Pocket Symphony, ο νέος δίσκος των Air.
Πολύ καλός μου φάνηκε με μια πρώτη ακρόαση, καλύτερος και από Μάρω Λύτρα. (Κι αυτή έβγαλε δίσκο). Το Pocket Symphony θα κάνει τις αγχωτικές διαδρομές μέσα στην πόλη να μοιάζουν με βόλτα. Θα συνοδέψει τις ανοιξιάτικες νυχτερινές διαδρομές με το αυτοκίνητο, τα καλοκαιρινά απογεύματα με θέα.
Η θέα ελπίζει κανείς να είναι στη θάλασσα, αλλά επειδή μπορεί να είναι τα απέναντι μπαλκόνια με τα σώβρακα του μπαρμπα-Θόδωρου και τη θλιβερή εικόνα της Αγγελικούλας να παίζει με τις κούκλες της, χωρίς παρέα, στο 2Χ3 βεραντάκι του 2ου ορόφου, η καλή μουσική βοηθάει.
Είναι αυτή η ιδιότητα της τέχνης που σε ξεγελά και σε κάνει να νομίζεις ότι ο κόσμος είναι καλύτερος....
Η τέχνη δύναται να λειτουργήσει και ως ελιξίριο. Αν γνωρίσεις ας πούμε κάποιον σε μια έκθεση, σε μία συναυλία μπορεί να τον ερωτευθείς (η τέχνη έχει κάνει την αναμεταξύ χημεία αρωματικιά) και να αφήσεις την οικειότητα ή μάλλον την προοδευτική της απαίτηση να κάνει το θαύμα της. Αυτές είναι οι μικρές στιγμές της ευτυχίας. Τα βήματα της οικειότητας. Αυτά ακριβώς που μετά γίνονται οι αφορμές της απομάκρυνσης.
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ως ψυχίατρος Σων Μαγκουάιρ, στην ταινία Good Will Hunting, φέρνει στη μνήμη του τέτοια σημάδια οικειότητας και μιλάει χαμογελώντας για τις νυχτερινές κλανιές της συζύγου του, που ξυπνούσαν ακόμη και την ίδια από βαθύ ύπνο. Εκείνη πέθανε και έτσι εκείνος – ερωτευμένος ακόμη – δεν πρόλαβε να τις κάνει αφορμή για να κοιμούνται σε χωριστά κρεβάτια.
Αλλά παρασύρθηκα. Και να σκεφτεί κανείς ότι το «σύνδρομο της Κυριακής» μου έχει περάσει. Θα βάλω τους Air από αύριο.
