Georgia O'Keeffe. Imaginary friend.

"I decided to start anew, to strip away what I had been taught".

"I've been absolutely terrified every moment of my life - and I've never let it keep me from doing a single thing I wanted to do".

Yosuf Karsh's photo from... here.

Η Ελλάδα, το Tούνελ κι ο Batman.

Σε μια βόλτα με μια φιλενάδα, πίνοντας καφέ με έναν αγαπημένο φίλο που είχα να δω καιρό, μιλώντας στο τηλέφωνο με μια παρ' ολίγον συνεργάτιδα, μια κοινή απορία συνδέει κάποια στιγμή τις διαφορετικές συζητήσεις.

Υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα; Θα ανακάμψει;

Όχι η οικονομία. Η ζωή μας.

Ποιανών η ζωή ; Ας διευκρινίσουμε, γιατί δεν ζουν όλοι στην ίδια κατάσταση. Για κάποιους τα πράγματα δεν 'στράβωσαν' ποτε. Ζουν όπως πριν κι ακόμη καλύτερα.

Μιλάμε μεταξύ μας όμως. Για όσους δεν έχουν ούτε δεμένο γάιδαρο, δηλαδή μαγικά εξασφαλισμένο μέλλον,  ούτε είναι εφοπλιστές ή γόνοι ζάμπλουτων οικογενειών, αλλά χρειάζεται να εργάζονται για να ζουν. Για όσους δεν έχουν λεφτουδιά στην αυλή του σπιτιού τους, δηλαδή δεν έχουν κληρονομήσει από παππού και μητέρα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Για όσους δεν είναι σε κανένα payroll που τους ανταμείβει ακόμη και σήμερα με αμοιβές που τους εξασφαλίζουν καλή ζωή.

Φαίνεται πως όσες τέτοιες κουβέντες και να κάνει κάποιος αυτή την εποχή, το συμπέρασμα είναι ένα. Ότι για να βελτιωθεί, έστω και λίγο, η κατάστασή μας, αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να φύγει η σαπίλα.

Αυτή η γενικούρα, η έκφραση "να φύγει η σαπίλα" χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα. Ακόμη και από χείλη επιφανών ανδρών, ανθρώπων που έχουν στα χέρια τους -ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον- εξουσία.

Και δεν πρόκειται για καμία τρομακτική αποκάλυψη όταν γράφει κάποιος ότι η σαπίλα έχει όνομα. Για την ακρίβεια κατεβατά με ονόματα. Κανείς δεν ήταν σίγουρος για το ποια είναι αυτά, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως όσα τόσα χρόνια διαισθανόταν ήταν πολύ κοντά στην αλήθεια. 

Όσο μαλακοπίτουρας και να είσαι, έρχεται η ώρα που αντιλαμβάνεσαι το περίεργο του πράγματος. Οι ίδιες και οι ίδιες οικογένειες, που μοιράζουν φιλανθρωπία του κώλου, προβάλλοντας από τα δικά τους κανάλια, με κάθε τρόπο, το πόσο φιλεύσπλαχνοι είναι.

Οι ίδιοι ολιγάρχες που ζουν σαν η Ελλάδα να είναι Ελβετία, την ίδια ώρα που στα δελτία ειδήσεων των δικών τους καναλιών, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους κατακεραυνώνουν τους πολίτες γιατί φταίνε που αναπνέουν.

Εννοείται ότι στις συζητήσεις όλοι τούς αναφέρουμε με τα ονόματά τους. Οι γνωστοί ολιγάρχες, που δεν τους φτάνουν όσα έχουν ήδη, αλλά βουτάνε σε κάθε δεξαμενή ανάσας της χώρας, στα ΕΣΠΑ και παντού αλλού, αφαιρώντας από απλούς πολίτες με δημιουργικά μυαλά την παραμικρή ελπίδα να δουν άσπρη μέρα και να προσφέρουν και στη χώρα μια ρημάδα ακτίδα αισιοδοξίας.

Τι συμβαίνει λοιπόν και δεν φεύγει η "σαπίλα"; Γιατί μια ολόκληρη χώρα ασφυκτιά και όμως τίποτε δεν αλλάζει;

Η απάντηση έχει δυο σκέλη.

Πρώτον: η «ολόκληρη χώρα» συνίσταται σε μια κοινωνία και η κοινωνία είναι υπνωτισμένη και αγορασμένη. Φτηνά. Βαδίζει σχεδόν αδιαμαρτύρητα στο γκρεμό, παρόλα τα προειδοποιητικά σημάδια ότι έρχεται το τέλος της, περιμένοντας να τη σώσει ένας σωτήρας, ένας πατερούλης, ένας μπάτμαν-τιμωρός.

  

Δεύτερον: ακόμη και όταν κάποια μέλη της κοινωνίας διαφωνήσουν, διαμαρτυρηθούν, οι φωνές τους πνίγονται.

Είτε με τη χρήση πρόθυμων ματατζήδων είτε με την επιβολή της σιωπής.

Ξύλο και μούγκα.

Σα να μην υπάρχουν αντιδράσεις, λες και δεν ξεσηκώνεται καμιά φωνή αντίρρησης. Ούτε στα κανάλια, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ειδησεογραφικά sites. Μουγκαφόν!

Αλλά χέσε τους μπάτσους και τα Μέσα.

Υπάρχει η Δικαιοσύνη.

Η περίφημη Δικαστική Εξουσία, για την οποία το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ότι είναι ανεξάρτητη της εκτελεστικής και της νομοθετικής.

Όταν η χώρα βοά, όταν οι άνθρωποι "τα έχουν δει όλα", όταν η μισή κοινωνία παίρνει χάπια για να τη βγάλει μέχρι την επόμενη μέρα, η άλλη μισή στέκεται στις ουρές για να διακανονίσει χρέη και ο πρωθυπουργός διακωμωδεί τον πόνο των πολιτών,  δηλώνοντας ότι «οι εφοπλιστές συναισθάνονται τις δυσκολίες του τόπου», λογικό είναι να καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βελτιωθεί η κατάστασή μας. Για έναν απλό λόγο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας δεν είναι η φτώχεια. Είναι η αίσθηση της ματαιότητας που προκύπτει από την έλλειψη Δικαιοσύνης. Αυτό που πείθει τους πολίτες πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο είναι η σιωπή της Δικαστικής Εξουσίας μπροστά στα επαναλαμβανόμενα αίσχη.

Η χώρα καταξεσκίζεται και δεν φταίει κανείς.

Τη σχιζοφρενική τοποθέτηση Παγκάλου και των ομοίων του, πως γι' αυτή την καταστροφή φταίμε όλοι, δεν την χάβουν πλέον ούτε οι πιο πωρωμένοι μαζοχιστές!

Μπορεί τίποτε να μην πάει καλά στη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά η ελπίδα που μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό, ψυχολογικά και σωματικά, είναι η ελπίδα ότι θα υπάρξει  Δικαιοσύνη. Ότι όποιος παρανομεί ενδέχεται και μπορεί τελικά να πληρώσει.

Στην Ελλάδα είναι πια κοινός τόπος ότι πληρώνουν μόνον οι ανίσχυροι. Και αυτό δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει ποτέ.

Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, οι πολίτες δεν μπορούν να διεκδικήσουν Δικαιοσύνη και οι εκπρόσωποί της, ενώ μπορούν να φροντίσουν για την απονομή της είναι πλέον πασιφανές ότι είτε δεν θέλουν, είτε έχουν πληρωθεί για να μην θέλουν.

Ας μην είμαστε απαισιόδοξοι όμως, έρχεται και Πάσχα...

Μπορεί οι πολίτες να τρώνε τα χημικά ή το κουτόχορτο -διαλέγει και παίρνει κανείς στη ζωή αυτή- μπορεί οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης να έχουν αντανακλαστικά μόνον όταν τους διατάζει το χέρι που τους ταΐζει ή όταν τους κόβονται τα προνόμια, αλλά υπάρχει πάντοτε η περίπτωση να μας λυπηθεί ο Batman.

Τέτοιοι που έχουμε καταντήσει το βρίσκω πιθανότερο από το να μας λυπηθεί ακόμη κι ο θεός!

Η φωτό από εδώ.

Αντώνης Σαμαράς. Παγκόσμια πρωτοτυπία.

«Όταν πουλάς τον ΟΠΑΠ σε μια τιμή διπλάσια ή τριπλάσια από τα καθαρά κέρδη, τότε δεν πουλάς, χαρίζεις! Κι αυτός ο οποίος αγοράζει αυτή την εταιρεία, τόσο φτηνά, τότε σε δυο τρία χρόνια θα κάνει απόσβεση και την έχει πάρει τζάμπα. Και επομένως, υπάρχει πρόβλημα. Και μην νομίζετε πως είναι έτοιμος όλος ο κόσμος να βάλει την υπογραφή του κάτω από κάτι τέτοιο».

Αυτά έλεγε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στη Δ.Ε.Θ. τον Οκτώβριο του 2011.

Τώρα διαβάζουμε τα εξής: Τα καθαρά κέρδη του ΟΠΑΠ για το 2012 ήταν 505 εκατ. ευρώ. Η προσφορά της εταιρείας Emma Delta για την απόκτηση του οργανισμού ήταν 622 εκατ. ευρώ.

Αυτό που καταλαβαίνει κάθε έχων σώας τας φρένας άνθρωπος είναι ότι ο πρωθυπουργός αποφάσισε να χαρίσει στη συγκεκριμένη εταιρεία τον ΟΠΑΠ.

Όταν αυτό το επεσήμανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων ότι "η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει ό,τι μπορεί για να ματαιώσει την προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από την κρίση".

Αυτό που συμπεραίνει λοιπόν κανείς από τα παραπάνω είναι απλό:

Η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση επιλέγοντας να χαρίσει -όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δημόσια δηλώσει- μερικές εταιρείες, που συμπτωματικά θα έφερναν στα ταμεία της πολλά εκατομμύρια ευρώ, για πάρα πολλά χρόνια.

Άλλη μια ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία.

Πάλι τους καλύτερους ψηφίσατε βρε. Εύγε!

Cat in the Sewer.

Ο ήλιος ήταν λοξά και πάνω, η μέρα ήταν μια χαρά ανοιξιάτικη, σχεδόν στην τέλεια γραμμή ανάμεσα ζέστη και δροσιά.

Χαζεύοντας τις κρεμαστές τσάντες που φτιάχνουν στα δέντρα οι παπαγάλοι -φωλιές από πευκοβελόνες που κρέμονται από τα πεύκα- περπατούσα στο πάρκο, βελτιώνοντας για ακόμα ένα απομεσήμερο το καρδιαγγειακό μου σύστημα, μη τυχόν και μου γλυστρήσει η ραθυμία στη λίστα με τις ενοχές που συμβιώνω τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ξαφνικά, ένας μεγάλος κι ευερέθιστος σκύλος άνοιξε τα θυμωμένα του σαγόνια και την ώρα που ετοιμαζόταν να τα κλείσει στη μουσούδα της ασπρόμαυρης κατσικούλας μου άπλωσα το χέρι για να μην μας πάρουν τα αίματα.

Απέτυχα. Μας πήραν τα αίματα. Δηλαδή εμένα, που μπήκα στη μέση. Τα θυμωμένα σαγόνια έκλεισαν στο μπράτσο μου. Μάζεψα βιαστικά την κατσικούλα, την άφησα στο σπίτι και πήγα μέχρι το νοσοκομείο για να μου φροντίσουν την πληγή.

Στην επιστροφή από το νοσοκομείο στάθηκα στο φανάρι της Μεσογείων για να περάσω απέναντι.

Φανάρι της Μεσογείων, μάλιστα. Όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν σε κάποιο εξοχικό τοπίο. Αυτές οι φωλιές των παπαγάλων βρίσκονται λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας. Κι η κατσικούλα είναι το καλόκαρδο σκυλάκι μου. Έτσι ασπρόμαυρο και καλοκάγαθο που είναι, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον ‘τίτλο’ της κατσικούλας...

Σταμάτησαν, λοιπόν, τα αυτοκίνητα στη λεωφόρο Μεσογείων. Το δευτερόλεπτο που μαζί με τα αυτοκίνητα έπαψε κι ο εκκωφαντικός τους θόρυβος, μόλις ακριβώς το δεξί πόδι σηκωνόταν για να ακολουθήσει το αριστερό στην άσφαλτο, το άκουσα!

Απροσδιόριστα απόμακρο, αλλά στεντόριο και σαφές. Ένα νιαούρισμα από τετράποδο νιάνιαρο. Μα στην άκρη της Μεσογείων; Που στην ευχή βρισκόταν; Άλλη μια φορά ήταν αρκετή για να εντοπίσω την προέλευση αυτής της επίμονα απελπισμένης φωνής για φαγητό και σωτηρία.

Πόσο μικρό; αναρωτήθηκα. Για να χωρέσει και να πέσει από τη σχάρα των ομβρίων υδάτων στο πάτο του αγωγού, πολύ μικρό.

Και τώρα;

Άρχισα τα τηλεφωνήματα. Έμαθα ότι τα φρεάτια δεν είναι αρμοδιότητα της πυροσβεστικής. Με παρέπεμψαν λοιπόν στην ΕΥΔΑΠ. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε ως εξής: θα περίμενα πάνω από το κινητό μου τηλέφωνο μέχρι να με καλέσουν οι άνθρωποι της εταιρείας. Μετά τις 11 το βράδυ, που αναλαμβάνει η νυχτερινή βάρδια, θα με ειδοποιούσαν να περιμένω στην εν λόγω σχάρα. Παρηγόρησα για λίγο ακόμη το παγιδευμένο μικροσκοπικό τετράποδο και την αγωνία μου επίσης και επέστρεψα στο σπίτι αφού πέρασα από τις θείες για ενέσεις, αντιτετανικούς και λοιπές φροντίδες για τη θαυματουργή πληγή.

Έφτασε επιτέλους η νύχτα.

Λίγο μετά τις 11 χτύπησε το κινητό. Το άγνωστο νούμερο ήταν από τη νυχτερινή βάρδια της ΕΥΔΑΠ. Αγκαλιά, η ανυπομονησία μου κι εγώ, φτάσαμε σε χρόνο ντετέ πάνω από τη σχάρα της Μεσογείων. Δίπλα, με σφιγμένο χαμόγελο αγωνίας, κρατώντας καλαθάκι γάτου, συμπαραστάτης της περιπέτειας, ο αδελφός μου. Χωρίς καθυστέρηση, κατέφθασαν οι υπάλληλοι της εταιρείας υδάτων, σήκωσαν τη σχάρα, κατέβηκαν στο φρεάτιο και με φαρδιά πλατιά χαμόγελα εναπόθεσαν στην παλάμη μου –δεν χρειαζόταν περισσότερο χώρο- το ταλαιπωρημένο θηριάκι που πριν λίγες ώρες φώναζε, με όση δύναμη του είχε απομείνει, για τη ζωή του.

Κοιμηθήκαμε χτες βράδυ αγκαλιά. Όποτε ξυπνούσα, φοβούμενη μην το πλακώσω, το έβλεπα κολλημένο στο λαιμό μου, σαν κασκόλ με αναπνοή. Αφήσαμε τις ευγνωμοσύνες μας να ανταγωνίζονται και βυθιστήκαμε σε απολαυστικό, γαλήνιο ύπνο.

Για εκείνο είναι όλα πια ξεκάθαρα. Σώθηκε, με αγαπάει και έχει ήδη αγαπημένο παιχνίδι: να μυρίζει, ακουμπάει, τραβάει τις βλεφαρίδες μου. Η δική μου ευγνωμοσύνη είναι διασπασμένη.

Ευχαριστώ βαθιά την ΕΥΔΑΠ. Συγκεκριμένα, την Α’ Νυχτερινή Βάρδια του Τμήματος Αποχετεύσεων, τον κ. Αλβέρτη, που ούτε κατάλαβα από ποια υπηρεσία ενεπλάκη στην υπόθεση, αλλά τα σέβη μου του ανήκουν. Γενικώς, όλους τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους, που είναι ανοιχτόκαρδοι και αποφάσισαν νυχτιάτικα, να βοηθήσουν μια παράξενη και τον αδελφό της που έστεκαν πάνω από τη σχάρα της Λεωφ. Μεσογείων. Είναι καταπληκτικοί όλοι τους και τους ευχαριστώ, εκπροσωπώντας κι εμένα, αλλά κυρίως το ανακουφισμένο τριχωτό μουσούδι, που χάρη σ’ εκείνους δεν ανελήφθη εις Κύριον, αλλά κοιμάται ξερό στις μυρωδάτες κουβερτούλες του.

Όμως, πρέπει να ευχαριστήσω και τον τσαντίλα σκύλο. Αν δεν μου είχε χώσει τη δαγκωνιά, δεν θα βρισκόμουν πάνω από τη σχάρα. Δεν θα χρειαζόταν να πάω μέχρι το νοσοκομείο. Άσε που αν εφημέρευε άλλο νοσοκομείο, πάλι δεν θα περνούσα από το συγκεκριμένο σημείο. Γενικώς, άσε...
Μια σειρά από τυχαία περιστατικά, μια συνομωσία της τύχης και μια ακόμη ψυχή σώζεται από σίγουρο και βασανιστικό θάνατο.

Χτες η τύχη γύρισε και χαμογέλασε στη μικρή μας ομάδα. Ένα γατάκι που χωράει στην παλάμη ενός χεριού, μας έδωσε χαρά και ικανοποίηση.

Οι εργαζόμενοι της Α’ Νυχτερινής Βάρδιας, ο προϊστάμενός τους, ο αδελφός μου κι εγώ, ευγνωμονούμε το μικρό τριχωτό θαύμα που μας θύμισε πώς είναι να μετέχεις στην αληθινή ζωή κι ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τους απλήρωτους λογαριασμούς.

Ευχαριστώ την Ε. για την έμπνευση.
Αφιερωμένο.

Οργανωμένο Έγκλημα?

Στο βίντεο, μια γυναίκα παραθέτει τη μαρτυρία της για αυτό που μοιάζει να είναι σχέδιο εξόντωσης δημοσιογράφων που "μιλάνε" πολύ.

Υπάρχουν άλλα δυο βίντεο στο "Κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη.

Περιμένω από την ελληνική Δικαιοσύνη να παρέμβει ώστε να μάθουμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ποιοι, πότε, πώς.

To Catch a Thief

Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων είναι η υπέρτατη πρεμούρα της τριμερούς κυβέρνησης της χώρας και των υπαλλήλων της τρόικας αυτή την εβδομάδα. Ή απολύετε ή δεν έχει φράγκα, φέρεται να λένε οι κακοί ξένοι στους καλούς ντόπιους.

Κάπως έτσι παρουσιάζεται το θέμα και αφού υπενθυμίσω ότι όλα αυτά που υποτίθεται ότι συζητούνται από πρωίας μέχρι να πέσουν όλοι κάτω από την πολλή διαπραγμάτευση τα έχουμε υπογράψει -στα τέσσερα- από πέρυσι, κοινώς είναι προβλεπόμενες υποχρεώσεις της χώρας στο τρίτο μνημόνιο, προχωρώ στην ουσία.

Το υποθέμα του θέματος που προβάλλεται από τα ΜΜΕ ανηλεώς αφορά στους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους. Δηλαδή, εκείνους που ενώ έχουν παραπεμφθεί στα πειθαρχικά συμβούλια με διάφορες κατηγορίες, μερικές εξ αυτών κακουργηματικού χαρακτήρα μάλιστα, έχουν αποδειχτεί ένοχοι, αλλά συνεχίζουν να εργάζονται ή τέλος πάντων να αμείβονται κανονικά.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη αυτοί πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα απολυθούν.

Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη οπτική.

Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι το ανάποδο. Οι τίμιοι και ενάρετοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκείνοι που πρέπει να απολυθούν. Οι επίορκοι, ειδικά όσοι έχουν παραπεμφθεί για απάτες και υπαιξερέσεις πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνουν στις υπηρεσίες τους.

Εφόσον πρόκειται για άτομα με αποδεδειγμένες ικανότητες, που κατάφεραν να στήσουν, να οργανώσουν και να εκτελέσουν σχέδια που εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του συστήματος, είναι ακριβώς αυτοί που είναι απαραίτητοι. Έτσι όπως κάνουν και οι μυστικές και άλλες υπηρεσίες στα ξένα. Πιάνει το FBI τον μέγα hacker και αντί να τον πετάξει να σαπίζει στις φυλακές, τον προσλαμβάνει για να προστατευτεί από τους πιο επικίνδυνους hackers.

Όπως πάντα, οι λύσεις είναι απλές, αλλά εμάς μας φάγανε τα στερεότυπα.

Οσκαρ στην Εντατική

Η Ελένη Αντωνιάδου εργάζεται στη NASA και συγκεκριμένα στον Τομέα Βιοεπιστημών, Νανοτεχνολογίας και Εξερεύνησης του πλανήτη Αρη. Εξελέγη γυναίκα της χρονιάς από την επιτροπή της διοργάνωσης "FDM Everywoman in Technolgy Awards" και τα ελληνικά ΜΜΕ μας τα έκαναν τσουρέκια, ενθουσιασμένα που είχαν και κάτι άλλο να γράψουν για μια Ελληνίδα εκτός από τα συνολάκια της Πάολας και τις δηλώσεις πόθεν έσχες της Ντόρας Μπακογιάννη.

Γενικώς, οι Έλληνες στο εξωτερικό μια χαρά διαπρέπουν και επίσης μια χαρά συλλέγουν βραβεία. Όλα για επιτεύγματα σε τομείς όπου απαιτούνται χαρακτηριστικά όπως αφοσίωση, επιμονή και πολύ, πάρα πολύ δουλειά. Αυτά με τους Έλληνες έξω. Γιατί με τους Έλληνες εδώ το πράγμα αλλάζει.

Προτείνω, λοιπόν, σήμερα, να θεσμοθετήσουμε επιτέλους στη χώρα, εκείνα τα βραβεία που πραγματικά έχουμε ανάγκη και να αφήσουμε τις πολυτέλειες για τους ξένους που έχουν λυμένα τα προβλήματα με τα οποία εμείς βουρλιζόμασταν, βουρλιζόμαστε και απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε να βουρλιζόμαστε για άλλα 50 χρόνια.

Να ξεκινήσουμε με τη θεσμοθέτηση του Βραβείου Φτιαγμένου Πεζοδρομίου. Θα απονέμεται κάθε χρόνο σε όποιον καταφέρνει να παραδίδει στους πολίτες, φτιαγμένα όλα τα πεζοδρόμια ενός δήμου ή μιας κοινότητας, ώστε να γλυτώσουν κι οι γριές από τα πεσίματα.

Μετά θα θεσμοθετηθεί το Βραβείο Βουλωμένης Λακκούβας, το οποίο θα απονέμεται σε πανηγυρική ετήσια εκδήλωση, ώστε να σταματήσουν οι οδηγοί της χώρας να μαζεύουν σπασμένα αμορτισέρ κάθε τρεις και λίγο.

Επίσης, θα θεσμοθετηθεί το Βραβείο "ΚΕΜ", δηλαδή "Κρεβάτια Εντατικών Μονάδων", το οποίο θα απονέμεται σε όποιον καταφέρνει να αποδίδει σε λειτουργία όλα τα κρεβάτια των εντατικών μονάδων στα νοσοκομεία της χώρας. Ειδικό Μέγα Βραβείο ΚΕΜ θα απονέμεται σε όποιον καταφέρνει να παραδίδει και νέα τέτοια κρεβάτια.

Με τον τρόπο αυτόν, μόνο και μόνο για να τους τραβούν οι κάμερες και να συνδέσουν το όνομά τους με ένα βραβείο, μπορεί οι αχαϊρευτοι ντόπιοι Έλληνες να φιλοτιμηθούν και οι αχαϊρευτοι ντόπιοι Έλληνες πολίτες να δούνε και καμμιά βελτίωση σε μερικά από τα στοιχειώδη. Ξέρετε απ' αυτά που οι εχθροί μας οι βορειοευρωπαίοι τα έχουν λύσει εδώ και μερικές δεκαετίες, επίτηδες, για να μας σπάνε τα νεύρα και να μας λένε ότι τους ζηλεύουμε.

and the oscar goes to...
Βρασίδας Χλιμίτζουρας!