Παρακολουθείστε όσα λέει για να μην μπορεί κανείς να σας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Το βρήκα εδώ & εδώ.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
"Λίγο πιο κοντά στην ειλικρίνεια"
Παρακολουθείστε όσα λέει για να μην μπορεί κανείς να σας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Το βρήκα εδώ & εδώ.
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Αχάριστοι
Περιεκτικά για την Αίγυπτο έγραψε χθες ο Γ. Δελαστίκ: "Αν ποτέ επικρατήσει ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, οι πολιτικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε όλον τον πλανήτη, στη δε Μέση Ανατολή θα είναι κατακλυσμιαίες. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Αίγυπτος, με περίπου 85 εκατομμύρια πληθυσμό σήμερα, έχει όσο πληθυσμό έχουν μαζί η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδαραβία και όλα τα εμιράτα του Κόλπου.
Το σημαντικότερο είναι η αίγλη και η επιρροή της Αιγύπτου σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οπως η Αίγυπτος του Νάσερ πυροδότησε αλλεπάλληλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις περισσότερες αραβικές χώρες που σάρωσαν την αποικιοκρατία, έτσι και τώρα μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα οδηγήσει σε επικράτηση ισλαμικών καθεστώτων σε πληθώρα αραβικών κρατών, αλλάζοντας ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων".
Ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, η Αίγυπτος λαμβάνει 1.3 δις δολάρια το χρόνο από τις ΗΠΑ. Μαζί με το Ισραήλ λαμβάνουν από το 1962 το 20% των χρημάτων που προσφέρει η Ουάσινγκτον σε όλο τον πλανήτη.
Αχάριστοι παιδί μου!
Δημόσια αγαθά και άλλες ιστορίες
Είχε ενδιαφέρον η βαβούρα γύρω από το θέμα της ΕΡΤ, το ανταποδοτικό τέλος, πρόσφατα τον διαγωνισμό για συμβασιούχους και λοιπά δαιμόνια. Είχα αποφασίσει -μετά από σύντομη σκέψη- ότι δεν θα ασχοληθώ με το θέμα, όπως και λίγα χρόνια πριν με την Ολυμπιακή Αεροπορία.
Τώρα όμως άλλαξα γνώμη, κυρίως διότι παρακολουθώ γύρω μου μια αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν τι σημαίνει «δημόσιο αγαθό». Και όχι μόνον αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια, αλλά πείθονται σαν χάνοι ότι δεν είναι και συμφέρον για τη χώρα να διαθέτει «δημόσια αγαθά». Το βρίσκω αυτό κάπως εκνευριστικό. Γι’ αυτό αποφάσισα ότι θα μακρηγορήσω σχετικά, είτε σε ένα, είτε σε πολλά διαφορετικά ποστ.
Οι δυο οργανισμοί [ΕΡΤ και Ολυμπιακή Αεροπορία] είχαν ένα προφανές κοινό χαρακτηριστικό και αρκετά όχι τόσο προφανή. Και οι δυο ήταν οργανισμοί του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τώρα πια, η Ολυμπιακή Αεροπορία δεν ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ιδιωτικοποιήθηκε και απλώς προσπαθεί να παραβιάσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία, δημιουργώντας, μέσω της συνένωσής της με την υποτιθέμενη ανταγωνίστρια εταιρεία, ένα ωραιότατο μονοπώλιο, που όπως όλοι καταλαβαίνουμε θα επιβαρύνει την τσέπη των καταναλωτών. Αλλά χεστήκαμε. Όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας πάρει το λεωφορείο.
Οπότε προχωρώ παρακάτω. Δηλαδή στην ΕΡΤ. Όπως παντού όπου απλώνεται το ‘ελληνικό δημόσιο’, το πλιάτσικο έχει κι εδώ ποτίσει με τη μυρωδιά του διαδρόμους και γραφεία. Σε διαφορετική κλίμακα πάντως. Απλά, λόγω αντικειμένου. Σε ένα νοσοκομείο π.χ., το πάρτυ μπορεί να είναι εντελώς ξέσαλο για τους γνωστούς λόγους. Προμήθειες υλικών, βιομηχανία χειρουργείων, συμφωνίες με ιδιωτικές κλινικές κλπ. Στην Ολυμπιακή -για να αναφέρω ένα ταπεινό μόνον παράδειγμα- από τον χαρακτηρισμό ανταλλακτικών που ήταν σε άριστη κατάσταση ως scrap, πρέπει να έγιναν πλούσια κάμποσα λαμόγια.
Στην ΕΡΤ οι αντίστοιχες δυνατότητες είναι εξ αντικειμένου κάπως περιορισμένες. Άλλωστε πολλές λαμογιές γίνονται εν ψυχρώ, χωρίς να ασχολείται κανείς, αφού ποιος νοιάζεται για τα χρήματα που θα έπρεπε να πληρώνουν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια για τη χρήση δημόσιων αγαθών. Μπορεί και εδώ, οι προσλήψεις να έγιναν άκριτα, σόγια να βολεύτηκαν, αυτό όμως δεν ξέρω γιατί πρέπει να σημαίνει ότι δεν θα πάνε στον εισαγγελέα όσοι πέρασαν από την εταιρεία, παρανόμησαν, έγιναν πλούσιοι και έφυγαν, έχοντας μάλιστα και άποψη.
Γενική διαπίστωση είναι πάντως ότι στην όμορφη χώρα μας, είναι εύκολο να στρέψεις το «κοινό» ενάντια σε οτιδήποτε δημόσιο. Πρώτον διότι το «κοινό» έχει ηλιθιοποιηθεί, όπως έχω γράψει παλιότερα και δεύτερον διότι σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία και αν απευθυνθεί ένας πολίτης, θα ταλαιπωρηθεί. Τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Εκεί δηλαδή που ζει ο μισός πληθυσμός. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, η ταλαιπωρία δεν είναι τόσο μεγάλη, όχι τόσο γιατί εκεί τα πράγματα δουλεύουν ρολόι, αλλά διότι ο «δημόσιος τομέας» είναι είτε ανύπαρκτος είτε στελεχωμένος από τρεις κουμπάρες και δυο ανήψια. Πώς να καταρρακωθεί η αξιοπρέπειά σου σε ένα νοσοκομείο όπου σε αφήνουν να χεστείς πάνω σου, αφού δεν έχεις νοσοκομείο;
Στην ΕΡΤ λοιπόν, το τελευταίο θέμα που προέκυψε και απασχόλησε τα ΜΜΕ και τα μπλογκς, ήταν ο διαγωνισμός για την πρόσληψη νέων συμβασιούχων. Εμφανίστηκαν θυμωμένοι δημοσιογράφοι, που διαμαρτύρονταν διότι δεν προσελήφθησαν παρόλα τα προσόντα τους. Τριπλοθεσίτες, διπλοθεσίτες, η ΕΣΗΕΑ και άλλα ανέκδοτα. Μάλιστα ένας δημοσιογράφος έδωσε και συνέντευξη για να διαμαρτυρηθεί.
Καλά, από πότε έγινε όνειρο των δημιουργικών, βραβευμένων και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δημοσιογράφων της χώρας μια θεσούλα συμβασιούχου στο «δημόσιο»; Γιατί τόσοι μάχιμοι, σπουδαίοι δημοσιογράφοι σπρώχνονται για να υπογράψουν μια σύμβαση ορισμένου χρόνου με τον κατάπτυστο ευρύτερο δημόσιο τομέα; Τόσα εύρωστα και σπουδαία ιδιωτικά κανάλια έχει η χώρα. Γιατί δεν πάνε εκεί να επιδείξουν τα προσόντα τους και να φτιάξουν γαμάτες εκπομπές να δει ο κόσμος; [Είναι γνωστό ότι το ελληνικό κοινό επιβραβεύει με τηλεθεάσεις επουράνιες όλες τις σοβαρές τηλεοπτικές παραγωγές, οπότε;]
Εμφανίστηκαν επίσης και κάτι ανακοινώσεις από την ΕΣΗΕΑ, που ανησυχεί για τα μέλη της. Και για όσους δεν είναι μέλη της; Αν δεν το γνωρίζετε, σας το γράφω εγώ εδώ, ότι εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται ως δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, δεν είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ. Όλοι αυτοί οι opinion leaders, παρουσιαστές, ιδιοκτήτες, διευθυντές ΜΜΕ και λοιποί, που ξαφνικά έσπευσαν να φτιάξουν σάιτ στο διαδίκτυο, έχουν ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά [όλα χρεωμένα], έχουν επίσης και υπαλλήλους. Οι οποίοι γράφουν και ανεβάζουν χιλιάδες ποστς την ημέρα. Δε φαντάζομαι να νομίζετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αντιμετωπίζονται από τους τηλεοπτικούς και άλλους δημοσιογραφικούς αστέρες –έστω ασφαλιστικά- ως συνάδελφοι;
Επίσης θα είχε πλάκα, αν η ΕΣΗΕΑ έδινε στη δημοσιότητα μια λίστα με τα μέλη της, όπου δίπλα από το κάθε όνομα να εμφανίζονται και οι εργοδότες. Αλλά όχι, ξέχασα, παραβιάζονται τα προσωπικά τους δεδομένα. [Κοίτα που ξαφνικά, η δουλειά είναι ντροπή]. Πριν λίγο καιρό, ο φίλος μου ο Γ. –δημοσιογράφος στα όρια της ανεργίας- μου περιέγραφε την έκπληξη που ένιωσε, όταν διαπίστωσε πόσοι από τους δημοσιογράφους που ήξερε ότι δουλεύουν σε εφημερίδες και άλλα μέσα, είναι χρόνια τώρα στη μισθοδοσία της ΕΡΤ. [Όπου φυσικά δεν πατάνε το πόδι τους ποτέ].
Άλλο ένα γερό ξεκάρδισμα θα μας έπιανε όλους, αν επίσης δίνονταν στη δημοσιότητα εκείνη η περίφημη λίστα δημοσιογράφων που πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο γενικώς. Έχει παρέλθει μια 5ετία και πλέον από τότε που δεσμεύονταν δεξιά κι αριστερά υπουργοί, εκπρόσωποι κομμάτων και άλλοι φανατικοί δημοκράτες σχετικά με το θέμα. [Όταν τα μάθουμε όλα αυτά, καλό θα ήταν να μας πουν και πόσο κόστισαν, ώστε να αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι πόσο φταίνε οι μισθοί των υπαλλήλων για τα ανθυγιεινά οικονομικά της εταιρείας].
Μερικές φορές είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν πολλοί για το καλό της ΕΡΤ. Αρκετοί δημοσιογράφοι, σε μικρά και μεγάλα κανάλια, και ακόμη περισσότεροι στα έντυπα και τα μπλογκς, νοιάζονται πραγματικά για το αγαθό της δημόσιας τηλεόρασης.
Το ίδιο και πολλοί εργαζόμενοι σε αυτήν. Είναι γνωστό ότι –όπως σε όλους τους τομείς του δημοσίου- ένα κορόιδο δουλεύει και πέντε παλιοί κάθονται. Αν μάλιστα πρόκειται για κορόιδο που είναι καλό σ’ αυτό που του έχουν αναθέσει, τότε θα μείνει και στάσιμο κορόιδο. Σιγά μη σε προωθήσει ποτέ κανείς, έτσι και του κάνεις τη δουλειά που θέλει. Θα μείνεις για πάντα δεμένος στο ίδιο γραφείο. Ας παίρνουν οι άχρηστοι τις καλύτερες καρέκλες. Εσύ εδώ. Για πάντα.
Αυτή η μαζοχιστική συμπεριφορά των Ελλήνων μοιάζει ανεξιχνίαστο μυστήριο. Τί είναι αυτό που φθάνει έναν ολόκληρο λαό να κάνει "κρα" για μια κακοπληρωμένη θέση, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα σοβαρής εξέλιξης, που σιγά-σιγά ιδρυματοποιεί αν όχι τρελαίνει όσους την επιλέγουν;
Πρώτον, η χώρα δεν παράγει τίποτε. Οπότε, ας σβήσουμε την πιθανότητα κάποιου να εργαστεί σε εταιρεία που κάτι φτιάχνει και άρα να αισθάνεται και μια μικρή ικανοποίηση –όπως ένας ευρωπαίος συνάδελφός του- ότι απ’ τα χεράκια του δημιουργήθηκε κάτι τις. [Εστω μια καλοφτιαγμένη οδοντογλυφίδα].
Δεύτερον, η χώρα είναι γεμάτη οικογενειακές επιχειρήσεις. Ακόμη δηλαδή κι αν πιάσεις δουλειά στο επιπλάδικο του κυρίου Ταδόπουλου, όσο ικανός κι αστέρι κι αν είσαι, όσο κι αν ξεσκιστείς στις καλές ιδέες, αφεντικό σου θα είναι πάντοτε ο γιος του κυρίου Ταδόπουλου. Ασχέτως του ότι μπορεί να είναι ένα ανεπρόκοπο κομμάτι κρέας που τρώει τα λεφτά του μπαμπά του. Κάπως πρέπει να τον εξασφαλίσει ο μπαμπάς του πριν κλείσει τα μάτια του και αυτό θα γίνει μ’ εσένα το δημιουργικό κορόιδο, που θα δουλεύεις για τον μπούλη.
Έγραψα πριν «κακοπληρωμένη θέση». Φαίνεται πάντως, ότι όσο κακοπληρωμένες κι αν είναι οι θέσεις στο ελληνικό δημόσιο, δεν ανταγωνίζονται με τίποτε τις κακοπληρωμένες θέσεις του ιδιωτικού τομέα. Η μέθοδος είναι πια γνωστή και ονομάζεται «επίδομα». Εδώ έχουμε την απλά σατανική συμφωνία μεταξύ διοικήσεων και συνδικαλιστών. Κάπως έτσι ξεπουλήθηκε σχεδόν αυτούσιο το –ο μαρξ να το κάνει- συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας.
Προκειμένου να βολεύονται όλοι, συνέβαινε το εξής: Αντί αύξησης στο βασικό μισθό, υπέγραφαν τα σωματεία νέα επιδόματα και αυξήσεις στα ήδη υπάρχοντα. Έτσι έφθαναν στις τσέπες των υπαλλήλων περισσότερα χρήματα στις μηνιαίες αποδοχές, χωρίς να αυξάνονται εξίσου τα δώρα και χωρίς φυσικά να φαίνονται αυτά τα ποσά στις συντάξεις. Έκαναν μώκο οι συνδικάλες, έμεναν ικανοποιημένες οι διοικήσεις, έβγαζαν το σκασμό οι οικογενειάρχες κι έτσι κόντεψε να γεμίσει η ελληνική βουλή από πρώην εκπροσώπους των εργαζομένων. Άντε τώρα εσύ να τα εξηγήσεις αυτά στον ευρωπαίο πολίτη.
Προς το παρόν, κλειδώσου καλά, μη μπουκάρει στο σαλόνι ο μετανάστης και σου φάει το παστίτσιο που σου φτιαξε η μάνα σου. Αν οι εξεγέρσεις δε φθάσουν απ’ την πλατεία Umm Kulthum στα υψίπεδα των Αθηνών, θα επανέλθω.
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Σκάσε και πλήρωνε
Αφορμή για το σημερινό ποστ ήταν το σχόλιο μιας φίλης, η οποία μιλούσε πρόσφατα για το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ, εξάροντας την επιλογή του σταθμού να αποφεύγει τα "παράθυρα". Παραδέχθηκε -δεν γινόταν κι αλλιώς, είναι ιδιαίτερα έξυπνη- ότι κι εκεί τις ειδήσεις του αφεντικού ακούμε, αλλά δεν αντέχει άλλο τις φωνές και τους γελοίους ρόλους.
Χωρίς όμως την χθεσινή διαδρομή με το αυτοκίνητο, δεν θα το έγραφα ποτέ. Κι αυτό διότι ποτέ δεν θα άκουγα την εκπομπή του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Κάπου στη μέση της διαδρομής προς τα Πετράλωνα, άκουσα -με τα αυτιά μου, διαφορετικά δεν θα το πίστευα- το κήρυγμα ιδεολογικής κατεύθυνσης του κ. Παπαδημητρίου προς τους ακροατές του σταθμού.
Οι οδηγίες ήταν σαφείς: Καλά θα κάνουμε να βγάλουμε απ' το μυαλό μας τα κουτάκια που μας έχουν βάλει οι εμμονές του παρελθόντος και να ξεκολλήσουμε. Να πάψουμε να συνδέουμε την έννοια του προοδευτικού με τον αριστερό χώρο. Να καταλάβουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, πως δεν είναι πια έτσι, αλλά τώρα αυτός ο χώρος [της αριστεράς] κάνει κακό και αντιτίθεται στην πρόοδο της χώρας.
Ο κ. Παπαδημητρίου, στα πλαίσια της συστηματικής αντικειμενικής ενημέρωσης, γαλουχεί το ακροατήριο, θωπεύοντας το κόμπλεξ και τη χαμηλή αυτοεκτίμησή του, ακουμπώντας πάνω στα ίδια μαραμένα αντακλαστικά που πατάει συστηματικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα υποστηρίξει το ΚΚΕ, τον Σύριζα ή την ΑΔΑ. Ίσα-ίσα που τους τα έχω αγρίως μαζεμένα. Αλλά όχι και να μας λένε στα μούτρα μας ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα μας οδηγήσει μπροστά. Ακόμη και στον Ισημερινό, τους έπιασαν από τη μύτη τους φιλελεύθερους πιστωτές και τα global bonds [για να μιλήσουμε τη γλώσσα που αγαπά ο κ. Παπαδημητρίου].
Θα μου πεις, εδώ κοντεύει να μεταναστεύσει ολόκληρη η νέα γενιά, πωλείται όπως είναι επιπλωμένη όλη η χώρα κι ο κόσμος κάθεται μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας σώου μαγειρικής, Νησί και σήριαλ απ' την Τουρκία, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου σε μάρανε; Σωστό κι αυτό. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το καλό των εταιριών κι ας αφήσουμε τους ανθρώπους στο χάλι τους.
Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011
How musical are you
Ερευνητές στο Music, Mind and Brain Research Group, έφτιαξαν ένα τεστ με τίτλο "How musical are you". Σε αυτή τη σελίδα στο BBC μπορείς να παίξεις κι εσύ.
Το τεστ είναι για όλους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από βέσπα, κάνει και για παράφωνους γκαρίδες. Το μόνο απαραίτητο είναι να κάνεις ένα "σάιν ιν".
Πιο πολλά, εδώ.
Η φωτο, από εδώ.
Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011
Sun Electric Dopperman
Όταν οι Sun Electric Dopperman παίζουν τις μουσικές τους, ακόμη και οι μικροί ρατατούιδες σταματούν το μασούλημα επίπλων και υπολειμμάτων τύρου και απολαμβάνουν νότες, δυναμικές και άρσεις.Οι SED είναι οι Δημήτρης Κακαβούλης [Rhodes, organ], Πάνος Γιώτης [Κιθάρα], Λέανδρος Φράτνικ [Τύμπανα], Βασίλης Παπασταμόπουλος [Μπάσο].
Πριν χρειαστεί να πληρώσεις για να τους δεις στο φεστιβάλ του Montreux, έχεις την ευκαιρία να τους ακούσεις χωρίς να σκάσεις είσοδο απόψε στο Θηρίο.
περισσότερα στο myspace.com/sunelectricdopperman.
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
"Αυτοί οι δρόμοι μας ανήκουν"
Αυτός είναι ο 15χρονος Barnaby Raine, μαθητής.
Η ομιλία είναι από το εθνικό συνέδριο του Coalition of Resistance, στη Μ. Βρετανία, το περασμένο Νοέμβριο. Την ανάρτηση του βίντεο σε διάφορα sites, ακολούθησαν διάφορα σχόλια, άλλα επαινετικά και πάρα πολλά επικριτικά.
Ο 15χρονος Barnaby κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων για τα εξής:
1) ότι υπεραπλουστεύει σοβαρά πολιτικά θέματα και 2) ότι εκπροσωπεί μια γενιά εγωιστική, που θέλει το κράτος να χορηγεί τζάμπα εκπαίδευση, ενώ υπάρχουν στον κόσμο φτωχοί άνθρωποι, που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν θεραπείες και νοσοκομεία.
Ενώ: 1) είδαμε που οδήγησαν τον κόσμο τόσοι σεβάσμιοι και σοβαροί που δεν υπεραπλούστευσαν τα σοβαρά θέματα και 2) πρέπει δηλαδή να διαλέξουμε: ή θα έχουμε δωρεάν -έστω φθηνή- παιδεία και οι ασθενείς θα πεθαίνουν ή θα αφήσουμε την παιδεία για τους εκλεκτούς και τότε τα κράτη θα πληρώσουν για να μην πεθαίνουν οι φτωχοί πολίτες τους. Κατά τα άλλα, ο Barnaby είναι που υπεραπλουστεύει!
in the words of the coyote:
Το βίντεο είναι από εδώ
.
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Οι πεινασμένοι
Στο βίντεο, ο Frederick Kaufman, εξηγεί -εν συντομία- πώς η Goldman Sachs και άλλες εταιρείες, βγάζουν τρισεκατομμύρια ανεβάζοντας τεχνητά την τιμή του σιταριού. Παρεμπιπτόντως, σπρώχνουν στην πείνα και την απελπισία και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.
Το βίντεο δεν έχει υπότιτλους, οπότε σας γράφω εδώ τα βασικά: Πρώτα, δημιουργούν το λεγόμενο demand shock. Αυξάνουν δηλαδή τη ζήτηση σε πρωτοφανή επίπεδα, με μεγάλες εντολές αγοράς. Έτσι, η τιμή τραβάει την ανηφόρα.
Όπως λέει ο Fr. Kaufman στο βίντεο, η τιμή του σιταριού κυμαινόταν μεταξύ τριών και έξι δολαρίων/bushel [1 τόνος = 39,2 bushels]. Με το κόλπο της Goldman Sachs και των ομοίων της, η τιμή ανέβηκε στα 12$, στα 18$, στα 20$ και έφτασε το 2008 στα 25$.
Και όλα αυτά, ενώ το 2008 ήταν το έτος στο οποίο η παγκόσμια παραγωγή σιταριού στον πλανήτη έφτασε την απόλυτη ιστορική κορυφή της, δηλαδή ήταν το έτος που το προϊόν θα έπρεπε να γίνεται φθηνότερο.
Ολόκληρο το σχετικό άρθρο του Frederick Kaufman, μπορείτε να το διαβάσετε στo frederickkaufman.com
.
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Professor Richard D. Wolff
"a deficit is a service to the rich"
[το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους]
περισσότερα για τον Richard Wolff
.
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
θρησκεία [...]
Ο Jesus σε κάδρο, με ντίσκο ιριδισμούς. Ευριπίδου στριτ. Παρασκευή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του Βαπτιστή. Κι ένας Τζόνυς να τραγουδά για τον Ιησού.υ/γ: με την οικογένεια θα δυσκολευτώ κάπως
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
