Κατασκευάζοντας ενοχές.

Ο Rick Owens είναι ο "glamour-meets-grunge" σχεδιαστής μόδας, που με το παρισινό σώου για την κολεξιόν του 2014 έκανε τον κόσμο να μιλήσει ξανά για τα μεγέθη.

Κι αυτό γιατί αντί για μοντέλα σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις πασαρέλες,  επέλεξε κορίτσια από διάφορα "step teams", με σώματα αθλητικά, με σώματα γεμάτα, ακόμη και χοντρά. 
Έτσι, προκάλεσε ένα σωρό αντιδράσεις. Η αμφισβήτηση των προθέσεών του κατέκλυσε το διαδίκτυο, όπως επίσης και η ικανοποίηση πολλών σχολιαστών, επώνυμων και όχι τόσο, απ' άκρη σ' άκρη του fashion κόσμου.

Στο fashionism.gr γράφτηκε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα σχετικά με το θέμα, με τίτλο "Stepping στα κλισέ", από την Χρύσα Οικονομοπούλου.

Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω κάτι παραπάνω για όλο αυτό, είναι η επισήμανση του fashionism ότι "η μόδα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ρούχα". Θεωρώ ότι η μόδα σαφώς είναι κάτι παραπάνω από ρούχα και έχει προεκτάσεις απίθανες, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλο καλό στον κόσμο.

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν αυτό που κι εγώ έμαθα πριν λίγα μόλις χρόνια, ότι οι περισσότεροι διάσημοι σχεδιαστές μόδας δεν έχουν τον έλεγχο των εταιρειών που φέρουν το όνομά τους. Λίγοι εξ αυτών διατηρούν κάποια συμμετοχή σε αποφάσεις, όμως κατά κύριο λόγο η διαχείριση των ονομάτων που τόσο αγαπούν κάποιες και κάποιοι βρίσκεται στα χέρια κάποιων στελεχών.

Φυσικά και δεν πρόκειται να αναλύσω την δύναμη και την τεράστια επιρροή της μόδας στους ανθρώπους και κυρίως στους περισσότερο ευάλωτους. Τα πιτσιρίκια και όλος αυτός ο πληθυσμός που είναι βρεσκοβουτηγμένος στα χαϊλίκια της καπιταλιστικής μόστρας, πέφτουν με μαλακό εγκέφαλο και ελάχιστες αντιστάσεις, σαν τις μέλισσες στο μέλι, σε ό,τι παρουσιάσουν οι trend setters των εταιρειών.

Έτσι και πριν μερικές δεκαετίες, ξεκίνησε, αργά αλλά σταθερά, η διαδικασία των όλο και μικρότερων μεγεθών στα ρούχα. Από την πρωτοφανή παρουσία της Lesley Lawson, παγκοσμίως γνωστής ως Twiggy, φτάσαμε στην Kate Moss και την  Ζoe Fleischauer. Αυτό που τότε ήταν αδιανόητο, σήμερα είναι το αυτονόητο. Συνωμοσιολογικό ή όχι, είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι όλο αυτό ξεκίνησε ακριβώς όταν κάηκαν τα περισσότερα σουτιέν στον δυτικό κόσμο, ακριβώς τότε που ο γυναικείος πληθυσμός θεώρησε κεκτημένο το να νιώθει καλά με τον εαυτό του no matter what.

Πριν προτρέξετε σε σχολιασμό συνοδευόμενο από μειδίαμα και ειρωνεία θα ήταν χρήσιμο να διαβάζατε πρώτα για το πόσο η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση σχετίζεται με την κατανάλωση ή καλύτερα με την μη κατανάλωση. Και πόσο σχετίζονται οι ενοχές με την συναίνεση. Επίσης, να μου βρείτε μια λογική απάντηση στο γιατί, αφού υπάρχουν τόσα εκατομμύρια γυναικών που φορούν ρούχα σε μεγαλύτερα νούμερα από εκείνα των μοντέλων, και μάλιστα έχουν μπόλικα χρήματα να ξοδέψουν, γιατί στην ευχή δεν βρέχει επώνυμες, καταπληκτικές φίρμες ρούχων σε αυτά τα νούμερα. Δηλαδή εδώ ο καπιταλισμός ξέχασε να κοιτάξει;

Τα πρότυπα, τα κλισέ και η αποδοχή τους δεν πέφτουν από τον ουρανό. Τουλάχιστον όχι πια, όχι στον 21 αιώνα. Η γκλαμουριά του lifestyle των μοντέλων έχει συνοδευτεί από μαρούλια, κοκαίνη και χαρτομάντηλα ή βαμβάκι βουτηγμένο σε χυμό πορτοκαλιού. Πώς να αντέξει ένα κορίτσι τόση πείνα....

Η μόδα, που πολλοί την υποτιμούν, αδυνατώντας να διακρίνουν ότι αρκετές φορές δρα και επιδρά σχεδόν σαν θρησκεία, φυσικά και είναι κάτι πολύ παραπάνω από ρούχα. Γι' αυτό και τα μοντέλα έγιναν τόσο αδύνατα ώστε και οι πιο αδύνατες γυναίκες να έχουν ενοχές. Γιατί μια ευτυχισμένη γυναίκα είναι κάτι υπέροχο. Εκατομμύρια ευτυχισμένες γυναίκες είναι κάτι επικίνδυνο.

Η φωτογραφία, από εδώ.