Στερεότυπα

Το κάψιμο μιας γερμανικής σημαίας χτες, έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, αντικατοπτρίζει τη λανθασμένη -κατά τη γνώμη μου- άποψη αρκετών συμπατριωτών μας ότι για όλα τα δεινά της Ελλάδας φταίνε οι σκληροί Γερμανοί.

Το φταίξιμο για το ζόρι που τραβάμε δεν είναι ενός άλλου λαού. Είναι δικό μας και είναι επίσης το αποτέλεσμα ενός συστήματος. Προφανώς αναφέρομαι στο καπιταλιστικό, του οποίου χαρακτηριστικό ελάττωμα είναι ότι τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους.

Οι Γερμανοί, στέφθηκαν νικητές στο καπιταλιστικό παιχνίδι της Ευρώπης για πολλούς λόγους. Καθώς τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στο διάβασμα, έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα παράγραφο, στην εισαγωγή του βιβλίου "Ιστορία της Σύγχρονης Ευρώπης" του T.C.W. Blanning. Γράφει εκεί ο 'ποιητής': "Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο τις τράπεζες επενδύσεων, έναν οικονομικό θεσμό ισάξιο της εφεύρεσης της ατμομηχανής, ήταν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί αποδείχθηκαν οι πλέον ικανοί στο να συνδέουν την επιστήμη με τη βιομηχανική παραγωγή, κάτι το οποίο τους κατέστησε κυρίαρχους στους βιομηχανικούς κλάδους της υψηλής τεχνολογίας". Δε θέλει πολύ μυαλό.

Έτσι, σήμερα -στην αρχή μια νέας χιλιετίας, αλλά και ενός νέου κοσμικού έτους- είναι σαρκαστικά διασκεδαστική έως και ανατριχιαστική η διαπίστωση ότι ο ελληνικός και ο γερμανικός λαός, ενώ είναι εντελώς διαφορετικοί, μοιράζονται μια κοινή πεποίθηση.

Μοιράζονται όσο κανείς άλλος -τουλάχιστον στην Ευρώπη- την αυτάρεσκη πεποίθηση της συντριπτικής υπεροχής. Δυο λαοί που νιώθουν ότι είναι 'γαμάουα'.

Εμείς, βιώνουμε τη φαντασίωση της υπεροχής, θεωρώντας ότι η ελληνική ιθαγένεια μας χρίζει αυτόματα αποκλειστικούς κληρονόμους της αρχαίας ελληνικής διάνοιας. Εκείνοι, βιώνουν τη φαντασίωση της υπεροχής, εξάγοντας -με θρησκευτική προσήλωση- αυστηρότητα και επιβολή.

Ο ένας λαός δεν αντέχει τα όρια, ο άλλος δεν μπορεί χωρίς αυτά. Η μανία των Ελλήνων για ανεξέλεγκτη ελευθερία τους καταδικάζει στην ανωριμότητα, που εξωτερικεύεται ως αυτοκαταστροφικότητα, καθιστώντας τους εθισμένους στο χάος. Η μανία των Γερμανών με την τάξη τους καταδικάζει στην αυτοσυγκράτηση, που εξωτερικεύεται ως επιθετικότητα, καθιστώντας τους εθισμένους στην υπακοή. Κοινό έδαφος μπορεί κανείς να βρει μόνον στην ανασφάλεια.

Έτσι, η σχέση είναι καταδικασμένη. Γι' αυτό μας ξέσκισαν στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, γι' αυτό δε θα τους χαλούσε να μας ξεσκίσουν και τώρα. Αυτά όλα είναι χαρακτηριστικά που θέλουν "γόνιμο έδαφος" και "πότισμα". Το γόνιμο έδαφος είναι η βλακεία και το πότισμα είναι το μίσος.

Μέχρι να ξυπνήσουμε όλοι, Γερμανοί, Έλληνες -όλοι οι άνθρωποι εννοώ, που τους φέρονται σαν υποζύγια-, θα βυθιζόμαστε στα στερεότυπα, μισώντας ο ένας τον άλλον όλο και περισσότερο. Εμείς, ως δάσκαλοι της καλοπέρασης, εκείνοι ως καθηγητές της τιμωρίας.