The Lone Ranger

Χτες το βράδυ, πήγα για δεύτερη φορά σε θερινό σινεμά μέσα στο φετινό καλοκαίρι.

Περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που δεν μιλούσαν ελληνικά -βρετανοί, γάλλοι και λοιποί ευκατάστατοι τουρίστες έφτιαξαν μια διασκεδαστική και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα- είχαμε ό,τι χρειαζόμαστε για ένα αυγουστιάτικο αθηναϊκό βράδυ.

Παρόλο τον συνδυασμό "θαψίματος & συμπάθειας" με τον οποίο είχαν περιλάβει την ταινία οι κριτικοί κινηματογράφου, δεν είχα απολύτως κανέναν ενδοιασμό να δώσω τα ακριβά μου 8 ευρώ για το "The Lone Ranger". Αν μη τι άλλο, πόσο χάλια μπορεί να είναι ένας Τζόνις Ντεπ και μια Έλενα Μπόναμ Κάρτερ;

Μεταξύ εναλλαγών αμερικανιάς και σινεφίλ αναφορών -κάργα Σέρτζιο Λεόνε- με χιούμορ, διάχυτη ειρωνεία και έναν ηθοποιό που γίνεται όλο και καλύτερος, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το "The Lone Ranger" είναι η πιο αμερικάνικη και ταυτόχρονα η πιο αριστερή ταινία που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Και έχω δει πολλές.

Αν δεν ήξερα ότι έχω μια τάση να εξιδανικεύω, θα έλεγα ότι οι δημιουργοί της ταινίας, έφτιαξαν ένα παμπόνηρο έργο.  Τον πιο πονηρό συνδυασμό λαϊκού blockbuster και -πως να πω- ταινίας με πολιτική άποψη.  Δράση-δράση-δράση και σκηνές με υπερβολές στο όρια της αφέλειας, που όλα στολίζουν -για τις ανάγκες ενός κοινού που καθοδηγείται 'για πλάκα'- έναν διακριτικά κρυμμένο κορμό ανθρωπιάς και πολιτικοποίησης.

Παραγωγός και σκηνοθέτης, σαν να φοβούνται, γι' αυτό και μετά από κάθε σκηνή που καταγράφει εξαχρειωμένους κυνηγούς του πλούτου, σαφέστατα κάλπικους και σιχαμένους, ακολουθεί κι ένα 'δωράκι' τυπικής αμερικανιάς. Έμπειροι κινηματογραφιστές και οι δυο, σχεδόν ξεστομίζουν on screen ότι αφού αυτό χρειάζεται για να πάει στο σινεμά ο κόσμος, "ορίστε, πάρτε", αλλά στην τελική θα πούμε κι εμείς αυτό που θέλουμε, πως δηλαδή τιμιότητα και μπέσα δεν συμβαδίζουν με εκπροσώπους του νόμου και λοιπούς ευυπόληπτους πολίτες.

Όσο για τον Τζόνι Ντεπ, εύχομαι να μην εγκαταλείψει την ηθοποιϊα.

Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια οδηγείται σταθερά, με τις εξαιρετικές του ερμηνείες, στο κλαμπ των σημαντικών ηθοποιών (με κορυφαίο τον Ουώλτερ Ματάου), που ακόμη και χωρίς να μιλούν, αρκεί ένα γκρο-πλαν στο πρόσωπό τους για να ξεκαρδιστείς ή ένα βλέμμα μερικών δευτερολέπτων για να καταφύγεις σε έναν γερό αναστεναγμό.

Η φωτογραφία από εδώ.