Η Ελλάδα, το Tούνελ κι ο Batman.

Σε μια βόλτα με μια φιλενάδα, πίνοντας καφέ με έναν αγαπημένο φίλο που είχα να δω καιρό, μιλώντας στο τηλέφωνο με μια παρ' ολίγον συνεργάτιδα, μια κοινή απορία συνδέει κάποια στιγμή τις διαφορετικές συζητήσεις.

Υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα; Θα ανακάμψει;

Όχι η οικονομία. Η ζωή μας.

Ποιανών η ζωή ; Ας διευκρινίσουμε, γιατί δεν ζουν όλοι στην ίδια κατάσταση. Για κάποιους τα πράγματα δεν 'στράβωσαν' ποτε. Ζουν όπως πριν κι ακόμη καλύτερα.

Μιλάμε μεταξύ μας όμως. Για όσους δεν έχουν ούτε δεμένο γάιδαρο, δηλαδή μαγικά εξασφαλισμένο μέλλον,  ούτε είναι εφοπλιστές ή γόνοι ζάμπλουτων οικογενειών, αλλά χρειάζεται να εργάζονται για να ζουν. Για όσους δεν έχουν λεφτουδιά στην αυλή του σπιτιού τους, δηλαδή δεν έχουν κληρονομήσει από παππού και μητέρα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Για όσους δεν είναι σε κανένα payroll που τους ανταμείβει ακόμη και σήμερα με αμοιβές που τους εξασφαλίζουν καλή ζωή.

Φαίνεται πως όσες τέτοιες κουβέντες και να κάνει κάποιος αυτή την εποχή, το συμπέρασμα είναι ένα. Ότι για να βελτιωθεί, έστω και λίγο, η κατάστασή μας, αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να φύγει η σαπίλα.

Αυτή η γενικούρα, η έκφραση "να φύγει η σαπίλα" χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα. Ακόμη και από χείλη επιφανών ανδρών, ανθρώπων που έχουν στα χέρια τους -ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον- εξουσία.

Και δεν πρόκειται για καμία τρομακτική αποκάλυψη όταν γράφει κάποιος ότι η σαπίλα έχει όνομα. Για την ακρίβεια κατεβατά με ονόματα. Κανείς δεν ήταν σίγουρος για το ποια είναι αυτά, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως όσα τόσα χρόνια διαισθανόταν ήταν πολύ κοντά στην αλήθεια. 

Όσο μαλακοπίτουρας και να είσαι, έρχεται η ώρα που αντιλαμβάνεσαι το περίεργο του πράγματος. Οι ίδιες και οι ίδιες οικογένειες, που μοιράζουν φιλανθρωπία του κώλου, προβάλλοντας από τα δικά τους κανάλια, με κάθε τρόπο, το πόσο φιλεύσπλαχνοι είναι.

Οι ίδιοι ολιγάρχες που ζουν σαν η Ελλάδα να είναι Ελβετία, την ίδια ώρα που στα δελτία ειδήσεων των δικών τους καναλιών, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους κατακεραυνώνουν τους πολίτες γιατί φταίνε που αναπνέουν.

Εννοείται ότι στις συζητήσεις όλοι τούς αναφέρουμε με τα ονόματά τους. Οι γνωστοί ολιγάρχες, που δεν τους φτάνουν όσα έχουν ήδη, αλλά βουτάνε σε κάθε δεξαμενή ανάσας της χώρας, στα ΕΣΠΑ και παντού αλλού, αφαιρώντας από απλούς πολίτες με δημιουργικά μυαλά την παραμικρή ελπίδα να δουν άσπρη μέρα και να προσφέρουν και στη χώρα μια ρημάδα ακτίδα αισιοδοξίας.

Τι συμβαίνει λοιπόν και δεν φεύγει η "σαπίλα"; Γιατί μια ολόκληρη χώρα ασφυκτιά και όμως τίποτε δεν αλλάζει;

Η απάντηση έχει δυο σκέλη.

Πρώτον: η «ολόκληρη χώρα» συνίσταται σε μια κοινωνία και η κοινωνία είναι υπνωτισμένη και αγορασμένη. Φτηνά. Βαδίζει σχεδόν αδιαμαρτύρητα στο γκρεμό, παρόλα τα προειδοποιητικά σημάδια ότι έρχεται το τέλος της, περιμένοντας να τη σώσει ένας σωτήρας, ένας πατερούλης, ένας μπάτμαν-τιμωρός.

  

Δεύτερον: ακόμη και όταν κάποια μέλη της κοινωνίας διαφωνήσουν, διαμαρτυρηθούν, οι φωνές τους πνίγονται.

Είτε με τη χρήση πρόθυμων ματατζήδων είτε με την επιβολή της σιωπής.

Ξύλο και μούγκα.

Σα να μην υπάρχουν αντιδράσεις, λες και δεν ξεσηκώνεται καμιά φωνή αντίρρησης. Ούτε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ειδησεογραφικά sites. Μουγκαφόν!

Αλλά χέσε τους μπάτσους και τα Μέσα.

Υπάρχει η Δικαιοσύνη.

Η περίφημη Δικαστική Εξουσία, για την οποία το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ότι είναι ανεξάρτητη της εκτελεστικής και της νομοθετικής.

Όταν η χώρα βοά, όταν οι άνθρωποι "τα έχουν δει όλα", όταν η μισή κοινωνία παίρνει χάπια για να τη βγάλει μέχρι την επόμενη μέρα, η άλλη μισή στέκεται στις ουρές για να διακανονίσει χρέη και ο πρωθυπουργός διακωμωδεί τον πόνο των πολιτών,  δηλώνοντας ότι «οι εφοπλιστές συναισθάνονται τις δυσκολίες του τόπου», λογικό είναι να καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βελτιωθεί η κατάστασή μας. Για έναν απλό λόγο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι η φτώχεια. Είναι η αίσθηση της ματαιότητας που προκύπτει από την έλλειψη Δικαιοσύνης. Αυτό που πείθει τους πολίτες πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο είναι η σιωπή της Δικαστικής Εξουσίας μπροστά στα επαναλαμβανόμενα αίσχη.

Η χώρα καταξεσκίζεται και δεν φταίει κανείς.

Τη σχιζοφρενική τοποθέτηση Παγκάλου και των ομοίων του, πως γι' αυτή την καταστροφή φταίμε όλοι, δεν την χάβουν πλέον ούτε οι πιο πωρωμένοι μαζοχιστές!

Μπορεί τίποτε να μην πάει καλά στη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά η ελπίδα που μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό, ψυχολογικά και σωματικά, είναι η ελπίδα ότι θα υπάρξει  Δικαιοσύνη. Ότι όποιος παρανομεί ενδέχεται και μπορεί τελικά να πληρώσει.

Στην Ελλάδα είναι πια κοινός τόπος ότι πληρώνουν μόνον οι ανίσχυροι. Και αυτό δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει ποτέ.

Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, οι πολίτες δεν μπορούν να διεκδικήσουν Δικαιοσύνη και οι εκπρόσωποί της, ενώ μπορούν να φροντίσουν για την απονομή της είναι πλέον πασιφανές ότι είτε δεν θέλουν, είτε έχουν πληρωθεί για να μην θέλουν.

Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι όμως, έρχεται και Πάσχα...

Μπορεί οι πολίτες να τρώνε τα χημικά ή το κουτόχορτο -διαλέγει και παίρνει κανείς στη ζωή αυτή- μπορεί οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης να έχουν αντανακλαστικά μόνον όταν τους διατάζει το χέρι που τους ταΐζει ή όταν τους κόβονται τα προνόμια, αλλά υπάρχει πάντοτε η περίπτωση να μας λυπηθεί ο Batman.

Τέτοιοι που έχουμε καταντήσει το βρίσκω πιθανότερο από το να μας λυπηθεί ακόμη κι ο θεός!

Η φωτό από εδώ.