Η διαπόμπευση της εμπιστοσύνης

Με μικροσκοπικά βήματα -σαφώς μικρότερα από τα μωρουδιακά, που τεντώνονται με επιδεικτική άγνοια κινδύνου- αποτολμά ένας ενήλικος να δώσει εμπιστοσύνη.

Είναι από τα ελάχιστα 'δούναι & λαβείν' που τελεί υπό ηθική αποδοχή. Μπορεί κάποιος σχεδόν να την φοράει την εμπιστοσύνη σαν κόσμημα, ομοίως στον συναισθηματικό και νοητικό ανθρώπινο μανδύα. Συναισθηματικά, θα προσθέσει μπόι στον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε, άρα και σε μας. Είτε μας την ανταποδώσει είτε όχι. Νοητικά, θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο βήμα, επιτελώντας έργο στην διασύνδεσή μας με το περίφημο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο.

Σχέσεις εμπιστοσύνης, βέβαια, έχουν νόημα και αποτέλεσμα όταν συνδέουν στοιχειωδώς ανεπτυγμένους εγκεφάλους. Αρκούντως ανεπτυγμένες ψυχές -έστω κι αν έρχονται σε έναν κόσμο που τις σοκάρει συνεχώς. Ακόμη και φρέσκιες ψυχές, που αντλούν περισσότερα από το ζωικό βασίλειο, αν είναι εμπνευσμένες, μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της εμπιστοσύνης και όχι απλώς να την χρησιμοποιήσουν σαν λεμονόκουπα που πετιέται μετά το ξεζούμισμα, αλλά σαν θεμέλιο λίθο.

Είναι απλό. Κάνει, ας πούμε, τον σκύλο να διαφέρει από τον λύκο. Και επικίνδυνο. Δείτε τι υποφέρουν αμέτρητες υπέροχες σκυλίσιες ψυχές εξαιτίας της εμπιστοσύνης που χαρίζουν απλόχερα στους ανθρώπους. Οι λύκοι απ' την άλλη, μένοντας όσο πιο μακριά μπορούν, γλυτώνουν. Ναι. Μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά τουλάχιστον χωρίς πρώτα να καταλήξουν αξεσουάρ ματαιοδοξίας. Απ' την άλλη, ελάχιστες εικόνες ολοκληρωτικής ευτυχίας ανταγωνίζονται εκείνην ενός σκύλου που αγαπιέται και απολαμβάνει το παιχνίδι με τον άνθρωπο που τον αγαπά.

Θέλει λοιπόν, αρτιότητα εσωτερική. Διαύγεια ευθυτενή, γενναιοδωρία, ενός τύπου λεβεντιά, για να προσφέρεις εμπιστοσύνη από θέση. Και όταν συμβεί να περάσει είτε απαρατήρητη είτε τσαλακωθεί από κάποιου τον πρησμένο εγωισμό, μην την κλειδώσετε σε κανένα υπόγειο στο κωσταλέξι. Θέλει καθαρό αέρα και ελευθερία.

Αλλιώς πνίγεται και πνίγει.