JD Salinger

Ψηλά στη λίστα με τις πιο αγαπημένες και δυνατές σχέσεις της ζωής μου βρίσκονται μερικά βιβλία και μαζί με τα έργα, συνοδεία αγάπης, ακολουθεί και η σχέση με τους συγγραφείς.

Ανάμεσα στους πιο αγαπημένους, ο JD Salinger, δημιουργός του "Φύλακα στη Σίκαλη", που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα με διαφορετικό τίτλο...

Αισθάνομαι αμηχανία από τη στιγμή που διάβασα την είδηση, ότι το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση με νέο τίτλο.  Άκου διαφορετικό τίτλο! Δηλαδή τώρα πώς θα αναφέρομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία;

Μέχρι τότε, υποθέτω πως θα έχω δει την ταινία ντοκυμαντέρ του Shane Salerno με τίτλο "Salinger", που όπως διαβάζω γυρίστηκε υπό το ίδιο κλίμα μυστικότητας με την οποία είχε τυλίξει τη ζωή του και ο ίδιος ο Salinger, και χρειάστηκε εννέα χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Περισσότερη υπομονή θα χρειαστεί για τα πέντε βιβλία του Salinger, που θα κυκλοφορήσουν μετά το 2015.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας έγραψε στον Φύλακα στη Σίκαλη, αυτό που με ξετρελαίνει σε ένα βιβλίο, είναι  που όταν το έχεις πλέον τελειώσει, εύχεσαι ο συγγραφές να ήταν καλός σου φίλος και να μπορούσες να του τηλεφωνήσεις ό,τι ώρα σου ερχόταν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει συνήθως...

Περισσότερα [και η φωτογραφία] από εδώ.

The Lone Ranger

Χτες το βράδυ, πήγα για δεύτερη φορά σε θερινό σινεμά μέσα στο φετινό καλοκαίρι.

Περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που δεν μιλούσαν ελληνικά -βρετανοί, γάλλοι και λοιποί ευκατάστατοι τουρίστες έφτιαξαν μια διασκεδαστική και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα- είχαμε ό,τι χρειαζόμαστε για ένα αυγουστιάτικο αθηναϊκό βράδυ.

Παρόλο τον συνδυασμό "θαψίματος & συμπάθειας" με τον οποίο είχαν περιλάβει την ταινία οι κριτικοί κινηματογράφου, δεν είχα απολύτως κανέναν ενδοιασμό να δώσω τα ακριβά μου 8 ευρώ για το "The Lone Ranger". Αν μη τι άλλο, πόσο χάλια μπορεί να είναι ένας Τζόνις Ντεπ και μια Έλενα Μπόναμ Κάρτερ;

Μεταξύ εναλλαγών αμερικανιάς και σινεφίλ αναφορών -κάργα Σέρτζιο Λεόνε- με χιούμορ, διάχυτη ειρωνεία και έναν ηθοποιό που γίνεται όλο και καλύτερος, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το "The Lone Ranger" είναι η πιο αμερικάνικη και ταυτόχρονα η πιο αριστερή ταινία που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Και έχω δει πολλές.

Αν δεν ήξερα ότι έχω μια τάση να εξιδανικεύω, θα έλεγα ότι οι δημιουργοί της ταινίας, έφτιαξαν ένα παμπόνηρο έργο.  Τον πιο πονηρό συνδυασμό λαϊκού blockbuster και -πως να πω- ταινίας με πολιτική άποψη.  Δράση-δράση-δράση και σκηνές με υπερβολές στο όρια της αφέλειας, που όλα στολίζουν -για τις ανάγκες ενός κοινού που καθοδηγείται 'για πλάκα'- έναν διακριτικά κρυμμένο κορμό ανθρωπιάς και πολιτικοποίησης.

Παραγωγός και σκηνοθέτης, σαν να φοβούνται, γι' αυτό και μετά από κάθε σκηνή που καταγράφει εξαχρειωμένους κυνηγούς του πλούτου, σαφέστατα κάλπικους και σιχαμένους, ακολουθεί κι ένα 'δωράκι' τυπικής αμερικανιάς. Έμπειροι κινηματογραφιστές και οι δυο, σχεδόν ξεστομίζουν on screen ότι αφού αυτό χρειάζεται για να πάει στο σινεμά ο κόσμος, "ορίστε, πάρτε", αλλά στην τελική θα πούμε κι εμείς αυτό που θέλουμε, πως δηλαδή τιμιότητα και μπέσα δεν συμβαδίζουν με εκπροσώπους του νόμου και λοιπούς ευυπόληπτους πολίτες.

Όσο για τον Τζόνι Ντεπ, εύχομαι να μην εγκαταλείψει την ηθοποιϊα.

Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια οδηγείται σταθερά, με τις εξαιρετικές του ερμηνείες, στο κλαμπ των σημαντικών ηθοποιών (με κορυφαίο τον Ουώλτερ Ματάου), που ακόμη και χωρίς να μιλούν, αρκεί ένα γκρο-πλαν στο πρόσωπό τους για να ξεκαρδιστείς ή ένα βλέμμα μερικών δευτερολέπτων για να καταφύγεις σε έναν γερό αναστεναγμό.

Η φωτογραφία από εδώ.

Παράδεισος επί της γης.

Τι όμορφη χώρα!

Δεν το λέμε μόνον εμείς, το λένε και αρκετοί συνάνθρωποι που δεν γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, αλλά έτυχε να έρθουν ως επισκέπτες.

Κάποιοι την αγάπησαν τόσο, ώστε αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα εδώ.

Η ομορφιά βρίσκεται παντού τριγύρω.

Κυρίως μακριά από τους ανθρώπους. Μακριά από όσους σπρώχνουν στον θάνατο για 1,5 ευρώ... Μακριά από όσους κρίνουν ακατάσχετα, με κρύο αίμα και με γλώσσα σαν λεπίδα γυαλισμένη, απαστράπτουσες οι βεβαιότητές τους... τυφλοί.

Δεν έχω κάτι άλλο να πω, πόσω μάλλον να γράψω. Διαβάζω άλλους που βρίσκουν λέξεις, εδώ.

Η χώρα μου είναι ένας παράδεισος. Καννιβάλων!

Nico the Llama: tumblr favorites

Η φωτογραφία είναι από το tumblr Nico the Llama και περισσότερες φωτογραφίες του μπορείτε να δείτε εδώ.
Ωραίος.

Κέντρα Κράτησης του Τέλους της Λογικής

Ακόμη και οι πιο προχώ της τεχνολογίας, μερικές φορές, αποτυγχάνουν στα πιο απλά πράγματα.

Δεν εννοώ εμένα, αλλά τους τεχνικούς του blogger. Όσες φορές κι αν προσπάθησα ήταν αδύνατο να εμφανιστεί το πιο πάνω βίντεο στη λίστα του youtube, ενώ την ίδια στιγμή το είχα ανοιχτό μπροστά μου να παίζει... Μου πήρε περισσότερο από μισή ώρα να βρω τρόπο να ανεβάσω το βίντεο του King Paris στο blog και μάλιστα μέσω του "παλιού" blogger.

Ήθελα να γράψω για το πόσο όμορφο είναι -και πόσο χρήσιμο επίσης- να κυκλοφορούν άνθρωποι που για λόγους οικονομίας κειμένου ας τους αναφέρω ως "πειραγμένους". Πόσο σημαντικό είναι να μην είμαστε όλοι ίδιοι, πόσο αυτό ακριβώς είναι που εξασφαλίζει μιαν υγεία του μυαλού και στο τέλος την επιβίωση των ανθρώπων.

Όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι θεωρίες περί καθαρότητας και άλλα τέτοια κουλά, καλά θα κάνουν να ανοίξουν και κανένα σοβαρό βιβλίο, μπας και αντιληφθούν ότι οφείλουν την ύπαρξή τους στην ποικιλία και τη διαφορετικότητα, που, εκτός των άλλων, κάνουν τον πλανήτη τόσο μαγικά ενδιαφέροντα. Όπως, επίσης, ίσως καταλάβουν πως το μόνον που θα εξασφάλιζε η επικράτηση των φαντασιώσεων με τις οποίες συνοδεύουν τον ενοχλητικό τους εαυτό θα ήταν ο εκφυλισμός μέχρι θανάτου του ανθρώπινου είδους.

Τα είχα όλα αυτά μια χαρά στο μυαλό, αλλά ο blogger αρνήθηκε πεισματικά να βρει το βίντεο του King Paris και έτσι αναγκάστηκα να σπαταλήσω φαιά ουσία ώστε να παρακάμψω τις -και καλά- σούπερ εύκολες υπηρεσίες του και να βρω τρόπο να ανεβάσω το βίντεο με το πειραγμένο 'nature boy'.

Εν συντομία λοιπόν, καταγράφω πόσο εμετικό είναι να συζητάμε για τα "κέντρα κράτησης μεταναστών", πόσο αηδιαστικό, σε μια χώρα που δύσκολα θα βρεις κάτοικο που δεν έχει κάποιον εξ αίματος (...) συγγενή μετανάστη, να αναζητείται η λογική με μεγεθυντικό φακό και να ξεχνάμε διαρκώς πως κάθε έννοια ανθρωπισμού έχει προ πολλού πεταχτεί στα σκουπίδια, από την παρούσα και τις προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας.

Κυβέρνηση και προβατοϋπήκοοι χαμένοι κάπου στην εποχή του Κρο-Μανιόν.

Τέλος -αφού παρακαλέσω κάποιος να προσκαλέσει τον King Paris για ένα live στην Αθήνα- θα ήθελα, απευθυνόμενη σε όσους χρησιμοποιούν δικαιολογίες αρχαιολατρείας για τις κατάπτυστες, τάχα μου πολιτικές, θέσεις και προτιμήσεις τους, να τους υπενθυμίσω ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ιερό τον Ξένο, τον Ικέτη, τον Πρόσφυγα.

Αϊ σιχτίρ!

Motorcycle women και όλα τα σχετικά...

Έχοντας απηυδήσει με το χάλι της περίπτωσής μας --κατέληξα πως όχι απλώς δεν πρόκειται με την καμία να ξεσηκωθούμε διεκδικώντας λίγο καλύτερη ζωή κι ένα δράμι βελτιωμένη κοινωνία, αλλά θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρώντας σαν ξένοι τον ίδιο μας τον βίο, σχεδόν θαυμάζοντας τα λαμόγια που τον κατασπαράζουν-- οπότε αποφάσισα να το ρίξω για λίγο στην τέχνη.

Κι επειδή η τέχνη στην Ελλάδα, κατά κύριο λόγο βόσκει μεταξύ μουχλιασμένης ακαδημαϊκότητας και ψωνισμένου μεγαλοϊδεατισμού, στράφηκα στην τέχνη απ' τα ξένα.

Έτσι, ανακάλυψα την Lanakila MacNaughton, ένα κορίτσι που ζει στο Portland και βολτάρει με τη μηχανή της, γνωρίζοντας και φωτογραφίζοντας άλλα κορίτσια και τις μηχανές τους.

Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες της. Έχω υπάρξει κι εγώ "motorcycle woman" και είναι μια εμπειρία που συνιστώ ανεπιφύλακτα, για να μην πω "τρόπος ζωής" που το λες και κάπως μελοδραματικό -αν και είναι κοντά στην αλήθεια-.

Βέβαια, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην όμορφη χώρα μας, μια τόσο όμορφη κατάσταση έχουμε καταφέρει να την κάνουμε δύσκολη, ακριβή και το σημαντικότερο επικίνδυνη για την σωματική ακεραιότητά μας.

Είχα διάφορα ατυχήματα οδηγώντας μοτοσυκλέτες, μικρά και σοβαρότερα. Όλα πάντως οφείλονταν στην αμεριμνησία μικρού παιδιού με νοητική καθυστέρηση, με την οποία περιφέρουν μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, οδηγοί και πεζοί, την αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους στην Ελλάδα.

Τόσο μου άρεσαν οι φωτογραφίες που τραβάει η Lanakila, που αποφάσισα να την βρω και να της το πω. Χάρηκαμε κι οι δυο, εκείνη που έλαβε ένα μέιλ με τόσο καλά λόγια απ' την άλλη άκρη του κόσμου κι εγώ που έδειξα σ' ένα δημιουργικό άνθρωπο το θαυμασμό μου για το κέφι και τις γαμιστερές της φωτογραφίες. Με την άδειά της, λοιπόν, παραθέτω μερικές από τις φωτογραφίες της, εδώ. Περισσότερες μπορείτε να δείτε στη σελίδα του πρότζεκτ της με τίτλο "The women's motorcycle exhibition", εδώ.  Go Lanakila!

H ίδια η καλλιτέχνις:

Υ/Γ νούμερο 1:
Για να μην κάνω αυτό που κοροϊδεύω, δηλαδή μόνον "στείρα κριτική" που λένε... ιδού μια μικρή λίστα με συμπατριώτες που πιστεύω ότι προσφέρουν τέχνη στον λαό:
Τέχνη κι εδώ 1
Τέχνη κι εδώ 2
Τέχνη κι εδώ 3
Τέχνη κι εδώ 4
Τέχνη κι εδώ 5
Τέχνη κι εδώ 6
Τέχνη κι εδώ 7
κ.ο.κ.

Υ/Γ νούμερο 2:
Βεβαίως, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω, ποιος με ρώτησε... και όλα τα σχετικά... Κανείς δεν με ρώτησε φυσικά. Γι' αυτό κι εγώ έφτιαξα το blog. Για να γράφω για όλα αυτά, για τα οποία δεν με ρώτησε ποτέ κανείς...

Hollywood της Μεσογείου

Πριν μερικές ημέρες κατάφερα να παρακολουθήσω το ντοκυμαντέρ "Σμύρνη, Η Καταστροφή μιας Κοσμοπολίτικης Πόλης 1900-1922".

Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία της Μαρίας Ηλιού. Η σκηνοθέτις μάζεψε σπάνιο αρχειακό υλικό, συνεργάστηκε με τον ιστορικό Αλέξανδρο Κιτροέφ και συγκέντρωσε μαρτυρίες Σμυρνιών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι οποίοι αφηγούνται προσωπικές ιστορίες.

Γράφω στην αρχή ότι 'κατάφερα' να το παρακολουθήσω, γιατί ενώ μπορούσα να το κάνω εδώ και πολλούς μήνες, είχα ανάγκη συντροφιάς και ψυχολογικής προετοιμασίας. Κι αυτό διότι εδώ και πολλά χρόνια δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω και να διαβάσω οτιδήποτε σχετίζεται με τη Σμύρνη, τον Πόντο και τις ιστορίες των τόπων και των ανθρώπων της προσφυγιάς.

Έχω ξεκινήσει επτά ή οκτώ φορές να διαβάζω τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου και ουδέποτε κατάφερα να το τελειώσω. Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο πατέρας μου θυμάμαι. Αν και η καταγωγή του δεν έχει καμία σχέση με τους τόπους εκείνους. Είναι αδύνατον να ξεπεράσω το σφίξιμο στο στομάχι, την πίκρα, τα κύματα θυμού, το σιχτίρι με τις αθλιότητες των πολιτικών παιχνιδιών. Αδύνατον να μην νιώσω λες και η μήτρα της καταγωγής μου να βρίσκεται σ' εκείνους τους τόπους. Μυστήριο πράγμα.

Κι αφού έγραψα για την ταινία "Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922", ας  γράψω και μια απορία μου.

Με τέτοιο υλικό, τόσες καταστροφές, δυστυχίες, τόσες ιστορίες και περιπετειώδεις βίους, τόσες τύπισσες και τόσους ωραίους, δυνατούς και κατά κάποιο τρόπο... έτοιμους ήρωες, τί στην ευχή έχουν στο μυαλό τους τόσοι Έλληνες κινηματογραφιστές; Γιατί δεν γυρίζουν τη μία πίσω από την άλλη ταινίες που βασίζονται σε ιστορικές στιγμές που έχουν κυριολεκτικά σμιλεύσει αυτό που είναι η Ελλάδα. Και δεν εννοώ φυσικά το κατακάθι των ευρωπαϊκών αγορών και τους υπαλλήλους τους που μας κυβερνούν, αλλά τη χώρα που ως κράτος αδυνατεί να χωρέσει όσα είναι ως πνευματική και ψυχική κατάσταση.

Ένας κινηματογραφιστής που εκτιμώ είναι ο Πάνος Κούτρας. Με κέρδισε όταν στην ταινία του "Αληθινή Ζωή" έδειξε την Ακρόπολη στις φλόγες και τον θαύμασα όταν από μια ιστορία γεμάτη πόνο και δυστυχία έφτιαξε έναν ύμνο στην αγάπη, στην ταινία του "Στρέλλα".

Μπορεί να μην καταφέρει να ξετρυπώσει μια ιστορία κάπου ανάμεσα Κω, Αλεξάνδρεια, Πειραιά, Ellis Island και Όγδοης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, σαν τη ζωή της Μαρίκας Παπαγκίκα, που ηχογραφούσε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σμυρνέικα μινόρε για τη δισκογραφική εταιρεία Victor.

Μπορεί κάτι τέτοιο να μην τον ενδιαφέρει.

Αλλά, Πάνο, όλο και κάποιον φίλο κινηματογραφιστή θα έχετε... Δεν πείθετε κάποιον εσείς; Έτοιμες κρέμονται οι ιστορίες. Ώριμες και βαριές σαν φρούτα στα δέντρα εύφορης γης. [Μα τί 'ναι τούτο το ποιητικό που μ' έχει πιάσει;] Και όσο μέσα στα ντοκυμαντέρ θεριεύουν πόνοι και χαμοί, σε μια μυθοπλασία χωράει γλέντι, έρωτας και κέφι απογειωτικό.

Τόσο, που μπορεί για λίγο να θυμηθούν οι καταθλιπτικοί Έλληνες του σήμερα πόσο ζωογόνο είναι να μην μετράς καημούς και ζόρια, αλλά βόλτες κι ανθρώπους.

Summer feeling

Όταν έχεις να κάνεις διάφορα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί γουστάρεις, όταν τρέχεις για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από υποχρέωση αλλά γιατί αγαπάς ξεκάθαρα, όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο... γιατί απλά εμπιστεύεσαι...

Η χαρά για την οποία μιλάω δεν τιθασεύεται... κι αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα, θα σε στοιχειώσει. Η αίσθηση καλοκαιριού...

Αν έχεις ξεχάσει πώς είναι, για τί πράγμα μιλάω, θα έρθει η μέρα που θα τη λαχταράς και θα την ανακαλείς. Γιατί αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, θα σε στοιχειώσει κάποτε στη ζωή σου...

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις κι άλλο, μια θλιβερή μνησικακία θα σε σιγοκάψει κάποτε και τότε εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει, θα σε κάνει να νιώσεις γελοίος, θα σε πληγώσει, μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν ακόμη και η πρώτη λυκείου αρχίζει να σου φαίνεται πως ήταν ωραία -και μισούσες το σχολείο με πάθος, θυμάσαι;- κι ακόμη και η πρώτη γυμνασίου, κι αυτή σου μοιάζει ξαφνικά καλή, κι εσείς αγόρια, λαχταράτε κάποιο κορίτσι, ίσως το πρώτο με το οποίο τα 'είχατε φτιάξει'...
Λαχταράτε εκείνο το κορίτσι ή το πώς είσαστε τότε;

Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν κάποιοι φίλοι που έχουν μείνει ακόμη στην πόλη αφιερώνουν μπόλικο χρόνο για σένα, ακόμη κι αν εσύ δεν τους γούσταρες, όμως εκείνοι δεν σε αγνοούν.

Όταν ξεστομίζεις ό,τι σου κατεβαίνει κι εκείνοι πάλι σε λατρεύουν. Δεν είναι που είναι όλα τούτα τόσο ευχάριστα, είναι εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού. Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα θα σε στοιχειώσει. Θα θέλεις να την νιώσεις μέσα σου ξανά, έστω ακόμη μια φορά.

Εκείνη την αίσθηση καλοκαιριού...

"That Summer Feeling", Jonathan Richman.