Μεθάουα!

Όλοι γνωρίζουμε ότι πολλοί συνάνθρωποι έχουν προβλήματα με την τροχαία, ενώ επιστρέφουν σπίτι, αφού πριν, σε ένα μπαρ ή ταβέρνα, είχαν συναντηθεί με καλούς φίλους.

Προχθές, βρέθηκα κι εγώ μαζί με μερικούς καλούς φίλους σ' ένα μπαράκι για να το «γιορτάσουμε». Μερικές μπύρες παραπάνω, ουισκάκια, κι όλα αυτά σε μια ζεστή, φιλική ατμόσφαιρα. Έχοντας καταλάβει ότι είχα πιεί κάτι παραπάνω, για να επιστρέψω σπίτι μου, έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν. Πήρα το λεωφορείο.

Έφτασα στο σπίτι σώα και αβλαβής και χωρίς κανένα ατύχημα, πράγμα που με άφησε έκπληκτη, διότι δεν είχα οδηγήσει ποτέ μου ένα λεωφορείο. Επιπλέον δε, δεν μπορώ να θυμηθώ από πού το πήρα!

Ευχαριστώ την Ε.

Τσακωμένοι με το θέατρο!

Πήγα χτες στο θέατρο, ακολουθώντας τη φίλη μου την Α.

Παρακολουθήσαμε έναν μονόλογο του Τόμας Μπέρνχαρντ. Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, αν δεν το ξέρετε, ήταν ένας πραγματικά σπουδαίος τύπος, Aυστριακός γεννημένος στην Ολλανδία, του οποίου η ζωή νομίζω θα γινόταν μια ωραιότατη ταινία.

Τον μονόλογο ερμηνεύει ο Γιώργος Κιμούλης, που ήταν αγνώριστος και τέλος πάντων, ήταν και καλότατος. Την τελευταία φορά που τον είδα -όχι και τόσο παλιά, πριν λίγους μήνες- μου είχε φανεί κακοδιάθετος και η καλύτερή του στιγμή ήταν όταν έβαλε χέρι σε κάποιους από το κοινό. Καλά τους έκανε, γιατί ήταν εντελώς μαλάκες και μας έσπαγαν κι εμάς τα νεύρα. Αυτή τη φορά ήταν κακοδιάθετος μόνον για τις ανάγκες του ρόλου. Πάντως αν διαβάζει το μπλογκ μου θέλω να του παραγγείλω να παίξει μια κωμωδία. Πιστεύω ότι είναι σημαντικός ηθοποιός και οι σημαντικοί ηθοποιοί πρέπει να παίζουν σε κωμωδίες πιο συχνά. Αυτά.

Θα γράψω τώρα το θέμα για το οποίο αποφάσισα να αναφερθώ στην χθεσινοβραδυνή έξοδο. Καθώς περιμέναμε να αρχίσει η παράσταση, έριξα μια ματιά γύρω. Το θέατρο ήταν τίγκα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνον που ήταν σαν γυναικωνίτης. Καλά, υπερβάλλω, αλλά σχεδόν. Η αναλογία πρέπει να ήταν: 15 γυναίκες, 1 άντρας. Το παρατηρώ χρόνια και δεν αλλάζει παρά μόνον προς το χειρότερο. Διότι τέτοια αναφυλαξία με το θέατρο, για χειρότερο την έχω.

Εντάξει, κι εγώ δεν είμαι καμιά τρελή φαν του θεάτρου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακολουθώντας πηγαίνω. Βαριέμαι εύκολα και είναι μετρημένες οι φορές που φεύγω έτσι όπως θέλω, δηλαδή συγκλονισμένη. Γιατί αυτό περιμένω κάθε φορά. Να συγκλονιστώ. Μπορεί να έχω μεγάλες απαιτήσεις, αλλά βρε αδελφέ, δε θέλει πολύ μυαλό. Η διαδικασία είναι που έχει σημασία. Και μάλιστα μεγάλη: τόσους αιώνες, τόσοι άνθρωποι, αποδέχονται την κουλή σύμβαση του θεάτρου για κάποιο λόγο. Δεν είστε περίεργοι να ανακαλύψετε γιατί; Προφανώς όχι...

Αλλά χτες, πάλι εντυπωσιάστηκα από την απροθυμία των Ελλήνων αντρών να παρακολουθήσουν θέατρο. Υπολογίζω δε ότι από όσους βρίσκονταν εκεί, ένας στους τρεις απλώς συνόδευε. Άρα, η αναλογία είναι ακόμη πιο χάλια.

Τι να είναι άραγε αυτό; Η Α. όταν την ρώτησα, μου απάντησε ότι το θέατρο πλημμυρίζει από συναίσθημα και μάλιστα έντονο και γι' αυτό οι άντρες το αποφεύγουν. Ποιος ξέρει να μας πει; Σκέφτομαι να ζητήσω από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο να γράψει μια σχετική ανάλυση. Εσύ τι λες;

"Απλά περίπλοκος", Θέατρο Τέχνης.
Περισσότερα εδώ.

Στον πιο αγαπημένο Γιάννη

"Καινούρια ζωή"

Συνθέτης: Λεό Ραπίτης. Στιχουργός: Μίμης Τραϊφόρος.
Τραγούδι που είχε ακουστεί στην επιθεώρηση των Τραϊφόρου-Ραπίτη «Ραντεβού στην Αθήνα» στο θέατρο National-Βέμπο στην Αλεξάνδρεια το 1944.
Μου το τραγούδησε στο δωμάτιο του "Υγεία" το 2004 και σήμερα [7 χρόνια και κάτι μετά] του το αφιερώνω, με αγάπη.