Ίσως να φταίνε τα τρελά κέφια του φετινού καλοκαιριού, που τελευταία το έχω ρίξει στις νεκρολογίες.
Βοηθάει, πάντως, και το ότι μερικοί άνθρωποι, όχι μόνον αφήνουν δυνατά αποτυπώματα, αλλά θα ήταν σημαντικό να μην "την είχαν κάνει".
Δεν λέω κάτι καινούριο. Όποιος "κουνιέται" λίγο παραπάνω [βλέπε: έχει προσωπικό στυλ, άποψη και κυρίως τα κότσια για να τα υποστηρίξει] στολίζεται με κάθε είδους χαρακτηρισμούς -είτε από τα μήντια, που πιάνουν τα φτυάρια και συκοφαντούν ανερυθρίαστα, είτε από τους κοινούς θνητούς που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα, θάβοντας ασυστόλως και αδιακρίτως. Γι' αυτό και είναι σημαντική η απουσία ανθρώπων, που ο χαρακτήρας, ο λόγος και κυρίως ο τρόπος και η στάση ζωής τους θα βοηθούσαν κατά 1-2 μοίρες την ισορροπία των πραγμάτων.
Για να το θέσω ξεκάθαρα, ο κόσμος μοιάζει να αδειάζει από ανθρώπους με αξία και υπερχειλίζει από φελλούς. Συνηθέστατα, αυτοί οι φελλοί είναι και εντελώς ατάλαντοι.
Σαν σήμερα -9 χρόνια πριν- την έκανε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο Johnny Cash.
Διάβαζα πριν λίγο καιρό, για την ιστορική παράσταση στις φυλακές Folsom. Το 1968, όταν ακόμη και οι άνθρωποι της εταιρείας του θεωρούσαν τον Cash λίγο-πολύ ξοφλημένο, εκείνος έκανε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς. Έδωσε μια συναυλία μέσα στις φυλακές Folsom. Εκεί που δυο εβδομάδες νωρίτερα οι κρατούμενοι είχαν αιχμαλωτίσει έναν φύλακα, κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του. Εκεί που οι άνθρωποι της συναυλίας συνοδευόνταν σε κάθε τους βήμα από δεσμοφύλακες με όπλα στα χέρια. Αυτά, σε μια εποχή που ο κόσμος άκουγε Paul Mauriat και οι εκτρώσεις ήταν εκτός νόμου.
Η ιστορία ξεκίνησε από την εποχή που ο Cash υπηρετούσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό και βρισκόταν στη Δυτική Γερμανία. Εκεί είδε την ταινία "Inside the walls of Folsom prison" και εμπνεύστηκε το "Folsom prison blues". Κι αν αυτή η έμπνευση παραμένει αμφιλεγόμενη - αφού μετά την επιτυχία του τραγουδιού ο Cash έδωσε μέρος των εσόδων του από το δίσκο στον συνθέτη Gordon Jenkins- αυτά που δεν είναι αμφιλεγόμενα είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητά του.
Αυτά τα δυο είναι νομίζω που δίνουν στην ερμηνεία του, χαρακτηριστικά να πω; χροιά; ύφος; δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, που τον έκαναν μοναδικό.
Ο Cash έχει τραγουδήσει ένα σκασμό τραγούδια που δεν θα τους έδινα καμία σημασία αν δεν τα ερμήνευε εκείνος. Με τη φωνή του και ό,τι άλλο 'κατέθετε' μέσω αυτής, ανατρέπει την άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία για την επιτυχία ενός τραγουδιού έχει η σύνθεση. Είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα που λίγοι μόνον κατέχουν: Μόλις ξεκινάει ένα τραγούδι του, ο χρόνος και ο χώρος τέμνονται και όποιος τον ακούει μπορεί να προσαράξει στο προσωπικό του matrix.
Τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη και όποτε τα ακούω, τα τραγούδια του μού φτιάχνουν ένα μαξιλάρι ποιότητας και αλήθειας. Έστω και αν πρόκειται για ένα μαξιλάρι που έχει διάρκεια ζωής μόνον 3 λεπτά, όπως το αγαπημένο "A boy named Sue". Ένα τραγούδι που, για λίγο, με πείθει πως είναι πιθανώς εφικτό, ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει τα λάθη που του έχουν διδάξει. Πως μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος από τους πρόγονούς του.
Thanks Johnny.
photo by James Marshall
Βοηθάει, πάντως, και το ότι μερικοί άνθρωποι, όχι μόνον αφήνουν δυνατά αποτυπώματα, αλλά θα ήταν σημαντικό να μην "την είχαν κάνει".
Δεν λέω κάτι καινούριο. Όποιος "κουνιέται" λίγο παραπάνω [βλέπε: έχει προσωπικό στυλ, άποψη και κυρίως τα κότσια για να τα υποστηρίξει] στολίζεται με κάθε είδους χαρακτηρισμούς -είτε από τα μήντια, που πιάνουν τα φτυάρια και συκοφαντούν ανερυθρίαστα, είτε από τους κοινούς θνητούς που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα, θάβοντας ασυστόλως και αδιακρίτως. Γι' αυτό και είναι σημαντική η απουσία ανθρώπων, που ο χαρακτήρας, ο λόγος και κυρίως ο τρόπος και η στάση ζωής τους θα βοηθούσαν κατά 1-2 μοίρες την ισορροπία των πραγμάτων.
Για να το θέσω ξεκάθαρα, ο κόσμος μοιάζει να αδειάζει από ανθρώπους με αξία και υπερχειλίζει από φελλούς. Συνηθέστατα, αυτοί οι φελλοί είναι και εντελώς ατάλαντοι.
Σαν σήμερα -9 χρόνια πριν- την έκανε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο Johnny Cash.
Διάβαζα πριν λίγο καιρό, για την ιστορική παράσταση στις φυλακές Folsom. Το 1968, όταν ακόμη και οι άνθρωποι της εταιρείας του θεωρούσαν τον Cash λίγο-πολύ ξοφλημένο, εκείνος έκανε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς. Έδωσε μια συναυλία μέσα στις φυλακές Folsom. Εκεί που δυο εβδομάδες νωρίτερα οι κρατούμενοι είχαν αιχμαλωτίσει έναν φύλακα, κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του. Εκεί που οι άνθρωποι της συναυλίας συνοδευόνταν σε κάθε τους βήμα από δεσμοφύλακες με όπλα στα χέρια. Αυτά, σε μια εποχή που ο κόσμος άκουγε Paul Mauriat και οι εκτρώσεις ήταν εκτός νόμου.
Η ιστορία ξεκίνησε από την εποχή που ο Cash υπηρετούσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό και βρισκόταν στη Δυτική Γερμανία. Εκεί είδε την ταινία "Inside the walls of Folsom prison" και εμπνεύστηκε το "Folsom prison blues". Κι αν αυτή η έμπνευση παραμένει αμφιλεγόμενη - αφού μετά την επιτυχία του τραγουδιού ο Cash έδωσε μέρος των εσόδων του από το δίσκο στον συνθέτη Gordon Jenkins- αυτά που δεν είναι αμφιλεγόμενα είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητά του.
Αυτά τα δυο είναι νομίζω που δίνουν στην ερμηνεία του, χαρακτηριστικά να πω; χροιά; ύφος; δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, που τον έκαναν μοναδικό.
Ο Cash έχει τραγουδήσει ένα σκασμό τραγούδια που δεν θα τους έδινα καμία σημασία αν δεν τα ερμήνευε εκείνος. Με τη φωνή του και ό,τι άλλο 'κατέθετε' μέσω αυτής, ανατρέπει την άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία για την επιτυχία ενός τραγουδιού έχει η σύνθεση. Είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα που λίγοι μόνον κατέχουν: Μόλις ξεκινάει ένα τραγούδι του, ο χρόνος και ο χώρος τέμνονται και όποιος τον ακούει μπορεί να προσαράξει στο προσωπικό του matrix.
Τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη και όποτε τα ακούω, τα τραγούδια του μού φτιάχνουν ένα μαξιλάρι ποιότητας και αλήθειας. Έστω και αν πρόκειται για ένα μαξιλάρι που έχει διάρκεια ζωής μόνον 3 λεπτά, όπως το αγαπημένο "A boy named Sue". Ένα τραγούδι που, για λίγο, με πείθει πως είναι πιθανώς εφικτό, ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει τα λάθη που του έχουν διδάξει. Πως μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος από τους πρόγονούς του.
Thanks Johnny.
photo by James Marshall
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου