Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Νούμερα...


Χιλιάδες πολίτες ανταπο- κρίθηκαν στο "ανώνυμο" κάλεσμα (bloggers, sms κ.λπ) για να εκφράσουν με βουβό τρόπο τη διαμαρτυρία τους για το ολοκαύτωμα των δασών.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, φοιτητές, ποδηλάτες, μοτοσυκλετιστές, ιδιωτικοί υπάλληλοι, υδραυλικοί, κοπτοραπτούδες, στελέχη επιχειρήσεων, οικοδόμοι, χαρτορίχτρες, πυρηνικοί φυσικοί και λοιπές δυνάμεις της "κοινωνίας των πολιτών", κατέκλυσαν την Πλατεία Συντάγματος.

Στα σημερινά δημοσιεύματα δυσκολεύεται κανείς να βρει αναφορά στον αριθμό των συγκεντρωμένων. 7.000 λέγανε χτες, μπορεί και 10.000. Άντε να ήταν 20.000. Για τις άλλες πόλεις ας μην το συζητάμε καλύτερα.

Δηλαδή, αν δεχθούμε ότι στην Αθήνα και τα πέριξ κατοικούν περί τους 3.500.000 πολίτες (που παραπάνω είναι, αλλά άντε...), αν επίσης δεχθούμε ότι 1.000.000 εργάζονταν, ήταν άρρωστοι ή βρίσκονται ακόμη σε διακοπές, μπορούμε υπερήφανα να πούμε ότι έλειψαν από το ραντεβού ευαισθητοποίησης περίπου 2.480.000 πολίτες.

Ευτυχώς δεν είχε μπάλα.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

You 're gonna burn (σε συνεργασία με τον Κάλχα)


Στις 21 Ιανουαρίου του 2007 έγραφε ο Γιάννης Ελαφρός στην Καθημερινή :

"Μαζική οργανωμένη παραθεριστική κατοικία: νέα ελπίδα για τον τουρισμό και την οικονομία της χώρας ή απειλή για ανεπανόρθωτο πλήγμα στο περιβάλλον προς όφελος (και πάλι) της άναρχης ανάπτυξης μιας χρήσης; Η συζήτηση φουντώνει, καθώς αναμένεται το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό, ενώ η ανησυχία μεγαλώνει εν όψει της αναθεώρησης του άρθρου 24 για την προστασία των δασών. Θα γίνει η Ελλάδα «Φλόριδα της Μεσογείου» ή «Δεύτερη Ισπανία»; Kαι είναι άραγε προς το καλό μας;
....

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεγάλες επενδύσεις που προωθούνται σήμερα στη Μεσσηνία και στην Ανατολική Κρήτη (Πύλος και Μονή Τοπλού) κινούνται με τις ισχύουσες προδιαγραφές, που προβλέπουν ποσοστό κατοικιών προς πώληση από 20%-35%. Την ίδια περίοδο υπερπροβάλλεται η ζήτηση παραθεριστικής κατοικίας στη Μεσόγειο και γίνεται λόγος για ένα εκατομμύριο Βορειοευρωπαίους που θα μπορούσαν να αγοράσουν σπίτια στην Ελλάδα! Πρόκειται για τεράστια νούμερα, που δημιουργούν τον φόβο ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε ολική τσιμεντοποίηση των ακτών της χώρας. Ηδη την τελευταία δεκαετία η οικιστική έκταση στην Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 11,5%. O Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος μιλά για το τσιμεντένιο «Τείχος της Μεσογείου», σε περιοχές όπου πάνω από το 50% της ακτογραμμής έχει τσιμεντοποιηθεί.
....

Οι περιοχές που βρίσκονται στο στόχαστρο των εταιρειών βρίσκονται συχνά σε δημόσια γη (μέρος της οποίας είναι σήμερα χαρακτηρισμένη δασική), (βρε κάτι ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!!!) σε μεγάλες εκτάσεις της εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ οι επενδυτές σκοπεύουν να αγοράσουν ή να αξιοποιήσουν με μακρόχρονες συμβάσεις ακατοίκητα νησιά και βραχονησίδες!"

Όλο το άρθρο εδώ

Επίσης έγραψαν στο Press - gr αυτό

Διαβάστε και αυτό του Old Boy.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Που είναι το κράτος;

L' etat c' est... nous

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Ώπα Ώπα - αγροφυλακή


"Παλαμάκια - παλαμάκια να χτυπούν τα τακουνάκια..."


«Δεν είσαστε οι παλιοί Αγροφύλακες, τους οποίους τιμούμε για ό,τι προσέφεραν στην ελληνική ύπαιθρο.
(Αλίμονο! Τέτοια προσφορά θα τη θυμόμαστε στον αιώνα τον άπαντα.)
Είσαστε οι "αστυνόμοι της οικολογίας" τόνισε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στους νεοφώτιστους λειτουργούς της ελληνικής Αγροφυλακής.


Μόλις θα σκάνε τίποτα κουλοί οικολόγοι στα δάση, θα τους την πέφτουν οι αγροφύλακες, μη και υψώσουν κανά οικολογικό πανώ και καταστραφεί το τοπίο.


Περίπου 35 χρόνια πριν έγραφε ο Μιχάλης Γρηγορίου και
καταπώς είναι επίκαιρον, το αφιερώνω στους νέους
λειτουργούς της Ελληνικής Πολιτείας:

Ελληνική Φύσις

Από κάτω απ' το ραδίκι
βρίσκεις κ' ένα στρατοδίκη.
Από πίσω από τα σκίνα
κρύβεται κάποια μπασκίνα,
πάνω απ' τα θρεμένα πράσα
τα δεσποτικά τα ράσα
και τριγύρω από τ' αλώνια
τ' άχυρα με τα γαλόνια.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Αμετανόητοι

Πάρε τώρα σκηνικό:

Είσαι Βρετανός, μέσα στη μουντρουχιά των ανήλιαγων πρωινών και την καντίφλα της υπεροπτικής Αγγλικής μπουχεσοκαταπίεσης.
Δεν έχεις λίρες ούτε για το αθλιότερο, μεταπρατικό, ανθυποκολλέγιο και στα ονειρο-οράματα για το μέλλον σου δεσπόζουν μόνον εφιαλτικές κάρτες, που θα χτυπάς στο γειτονικό εργοστάσιο. Το απόγευμα θα πίνεις μπύρα στην τοπική παμπ, σε θερμοκρασία δωματίου και θα βρίζεσαι με τη μαραμένη σύντροφό σου γιατί θα σε πρήζει να αλλάζεις σώβρακο τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Είναι καλοκαίρι, οπότε τρως τη φλασιά και χέζεις τις ομορφιές της πατρίδας, αρπάς την κοπελιά απ' τα μαλλιά και την κάνεις για Ελλάδα, μπας και δεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Νέοι και άρα ωραίοι. Ως σωστοί χίππιδες τη βγάζετε στο Βάι με ρακές, ρετσίνες και μπύρες Φιξ.
Εδώ νηφάλιος είσαι και τα παίζεις στην ελληνική φύση (αφήστε τα μίση...), φαντάσου τι γίνεται όταν βρίσκεσαι σε μόνιμη κρητικιά ντιρλονιρβάνα.
Γι' αυτό και κάθε καλοκαίρι, με πέντε λίρες στις τσέπες, που σας ψάχνω που σας βρίσκω, στις παραλίες τσι Κρήτης, ζείτε το μύθο σας στην Ελλάδα.

Τα χρόνια περνούν και εσείς δεν θα γίνετε ποτέ γρανάζι στην κρεατομηχανή του σύγχρονου ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Χεσμένη την έχεις την ανάπτυξη και τις νέες ευκαιρίες απασχόλησης (πρόσεξε. απασχόληση είναι πια, όχι εργασία).

Το μόνο που δεν σκεφτήκατε τόσα χρόνια, ήταν - ερχόσασταν που ερχόσασταν βρε κουτά - να πάρετε κοψοχρονιά ένα κανονικό ελληνικό μπουζούκι.

Η "δικιά σου" πάντως, είναι άπαιχτη!

Lola Dutronic




Αυτό το ντουέτο της ηλεκτρονικής ποπ, εμπνέεται από τον Σερζ Γκαινσμπούργκ και γενικώς τα αθώα 60's κάτι τους κάνουν το αλούτερο. Μέχρι η Συλβί Βαρτάν τους ιντριγκάρει, άσε που διασκεύασαν και το "to sir with love" της Lulu.
Θέλουν να είναι κάτι μεταξύ St. Etienne, Nouvelle Vague και όλα τα σχετικά, ενώ κάτι αναφορές στους Portishead που είδα στη σελίδα τους, μου δείχνουν μια αισιοδοξία σαν αυτή του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, που αναφέρεται στην αλλαγή του πολιτικού χάρτη της Αριστεράς, αλλά... άντε νοιώθω γενναιόδωρη Πεμπτιάτικα.


Και αυτοί, όπως και οι Canasta, διασκεύασαν Kraftwerk : "le model", (που από το 1978 πόσες διασκευές άραγε έχει υποστεί;).

Αφού επισκεφθείτε τη σελίδα τους στο myspace και πάρετε μια ιδέα μπορείτε να ακούσετε όλα τα κομμάτια και από τους δυο δίσκους τους, στο CD baby, ώστε να βεβαιωθείτε ότι αξίζουν τα ευρουλάκια σας.

Νομίζω ότι σύντομα θα αντιληφθούν την σκληρή αλήθεια, πως δηλαδή από τον Καναδά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα και θα εφορμήσουν στην Ευρώπη, ώστε να τους μάθει το πόπολο.

Εμείς εδώ πάντα πρωτοπόροι!!!

Njoy βρε.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Τι ώρα είναι κ. Πρόεδρε; updated



Η ώρα της κάλπης...

Η ώρα της αλλαγής






















Για να μπουν επιτέλους τα πράγματα στη θέση τους.

Χρόνια τ' ακούω, ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ότι δε βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις.
Ορίστε.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Αγάπες

















Χίλια χρώματα βάφω την πόλη
Έχω ανθίσει χειμώνα καιρό
Στο κορμί μου χορεύουν διαβόλοι
Που σου μοιάζουν μωρό μου γλυκό.

Αν είίίναι να κολαστώ, αν είίίναι να κολαστώ
Αν είίίναι να κολαστώ θέλω μόνο μαζί σου!

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Federico Aubele



Είναι από την Αργεντινή. Έχει κυκλοφορήσει έναν και μοναδικό δίσκο το "Gran Hotel Buenos Aires". Είναι 5 χρόνια μετανάστης, μεταξύ Βερολίνου και Βαρκελώνης και τον Σεπτέμβριο κυκλοφορεί το νέο του δίσκο "Panamericana".

Ο Eric Hilton των Thievery Corporation ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου. Συνεργάστηκαν η Amparo Sanchez των Amparanoia, οι Calexico, ο κολομβιανός τραγουδιστής Vernie Varela και οι απογειωτικοί Los Fabulosos Cadillacs.

Αντιγράφω από τη σελίδα του στο myspace:

On the 13 tracked "Panamericana," one hears guitars, the bandoneon, and horns that play out Latin rhythms. There are tango influences, a touch of bolero, reggae/dub bass lines, hip-hop beats, and electronic sounds. Vocals, all in Spanish, float in a smooth and sensual way over congas, drums and heavy bass beats. Aubele, who wrote all songs and lyrics-with the exception of "Lluvia," lyrics written by Gonzal Garces-sings solos and duets on 6 of the tracks.

"Through it all, "Panamericana" is about memories and a longing for more familiar confines. Aubele says, "Life takes a different shape when you are living abroad. Your relationship becomes your country, your memories weigh on you in different and unpredictable ways, you long for moments that are frozen in time and can't be recaptured, it's all very strange. Then when your relationship ends you realize, 'What am I doing here?' I just want to go back home."

Από αυτόν το νέο δίσκο, το En el Desierto.

Njoy

ΕΣΥ (updated)



Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, θα μπορούσε να είχε μια άλλη ονομασία.

Καθώς τα αρχικά των λέξεων που επιλέχθηκαν σχηματίζουν την αντωνυμία «εσύ», που δηλώνει το β’ πρόσωπο στην επικοινωνία, δηλαδή τον συνομιλητή, αυτόν στον οποίον απευθύνεται κανείς, μπορώ χαλαρά να υποθέσω τις χαρές του «νονού», για την επιφοίτηση που του είχε έρθει. Η οποία δυστυχώς ή... ευτυχώς σταμάτησε στην βάπτιση.

Το 1983, τη χρονιά που θεσμοθετήθηκε το Ε.Σ.Υ., οι Έλληνες είχαν πάψει να φοβούνται ότι κάθε διακοπή στη μετάδοση του τηλεοπτικού προγράμματος ήταν «επαναστατικό» πραξικόπημα για να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι ξεμωραμένες γριές του Κολωνακίου και οι ζαβλακωμένοι κληρονόμοι τους είχαν αρχίσει να φέρνουν μέρος από τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό και ξέθαβαν τα κοσμήματα από τις αυλές και τα στρώματα, αφού είχαν πειστεί πλέον ότι ο Παπανδρέου δεν θα τους πάρει τις περιουσίες.

Το 1983 ήταν επίσης μια χρονιά που ο αγνός λαός αισιοδοξούσε. Οι λαϊκές αγορές και οι λαϊκές συνοικίες φιλοξενούσαν αυθεντικά ξεδοντιάρικα χαμόγελα. Οι απόστρατοι δεξιοί στρατιωτικοί γράφονταν κοπαδιδόν στις κλαδικές του σοσιαλισμού και δήλωναν ακραιφνείς Παπανδρεϊκοί το πρωί, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαν ζητήσει συγνώμη απ’ τα λείψανα του δοσίλογου πατέρα τους.

Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν πλέον ελεύθερη να δράσει. Ο λαός προσέφερε τη σάρκα του οικειοθελώς στο επόμενο πολιτικό πείραμα και οι συμμορίες κλεφτών και αρματολών μετασχηματίζονταν για την αναδιανομή των πόρων από τους Κουτόφραγκους. (Για το μυαλό του λαού ας μη σχολιάσουμε καλύτερα). Η αρθρογραφία του Βασίλη Ραφαηλίδη γνώριζε νέο πεδίο δόξας λαμπρό.

24 χρόνια μετά τη θεσμοθέτησή του, τα σημάδια ανοικοδόμησης του εθνικού συστήματος υγείας είναι προφανή στον καθένα.

Στα νοσοκομεία συνωστίζονται γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό. Οι αμοιβές τους είναι τόσο υψηλές, που ντρέπονται να αντικρίσουν τους ασθενείς που ζουν με 600 ευρώ το μήνα κι έτσι ορισμένοι κακόβουλοι σπέρνουν τις φήμες ότι υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικό.

Τα ασθενοφόρα περισσεύουν και είναι φορτωμένα με πανάκριβο τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό. Επειδή εμείς οι Έλληνες είμαστε άπιστοι θωμάδες, οι μονάδες των δημόσιων νοσοκομείων στέλνουν σωρηδόν τους ασθενείς σε ιδιωτικά νοσοκομεία για αξονικές και μαγνητικές, ώστε μετά ο καρκινοπαθής να διαδώσει την αλήθεια για τα ασθενοφόρα μας στους συγγενείς κι εκείνοι στους φίλους τους κι έτσι από στόμα σε στόμα να μαθευτεί η αλήθεια. Άσε που είναι και μια ευκαιρία να ξεσκάσει ο άρρωστος. Όλη μέρα στο κρεββάτι του νοσοκομείου βαριέται ο άνθρωπος. Φροντίζει το σύστημα για όλα, τι νομίζετε!
Συχνά – πυκνά, οι άρρωστοι ξεψυχούν πριν να πουν τον καλό το λόγο, αλλά που θα πάει…

Οι πιο πρόσφατες ιατρικές μελέτες αποδεικνύουν περίτρανα τη σημασία που έχει η ψυχολογία του ασθενούς στην αποθεραπεία του. Για το λόγο αυτό, οι διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων φροντίζουν ώστε ακόμα και οι σοβαρότερες περιπτώσεις να φιλοξενούνται σε θαλάμους με 6, 8 ή και περισσότερους ασθενείς, καθώς η μοναξιά του μόνοκλινου και η πλήξη του δίκλινου, είναι επιστημονικά πλέον αποδεδειγμένο ότι επιβαρύνει την ψυχολογία του πάσχοντος.

Κι επειδή οι ασθενείς δεν πρέπει επ’ ουδενί να αισθάνονται περιθωριοποιημένοι, το νοσηλευτικό προσωπικό - που περισσεύει περίπου όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι - εξαφανίζεται αφού πρώτα δώσει πλήρεις οδηγίες στους συγγενείς των ασθενών για άλλαγμα ορού, σακούλας ούρων, ξεσκατίσματος και ημερήσιας δόσης αντιβιοτικών.

Έτσι δημιουργείται μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης, τέτοια που τη ζηλεύουν και τα μεγαλύτερα και διασημότερα νοσηλευτικά ιδρύματα του εξωτερικού.

Χαρούμενες εργαζόμενες μητέρες, νοιώθουν επιτέλους την έννοια της κοινωνικής προσφοράς, καθώς βάζουν την πάπια στην ασθενή απέναντι από τη γιαγιά τους, ενώ έχουν αφήσει τα παιδιά τους στη φροντίδα της γειτόνισσας, που με τη σειρά της, μπορεί να νοιώσει μέλος της κοινότητας, καθώς έχει να φροντίσει άλλα δυο παιδιά εκτός από τα δικά της, τον άντρα της, τους δικούς της άρρωστους γονείς και τον ανιψιό της, ο οποίος περιμένει τη σειρά του για το πρόγραμμα απεξάρτησης 58 Άνω.

Μπορεί εμείς εγκλωβισμένοι στο ΕΓΩ μας να μην το αντιλαμβανόμαστε, όμως το ΕΣΥ δια της απουσίας του φροντίζει όσο ποτέ άλλοτε για την ανάπτυξη του αισθήματος της συλλογικότητας και της συντροφικότητας των υπηκόων του.

Τώρα το γιατί μερικοί επιμένουν να ταξιδεύουν μέχρι το Μαϊάμι για ιατρική φροντίδα, ένας Θεός το ξέρει!



Υ.Γ.: Η απάντηση του Υπουργού Υγείας για τα όσα αναφέρονται στο μπλογκ της Αμαλίας:


"Απαντώντας στην με αρ. 8711/1-6-2007 ερώτηση και 3308/1-6-2007 αναφορά που κατατέθηκαν στην Βουλή από το βουλευτή κ. Ευ. Βενιζέλο σχετικά με την ιστοσελίδα της Αμαλίας Καλυβινού, σας γνωρίζουμε ότι τα θέματα που θίγει στην ιστοσελίδα της η θανούσα Αμαλία Καλυβινού αποτελούν το περίγραμμα μερικών από τα πιο σοβαρά θέματα στο χώρο της υγείας, αλλά και της Δημόσιας Διοίκησης γενικότερα.
Τα δεκτικά ελέγχου θέματα που αναφέρονται είναι μέρος όσων έχουν καταγραφεί στην έκθεση ελέγχου του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ) και θα εξακολουθήσουν να αποτελούν στόχο ελέγχου.
Η ιστοσελίδα μελεταται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και αν προκύψουν ειδικότερα και συγκεκριμένα θέματα για εξέταση θα συμπεριληφθούν στον προγραμματισμό και θα ελεγχθούν".
Δηλαδή μέχρι τώρα ΔΕΝ προκύπτουν ειδικότερα και συγκεκριμένα θέματα.

Η συζήτηση και τα σχόλια συνεχίζονται στο μπλογκ του κ. Βενιζέλου.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2007

Χασάπη γράμματα !






Πώς ορίζεις την τέλεια γεύση; Να είναι ακριβώς αυτό που θέλεις, τη στιγμή που το θέλεις;

Πώς μερικές φορές που σκέφτεσαι «τσιπς», παίρνεις τη σακούλα με τα ΤΕΛΕΙΑ τσιπς; Πώς άλλες φορές που σκέφτεσαι «κέικ σοκολάτας», παίρνεις ένα κέικ που καλύτερό του δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ;

Ακόμη δυσκολότερο: πώς σκέφτεσαι ένα δροσιστικό ποτό, ξινό – τόσο όσο – με ένα αμυδρό τελείωμα μιας μακρινής γλυκάδας και κύματα υπέροχης αρωματικότητας από το δυόσμο (στο mohito αναφέρομαι, που έχω καταλήξει πως ουδείς γνωρίζει να το φτιάχνει στην Αθήνα – και γιατί άλλωστε; σουβλάκι είναι;). Ας υποθέσουμε, πως στο φέρνουν κι αυτό και είναι τέλειο.

Τέτοιες περιπτώσεις, της πέραν από το αναμενόμενο υπέροχης γεύσης, της μυρωδιάς που από τη διέγερση της ρινικής ευαισθησίας, καταφέρνει και ολοκληρώνει ένα ταξίδι σε όλο τον εγκέφαλο, είναι – όσο να πεις – κλειδάκια απόλαυσης.

Αυτά τα ολίγα είχα να πω, για να περιγράψω... περιγραφικά, ένα νέο blog.

Με τον ίδιο τρόπο που μυρίζεις ένα αλατισμένο μπλουζάκι με ανθυπομυρωδιά αντηλιακού και είναι σαν να κάνεις διακοπές, ο “Χασάπης” του www.hasapigrammata.blogspot.com σας περιμένει για απολαυστικές μπλογκοβόλτες.

Δοκιμάστε τον.

hellooo !!!