Αποχαιρετισμός στο 2010

Συνέντευξη του Julian Assange στον David Frost

Η συνέντευξη του Julian Assange, στον sir David Frost, μετά την αποφυλάκισή του. Από την εκπομπή "Frost over the world" του Al Jazeera English.

Αναζητείται Χειραφέτηση

Χειραφετώ: απαλλάσσω από εξουσία ή καταδυνάστευση, από εξάρτηση, που καθορίζει τη δράση και τη σκέψη.

"Η διαχείριση της αβεβαιότητας στην Ελλάδα" του Δημήτρη Γιαννακόπουλου:

Επιτέλους εισήλθαμε για τα καλά στην ευλογημένη φάση της αβεβαιότητας! Η σταθερότητα στη δομή των συστημάτων αντανακλά την απόλυτη κυριαρχία ενός ηγεμονικού μοντέλου.

H μεταπολιτευτική σταθερότητα συνδέεται απολύτως με την επικράτηση του δικομματισμού, της διαπλοκής και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, με κύριο χαρακτηριστικό την ενίσχυση και διεύρυνση των πελατειακών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το μοντέλο ηγεμονίας αποθέωσε τον κομματισμό, τον συντεχνιασμό και την ιστορικά πακτωμένη πατρωνία στον τόπο μας, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της πολιτικής στο όνομα του τεχνοκρατισμού και ενός οικονομισμού, που πεισματικά αγνόησε την παραγωγική ανάπτυξη, την παιδεία και την ανταγωνιστική διάρθρωση της οικονομίας.

Το δημόσιο χρέος αυξανόταν με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από το ΑΕΠ, προδίδοντας ότι είχε δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη «τάξη» η οποία συστηματικά έβγαζε το χρήμα από τις ροές της πραγματικής οικονομίας και ότι η χώρα βάδιζε ολοταχώς προς χρεοκοπία. Ναι, αλλά οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, λέγανε αυτοί που υπεξαιρούσαν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας και τα φερέφωνα τους στο κοινοβούλιο ή στα ΜΜΕ. Εμάς μας κυρίευε το άγχος, βλέποντας ότι η πορεία είναι αδιέξοδη και καταστροφική, ενώ σύσσωμη η κυρίαρχη πολιτική τάξη (πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες και παράγοντες των ΜΜΕ) μας ειρωνεύονταν, κατηγορώντας μας για κινδυνολογία, σεναριολογία και μιζέρια. Η οργανωμένη αριστερά δυστυχώς, ούτε εκείνη καταλάβαινε που βαδίζουμε, καθώς εγκλωβισμένη στον δογματισμό της, δεν ενδιαφερόταν να αναλύσει την ημεδαπή πραγματικότητα στο πλαίσιο της ΕΕ και σε εκείνο της νέας παγκοσμιοποίησης. Αυτοπεριορίστηκε λοιπόν στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, που έθιγαν την κοινωνική και ατομική υπόσταση του εργαζομένου (εργασιασμός), μέσω διαδοχικών προγραμμάτων λιτότητας και άλλων νεοφιλελεύθερων μέτρων οικονομικής πολιτικής.

Στην Ελλάδα κατασκευάστηκε ένας μύθος εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης που εκφράστηκε σημειολογικά με την Ολυμπιάδα. Ως σύμβολο του ελληνικού ευδαιμονισμού, το καθεστώς επέλεξε το ευρώ. Το ευρώ με άλλα λόγια, συμβόλιζε την σταθερότητα του καθεστώτος και υπαινισσόταν την διαρκή ανάπτυξη και ευημερία για μια κοινωνία η οποία είχε εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων χωρών του κόσμου. Μια και το καθεστώς κατασκεύασε αυτόν τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας, με δικά μας έξοδα ασφαλώς (τον πλούτο του ελληνικού λαού, το χρέος του), προσκάλεσε και τον υπόλοιπο κόσμο να ζήσει τον δικό του μύθο στην Ελλάδα.

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ.

Ebenezer Scrooge

Χρόνια Πολλά λοιπόν και...
Λεφτά υπάρχουν. Το θέμα είναι για ποιούς.
Λεπτομέρειες εδώ.
Περισσότερα εδώ.

Χριστούγεννα στην κόλαση

Για φέτος -αφού τα φάγαμε μαζί- ας βολευτούμε με μια συμπαθέστατη χριστουγεννιάτικη κουραδίτσα...

Μια νέα αρχή

Μετά από πολλά χρόνια, η Έλλη Στάη επιστρέφει στην κρατική τηλεόραση. Σύμφωνα με ανακοίνωση του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ κ. Λ. Ταγματάρχη, η δημοσιογράφος θα αναλάβει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ, από τις 15 Ιανουαρίου.

Λέγεται ότι η κ. Στάη επιθυμούσε διακαώς τη συγκεκριμένη θέση, ήδη από το καλοκαίρι, αλλά οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ την είχαν στον πάγο, διότι η αίτηση που συμπλήρωσε για την σχετική προκήρυξη είχε κάποια κενά.

Τελικώς, το θέμα διευθετήθηκε, αφού η καλή δημοσιογράφος προσκόμισε στο κανάλι τα απαιτούμενα έγγραφα. Να, λοιπόν, που η Ελλάδα -κόντρα στις απαισιόδοξες προβλέψεις- αποδεικνύει ότι μπορεί να αλλάξει. Ακόμη και η Έλλη Στάη είναι πλέον μια συμβασιούχα.

Follow the money

Για δες! Υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Waterdrop

Ακόμη και μια 'τρύπα στο νερό' δεν είναι αυτό που νόμιζες. Περίπου όπως όλη η ζωή δηλαδή.

Από εδώ.

Ελαττωματικό

"Pet Shop" του Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλη

Παίζουν: Μελέτης Γεωργιάδης, Θοδωρής Ασημάκης
Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους [08] και λοιπά ελληνικά και διεθνή βραβεία.

Dream with seals

Χαρούμενος που τον παίρνει ο φακός. Χαρούμενος γενικά.
Και το τραγουδάκι του εδώ.

We love Rebel Dog

Έμαθα τα ευχάριστα από τον pitsiriko. Ο Λουκάνικος, είναι δεύτερος στη λίστα με τους πιο σημαντικούς σκύλους για το 2010. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι πρώτος, αλλά επειδή έχει μεγάλη καρδιά, παραχώρησε την πρώτη θέση στον μαλλιά με τη μπαντάνα.
Επίσης, έχει επιτέλους το δικό του τραγούδι.

Η φωτό από εδώ.

payback is a bitch

Ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι, ήταν το «Γενιά x-net» του Cory Doctorow και η τριλογία «Millennium» του Stieg Larsson.

Το κοινό χαρακτηριστικό των βιβλίων αυτών –εκτός από το ότι δεν ξεκολλάς με τίποτα- είναι ότι οι ήρωες τρέχουν σαν τρελοί για να γλυτώσουν από το μακρύ χέρι της εξουσίας. Μοναδικοί συμπαραστάτες στην προσπάθειά τους είναι λίγοι φίλοι και η τεχνολογία. Οι ικανότητές τους στο hacking τους σώζουν τη ζωή.

To πρώτο, γράφτηκε το 2008, ενώ η τριλογία του Larsson άρχισε να δημοσιεύεται το 2005. Λίγα χρόνια μετά -δηλαδή αυτές τις μέρες- η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία των συγγραφέων. Ο αρχισυντάκτης των wikileaks, Julian Assange, βρίσκεται στα χέρια των αρχών, [σημ.: οι τράπεζες έσπευσαν στο άψε-σβήσε να του μπλοκάρουν λογαριασμούς], μεγάλα sites σαμποτάρουν το wikileaks και ένα σωρό κόσμος -που δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον- αλλά τους ενώνει η τσαντίλα για το φίμωμα του internet και της ελευθερίας του λόγου, ξεσηκώνονται και οπρώτος παγκόσμιος κυβερνοπόλεμος έχει ξεκινήσει.

Στα βιβλία [ή τα σενάρια] που γράφονταν παλιότερα, αυτό που αποκαλούσαμε ‘επιστημονική φαντασία’ έστελνε τον αναγνώστη μερικούς αιώνες μετά. Ακόμη και ο Όργουελ έδωσε έναν ορίζοντα 30 ετών στην ιστορία του ‘1984’. Στην περίπτωση του ‘γενιά x-net’ και της τριλογίας ‘millennium’, οι ιστορίες διαδραματίζονται σε παρόντα χρόνο. Είναι προφανές, ότι οι δυο συγγραφείς [ο ένας είναι δυστυχώς μακαρίτης] γνώριζαν καλά, πως ήδη την ώρα που σχημάτιζαν λέξεις με το πληκτρολόγιο, η πραγματικότητα τους ξεπερνούσε.

Ο Ουμπέρτο Έκο, σε δημοσίευμά του της προηγούμενης εβδομάδας, γράφει ότι η αδυναμία ελέγχου του διαδικτύου θα υποχρεώσει τις κυβερνήσεις, τις φανερές και μυστικές υπηρεσίες τους, να καταφύγουν σε παλιακούς τρόπους επικοινωνίας. Ακόμη κι αν αυτό αποδειχθεί αληθινό, σε καμία πάντως περίπτωση δεν φαίνεται ότι η ελευθερία στο διαδίκτυο -και η ελευθερία σκέτη- θα παραμείνουν έστω ως έχουν, χωρίς μάχη.

Κατά έναν δε περίεργο τρόπο, όσο οι αντιστάσεις μεγαλώνουν, τόσο πιέζουν οι αγορές κι άλλο τόσο υποβαθμίζουν οι οίκοι αξιολόγησης. Οι δυνάμεις που εξασκούνται, έστω στο πλάνο που βλέπουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, φαίνεται πως θα φανερώσουν τα συγκοινωνούντα δοχεία, όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένα.

Υ/Γ: όποιος γνωρίζει που παραδίδονται ταχύρρυθμα μαθήματα για σύνταξη κωδικών και χάκινγκ παρακαλείται να αφήσει μήνυμα.

Με τη γλώσσα των αριθμών [updated]

Μια που η γλώσσα των αριθμών είναι η αγαπημένη γλώσσα των τεχνοκρατών [my ass], που έχουν αναλάβει να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο, αυτήν επέλεξε ο Νίκος Μπογιόπουλος, για να γράψει το "Ντομινίκ, σαν το σπίτι σου":

"Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Την ίδια περίοδο - καθ' ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας - το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας".

Το κείμενο δημοσιεύθηκε χθες στο blog tasos nastos και το διάβασα σήμερα εδώ.

[Εντάξει, η πρώτη δημοσίευση του κειμένου έγινε στο Ριζοσπάστη, αλλά πρώτα θα ενωθεί όλη η αριστερά σε ένα κόμμα και μετά [αφού θα τύχει να έχω ξυπνήσει με καταπληκτική διάθεση] θα διανοηθώ να κάνω τέτοιο λινκ].

Η φωτό από εδώ.

Πατέρα άκουσες τα νέα;

- Πατέρα, τι λες; καλά τα καταφέρνω;
- Έχεις μεγαλουργήσει, δεν το συζητώ. Μόνον να ξέρεις, πως όταν είχα εμφανιστεί στο όνειρό σου για να σου πω "να το ρίξεις και λίγο έξω", δεν εννοούσα τη χώρα.

Η Ελλάδα το 2010

"You must be the change you want to see in the world
Μ. Γκάντι.


Ηταν σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν: 6 Δεκέμβρη 2008. Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο φονιάς αστυνομικός δολοφονεί το παιδί κάνοντας επίδειξη «μαγκιάς». Για την Ελλάδα του Αλέξη, γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ σήμερα, εδώ.

Αν τις θέλαμε πραγματικά, οι καλύτερες μέρες θα είχαν ήδη έρθει.
Η φωτογραφία, από εδώ.

Live your myth, Greece

Ο kostas kapotas τράβηξε την φωτογραφία αυτή, πριν περίπου 3 ώρες, κάπου στον Πειραιά.
Δεν τον γνωρίζω, νομίζω όμως ότι με ένα "κλικ", απεικόνισε τη σύγχρονη Ελλάδα.

Το δημοσιογραφικό λειτούργημα απεργεί

Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν γνώριζα προσωπικά κανέναν δημοσιογράφο. Σήμερα ξέρω μερικούς, κάποιοι μάλιστα είναι φίλοι μου.

Όταν ας πούμε γνώρισα την Μ., μου ψιθύρισαν ότι είναι «καλό παιδί, αλλά κάπως περίεργη». Σύντομα διαπίστωσα πως το «περίεργη» την ακολουθούσε διότι συνήθιζε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε κουλαμάρα που της ζητούσαν να κάνει. Τον Β. μου τον σύστησε ένας πρώην συνάδελφος, ως έναν τύπο απ’ τα p.r., που βαρέθηκε να δουλεύει νύχτα και ξεκινούσε να δοκιμάσει τη τύχη του ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση.

Είναι και οι δυο εξαιρετικοί επαγγελματίες, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ευγενείς, παιδιά για σπίτι δηλαδή. Παρόλα τα προσόντα που διαθέτουν, κανείς εκ των δυο δεν διάγει τον βίο που του αξίζει. Η μία υποφέρει, αφού απολύθηκε από δημοσιογραφικό οργανισμό και τώρα εργάζεται σε ένα μέσο που πριν μερικά χρόνια ούτε να το φτύσει, ο άλλος αποφάσισε να τα βροντήξει και να φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, δουλεύοντας ακόμη και ως σερβιτόρος, προκειμένου να γλυτώσει από την ανέχεια και τη δυσωδία της πατρίδας.

Σιγά-σιγά, όσο γνώριζα δημοσιογράφους, τόσο αντιλαμβανόμουν ότι δεν είναι όλοι τα ξιπασμένα καθίκια που φαντάζεται ο κόσμος, αλλά κανονικοί άνθρωποι. Τώρα πια, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι οι δημοσιογράφοι είναι από τους εργαζόμενους με κάκιστες συνθήκες εργασίας. Δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει ταβάνι στις υποχρεώσεις τους και πάτος στα δικαιώματά τους. Οι πιθανότητες ενός απλού δημοσιογράφου να ακουμπήσει σε μαξιλάρι συνδικαλιστικής προστασίας είναι αστείες. Αν δε, είναι νέος στο επάγγελμα είναι ανύπαρκτες, αφού πολλοί εξ αυτών δεν μπορούν όχι στην ΕΣΗΕΑ να εγγραφούν, αλλά ούτε το προηγούμενο σκαλοπάτι της, το ΤΣΠΕΑΘ, να πλησιάσουν.

Είναι κακοπληρωμένοι. Πολλοί πληρώνονται με μπλοκάκι. Ως εκ τούτου, όταν απολύονται δεν έχουν δικαίωμα να πάρουν επίδομα ανεργίας, αφού έχουν μεν εξαρτημένη σχέση εργασίας, αλλά τυπικά είναι ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν διανοηθούν να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να εργασθούν με μπλοκάκι, απλά δεν προσλαμβάνονται. Κάποιοι είναι μεν υπάλληλοι, όμως δεν λογαριάζονται ως δημοσιογράφοι αφού ασφαλιστικά ανήκουν στο ΙΚΑ. Κάποιοι άλλοι πληρώνονται στη χάση και στη φέξη με μαύρα ή παίρνουν ένσημα για δυο-τρεις μήνες το χρόνο μόνον, ενώ εργάζονται full time και τέλος, κάποιοι εργάζονται ανασφάλιστοι και πληρώνονται ψίχουλα, μια-δυο φορές το χρόνο.

Εννοείται, ότι για όλα αυτά η ΕΣΗΕΑ, λοιπά συνδικαλιστικά οχυρά και όλοι οι μαχόμενοι αριστεροί γίγαντες της δημοσιογραφίας, κάνουν αγρίως την πάπια, συμπεριλαμβανομένων και των γνωστών δημοσιογράφων, τους οποίους εσύ μπορεί να εκτιμάς. Την ώρα δηλαδή που παρακολουθείς ένα δελτίο ειδήσεων, να θυμάσαι ότι αυτός που σου λέει τις ειδήσεις, μπορεί να τσεπώνει μηνιαίως όσα εσύ δεν θα βγάλεις δουλεύοντας για ένα και δυο χρόνια. Επίσης να θυμάσαι, ότι ο καλεσμένος του -επίσης δημοσιογράφος- που υποστηρίζει σθεναρά τον πτωχό λαό, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις συνθήκες δουλειάς σου [αν έχεις ακόμα], όπως και των πιο πάνω αναφερθέντων συναδέλφων του και όχι μόνον δεν κάνει κάτι για να βελτιωθούν, αλλά φροντίζει να πιέζονται ακόμη περισσότερο εκείνοι, ώστε ο ίδιος να απολαμβάνει καλύτερες αμοιβές και δικαιώματα, τα οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι αφαιρούνται από συναδέλφους του κι εσένα. Ακόμη να θυμάσαι, πως πολλοί από τους δημοσιογράφους που εκτιμάς, δεν είναι μόνον υπάλληλοι, αλλά και αφεντικά. Και είναι χειρότερα αφεντικά από τα χειρότερα αφεντικά που έχεις γνωρίσει ποτέ.

Σαν μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνονται τα Μ.Μ.Ε., ουδόλως υποχρεούσαι να τα γνωρίζεις όλα αυτά. Αλλά και αν τα γνωρίσεις, δεν έχεις λόγο να νοιαστείς. Τόσων χρόνων ψέματα, σε έχουν κάνει καχύποπτο, χώρια που έχεις τα δικά σου σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσεις.

Οπότε, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να περιμένουν οι δημοσιογράφοι, είναι συμπαράσταση από έναν λαό τον οποίο επί δεκαετίες φλόμωσαν στο ψέμα. Και πάντως αν δεν έλεγαν ή έγραφαν ψέματα, κανείς τους ποτέ δεν τόλμησε να γράψει όλη την αλήθεια. Αν την έγραφαν, απλά θα έμεναν χωρίς δουλειά.

Τώρα που η κρίση έφθασε στον τύπο, επιτέλους καταρρέει αυτό το κακοφτιαγμένο οικοδόμημα. Τα μέσα ενημέρωσης, που για χρόνια λειτούργησαν σαν μοχλός πίεσης για την ανάθεση έργων ή για λοιπούς εκβιασμούς και πάντως όχι σαν δημοσιογραφικοί οργανισμοί, κλείνουν το ένα μετά το άλλο [όπως γνωρίζαμε ότι θα συμβεί]. Το τελευταίο θα κλείσει την πόρτα πίσω του και θα πάρει μαζί του και το καθεστώς, αυτό που τόσο κομψά ονομάζουμε ‘πολιτικό σύστημα’.

Η μοναδική περίπτωση να μάθεις μερικές αλήθειες είναι αν περιπλανηθείς στο διαδίκτυο. Εκεί που θα έπρεπε ήδη, καλοί δημοσιογράφοι να έχουν συνασπιστεί και να έχουν φτιάξει σοβαρά, ενημερωτικά blogs ή sites, ώστε η αλήθεια να μην είναι δυσεύρετη, αλλά σε κοινή θέα.

Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν ήδη ή πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους. Και γράφω τόσες φορές τη λέξη δουλειά, διότι η δημοσιογραφία έχει πάψει πια να είναι λειτούργημα. Σε ορισμένους δημοσιογραφικούς οργανισμούς δε –και καλά ιστορικούς- δεν είναι καν δουλειά, είναι φασόν και κάτεργο. Εκτός βέβαια αν είσαι κολλητός με τα μεγάλα κεφάλια.

Κάποιοι, λοιπόν, δημοσιογράφοι, λίγοι -απαγγέλοντας για χρόνια τις ειδήσεις του αφεντικού- έχουν μαζέψει τόσο χρήμα, που φτάνει και για τα εγγόνια τους. Για όλους τους άλλους έρχονται ή είναι ήδη εδώ μαύρες μέρες, που είναι όμως απαραίτητες για να ξαναθυμηθούν ποια είναι η δουλειά τους και να αποφασίσουν αν και πως θα την κάνουν. Κουράγιο!