Όπως ανέφερα ήδη, η σχέση μου με τη μπλογκόσφαιρα ήταν μηδενική και μόνο χάρη στα δίδυμα και φυσικά στον πιτσιρίκο πήρα χαμπάρι την ηλεκτρονική τούτη θύελλα.
Τώρα πια, οι γνώσεις μου έχουν πληθύνει και όσον αφορά τη μουσική, χάρη στον M.Hulot, που μου ανοίγει τα μάτια... ή μάλλον τ' αυτιά.
Η απορία μου, πάντως, με τις μουσικές και τους μουσικούς που παρουσιάζει ο λατρεμένος πλέον M. Hulot είναι παρατεταμένη οφείλω να ομολογήσω. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Νοιώθω αδαής, απαίδευτη, άσχετη έως βαρεμένη μπορώ να σου πω, αλλά που θα πάει...
Νοιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι δεν τον γνωρίζω. Είμαι σίγουρη ότι είναι υπέροχος, σκληρός και τρυφερός μαζί, όμορφος, με θεληματικό πηγούνι και μάτια γκρίζα σαν τις λίμνες της Ιρλανδίας, αλλά δεν θα επιδιώξω τη γνωριμία για να μην χαλάσει η μαγεία...
Έχω πολλά να μάθω, δηλώνω θαυμάστριά του, όμως τώρα που η άνοιξη είναι (μάλλον) εδώ - αν και αυτό θα μπορούσε κανείς να το έχει γράψει από το Δεκέμβριο ήδη ή από τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο επίσης, αλλά για τον καιρό θα γράψω ένα άλλο ποστ (είμαι άλλωστε πολυγραφότατη όπως έχετε διαπιστώσει) – είπα να «ανεβάσω» ένα αγαπημένο, που είναι πολύ «γκρουβάτο», ανοιξιάτικο και με φτιάχνει.
Αφιερωμένο στο M. Hulot. Εδώ.
Όχι εκεί: ΕΔΩ το σωστό... Ελπίζω.
