Καλοκαίρι

Αυτό το "ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό" είναι το τελευταίο καταφύγιο της χώρας. Από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, όπου κι αν βρέθηκα τον μήνα που πέρασε, διαπίστωσα την πρακτική επιβεβαίωση της ματαιότητας.

Τί κι αν τρώμε τα ξεχεσίδια από τους ευρωπαίους εταίρους, τί κι αν το βαρύ κόμπλεξ κατωτερότητας μας κάνει να αυτομαστιγωνόμαστε για τα χάλια μας σε κάθε ευκαιρία! [στοχεύουμε συστηματικά στα λάθος χάλια, και κυρίως στα χάλια των άλλων, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα].

Όταν νιώσουμε το κάλεσμα της παραλίας, τίποτε από αυτά δεν πιάνει μια. Αφού καταλήξουμε ότι δεν φταίει κανείς μας για τα στραβά, ότι οδηγηθήκαμε στα σκατά από σκοτεινές δυνάμεις και πάντως είμαστε όλοι αθώοι, αφού κατακεραυνώσουμε τα καταραμένα φυλετικά μας χαρακτηριστικά, αφού τσουβαλιάσουμε την τιμιότητα, το δίκαιο και τη ρουφιανιά σε πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ και την πετάξουμε απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου στο δάσος που το 'κωλοκράτος' δεν προστατεύει, απλώνουμε την αθώα αρίδα μας δίπλα στη θάλασσα και όλα αναβάλλονται.

Όταν έχεις την κοιλιά σου γυρισμένη στον ήλιο του Αυγούστου και σιγοψήνεσαι δίπλα στην αρμύρα, πόσο χώρο μπορούν να βρουν τα cds και οι 'αγορές' στον -έτσι κι αλλιώς- καμένο εγκέφαλο; Μπορεί να είναι ζήτημα ταξικής πάλης και αναδιοργάνωσης το αν η κοιλιά σου βρίσκεται σε ακριβό resort ή στον Σκαραμαγκά, πάντως ο ήλιος είναι ίδιος για όλους.

Όταν θα έρθουν οι λογαριασμοί στο σπίτι, βλέπουμε...

Υ/γ:
αν δεν θέλετε να βάλετε λίγο φαγητό, τουλάχιστον βάζετε λίγο νερό σε ένα κεσεδάκι. Τα αδέσποτα ζώα πεθαίνουν από τη δίψα κάθε 'αθάνατο' ελληνικό καλοκαίρι.