Οι φωτιές των Βορείων Προαστίων, πέρασαν όπως ήταν φυσικό σε δεύτερη μοίρα, μετά το ολοκαύτωμα στην Πελοπόννησο και την Εύβοια. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο άνθρωπος της ευγενικιάς καταγωγής φαίνεται.
Έγλυφαν οι φλόγες τις βιλάρες της Πολιτείας κι ούτε μια grand damme δε βγήκε να φωνάξει «Πού είναι το κράτος;», ούτε καν μια Φιλιππινέζα, κιχ δεν ακούστηκε.
Μετά πάντως απ’ όσα είδαν, οι Αθηναίοι νοικοκυραίοι που σκέφτονται την αγορά σπιτιού, στρέφονται πια στις γειτονιές όπου η τσιμεντοποίηση θριαμβεύει.
Φαντάσου να έχεις φεσωθεί μέχρι το λαιμό με δάνειο και να ‘χεις και το άγχος της φωτιάς. Είδαν οι άνθρωποι αλλόφρονες Μελισσιώτες & Μελισσιώτικες, Παπαγιώτες & Παπαγιώτισσες να τρέχουν με τα σώβρακα και τις νυχτικιές μεσημεριάτικα δίπλα στις φλόγες και σκιάχτηκαν.
Οι μεσίτες τρέχουν και δεν φτάνουν. Η ζήτηση σε περιοχές χωρίς βουνοπλαγιές, πάρκα, αλσύλλια και τα ρέστα έχει ανέβει κατακόρυφα.
Έρχεται ο πελάτης και βλέπει απ’ τη βεράντα μπροστά το παρκάκι, με τα πεταμένα προφυλακτικά, τις γόπες και όλο το σκουπιδαριό και κόβει λάσπη. Δεν τον ενοχλεί η βρώμα και η δυσωδία. Τα δέντρα τον τρομάζουν.
Αυτό που τον ανησυχεί τον αγοραστή εξίσου με τη φωτιά είναι ο μπελάς της ευαισθητοποίησης. Δε του φτάνει σου λέει το άγχος μη και μπει φωτιά και του κάψει το σπίτι, αλλά θα έχει και τον πολιτιστικό σύλλογο το «Μονοκοτυλήδονο», που σώνει και καλά να μας κάνει όλους εθελοντές. Εθελοντές σκουπιδιαρέους, εθελοντές δεντροφύλακες, εθελοντές πυροσβέστες.
Δε με παρατάτε... σου λέει.
Τσιμέντο να γίνουν !
