Η κρίση στη χώρα, πριν ακόμη γίνει οικονομική ήταν κρίση των θεσμών.
Ο τραγικός συνδυασμός απελπισίας και βουβαμάρας δεν προκύπτει από τη φτώχεια μονάχα, αλλά κυρίως από την πεποίθηση των ανθρώπων πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο.
Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την πεποίθηση; Μα η λειτουργία [ή καλύτερα η επαναλειτουργία] των θεσμών.
Πνιγμένοι σε ένα σύννεφο αμφισβήτησης, σκανδάλων, φημολογίας, ανυποληψίας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που, ενώ θα μπορούσαν να υπηρετούν τους θεσμούς, έχουν παρκάρει τις γνώσεις και τις ικανότητές τους σε ένα αραχνιασμένο ράφι και προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους χρησιμοποιώντας όσο λιγότερο μπορούν, αυτό που τους χρειάζεται περισσότερο απ' όλα. Τη συνείδησή τους.
Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, οι Έλληνες συζητούν στις παρέες -εκεί που τίποτε δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα, αλλά μπορεί κάποιος να λέει ό,τι θέλει- για την κακοδαιμονία της χώρας και κατακεραυνώνουν, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, όσους πίνουν το αίμα της Ελλάδας.
Σε αυτές τις συζητήσεις –που συνήθως αποτελούν παράλληλους μονολόγους και χειμάρρους κλάψας- οι ευθύνες πέφτουν στις πλάτες των πλούσιων και ισχυρών, των πολιτικών, μετά κατρακυλούν μέχρι τον γείτονα, ενώ λίγο πριν το ολικό μεθύσι, φτάνουν μέχρι τα ακροδάχτυλα της αυτοκριτικής. Το δευτερόλεπτο που ένα ψήγμα ευθύνης ακουμπά όποιον προβαίνει σε αυτοκριτική, ξεκινά και ο αναθεματισμός της κακούργας κοινωνίας, λες και η κοινωνία δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν τη χώρα αλλά κάτι σαν μια απρόσωπη πολυεθνική ή μια ανώτερη δύναμη.
Το επόμενο πρωί όλα αλλάζουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα τελευταία 30 χρόνια, πάνε στις δουλειές τους, υπομένουν τους άλλους και τον εαυτό τους βουβό μπροστά σε μικρά ή μεγάλα λάθη, άβουλο μπροστά σε μικρά ή μεγάλα εγκλήματα, καθώς φυσικά και δεν θα βγάλουν οι ίδιοι το φίδι από την τρύπα, παρότι θεωρούν εαυτόν παρεξηγημένη μεγαλοφυία και άρα θα έπρεπε να τους είναι εύκολο να το πράξουν.
Περιμένοντας λοιπόν κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα, η ζωή περνάει και η κακοδαιμονία συνεχίζεται. ΄Ολοι ελπίζουν να κρατήσουν την κακοδαιμονία μακριά απ' το δικό τους σπίτι, έξω απ’ τη δική τους ζωή. Λες και ζουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, λες και μπορεί να υπάρξει η δική τους ζωή χωρίς τη ζωή των άλλων. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό είναι το 'δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μιλάω'.
Και φτάσαμε έτσι στο 2013, που παρεμπιπτόντως είναι η χρονιά που θα απαλλασσόμασταν από το μνημόνιο. Δες εδώ να φρεσκάρεις την αδύναμη μνήμη σου.
Ενώ λοιπόν άνθρωποι αυτοκτονούν και οι άνεργοι αγγίζουν τα 2 εκατομμύρια, για κάποιους οι δουλειές πάνε περίφημα.
Ενώ τα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα και τα νοσοκομεία έχουν παραλύσει, μαθαίνουμε ότι σε ένα μικρό μαχητικό έντυπο κάνει την εμφάνισή του ένα ρεπορτάζ. Στα γραφεία του περιοδικού που δημοσίευσε το ρεπορτάζ, χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος μοιράζει απειλές σαν γαρύφαλλα σε μπουζουξίδικο.
Περνούν οι μέρες και περιμένουμε να δούμε τί θα γίνει.
Θα γίνει κάτι;
Δε μπορεί. Κάποιος θα κάνει κάτι. Άλλωστε, δεν είμαστε όλοι για τα μπάζα. Υπάρχουν ακόμη σ’ αυτή τη χώρα αρκετοί σοβαροί δημοσιογράφοι και περισσότεροι τίμιοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Δε μπορεί παρά να δείξουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι συμπαράσταση στο συνάδελφό τους. Και οι αρχές, σίγουρα θα κάνουν το καθήκον τους, θα βεβαιωθούν δηλαδή ότι προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή.
Εννοώ θεσμικά.
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν ενώσεις τύπου και στο παρελθόν έχει συμβεί οι Έλληνες εισαγγελείς να παρέμβουν για λιγότερο σημαντικά θέματα από την απειλή εναντίον της ζωής ενός ανθρώπου.
Τι διάολο; Είμαστε στο 2013 άλλωστε και ζούμε στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
Σε μια χώρα που πολλοί αντιπαθούν -ή ακόμη και μισούν- χωρίς καν να ξέρουν γιατί και εννοώ τις ΗΠΑ, το θέμα της ελευθερίας του λόγου λύθηκε από τις πρώτες κιόλας γραμμές του Συντάγματος, πριν από μερικά χρόνια, για την ακρίβεια το 1791, ως εξής:
Οι 'πατέρες' του έθνους έγραψαν στο πρώτο άρθρο του συντάγματος των ΗΠΑ "Το Κογκρέσο δεν θα εγκρίνει νόμο που θα υποστηρίζει την εγκαθίδρυση θρησκείας ή που θα απαγορεύει την ελεύθερη θρησκευτική λατρεία ή που θα περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου ή το δικαίωμα του λαού να συνέρχεται ειρηνικά και να αιτείται στην Κυβέρνηση σχετικά με την ικανοποίηση παραπόνων του" και έκτοτε όποιος παραζορίζεται καταφεύγει στα δικαστήρια και κάποιες φορές –όχι και τόσο σπάνια- δικαιώνεται.
Εμείς πάλι, μπορούμε απλώς να συνεχίσουμε τις στομφώδεις δηλώσεις στις εναπομείνασες παρέες, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, περιμένοντας πάντα κάποιον να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Όταν θα τελειώσουν τα τυριά, τα αχλάδια και οι παρέες επίσης, θα μείνουμε με μοναδική συντροφιά τις στομφώδεις δηλώσεις του παρελθόντος και έναν εαυτό που θα έχει σπάσει τους καθρέφτες για να μην τρομάζει μ’ αυτό που βλέπει.
Όσο εμείς ‘δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν μιλάμε’ ενδέχεται το φίδι να μην βγει από τρύπα, αλλά από αυγό. Θα είναι μαύρο και θα μας φάει όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου