τις μουσικές σου κατευθείαν από ένα στικάκι usb. Αν πάρεις το αυτόματο, τότε η διαφορά με το smart είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Αν όλα αυτά γίνονταν χωρίς να πρέπει να σκάσεις τους μισθούς ενός έτους, τότε θα ήταν εντελώς ουάου!

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Up της Pixar



Διάβασα ότι η νέα ταινία της pixar, το "up", αφού άνοιξε την αυλαία στο φεστιβάλ Καννών, έσκισε σε εισπράξεις το πρώτο σαββατοκύριακο προβολής του στις ΗΠΑ. Τώρα θέλω να το δω για να ψάξω στα credits το ελληνικό όνομα. Διότι -δεν μπορεί- κάποιος animator είναι Έλληνας, που ως πιτσιρίκι καθόταν οκλαδόν στο χαλί του σαλονιού και έφτιαχνε τα πρώτα του σκίτσα, την ώρα που ο μπαμπάς του παρακολουθούσε στην τηλεόραση το 5άλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου. Ακόμη καλύτερα, λέω να ρωτήσω τον "Χασάπη", που γνωρίζει τα πάντα για το σινεμά.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Roland Garros 2009



Ηχητικά εφέ για να σαμποτάρεις την αντίπαλο.

Τέλος στη γραφειοκρατία


Ιδού μια πρόταση προς την κ. Μπακογιάννη, ώστε να μην την εκθέσουν ξανά οι γραφειοκράτες, φραπεδιάρηδες διπλωματικοί υπάλληλοι με τα εξαιρετικώς επείγοντα κρυπτογραφημένα τηλεγραφήματα!!!
Ε, μα....

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Αμαλία


Διάβασα το post του πιτσιρίκου και θυμήθηκα τα όσα είχε απαντήσει ο υπουργός Απασχόλησης στο μπλογκ του Ευάγγελου Βενιζέλου, δυο χρόνια πριν, για την Αμαλία και τα όσα έγραφε στο δικό της μπλογκ.
Αν διαβάσει κανείς τα σχετικά posts στο μπλογκ του κ. Βενιζέλου, φυσικά δεν θα κάτσει ν' ασχοληθεί με το τι απέγινε εκείνη η περίφημη ποινική προκαταρκτική εξέταση, απλώς θα χαμογελάσει πικρά. Για το ότι τίποτε στον τομέα της Υγείας -και όχι μόνον- δεν έχει αλλάξει έκτοτε, πάλι θα χαμογελάσει πικρά. Τουλάχιστον, ας μην ξεχάσει...

Το blog της Αμαλίας εδώ.
Τη φωτογραφία πήρα και εγώ από τον Αρκούδο.

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

The Olympians


Οι Olympians then, που μικρό μου, μπορούσες να γράψεις στ' αστέρια τ' όνομά σου και

οι Olympians now, που how can i love (now that you're gone).

Τι δε θα 'δινα για ένα live στην Αθήνα με guest τον Πασχάλη!