Κομμωτήρια - blogs

Για κάποιο λόγο, που δεν καταλάβαινα παλιά, διάφοροι γνωστοί και φίλοι, μου έδιναν συχνά πυκνά κάποιο κείμενό τους να το διαβάσω και να τους πω τη γνώμη μου. Από που κι ως που; Όλες τις φορές είχα την ίδια απορία. Γιατί σε μένα; Η απάντηση είναι απλή. Δεν το έδιναν σε μένα. Το μοίραζαν σε οποιονδήποτε δήλωνε πρόθυμος να το διαβάσει, λέγοντάς του φυσικά ότι «μόνο σε σένα το δείχνω, πρόσεχε».

Υπήρχε δε μια περίοδος, κατά την οποία οι μισοί από τους γνωστούς μου, δηλαδή περίπου 2 - 3 χιλιάδες άτομα, είχαν γράψει κάτι τις σε μια κόλλα χαρτί. Δεν προλάβαινα η γυναίκα. Μερικές φορές διάβαζα τα κείμενα φωναχτά, σε μια προσπάθεια δραματοποίησης, μπας και καταλάβω «τι ήθελε να πει ο ποιητής».

Πριν από κανένα χρόνο διάβασα ότι οι μισοί σχεδόν Αμερικανοί που ρωτήθηκαν σε μια έρευνα, δήλωσαν ότι θέλουν να γράψουν το κάτι τις τους και θεωρούν ότι είναι ικανό για δημοσίευση, καθιστώντας τους νέους Νταν Μπράουν ας πούμε. Εκατομμύρια οι εν δυνάμει λογοτέχνες και συγγραφείς.

Και μετά γέμισε ο διαδικτυακός κόσμος ιστολόγια. Τα διαβάζω εδώ και λίγο καιρό καθημερινά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα δεν είναι μόνο οι γνωστοί, είναι και οι απανταχού άγνωστοι που έχουν να πουν κάτι και πιστεύουν ότι αφορά τους άλλους.

Υπάρχουν δε κάτι blogs, στα οποία η γραφή είναι καταιγιστική. Κείμενα που δεν έχουν τελειωμό. Και σε ρυθμούς καθημερινούς. Εδώ η απορία είναι άλλη: που βρίσκουν το χρόνο; Θέλεις ένα 24ωρο για να τα διαβάσεις όλ’ αυτά. Και δεν φτάνει.

Στην περίπτωση πάντως που λειτουργήσει ως παγκόσμια ψυχοθεραπεία, το καλό που θα προκύψει για το δυτικό κόσμο είναι ανυπολόγιστο.

Αν καταστεί ποτέ δυνατό να βρεθούν μερικοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι που να μην είναι για εγκλεισμό και καταγράψουν σοβαρά τα όσα αποκαλύπτονται μέσα από τα εκατομμύρια των blogs, νομίζω ότι η ψυχιατρική και η ψυχολογία θα κάνουν τεράστια βήματα μπροστά.

Τέτοιο παρα.. μιλητό ποιος θα το φανταζόταν. Έχει να πει πράγματα ο κόσμος παιδί μου.

Τα κομμωτήρια - που οι άντρες τα κοροϊδεύουν – είναι ο παράδεισος της ψυχοθεραπείας. Ένας βασικός λόγος που οι γυναίκες είναι λιγότερο επιθετικές από τους άντρες - πέρα από την αδρεναλίνη, τα μοντέλα ανατροφής και τα σχετικά - είναι τα κομμωτήρια. Εκεί που ξεχύνεται το σώψυχο και αναπτύσσεται κάθε μορφής παραφιλολογία, με θεματολογία που ξεκινάει από τους βαθμούς των παιδιών στο σχολείο, προχωράει στην εξιχνίαση των αποτρόπαιων εγκλημάτων της εβδομάδας και καταλήγει στο νέο μανό που στεγνώνει σε 17 δευτερόλεπτα και σταματάει το ξήλωμα του πόντου στο πανάκριβο μασαζοκαλσόν του τηλεμάρκετινγκ, πριν αυτός φτάσει πάνω από το γείσο της γόβας.

Υπ’ αυτήν την έννοια φρονώ ότι, καθώς τα blogs αντικαθιστούν με τον καλύτερο τρόπο τα... κομμωτήρια (δεν μπορείς να πας άλλωστε στο κομμωτήριο στις 4 το ξημέρωμα που δεν σε πιάνει ύπνος – εδώ μόλις ανεκαλύφθη ένα huge κενό στην αγορά, αυτό του διανυκτερεύοντος κομμωτηρίου) η απελευθερωτική επίδραση του κομμωτηρίου θα εξαπλωθεί, καθώς η αύξηση που παρουσιάζουν τα blogs είναι γεωμετρική, άρα ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Άλλωστε, απ’ όσα διαβάζω, τώρα που μπήκα κι εγώ στο χορό των blogs, χάρη στα δίδυμα και φυσικά χάρη στον πιτσιρίκο, από ξεκατίνιασμα άλλο τίποτα. Όχι τίποτ’ άλλο, να φύγει κι η ρετσινιά που συνοδεύει το φύλλο μου. Είμαστε όλοι κατίνες!

Bijoux.

Αφιερωμένη στις πιο κακοπληρωμένες ψυχοθεραπεύτριες, στις κομμώτριες... η Ραφαέλα.