sexy

Φτωχοί εναντίον φτωχών.

Financial Holocaust

"...the Greeks have not had representational government in quite some time..."!

Στερεότυπα

Το κάψιμο μιας γερμανικής σημαίας χτες, έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, αντικατοπτρίζει τη λανθασμένη -κατά τη γνώμη μου- άποψη αρκετών συμπατριωτών μας ότι για όλα τα δεινά της Ελλάδας φταίνε οι σκληροί Γερμανοί.

Το φταίξιμο για το ζόρι που τραβάμε δεν είναι ενός άλλου λαού. Είναι δικό μας και είναι επίσης το αποτέλεσμα ενός συστήματος. Προφανώς αναφέρομαι στο καπιταλιστικό, του οποίου χαρακτηριστικό ελάττωμα είναι ότι τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους.

Οι Γερμανοί, στέφθηκαν νικητές στο καπιταλιστικό παιχνίδι της Ευρώπης για πολλούς λόγους. Καθώς τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στο διάβασμα, έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα παράγραφο, στην εισαγωγή του βιβλίου "Ιστορία της Σύγχρονης Ευρώπης" του T.C.W. Blanning. Γράφει εκεί ο 'ποιητής': "Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο τις τράπεζες επενδύσεων, έναν οικονομικό θεσμό ισάξιο της εφεύρεσης της ατμομηχανής, ήταν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί αποδείχθηκαν οι πλέον ικανοί στο να συνδέουν την επιστήμη με τη βιομηχανική παραγωγή, κάτι το οποίο τους κατέστησε κυρίαρχους στους βιομηχανικούς κλάδους της υψηλής τεχνολογίας". Δε θέλει πολύ μυαλό.

Έτσι, σήμερα -στην αρχή μια νέας χιλιετίας, αλλά και ενός νέου κοσμικού έτους- είναι σαρκαστικά διασκεδαστική έως και ανατριχιαστική η διαπίστωση ότι ο ελληνικός και ο γερμανικός λαός, ενώ είναι εντελώς διαφορετικοί, μοιράζονται μια κοινή πεποίθηση.

Μοιράζονται όσο κανείς άλλος -τουλάχιστον στην Ευρώπη- την αυτάρεσκη πεποίθηση της συντριπτικής υπεροχής. Δυο λαοί που νιώθουν ότι είναι 'γαμάουα'.

Εμείς, βιώνουμε τη φαντασίωση της υπεροχής, θεωρώντας ότι η ελληνική ιθαγένεια μας χρίζει αυτόματα αποκλειστικούς κληρονόμους της αρχαίας ελληνικής διάνοιας. Εκείνοι, βιώνουν τη φαντασίωση της υπεροχής, εξάγοντας -με θρησκευτική προσήλωση- αυστηρότητα και επιβολή.

Ο ένας λαός δεν αντέχει τα όρια, ο άλλος δεν μπορεί χωρίς αυτά. Η μανία των Ελλήνων για ανεξέλεγκτη ελευθερία τους καταδικάζει στην ανωριμότητα, που εξωτερικεύεται ως αυτοκαταστροφικότητα, καθιστώντας τους εθισμένους στο χάος. Η μανία των Γερμανών με την τάξη τους καταδικάζει στην αυτοσυγκράτηση, που εξωτερικεύεται ως επιθετικότητα, καθιστώντας τους εθισμένους στην υπακοή. Κοινό έδαφος μπορεί κανείς να βρει μόνον στην ανασφάλεια.

Έτσι, η σχέση είναι καταδικασμένη. Γι' αυτό μας ξέσκισαν στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, γι' αυτό δε θα τους χαλούσε να μας ξεσκίσουν και τώρα. Αυτά όλα είναι χαρακτηριστικά που θέλουν "γόνιμο έδαφος" και "πότισμα". Το γόνιμο έδαφος είναι η βλακεία και το πότισμα είναι το μίσος.

Μέχρι να ξυπνήσουμε όλοι, Γερμανοί, Έλληνες -όλοι οι άνθρωποι εννοώ, που τους φέρονται σαν υποζύγια-, θα βυθιζόμαστε στα στερεότυπα, μισώντας ο ένας τον άλλον όλο και περισσότερο. Εμείς, ως δάσκαλοι της καλοπέρασης, εκείνοι ως καθηγητές της τιμωρίας.

Blues mood in my soul

Στα στούντιο της Stax & της Fame ηχογραφήθηκαν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ.

Έχουν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια από τότε που γυρίστηκε αυτό το φιλμ. Δεν έχει και τόση σημασία αν δεν καταλαβαίνετε γαλλικά. Οι άνθρωποι, η μουσική και οι κάμερες λένε την ιστορία μια χαρά.

Περισσότερα για τη Stax Records & τη Fame Records μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.
Για τον δημιουργό του φιλμ Ρ. Μανθούλη, εδώ.

I won't change the world

Οι μεγάλοι και δυσθεώρητοι στόχοι είναι παγίδα και 'τυρί' για να σε κάνουν να νιώσεις αποτυχημένος.

Τρως το τυρί -διαλέγω ως τυχαίο παράδειγμα το να γκρεμίσεις μια κυβέρνηση κι έναν σάπιο μηχανισμό που πήρε δεκαετίες για να χτιστεί ως τέτοιος, ως σάπιος, δηλαδή θνησιγενής- κι η φάκα είναι πως ο στόχος είναι κι αυτός θνησιγενής. Ό,τι κι αν κάνεις τίποτε δεν αλλάζει, άρα είσαι αποτυχημένος, άρα ό,τι κι αν κάνεις πάντα όλα ίδια θα μένουν, άρα, παραιτήσου, αποδέξου τη μοίρα σου. Τη μοίρα του αποτυχημένου.

Αυτό είναι μια μπαρούφα κολοσσιαίων διαστάσεων. Αν κάτι χαρακτηρίζει όλη τη φύση γύρω μας [και μέσα μας επίσης] αυτό είναι η αλλαγή. Ακατάπαυστη, αδιάλειπτη, ασταμάτητη. Μόνον που γίνεται βήμα-βήμα. Απλώς εμείς δεν έχουμε μάθει να παρατηρούμε ή μάλλον κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε. Το φυτό μεγαλώνει. Το ότι δεν το παρατηρείς κάθε μέρα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μεγαλώνει. Όταν το δεις στο ντοκυμαντέρ της τηλεόρασης [σε γρήγορη κίνηση] εντυπωσιάζεσαι. Στο σαλόνι του σπιτιού σου, στη γλάστρα σου, το περιφρονείς.

Αφού για δεκαετίες καθόμασταν σαν χάνοι μπροστά στα ευτελή καθρεφτάκια -ενώ τα "ασημικά" σε μέγεθος ελέφαντα περνούσαν απ' την άλλη μεριά- τώρα αιφνιδιασμένοι, εντυπωσιασμένοι, πάλι σαν χάνοι, προσπαθούμε να ξυπνήσουμε. Ήταν πολύ βαθύς ο ύπνος, γι' αυτό κι αργούμε να ξυπνήσουμε.

Ζαλισμένοι από τον ύπνο πάλι τρώμε το "τυρί". Οι στόχοι είναι επίμονα μεγαλεπήβολοι. Άρα απραγματοποίητοι. Πως θα αλλάξει τέτοιο βουνό;

Δυσαρεστημένοι όλοι, κάνουμε ο ένας τη ζωή του άλλου κόλαση. Στην εφορία: στέκεσαι σε μια ουρά -δυσαρεστημένος πίσω από δυσαρεστημένους και μπροστά από άλλους, ακόμη πιο δυσαρεστημένους. Απέναντί σου άλλοι δυσαρεστημένοι. Όλοι κοιτάνε, κανείς δεν βλέπει.

Ο υπάλληλος μπροστά σου δεν έχει παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς βιβλία, όπως τα δικά σου. Ούτε του έχουν κόψει το μισθό από τα 1400 στα 800. Όπως κι εσένα. Όχι. Είναι δημόσιος υπάλληλος και έχει ακόμη δουλειά, άρα είναι εχθρός σου. Το γεγονός ότι όλοι είστε στη γωνία των καιρών και σας βαράνε αλύπητα με βαριοπούλα δεν το βλέπει κανείς. Απλώς μισείτε ο ένας τον άλλον. Όσοι είναι μπροστά απ' τα γκισέ, εύχονται για τους πίσω απ' τα γκισέ να απολυθούν και να πεινάσουν. Όσοι είναι απ' την άλλη, θέλουν όλοι να σκάσουν και να εξαφανιστούν.

Την περίπτωση να φτύσετε το "τυρί", να μονιάσετε, να ακούσετε ο ένας τον άλλον, κανείς δεν την σκέφτεται. Κι αν την σκέφτεται αρνείται να κάνει το βήμα. Θέλει να δουλέψουν όλα 'ρολόι' αμέσως. Το να κάνει εκείνος ένα βήμα τον σατανίζει. Εκνευρίζεται. Κουράζεται και στην ιδέα μόνον του βήματος. Γιατί αυτό που θέλει είναι το άλμα, ένα θαύμα. Θέλει όλα τα προβλήματα να λυθούν εκείνη τη στιγμή, σ' εκείνη την ουρά, από κάποιον άλλο.

Αν θέλεις να αλλάξεις, άλλαξε. Γίνε εσύ το θαύμα. Μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος όλος πριν το κάνεις. Όσο περιμένεις να αλλάξει πρώτα ο έφορος, ο γείτονας, ύστερα η 80χρονη πεθερά σου, μετά ο πρωθυπουργός και τελευταίος εσύ, η ζωή σου θα φτάσει στο τέλος χωρίς να την έχεις ζήσει.

Πριν αλλάξεις τον κόσμο όλο, άλλαξε εσύ.