Η διαπόμπευση της εμπιστοσύνης

Με μικροσκοπικά βήματα -σαφώς μικρότερα από τα μωρουδιακά, που τεντώνονται με επιδεικτική άγνοια κινδύνου- αποτολμά ένας ενήλικος να δώσει εμπιστοσύνη.

Είναι από τα ελάχιστα 'δούναι & λαβείν' που τελεί υπό ηθική αποδοχή. Μπορεί κάποιος σχεδόν να την φοράει την εμπιστοσύνη σαν κόσμημα, ομοίως στον συναισθηματικό και νοητικό ανθρώπινο μανδύα. Συναισθηματικά, θα προσθέσει μπόι στον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε, άρα και σε μας. Είτε μας την ανταποδώσει είτε όχι. Νοητικά, θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο βήμα, επιτελώντας έργο στην διασύνδεσή μας με το περίφημο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο.

Σχέσεις εμπιστοσύνης, βέβαια, έχουν νόημα και αποτέλεσμα όταν συνδέουν στοιχειωδώς ανεπτυγμένους εγκεφάλους. Αρκούντως ανεπτυγμένες ψυχές -έστω κι αν έρχονται σε έναν κόσμο που τις σοκάρει συνεχώς. Ακόμη και φρέσκιες ψυχές, που αντλούν περισσότερα από το ζωικό βασίλειο, αν είναι εμπνευσμένες, μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της εμπιστοσύνης και όχι απλώς να την χρησιμοποιήσουν σαν λεμονόκουπα που πετιέται μετά το ξεζούμισμα, αλλά σαν θεμέλιο λίθο.

Είναι απλό. Κάνει, ας πούμε, τον σκύλο να διαφέρει από τον λύκο. Και επικίνδυνο. Δείτε τι υποφέρουν αμέτρητες υπέροχες σκυλίσιες ψυχές εξαιτίας της εμπιστοσύνης που χαρίζουν απλόχερα στους ανθρώπους. Οι λύκοι απ' την άλλη, μένοντας όσο πιο μακριά μπορούν, γλυτώνουν. Ναι. Μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά τουλάχιστον χωρίς πρώτα να καταλήξουν αξεσουάρ ματαιοδοξίας. Απ' την άλλη, ελάχιστες εικόνες ολοκληρωτικής ευτυχίας ανταγωνίζονται εκείνην ενός σκύλου που αγαπιέται και απολαμβάνει το παιχνίδι με τον άνθρωπο που τον αγαπά.

Θέλει λοιπόν, αρτιότητα εσωτερική. Διαύγεια ευθυτενή, γενναιοδωρία, ενός τύπου λεβεντιά, για να προσφέρεις εμπιστοσύνη από θέση. Και όταν συμβεί να περάσει είτε απαρατήρητη είτε τσαλακωθεί από κάποιου τον πρησμένο εγωισμό, μην την κλειδώσετε σε κανένα υπόγειο στο κωσταλέξι. Θέλει καθαρό αέρα και ελευθερία.

Αλλιώς πνίγεται και πνίγει.

μετά τον φόβο

Είναι διαπιστωμένο, πιστοποιημένο, σφραγισμένο, πέραν κάθε επίμονης προσμονής για το αντίθετο, πως οι επιλογές ανοίγουν σαν βεντάλια όταν δεν τις χρειαζόμαστε.

Όταν πάλι έχουμε στρογγυλοκαθίσει στη μέση της κατατονικής απραξίας, παρατημένοι, παραιτημένοι και ανεπιθύμητοι, εννοείται ότι δεν μας προσφέρονται, όχι επιλογές, αλλά ούτε καν θλιβερές λύσεις.

Έτσι, η ζωή επιβεβαιώνει πως κάποιος παίζει ζάρια στις πλάτες μας και αδιαφορεί γι’ αυτό που με βεβαιότητα νομίζουμε πως βλέπουμε. Στην πραγματικότητα την τύφλα μας βλέπουμε. Είναι τέτοια η δύναμη του μυαλού -όλων των περίφημων άγνωστων λειτουργιών του εγκεφάλου- ώστε ζούμε πεπεισμένοι πώς όσα περνάμε για αληθινά είναι όντως αληθινά. Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα.

Τελειώνοντας -κάθε φορά- με τα σπασμένα από το πέσιμο και λίγο πριν συνεχίσουμε στον δρόμο που ακολουθούμε σχεδόν παβλοφικά, για μερικές μόνον στιγμές –και εξαιτίας του ταρακουνήματος- ανοίγεται μια χαραμάδα. Είναι χαραμάδα χώρου, χρόνου και κυρίως αντίληψης. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο. Γιατί, καλά αλλού να πατάς κι αλλού να βρίσκεσαι, αλλά αν νομίζεις ότι ούτε πατάς, ούτε βρίσκεσαι, τα κάνεις πάνω σου. Έτσι, επιστρέφουμε όλοι πίσω, στον γνωστό πεπατημένο δρόμο.

Γκαβοί για πάντα. Νομίζοντας ότι το σκοτάδι μπροστά είναι η άβυσσος. Στην πραγματικότητα είναι ο φόβος. Πέρα από αυτόν, βρίσκεται το φως, και λίγη αλήθεια παραπάνω. Ρωτήστε τον Truman.

ιστορίες για ήμερους

Μετά από πολλά χρόνια παρτυανιμαλίασης, αυτολύπησης, καλοπαιδισμού, βαρβάτης εξάρτησης από τη δηθενιά και υποτιθέμενης αυτοβελτίωσης, έρχεται η λυτρωτική στιγμή που διαπιστώνει κανείς ότι είναι αυτό που είναι.

Ακολούθως, προχωρά στην εκτίμηση ζημιών και αποφασίζει αν ήρθε η ώρα να φτύσει τους λερωμένους καθρέφτες που του σηκώνουν διάφοροι πυροβολημένοι τριγύρω, κυρίως για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους.

Στη συνέχεια -και αφού ξοδέψει τουλάχιστον το ένα τέταρτο της ζωή του νομίζοντας ότι γίνεται καλύτερος- αν ξυπνήσει ένα πρωϊ ουρλιάζοντας για να ακουστεί στην ερημιά του αβάσταχτου βίου του, έχει ελπίδες να ρίξει μια αληθινή ματιά στο ποιος πραγματικά είναι.

Αν όλα τα παραπάνω συμβούν πριν να παραιτηθεί από την ομορφιά της ζωής, τότε -έχοντας και κανέναν άλλον άνθρωπο κάπου κοντά- έχει μπει στην διαδικασία της εξέλιξης σε κάτι καλύτερο από αυτό που έτυχε να γεννηθεί.

καλή δύναμη

no drinks today

Κλέφτες χρόνου.
Σύντομα σύντομη
τιμωρία.
Η έξοδος εμπρός αριστερά.

[Moonrise, starlight
and I know my burden's found]
+ μια μουσική
_

Debtocracy - Χρεοκρατία

Απόψε στις 8 το βράδυ, στο xreokratia.gr και στο debtocracy.gr θα είναι διαθέσιμο -χωρίς δικαιώματα χρήσης & αναμετάδοσης- το ντοκιμαντέρ "Debtocracy".

Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ, με παραγωγούς τους θεατές. Το "Debtocracy" αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Δημιουργοί του είναι οι δημοσιογράφοι Κατερίνα Κιτίδη και Άρης Χατζηστεφάνου.

"Συντονιστείτε".

είσαι μόνος τελικά

super hero νικά
κι όλα τα κακά
σκορπά.
+ μια μουσική

περισσότερος agan harahap εδώ κι εδώ
.

Havana

"You want to change the world?
Change mine"_

screenplay: J.Rascoe, D. Rayfiel +μια μουσική

photo: Havana_Jan Koster