Η άρνηση των λύσεων.

"Το πάθος που,

όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός,

παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.

Από σήμερα,

ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,

είναι ζωή".

Εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ περήφανος λαός. 

Η περηφάνεια που νιώθουμε οφείλεται, κυρίως, στο ότι εξαργυρώνουμε κάτι που δεν μας ανήκει εξ ορισμού, δηλαδή την πνευματική και διανοητική δύναμη εκείνων που θεωρούμε προγόνους μας.

Αυτό που μας διαφεύγει είναι το πώς γίνεται να είσαι περήφανος για κάτι που δεν γνωρίζεις. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν διαβάσει ούτε μισή σελίδα από όσα έγραψαν οι πρόγονοι που τους κάνουν να νιώθουν περηφάνεια. Περιέργως, αυτό δεν το βρίσκουν καθόλου παράξενο.

Σημασία έχει το dna ρε παιδί μου, τι θες τώρα. Από αυτό το dna προέκυψαν άλλωστε και δυο βραβεία νόμπελ, σε δυο Έλληνες ποιητές. Και όλοι ξέρουμε πως όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα, νέοι, γέροι και παιδιά βρίσκονται μ' ένα βιβλίο στο χέρι ξετινάζοντας την ελληνική ποίηση.

Θα πει κανείς "εύκολη η ειρωνεία, όμως οι ποιητές δεν απαντούν στα προβλήματα του κοσμάκη". Γι' αυτό και έγινε τόσο δημοφιλής η περίφημη φράση πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, ότι 'οι ποιητές είναι λαπάδες'.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια εντελώς διαφορετική. Οι ποιητές είναι ακριβώς εκείνοι που βλέπουν τις λύσεις. Τις εντοπίζουν και τις γράφουν. Χρόνια τώρα. Αιώνες. Οι υπόλοιποι είναι που δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Οι ποιητές απαντούν πιο εύστοχα από όλους στα προβλήματα των ανθρώπων. Το ζήτημα είναι πως, επειδή οι απαντήσεις τους είναι τρομακτικά αποτελεσματικές, δεν εισακούονται. Ποτέ. Ούτε στο παρελθόν, ούτε τώρα. Γιατί εκτός από αποτελεσματικές είναι και δύσκολες. Γιατί απαιτούν αλλαγή. Και μάλιστα όχι των άλλων, αλλά του καθενός από μας.

Έτσι, παρατηρείται το εντελώς κουλό φαινόμενο. Όλοι θαυμάζουν και παραδέχονται την σπουδαιότητα και τη σημασία των προγόνων και των ποιητών, αλλά μόνον θεωρητικά. Την ώρα που η κουβέντα πρέπει να γίνει πράξη, όλα τα σημαντικά και τα θαυμαστά πάνε στο διάολο. Και μένει μόνον η αηδιαστική γεύση των συμβιβασμών -στην καλύτερη περίπτωση- και της απάτης -στη συνηθέστερη-.

Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή:

"Το πάθος που,

όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός,

παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.

Από σήμερα,

ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,

είναι ζωή".

Δ. Δημητριάδης