Όταν πάλι έχουμε στρογγυλοκαθίσει στη μέση της κατατονικής απραξίας, παρατημένοι, παραιτημένοι και ανεπιθύμητοι, εννοείται ότι δεν μας προσφέρονται, όχι επιλογές, αλλά ούτε καν θλιβερές λύσεις.
Έτσι, η ζωή επιβεβαιώνει πως κάποιος παίζει ζάρια στις πλάτες μας και αδιαφορεί γι’ αυτό που με βεβαιότητα νομίζουμε πως βλέπουμε. Στην πραγματικότητα την τύφλα μας βλέπουμε. Είναι τέτοια η δύναμη του μυαλού -όλων των περίφημων άγνωστων λειτουργιών του εγκεφάλου- ώστε ζούμε πεπεισμένοι πώς όσα περνάμε για αληθινά είναι όντως αληθινά. Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα.
Τελειώνοντας -κάθε φορά- με τα σπασμένα από το πέσιμο και λίγο πριν συνεχίσουμε στον δρόμο που ακολουθούμε σχεδόν παβλοφικά, για μερικές μόνον στιγμές –και εξαιτίας του ταρακουνήματος- ανοίγεται μια χαραμάδα. Είναι χαραμάδα χώρου, χρόνου και κυρίως αντίληψης. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο. Γιατί, καλά αλλού να πατάς κι αλλού να βρίσκεσαι, αλλά αν νομίζεις ότι ούτε πατάς, ούτε βρίσκεσαι, τα κάνεις πάνω σου. Έτσι, επιστρέφουμε όλοι πίσω, στον γνωστό πεπατημένο δρόμο.
Γκαβοί για πάντα. Νομίζοντας ότι το σκοτάδι μπροστά είναι η άβυσσος. Στην πραγματικότητα είναι ο φόβος. Πέρα από αυτόν, βρίσκεται το φως, και λίγη αλήθεια παραπάνω. Ρωτήστε τον Truman.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου