Αποκλειστικό: η απόλυτη λίστα της μακροζωΐας.

Δε νομίζω πως περνάει μέρα που να μην ανεβαίνει μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ή να μη δημοσιεύεται ένα άρθρο με οδηγίες μακροζωΐας, σε κάποιο site ή σε μερικά από τα εκατοντάδες χιλιάδες έντυπα του πλανήτη.

Βρήκα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα, με εξαιρετικά τεκμηριωμένες οδηγίες και σας την παρουσιάζω σήμερα. Ο τίτλος της δημοσίευσης, που μεταφράζω αποκλειστικά για τους αναγνώστες του blog, είναι σαφέστατος: "How to live longer".

To καλό στη συγκεκριμμένη λίστα είναι ότι τον τίτλο συνοδεύει η διευκρίνηση: "10 strange ways", δηλαδή "10 παράξενοι τρόποι".

Καθώς είναι σαφές ότι το άρθρο απευθύνεται σε ψαγμένους αναγνώστες που κατέχουν τα σημαντικά μυστικά όπως, υγιεινή διατροφή, αρκετή άσκηση, πρόσληψη βιταμινών και αντιοξειδωτικών, προχωράει πιο βαθιά και καταγράφει όσα πρέπει να γνωρίζουν όσοι θέλουν πολύ πολύ πολύ μακροζωΐα, με την σχετική, βεβαίως, επιστημονική τεκμηρίωση.

Πάμε, λοιπόν, μεταφράζοντας σε countdown:

10. Ζούμε περισσότερο μαθαίνοντας μια ξένη γλώσσα.
Εδώ ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι όσοι μιλούν ξένες γλώσσες μειώνουν τις πιθανότητες εμφάνισης άνοιας και αλτσχάιμερ.

9. Πείνα και των γονέων.
Μετά από χρόνια πειραμάτων σε ζώα η επιστημονική κοινότητα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πείνα, εφόσον συνοδεύεται από την προσεκτική χορήγηση των απαραίτητων διατροφικών συστατικών, επιμήκυνε τη ζωή των πειραματόζωων. Έτσι, τώρα και οι άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της πείνας. Ξενηστικωθείτε λοιπόν και κερδίστε χρόνια ζωής.

8. Πόσο θρήσκος είσαι.
Μελέτες έδειξαν ότι οι θρήσκοι άνθρωποι ζουν περισσότερο από τους άθεους. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δυο λόγους. Είτε στο ότι οι θρησκευόμενοι απολαμβάνουν της στήριξης από τα άλλα μέλη των ποιμνίων, είτε στην απευθείας κανονική "θεία πρόνοια".

7. Πάρε τα βουνά.
Εδώ ο αρθρογράφος ανακαλύπτει τη σχέση της μακροζωΐας με τη βουνίσια ζωή, παραθέτοντας κάτι κουλά για το Κολοράντο και τη Σαρδηνία. Θα μπορούσαμε να του τρίψουμε στη μούρη την περίπτωση της Ικαρίας, αλλά ας είμαστε υπομονετικοί με την επιστημονική τεκμηρίωση, δείχνοντας ανωτερότητα κι ας αντιπαρέλθουμε την... βουνίλα.

6. Γονιδιακή θεραπεία.
Παρόλο το ότι οι διάφορες γονιδιακές θεραπείες δεν εφαρμόζονται προς το παρόν σε ανθρώπους, έχουν επιμηκύνει τη ζωή των καημένων ποντικιών πειραματόζωων κατά 24%. Τα σχετικά πειράματα διεξήχθησαν σε ποντίκια όλων των ηλικιών με επιτυχία, αν και όσο πιο νέα ήταν τα ποντίκια τόσο πιο επιτυχημένες οι θεραπείες, αφού τα νεότερα ποντίκια που δέχτηκαν τη θεραπεία έζησαν περισσότερο από τα ηλικιωμένα ποντίκια που τους χορηγήθηκε η θεραπεία.

5. Να απασχολήσε συνεχώς. Σκληρή δουλειά που σπρώχνει τα όριά σου.
Σε ένα πρόγραμμα που συνέλεξε και ανέλυσε υλικό από τη ζωή 1500 παιδιών σε μια περίοδο 80 ετών, ξεκινώντας το 1921, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Την μακροζωΐα εξασφάλισαν όσοι από το δείγμα -ως ενήλικες- ήταν περισσότερο δεσμευμένοι και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Αντιθέτως, όσοι ήταν "ό,τι βρέξει ας κατεβάσει", ανέμελοι και μέσ' την πλάκα και το χιούμορ, έζησαν λιγότερα χρόνια. Έτσι, σπάει το στερεότυπο που θέλει την ευτυχία και την υγεία να πηγαίνουν χέρι-χέρι, αφού αποδεικνύεται πλέον ότι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι επειδή είναι υγιείς και όχι το αντίστροφο.


4. Γίνε πλούσιος.
Οι "έχοντες" ζούνε περισσότερα χρόνια από τους "μη έχοντες". Γι' αυτό πάψε να τριβελίζεις το μυαλό σου με την ιδέα να ξεφορτωθείς όλα τα φανταστικά σου υπάρχοντα και τις καταναλωτικές συνήθειές σου για να ζήσεις μια πιο απλή ζωή. Ο μέσος όρος ζωής των κατοίκων στις πλούσιες χώρες είναι μεγαλύτερος απ' ότι στις φτωχές. Και επίσης, στις πλούσιες χώρες οι πλούσιοι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια απ' ότι οι φτωχοί άνθρωποι. Οπότε, δούλεψε σκληρά και γίνε πλούσιος αν πραγματικά επιθυμείς να ζήσεις υγιής μέχρι τα βαθιά γεράματα.


3. Νέα όργανα.
Η επιστήμη εγγυάται ότι πολύ σύντομα όλα τα όργανα του ανθρώπινου σώματος θα αναπαράγονται από τα κύτταρά μας και θα έχουμε διαθέσιμα προς μεταμόσχευση όλα όσα μπορεί να ρετάρουν, εκτός από τον εγκέφαλο. Καθότι αναμένεται όλες αυτές οι διαδικασίες να είναι κάπως αλμυρές όσον αφορά το οικονομικό μέρος, βλέπε οδηγία no. 4.

2. Σωστά φαρμακευτικά προϊόντα.
Η επιθυμία πολλών ανθρώπων για αιώνια ζωή ή έστω για επιμήκυνση της ζωής, οδήγησε σε έρευνες για την ανακάλυψη ουσιών και την παρασκευή φαρμάκων που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε περισσότερα χρόνια. Ένα τέτοιο είναι το rapamycin, που βρέθηκε ότι επιμηκύνει τη ζωή ποντικιών κατά 14%. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιείται για να καταστείλλει το ανοσιοιποιητικό σύστημα ασθενών που υποβάλλονται σε μεταμοσχεύσεις και γι' αυτό αυξάνει τους κινδύνους εμφάνισης καρκίνου. Όμως, οι έρευνες συνεχίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς και επιδοτήσεις, οπότε μπορεί σύντομα να παρασκευαστεί το μαγικό χάπι που θα επιμηκύνει τη ζωή κατά 14%.

1. Κάνε καλές πράξεις.
Δεν πρέπει να λες συνέχεια "εγώ", "εγώ", "εγώ". Καλό είναι να είσαι πάντοτε έτοιμος να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου. Ένας τρόπος να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ζήσει περισσότερο είναι να βοηθάς τους άλλους. Τουλάχιστον 30 μελέτες που διεξήχθησαν από την Εταιρεία Εθνικών και Δημοτικών Υπηρεσιών έδειξαν ότι ο εθελοντισμός αυξάνει σημαντικά το προσδόκιμο ζωής, ειδικά αν είσαι αληθινός αλτρουϊστής. Και όχι μόνον αυτό. Με τον εθελοντισμό φτιάχνεις ένα κοινωνικό δίκτυο, αποκτάς δηλαδή νέους φίλους και αυτό επίσης σε βοηθάει να ζήσεις περισσότερα χρόνια. Οι μελέτες έδειξαν ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις σχέσεις στα οικογενειακά δίκτυα. Τι μας λέει λοιπόν αυτό; Διάλεξε τους φίλους σου!

Η απόλυτη λίστα μακροζωΐας αγγλιστί, εδώ.

Essence of Elephants, Greg du Toit.

To Natural History Museum του Λονδίνου ανακοίνωσε τα βραβεία για τους καλύτερους φωτογράφους "άγριας ζωής" για το 2013.

Grand title winner αυτή τη χρονιά είναι ο Greg du Toit (με τη φωτογραφία Essence of Elephants), που δήλωσε ότι προσπαθούσε πολλά χρόνια να 'αιχμαλωτίσει' σε μια φωτογραφία την ιδιαίτερη ενέργεια και συνειδητότητα των ελεφάντων και με αυτήν την φωτογραφία νιώθει πως κάτι κατάφερε.

Περισσότερα, εδώ.

Κουφάλα νεκροθάφτη.

Η 1η Οκτωβρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα των Ηλικιωμένων του ΟΗΕ.

Με την αφορμή αυτή διεξήχθη έρευνα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της οποίας, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα της Ευρώπης για να ζουν οι ηλικιωμένοι. Παρ' όλα αυτά, ο πληθυσμός άνω των 60 ετών στη χώρα μας ξεπερνάει το 24%, δηλαδή σχεδόν ένας στους τέσσερις. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 58η θέση της παγκόσμιας κατάταξης του Δείκτη Global Age Watch.

Για την κατάταξη των χωρών, ο Δείκτης Global Age Watch, λαμβάνει υπόψη του τέσσερις παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής ενός ηλικιωμένου. Tην εισοδηματική ασφάλεια-σύνταξη, το επίπεδο υγείας, το επίπεδο απασχόλησης- εκπαίδευσης και το πόσο ευνοϊκό είναι το κοινωνικό περιβάλλον.

Ευτυχώς, πάντως, που ο πληθυσμός κάτω των 60 και ειδικά οι νέοι των 25-35 ετών τα πάνε γαμάτα σε σχέση με την εισοδηματική ασφάλεια, το επίπεδο υγείας και το επίπεδο απασχόλησης - εκπαίδευσης. Διαφορετικά θα έλεγε κανείς ότι στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να ζει κανένας άνθρωπος, γενικά!

Κατασκευάζοντας ενοχές.

Ο Rick Owens είναι ο "glamour-meets-grunge" σχεδιαστής μόδας, που με το παρισινό σώου για την κολεξιόν του 2014 έκανε τον κόσμο να μιλήσει ξανά για τα μεγέθη.

Κι αυτό γιατί αντί για μοντέλα σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις πασαρέλες,  επέλεξε κορίτσια από διάφορα "step teams", με σώματα αθλητικά, με σώματα γεμάτα, ακόμη και χοντρά. 
Έτσι, προκάλεσε ένα σωρό αντιδράσεις. Η αμφισβήτηση των προθέσεών του κατέκλυσε το διαδίκτυο, όπως επίσης και η ικανοποίηση πολλών σχολιαστών, επώνυμων και όχι τόσο, απ' άκρη σ' άκρη του fashion κόσμου.

Στο fashionism.gr γράφτηκε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα σχετικά με το θέμα, με τίτλο "Stepping στα κλισέ", από την Χρύσα Οικονομοπούλου.

Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω κάτι παραπάνω για όλο αυτό, είναι η επισήμανση του fashionism ότι "η μόδα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ρούχα". Θεωρώ ότι η μόδα σαφώς είναι κάτι παραπάνω από ρούχα και έχει προεκτάσεις απίθανες, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλο καλό στον κόσμο.

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν αυτό που κι εγώ έμαθα πριν λίγα μόλις χρόνια, ότι οι περισσότεροι διάσημοι σχεδιαστές μόδας δεν έχουν τον έλεγχο των εταιρειών που φέρουν το όνομά τους. Λίγοι εξ αυτών διατηρούν κάποια συμμετοχή σε αποφάσεις, όμως κατά κύριο λόγο η διαχείριση των ονομάτων που τόσο αγαπούν κάποιες και κάποιοι βρίσκεται στα χέρια κάποιων στελεχών.

Φυσικά και δεν πρόκειται να αναλύσω την δύναμη και την τεράστια επιρροή της μόδας στους ανθρώπους και κυρίως στους περισσότερο ευάλωτους. Τα πιτσιρίκια και όλος αυτός ο πληθυσμός που είναι βρεσκοβουτηγμένος στα χαϊλίκια της καπιταλιστικής μόστρας, πέφτουν με μαλακό εγκέφαλο και ελάχιστες αντιστάσεις, σαν τις μέλισσες στο μέλι, σε ό,τι παρουσιάσουν οι trend setters των εταιρειών.

Έτσι και πριν μερικές δεκαετίες, ξεκίνησε, αργά αλλά σταθερά, η διαδικασία των όλο και μικρότερων μεγεθών στα ρούχα. Από την πρωτοφανή παρουσία της Lesley Lawson, παγκοσμίως γνωστής ως Twiggy, φτάσαμε στην Kate Moss και την  Ζoe Fleischauer. Αυτό που τότε ήταν αδιανόητο, σήμερα είναι το αυτονόητο. Συνωμοσιολογικό ή όχι, είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι όλο αυτό ξεκίνησε ακριβώς όταν κάηκαν τα περισσότερα σουτιέν στον δυτικό κόσμο, ακριβώς τότε που ο γυναικείος πληθυσμός θεώρησε κεκτημένο το να νιώθει καλά με τον εαυτό του no matter what.

Πριν προτρέξετε σε σχολιασμό συνοδευόμενο από μειδίαμα και ειρωνεία θα ήταν χρήσιμο να διαβάζατε πρώτα για το πόσο η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση σχετίζεται με την κατανάλωση ή καλύτερα με την μη κατανάλωση. Και πόσο σχετίζονται οι ενοχές με την συναίνεση. Επίσης, να μου βρείτε μια λογική απάντηση στο γιατί, αφού υπάρχουν τόσα εκατομμύρια γυναικών που φορούν ρούχα σε μεγαλύτερα νούμερα από εκείνα των μοντέλων, και μάλιστα έχουν μπόλικα χρήματα να ξοδέψουν, γιατί στην ευχή δεν βρέχει επώνυμες, καταπληκτικές φίρμες ρούχων σε αυτά τα νούμερα. Δηλαδή εδώ ο καπιταλισμός ξέχασε να κοιτάξει;

Τα πρότυπα, τα κλισέ και η αποδοχή τους δεν πέφτουν από τον ουρανό. Τουλάχιστον όχι πια, όχι στον 21 αιώνα. Η γκλαμουριά του lifestyle των μοντέλων έχει συνοδευτεί από μαρούλια, κοκαίνη και χαρτομάντηλα ή βαμβάκι βουτηγμένο σε χυμό πορτοκαλιού. Πώς να αντέξει ένα κορίτσι τόση πείνα....

Η μόδα, που πολλοί την υποτιμούν, αδυνατώντας να διακρίνουν ότι αρκετές φορές δρα και επιδρά σχεδόν σαν θρησκεία, φυσικά και είναι κάτι πολύ παραπάνω από ρούχα. Γι' αυτό και τα μοντέλα έγιναν τόσο αδύνατα ώστε και οι πιο αδύνατες γυναίκες να έχουν ενοχές. Γιατί μια ευτυχισμένη γυναίκα είναι κάτι υπέροχο. Εκατομμύρια ευτυχισμένες γυναίκες είναι κάτι επικίνδυνο.

Η φωτογραφία, από εδώ.

"Lil Bub & Friendz" feat. the uncoolness of humans

Πόσα βίντεο με γατο-πρωταγωνιστές έχετε παρακολουθήσει στο youtube;

Η εκρηκτική δημοφιλία των βίντεο με γάτες σε κάθε γωνία του διαδικτύου, έκανε τους ανθρώπους του Vice να ασχοληθούν σοβαρά με το φαινόμενο.

Με πρωταγωνίστρια την "πιο-διάσημη-γάτα-στο-internet", την Lil Bub, αλλά και τις Grumpy Cat και Maru σε μικρότερους "ρόλους", έφτιαξαν μια ταινία, ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 1 ώρας, που βραβεύτηκε στο Tribeca Film Festival τον περασμένο Απρίλιο.

Στο youtube, στο instagram και στο facebook, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε νέο ή παλιότερο κοινωνικό δίκτυο, εκατομμύρια άνθρωποι ανεβάζουν εικόνες και φιλμ με τον δικό τους γατούλη ή κάποια περαστική ενδιαφέρουσα τριχωτή ντίβα.

Είναι αδύνατον να τα παρακολουθήσει κάποιος όλα αυτά. Αλλά είναι μάλλον εύκολο να βγάλει το πιο απλό συμπέρασμα. Πόσο cool είναι οι γάτες και πόσο πεισματικά uncool παραμένουν οι άνθρωποι. Ειδικά όσοι από αυτούς δεν μπορούν να διδαχτούν τίποτα από την συνύπαρξή τους με τα ζώα.

Μιάου...

Περισσότερα για το βίντεο & την Lil Bub, εδώ.

Γουονγκ Καρ Γουάι

2046 & HEARTBREAK από Flixgr

Μια βόλτα ποτισμένη στις εικόνες και τους ήχους του Γουονγκ Καρ Γουάι, από τον σκηνοθέτη Νίκο Πάστρα, μέσω του flix.gr.

Ο Γουονγκ Καρ Γουάι έχει εκατομμύρια φίλους, ακόλουθους, θαυμαστές ανά τον πλανήτη, γιατί καταφέρνει να μετουσιώσει στον κινηματογράφο αυτό το σχεδόν μπανάλ πια, "η αισθητική είναι ηθική..." και μπλα μπλα μπλα.

Νομίζω ότι καταφέρνει -καθώς αποδεικνύεται μέγας μάστορας της αφήγησης- να δείξει τα εξής απλά:

Ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ξετρυπώσει ομορφιά παντού. Πως όλοι αξίζουν μερίδιο στην αγάπη.

Ότι δεν έχει νόημα να μένει κανείς ηδονοβλεψίας του χρόνου που περνά. Πως παρά τον πόνο [και μάλιστα μαζί του όσο κι αν μοιάζει αδύνατον] μπορεί να ξεφύγει από το να είναι θεατής πιθανοτήτων και να βιώσει όσα του επιφυλλάσσουν οι επιλογές του. Μικρές, δύσκολες, αβάσταχτες, ό,τι κι αν είναι, αρκεί να μπει στο παιχνίδι και να ζήσει όση μπορεί απ' τη ζωή.

Cheers to wong kar-wai!

Παρέα.

LONG LIVE THE KINGS - Short film documentary - from SAGS on Vimeo.

Το καλοκαίρι συνεχίζεται απαλά, σιωπηλά, γαλήνια.

Μετά την κορύφωση του Αυγούστου, υπάρχει μια τάση για ευχές, τύπου καλό χειμώνα ή -λιγότερο επιθετικά- καλό φθινόπωρο. Στην πραγματικότητα το καλοκαίρι συνεχίζει να σκεπάζει τον τόπο, τώρα πιο γλυκά απ' ότι τους προηγούμενους μήνες. Οι συνήθειες όμως αποβάλλονται δύσκολα κι έτσι ακόμη και όσοι δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν, επιβάλουν στον εαυτό τους την 'κατάσταση' του τέλους του καλοκαιριού.

Αυτό το καλοκαίρι, όπως και πολλά προηγούμενα, το μοιράστηκα με καλές παρέες και σκοπεύω να συνεχίσω, όσο υπάρχουν άνθρωποι που με την παρουσία τους κάνουν τη ζωή μου καλύτερη.

Φέτος, περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι ένιωσα πόσο ισχυρή είναι η σημασία του νερού, πόσο μια βουτιά στη θάλασσα είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Αν μαζί με τη θάλασσα έχεις και καλή παρέα, τότε -δεν μπορεί- τουλάχιστον για κάποιες ώρες, μέρες, εβδομάδες είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

Υπάρχουν πολλές ομορφιές, πολλές ορέξεις, διαθέσεις, κέφια και συνήθειες. Τα γούστα διαφέρουν, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ό,τι μπορείς να απολαύσεις στη ζωή, γίνεται καλύτερο με την καλή παρέα.

Ακόμη και για τους μοναχικούς ανθρώπους (που μπορούν ταυτόχρονα να είναι και κοινωνικοί), η μοναχικότητά τους γίνεται πιο χαλαρωτική και περιεκτική ακριβώς όταν γνωρίζουν ότι θα την διακόψουν για να μοιραστούν τον χρόνο τους ανακατεύοντας τον εαυτό τους με καλή παρέα.

Το βίντεο με τίτλο Long Live the Kings αποτυπώνει τη σημασία της παρέας. Και πώς ακριβώς αυτή, η καλή παρέα, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις Βασιλιάς!

Περισσότερα για το βίντεο και την παρέα των μοτοσυκλετιστών, εδώ.

JD Salinger

Ψηλά στη λίστα με τις πιο αγαπημένες και δυνατές σχέσεις της ζωής μου βρίσκονται μερικά βιβλία και μαζί με τα έργα, συνοδεία αγάπης, ακολουθεί και η σχέση με τους συγγραφείς.

Ανάμεσα στους πιο αγαπημένους, ο JD Salinger, δημιουργός του "Φύλακα στη Σίκαλη", που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα με διαφορετικό τίτλο...

Αισθάνομαι αμηχανία από τη στιγμή που διάβασα την είδηση, ότι το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση με νέο τίτλο.  Άκου διαφορετικό τίτλο! Δηλαδή τώρα πώς θα αναφέρομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία;

Μέχρι τότε, υποθέτω πως θα έχω δει την ταινία ντοκυμαντέρ του Shane Salerno με τίτλο "Salinger", που όπως διαβάζω γυρίστηκε υπό το ίδιο κλίμα μυστικότητας με την οποία είχε τυλίξει τη ζωή του και ο ίδιος ο Salinger, και χρειάστηκε εννέα χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Περισσότερη υπομονή θα χρειαστεί για τα πέντε βιβλία του Salinger, που θα κυκλοφορήσουν μετά το 2015.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε στον Φύλακα στη Σίκαλη, αυτό που με ξετρελαίνει σε ένα βιβλίο, είναι  που όταν το έχεις πλέον τελειώσει, εύχεσαι ο συγγραφές να ήταν καλός σου φίλος και να μπορούσες να του τηλεφωνήσεις ό,τι ώρα σου ερχόταν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει συνήθως...

Περισσότερα [και η φωτογραφία] από εδώ.

Nico the Llama: tumblr favorites

Η φωτογραφία είναι από το tumblr Nico the Llama και περισσότερες φωτογραφίες του μπορείτε να δείτε εδώ.
Ωραίος.

Motorcycle women και όλα τα σχετικά...

Έχοντας απηυδήσει με το χάλι της περίπτωσής μας --κατέληξα πως όχι απλώς δεν πρόκειται με την καμία να ξεσηκωθούμε διεκδικώντας λίγο καλύτερη ζωή κι ένα δράμι βελτιωμένη κοινωνία, αλλά θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρώντας σαν ξένοι τον ίδιο μας τον βίο, σχεδόν θαυμάζοντας τα λαμόγια που τον κατασπαράζουν-- οπότε αποφάσισα να το ρίξω για λίγο στην τέχνη.

Κι επειδή η τέχνη στην Ελλάδα, κατά κύριο λόγο βόσκει μεταξύ μουχλιασμένης ακαδημαϊκότητας και ψωνισμένου μεγαλοϊδεατισμού, στράφηκα στην τέχνη απ' τα ξένα.

Έτσι, ανακάλυψα την Lanakila MacNaughton, ένα κορίτσι που ζει στο Portland και βολτάρει με τη μηχανή της, γνωρίζοντας και φωτογραφίζοντας άλλα κορίτσια και τις μηχανές τους.

Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες της. Έχω υπάρξει κι εγώ "motorcycle woman" και είναι μια εμπειρία που συνιστώ ανεπιφύλακτα, για να μην πω "τρόπος ζωής" που το λες και κάπως μελοδραματικό -αν και είναι κοντά στην αλήθεια-.

Βέβαια, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην όμορφη χώρα μας, μια τόσο όμορφη κατάσταση έχουμε καταφέρει να την κάνουμε δύσκολη, ακριβή και το σημαντικότερο επικίνδυνη για την σωματική ακεραιότητά μας.

Είχα διάφορα ατυχήματα οδηγώντας μοτοσυκλέτες, μικρά και σοβαρότερα. Όλα πάντως οφείλονταν στην αμεριμνησία μικρού παιδιού με νοητική καθυστέρηση, με την οποία περιφέρουν μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, οδηγοί και πεζοί, την αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους στην Ελλάδα.

Τόσο μου άρεσαν οι φωτογραφίες που τραβάει η Lanakila, που αποφάσισα να την βρω και να της το πω. Χάρηκαμε κι οι δυο, εκείνη που έλαβε ένα μέιλ με τόσο καλά λόγια απ' την άλλη άκρη του κόσμου κι εγώ που έδειξα σ' ένα δημιουργικό άνθρωπο το θαυμασμό μου για το κέφι και τις γαμιστερές της φωτογραφίες. Με την άδειά της, λοιπόν, παραθέτω μερικές από τις φωτογραφίες της, εδώ. Περισσότερες μπορείτε να δείτε στη σελίδα του πρότζεκτ της με τίτλο "The women's motorcycle exhibition", εδώ.  Go Lanakila!

H ίδια η καλλιτέχνις:

Υ/Γ νούμερο 1:
Για να μην κάνω αυτό που κοροϊδεύω, δηλαδή μόνον "στείρα κριτική" που λένε... ιδού μια μικρή λίστα με συμπατριώτες που πιστεύω ότι προσφέρουν τέχνη στον λαό:
Τέχνη κι εδώ 1
Τέχνη κι εδώ 2
Τέχνη κι εδώ 3
Τέχνη κι εδώ 4
Τέχνη κι εδώ 5
Τέχνη κι εδώ 6
Τέχνη κι εδώ 7
κ.ο.κ.

Υ/Γ νούμερο 2:
Βεβαίως, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω, ποιος με ρώτησε... και όλα τα σχετικά... Κανείς δεν με ρώτησε φυσικά. Γι' αυτό κι εγώ έφτιαξα το blog. Για να γράφω για όλα αυτά, για τα οποία δεν με ρώτησε ποτέ κανείς...

Hollywood της Μεσογείου

Πριν μερικές ημέρες κατάφερα να παρακολουθήσω το ντοκυμαντέρ "Σμύρνη, Η Καταστροφή μιας Κοσμοπολίτικης Πόλης 1900-1922".

Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία της Μαρίας Ηλιού. Η σκηνοθέτις μάζεψε σπάνιο αρχειακό υλικό, συνεργάστηκε με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ και συγκέντρωσε μαρτυρίες Σμυρνιών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι οποίοι αφηγούνται προσωπικές ιστορίες.

Γράφω στην αρχή ότι 'κατάφερα' να το παρακολουθήσω, γιατί ενώ μπορούσα να το κάνω εδώ και πολλούς μήνες, είχα ανάγκη συντροφιάς και ψυχολογικής προετοιμασίας. Κι αυτό διότι εδώ και πολλά χρόνια δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω και να διαβάσω οτιδήποτε σχετίζεται με τη Σμύρνη, τον Πόντο και τις ιστορίες των τόπων και των ανθρώπων της προσφυγιάς.

Έχω ξεκινήσει επτά ή οκτώ φορές να διαβάζω τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου και ουδέποτε κατάφερα να το τελειώσω. Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο πατέρας μου θυμάμαι. Αν και η καταγωγή του δεν έχει καμία σχέση με τους τόπους εκείνους. Είναι αδύνατον να ξεπεράσω το σφίξιμο στο στομάχι, την πίκρα, τα κύματα θυμού, το σιχτίρι με τις αθλιότητες των πολιτικών παιχνιδιών. Αδύνατον να μην νιώσω λες και η μήτρα της καταγωγής μου να βρίσκεται σ' εκείνους τους τόπους. Μυστήριο πράγμα.

Κι αφού έγραψα για την ταινία "Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922", ας  γράψω και μια απορία μου.

Με τέτοιο υλικό, τόσες καταστροφές, δυστυχίες, τόσες ιστορίες και περιπετειώδεις βίους, τόσες τύπισσες και τόσους ωραίους, δυνατούς και κατά κάποιο τρόπο... έτοιμους ήρωες, τί στην ευχή έχουν στο μυαλό τους τόσοι Έλληνες κινηματογραφιστές; Γιατί δεν γυρίζουν τη μία πίσω από την άλλη ταινίες που βασίζονται σε ιστορικές στιγμές που έχουν κυριολεκτικά σμιλεύσει αυτό που είναι η Ελλάδα. Και δεν εννοώ φυσικά το κατακάθι των ευρωπαϊκών αγορών και τους υπαλλήλους τους που μας κυβερνούν, αλλά τη χώρα που ως κράτος αδυνατεί να χωρέσει όσα είναι ως πνευματική και ψυχική κατάσταση.

Ένας κινηματογραφιστής που εκτιμώ είναι ο Πάνος Κούτρας. Με κέρδισε όταν στην ταινία του "Αληθινή Ζωή" έδειξε την Ακρόπολη στις φλόγες και τον θαύμασα όταν από μια ιστορία γεμάτη πόνο και δυστυχία έφτιαξε έναν ύμνο στην αγάπη, στην ταινία του "Στρέλλα".

Μπορεί να μην καταφέρει να ξετρυπώσει μια ιστορία κάπου ανάμεσα Κω, Αλεξάνδρεια, Πειραιά, Ellis Island και Όγδοης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, σαν τη ζωή της Μαρίκας Παπαγκίκα, που ηχογραφούσε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σμυρνέικα μινόρε για τη δισκογραφική εταιρεία Victor.

Μπορεί κάτι τέτοιο να μην τον ενδιαφέρει.

Αλλά, Πάνο, όλο και κάποιον φίλο κινηματογραφιστή θα έχετε... Δεν πείθετε κάποιον εσείς; Έτοιμες κρέμονται οι ιστορίες. Ώριμες και βαριές σαν φρούτα στα δέντρα εύφορης γης. [Μα τί 'ναι τούτο το ποιητικό που μ' έχει πιάσει;] Και όσο μέσα στα ντοκυμαντέρ θεριεύουν πόνοι και χαμοί, σε μια μυθοπλασία χωράει γλέντι, έρωτας και κέφι απογειωτικό.

Τόσο, που μπορεί για λίγο να θυμηθούν οι καταθλιπτικοί Έλληνες του σήμερα πόσο ζωογόνο είναι να μην μετράς καημούς και ζόρια, αλλά βόλτες κι ανθρώπους.

Summer feeling

Όταν έχεις να κάνεις διάφορα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί γουστάρεις, όταν τρέχεις για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από υποχρέωση αλλά γιατί αγαπάς ξεκάθαρα, όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο... γιατί απλά εμπιστεύεσαι...

Η χαρά για την οποία μιλάω δεν τιθασεύεται... κι αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα, θα σε στοιχειώσει. Η αίσθηση καλοκαιριού...

Αν έχεις ξεχάσει πώς είναι, για τί πράγμα μιλάω, θα έρθει η μέρα που θα τη λαχταράς και θα την ανακαλείς. Γιατί αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, θα σε στοιχειώσει κάποτε στη ζωή σου...

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις κι άλλο, μια θλιβερή μνησικακία θα σε σιγοκάψει κάποτε και τότε εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει, θα σε κάνει να νιώσεις γελοίος, θα σε πληγώσει, μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν ακόμη και η πρώτη λυκείου αρχίζει να σου φαίνεται πως ήταν ωραία -και μισούσες το σχολείο με πάθος, θυμάσαι;- κι ακόμη και η πρώτη γυμνασίου, κι αυτή σου μοιάζει ξαφνικά καλή, κι εσείς αγόρια, λαχταράτε κάποιο κορίτσι, ίσως το πρώτο με το οποίο τα 'είχατε φτιάξει'...
Λαχταράτε εκείνο το κορίτσι ή το πώς είσαστε τότε;

Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν κάποιοι φίλοι που έχουν μείνει ακόμη στην πόλη αφιερώνουν μπόλικο χρόνο για σένα, ακόμη κι αν εσύ δεν τους γούσταρες, όμως εκείνοι δεν σε αγνοούν.

Όταν ξεστομίζεις ό,τι σου κατεβαίνει κι εκείνοι πάλι σε λατρεύουν. Δεν είναι που είναι όλα τούτα τόσο ευχάριστα, είναι εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού. Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα θα σε στοιχειώσει. Θα θέλεις να την νιώσεις μέσα σου ξανά, έστω ακόμη μια φορά.

Εκείνη την αίσθηση καλοκαιριού...

"That Summer Feeling", Jonathan Richman.

Bird sings!

Ένα μικρό χαρούμενο πλάσμα, συνοδεύει τον δίποδο φίλο του στο τραγούδι.

Όσες φορές κι αν ευχαριστήσουμε τα ζώα για όσα μας προσφέρουν, δεν φτάνουν.

Georgia O'Keeffe. Imaginary friend.

"I decided to start anew, to strip away what I had been taught".

"I've been absolutely terrified every moment of my life - and I've never let it keep me from doing a single thing I wanted to do".

Yosuf Karsh's photo from... here.

Cat in the Sewer.

Ο ήλιος ήταν λοξά και πάνω, η μέρα ήταν μια χαρά ανοιξιάτικη, σχεδόν στην τέλεια γραμμή ανάμεσα ζέστη και δροσιά.

Χαζεύοντας τις κρεμαστές τσάντες που φτιάχνουν στα δέντρα οι παπαγάλοι -φωλιές από πευκοβελόνες που κρέμονται από τα πεύκα- περπατούσα στο πάρκο, βελτιώνοντας για ακόμα ένα απομεσήμερο το καρδιαγγειακό μου σύστημα, μη τυχόν και μου γλυστρήσει η ραθυμία στη λίστα με τις ενοχές που συμβιώνω τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ξαφνικά, ένας μεγάλος κι ευερέθιστος σκύλος άνοιξε τα θυμωμένα του σαγόνια και την ώρα που ετοιμαζόταν να τα κλείσει στη μουσούδα της ασπρόμαυρης κατσικούλας μου άπλωσα το χέρι για να μην μας πάρουν τα αίματα.

Απέτυχα. Μας πήραν τα αίματα. Δηλαδή εμένα, που μπήκα στη μέση. Τα θυμωμένα σαγόνια έκλεισαν στο μπράτσο μου. Μάζεψα βιαστικά την κατσικούλα, την άφησα στο σπίτι και πήγα μέχρι το νοσοκομείο για να μου φροντίσουν την πληγή.

Στην επιστροφή από το νοσοκομείο στάθηκα στο φανάρι της Μεσογείων για να περάσω απέναντι.

Φανάρι της Μεσογείων, μάλιστα. Όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν σε κάποιο εξοχικό τοπίο. Αυτές οι φωλιές των παπαγάλων βρίσκονται λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας. Κι η κατσικούλα είναι το καλόκαρδο σκυλάκι μου. Έτσι ασπρόμαυρο και καλοκάγαθο που είναι, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον ‘τίτλο’ της κατσικούλας...

Σταμάτησαν, λοιπόν, τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Μεσογείων. Το δευτερόλεπτο που μαζί με τα αυτοκίνητα έπαψε κι ο εκκωφαντικός τους θόρυβος, μόλις ακριβώς το δεξί πόδι σηκωνόταν για να ακολουθήσει το αριστερό στην άσφαλτο, το άκουσα!

Απροσδιόριστα απόμακρο, αλλά στεντόριο και σαφές. Ένα νιαούρισμα από τετράποδο νιάνιαρο. Μα στην άκρη της Μεσογείων; Που στην ευχή βρισκόταν; Άλλη μια φορά ήταν αρκετή για να εντοπίσω την προέλευση αυτής της επίμονα απελπισμένης φωνής για φαγητό και σωτηρία.

Πόσο μικρό; αναρωτήθηκα. Για να χωρέσει και να πέσει από τη σχάρα των ομβρίων υδάτων στο πάτο του αγωγού, πολύ μικρό.

Και τώρα;

Άρχισα τα τηλεφωνήματα. Έμαθα ότι τα φρεάτια δεν είναι αρμοδιότητα της πυροσβεστικής. Με παρέπεμψαν λοιπόν στην ΕΥΔΑΠ. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε ως εξής: θα περίμενα πάνω από το κινητό μου τηλέφωνο μέχρι να με καλέσουν οι άνθρωποι της εταιρείας. Μετά τις 11 το βράδυ, που αναλαμβάνει η νυχτερινή βάρδια, θα με ειδοποιούσαν να περιμένω στην εν λόγω σχάρα. Παρηγόρησα για λίγο ακόμη το παγιδευμένο μικροσκοπικό τετράποδο και την αγωνία μου επίσης και επέστρεψα στο σπίτι αφού πέρασα από τις θείες για ενέσεις, αντιτετανικούς και λοιπές φροντίδες για τη θαυματουργή πληγή.

Έφτασε επιτέλους η νύχτα.

Λίγο μετά τις 11 χτύπησε το κινητό. Το άγνωστο νούμερο ήταν από τη νυχτερινή βάρδια της ΕΥΔΑΠ. Αγκαλιά, η ανυπομονησία μου κι εγώ, φτάσαμε σε χρόνο ντετέ πάνω από τη σχάρα της Μεσογείων. Δίπλα, με σφιγμένο χαμόγελο αγωνίας, κρατώντας καλαθάκι γάτου, συμπαραστάτης της περιπέτειας, ο αδελφός μου. Χωρίς καθυστέρηση, κατέφθασαν οι υπάλληλοι της εταιρείας υδάτων, σήκωσαν τη σχάρα, κατέβηκαν στο φρεάτιο και με φαρδιά πλατιά χαμόγελα εναπόθεσαν στην παλάμη μου –δεν χρειαζόταν περισσότερο χώρο- το ταλαιπωρημένο θηριάκι που πριν λίγες ώρες φώναζε, με όση δύναμη του είχε απομείνει, για τη ζωή του.

Κοιμηθήκαμε χτες βράδυ αγκαλιά. Όποτε ξυπνούσα, φοβούμενη μην το πλακώσω, το έβλεπα κολλημένο στο λαιμό μου, σαν κασκόλ με αναπνοή. Αφήσαμε τις ευγνωμοσύνες μας να ανταγωνίζονται και βυθιστήκαμε σε απολαυστικό, γαλήνιο ύπνο.

Για εκείνο είναι όλα πια ξεκάθαρα. Σώθηκε, με αγαπάει και έχει ήδη αγαπημένο παιχνίδι: να μυρίζει, ακουμπάει, τραβάει τις βλεφαρίδες μου. Η δική μου ευγνωμοσύνη είναι διασπασμένη.

Ευχαριστώ βαθιά την ΕΥΔΑΠ. Συγκεκριμένα, την Α’ Νυχτερινή Βάρδια του Τμήματος Αποχετεύσεων, τον κ. Αλβέρτη, που ούτε κατάλαβα από ποια υπηρεσία ενεπλάκη στην υπόθεση, αλλά τα σέβη μου του ανήκουν. Γενικώς, όλους τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους, που είναι ανοιχτόκαρδοι και αποφάσισαν νυχτιάτικα, να βοηθήσουν μια παράξενη και τον αδελφό της που έστεκαν πάνω από τη σχάρα της Λεωφ. Μεσογείων. Είναι καταπληκτικοί όλοι τους και τους ευχαριστώ, εκπροσωπώντας κι εμένα, αλλά κυρίως το ανακουφισμένο τριχωτό μουσούδι, που χάρη σ’ εκείνους δεν ανελήφθη εις Κύριον, αλλά κοιμάται ξερό στις μυρωδάτες κουβερτούλες του.

Όμως, πρέπει να ευχαριστήσω και τον τσαντίλα σκύλο. Αν δεν μου είχε χώσει τη δαγκωνιά, δεν θα βρισκόμουν πάνω από τη σχάρα. Δεν θα χρειαζόταν να πάω μέχρι το νοσοκομείο. Άσε που αν εφημέρευε άλλο νοσοκομείο, πάλι δεν θα περνούσα από το συγκεκριμένο σημείο. Γενικώς, άσε...
Μια σειρά από τυχαία περιστατικά, μια συνομωσία της τύχης και μια ακόμη ψυχή σώζεται από σίγουρο και βασανιστικό θάνατο.

Χτες η τύχη γύρισε και χαμογέλασε στη μικρή μας ομάδα. Ένα γατάκι που χωράει στην παλάμη ενός χεριού, μας έδωσε χαρά και ικανοποίηση.

Οι εργαζόμενοι της Α’ Νυχτερινής Βάρδιας, ο προϊστάμενός τους, ο αδελφός μου κι εγώ, ευγνωμονούμε το μικρό τριχωτό θαύμα που μας θύμισε πώς είναι να μετέχεις στην αληθινή ζωή κι ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τους απλήρωτους λογαριασμούς.

Ευχαριστώ την Ε. για την έμπνευση.
Αφιερωμένο.

Στο τέλος ξυρίζουν τον Λαό.

Θυμάστε όλα όσα έχουμε ακούσει για την Ευρωπαϊκή Ένωση στα τόσα χρόνια που η χώρα μας είναι μέλος της; Θυμάστε όλα όσα διαλαλούνταν από στόματα πολιτικών αγγέλων για χάρη της ΟΝΕ; Ελπίζω να τα θυμάστε όλα και να τα συγκρίνετε με αυτά που ακούτε τώρα.

Αλλά ό,τι κι αν λέει, όποιος κι αν το λέει, ελπίζω πάνω απ' όλα να έχετε καθίσει για λίγο και να έχετε ακούσει τους Κύπριους πολιτικούς και τους Κύπριους πολίτες. Διαφέρουν πάρα πολύ από τους Έλληνες πολιτικούς και του Έλληνες πολίτες. Και κυρίως αυτό που διαφέρει είναι το χάσμα μεταξύ των δεύτερων σε σχέση με εκείνο των πρώτων. Ακούς εδώ τους πολιτικούς να μιλούν και νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με κακομαθημένους μαντραχαλάδες που έχουν ανατραφεί από νεάτερνταλ τραμπούκους της τρούμπας. Λεξιλόγιο χαμηλής υποστάθμης, ύφος μπράβου της νύχτας και τόσο μάτσο που σου μπαίνουν οι ψύλλοι τουλάχιστον για τη λατρεία της σανίδας. Και κυρίως, ακούγοντας τους Έλληνες πολιτικούς να μιλούν αντιλαμβάνεσαι την κολοσσιαία απόσταση που τους χωρίζει από τους πολίτες στην υπηρεσία των οποίων υποτίθεται ότι βρίσκονται.

Αντιθέτως, αυτές τις ημέρες που κάθισα και άκουσα τους Κύπριους πολιτικούς, διαπίστωσα έναν άλλου είδους πολιτικό πολιτισμό. Τέτοιον που απόρησα για τη σχέση που έχουν με τον αντίστοιχο στην Ελλάδα. Καθόλου περίεργο, αφού δεν υπάρχει καμμία σχέση.

Δεν γνωρίζω τι θα γίνει τελικά με το θέμα των ημερών. Αν η Κύπρος θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια που θα της επιτρέψουν να έχει το Eurogroup και η Γερμανία, ώστε να συνεχίσει -έστω και πληγωμένη- να βαδίζει. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως ακόμη κι αν την αποτελειώσουν -που είναι ο προφανής τους σκοπός- θα μείνει [ακριβώς όπως κι εμείς] καψαλισμένη και ρημαγμένη, αλλά θα έχει τουλάχιστον ψελλίσει και κάτι άλλο εκτός από τα ατελείωτα "μάλιστα αφέντη" που ξεστομίζουν κάθε μέρα οι Έλληνες πολιτικοί.

Οι Κύπριοι αποδεικνύεται πως είναι ένας λαός που ψήφιζε πολιτικούς που εκπροσωπούν ανθρώπους. Οι Έλληνες, ένας λαός που ψηφίζει πολιτικούς που εκπροσωπούν τσέπες.

A Cat in Love

Στην Ελλάδα ισχύει ακόμα ο μύθος ότι η έγκυος δεν πρέπει να συμβιώνει με τις γάτες. Η επιστημονική κοινότητα βρίσκεται, προφανώς, στο επίπεδο και της υπόλοιπης κοινωνίας.

Kenji Eno, "indie is as indie does".

Μια λιτή ανακοίνωση στο site της εταιρείας fyto πληροφόρησε τον κόσμο για τον θάνατο του Kenji Eno, σε ηλικία 42 ετών.

Ο Eno ήταν δημιουργός videogames και μουσικός. Αγαπώ και τα δυο, αλλά τον έμαθα από την ιδιότητά του ως μουσικού.

Έκανε μια δουλειά [για την ακρίβεια δυο] που του άρεσε πολύ. Για μερικούς αυτό δεν λέει τίποτα. Εμένα, πάλι, μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κάτι που αγαπούν. Δεν είναι εύκολο -ειδικά σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα- και αν έχει χρειαστεί να κοπιάσεις γι' αυτό, σου προσφέρει μια μικρή χαρά, ακόμη και αν τελικά αποτύχεις. Έχεις τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπάθησες.

Ο Eno, λοιπόν -για να μην ξεφεύγω- έκανε δυο δουλειές που αγαπούσε. Έφτιαχνε video games και έγραφε -για κάποια από αυτά- τo music score που τα συνόδευε. Παρόλο που τα videogames είναι το hotspot του προσωπικού μου zen, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα videogames που είχε φτιάξει. Η μουσική του όμως είχε φτάσει στ' αυτιά μου. Φαντάζομαι ότι και ο Jason Swinscoe θα έχει παίξει μερικά videogames στη ζωή του. Ο Swinscoe είναι ο μουσικός που έφτιαξε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Cinematic Orchestra, των οποίων η μουσική είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με την εικόνα. Οι Cinematic Orchestra, σύστησαν στους θαυμαστές τους τον Kenji Eno, διασκευάζοντας το κομμάτι του με τίτλο "Fear Theme". Πεντέμιση λεπτά βύθισης σε έναν φανταστικό κόσμο.

Φανταστικό, με την έννοια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος, ανησυχητικά μυστηριώδους και μάλλον όχι αληθινού, αλλά και με την έννοια του ανατριχιαστικά ωραίου, ανακουφιστικά απολαυστικού, ναρκωτικά εφησυχαστικού και δημιουργικά διεγερτικού.

Πέραν όλων αυτών, ο Eno ήταν ένας αρκετά ασυμβίβαστος τύπος και αυτό δεν μπορεί παρά να σε κάνει να πας ένα βήμα πέρα από την σκέτη εκτίμηση και να εκφράσεις έναν κάποιο θαυμασμό.

Ενδεικτικό της περίπτωσής του, το εξής περιστατικό. Απογοητευμένος και θυμωμένος με τη συμπεριφορά της Sony, εταιρείας κολοσσού και στα videogames [βλέπε playstation κ.λπ], ο Eno αποφάσισε να αφήσει την Sony και να συνεργαστεί με την τότε μεγάλη ανταγωνίστριά της, την Sega. Όμως την ανακοίνωση της απόφασής του, την έκανε σε ένα event της Sony, την ώρα που επιδείκνυε το trailer για το επόμενο παιχνίδι του, Enemy Zero, με το logo του playstation να μετατρέπεται σε logo της Sega, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού που παρακολουθούσε την εκδήλωση.

Η επιτυχία δεν ήταν αυτοσκοπός για αυτόν τον ωραίο τύπο, γι' αυτό και σύντομα φάνηκε ότι θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση. Ούτε νέα games, ούτε συνεντεύξεις στον τύπο. Για μεγάλο διάστημα εξαφανίστηκε και όταν αποφάσισε να επανέλθει το έκανε συνεργαζόμενος με έναν εξίσου ανεξάρτητο και ασυμβίβαστο καλό του φίλο.

Τα πιο ωραία λόγια που διάβασα μόλις έμαθα τα νέα του θανάτου του, τα έγραψε ο Andrew Vestal της Blizzard [μιας αμερικάνικης εταιρείας games] στο twitter: “Kenji Eno was indie back when nobody even knew indie was a thing you could do”.

Double [cat] trouble

Φαντάσου τι έχει να γίνει όταν θα πρέπει να "προσαρμοστούν" στη μετακόμιση!!!

MOAN

Στους συνειρμούς "δάσος-κορίτσι-σεξ" έρχεται να συνεισφέρει ένα νέο ελληνικό σχήμα, οι ΜΟΑΝ, με το τραγούδι τους "Jenny of the Wild Woods".

Οι MOAN είναι δυο. Ένα κορίτσι η ΜΟ και ένα αγόρι ο ΑΝ. Το τραγούδι είναι αποτέλεσμα του καλοκαιρινού δημιουργικού τους οίστρου, ο οποίος δεν περιορίζεται σε ένα μόνον κομμάτι. Ακολουθούν και άλλα.

Για τον ΑΝ δεν μπορώ να ξέρω, πάντως αν η ΜΟ βάλει σε αυτό το "πρότζεκτ" το 1/10 από το ταλέντο και την προσωπικότητά της, τότε -απλά- θα σκίσουν. Γιατί η ΜΟ είναι μια κατηγορία από μόνη της. Εκτός από τα προφανή, δηλαδή τη φρεσκάδα της ηλικίας της και το δημιουργικό της κέφι, είναι περίπου σαν δύναμη της φύσης. Μόνον που εκτός από την ανεξέλεγκτη φόρα που συνεπάγεται αυτό, διαθέτει το μυαλό, την καρδιά, τα κότσια και την ευαισθησία μιας αληθινής καλλιτέχνιδος.

Για να καταλάβετε για τί περίπτωση μιλάμε, η ΜΟ έχει αποφασίσει να περιμένει και να μην βαφτίσει τον μικρό μαλλιαρό τετράποδο φίλο της, μέχρι να διαλέξει μόνος του ποιο είναι το σωστό όνομα με το οποίο θα του απευθύνονται όλοι. Από σεβασμό στην ανάδειξη των πηγαίων χαρακτηριστικών του, αλλά και των επιλογών της αναδυόμενης προσωπικότητάς του.

Τούτων δοθέντων -και αφού εκείνη κατέληξε ότι είναι κατάλληλος ως το άλλο μισό του μουσικού σχήματος- εγκρίνω και τον ΑΝ.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.