Βόλτα

Μουσική υπόκρουση για μια βόλτα στη Νότια Γαλλία:

Grant Green - Mambo inn

The Gene Harris Quartet - Listen here

Les Champions - Ne me dis pas non

The Jazz Crusaders - Agua dulce

Henry Mancini - A shot in the dark

Walter Wanderley - The Bobo

Njoy

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Δύσκολες εποχές για πρίγκιπες. Άρα δύσκολες εποχές και για τους Έλληνες. Περιούσιος λαός, άρα δεν μπορεί παρά να είναι όλοι πρίγκιπες.

Αλλά και για τους ελάχιστους, που είναι βάτραχοι, επίσης δύσκολοι καιροί.

Παρ’ όλη την εργατικότητα που μας χαρακτηρίζει, κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και ρουφάμε τους φραπέδες στις καφετέριες ανά την επικράτεια, καθώς η ανεργία έχει ρημάξει τη χώρα. Όσο πιο σπουδαγμένος ο νέος, τόσο χειρότερα τα πράγματα. Αν δε, είσαι νέα και όχι νέος, ακόμη χειρότερα.

Μια λύση, ειδικά για ένα κορίτσι, σήμερα στην αγαπημένη μας πατρίδα, θα ήταν να βάλει ψεύτικο γένι, ένα πελώριο πλαστικό πουλί μέσα απ’ το φθαρμένο τζιν, να κρύψει το πτυχίο και τα μεταπτυχιακά και να αναζητήσει εργασία ως λαντζέρης.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ένα μικρό πρόβλημα θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν όσες είναι βυζαρούδες, αλλά θα μπορούσαν πρώτα να ακουμπήσουν το εφάπαξ του μπαμπά τους σε έναν ευγενή επιστήμονα όπως ο κ. Φουστάνος για παράδειγμα, ώστε να τους μικρύνει τα σφριγηλά δώρα του Υπέρτατου.

Υπάρχουν όμως κι άλλες λύσεις.

Στη γειτονική Ιταλία για παράδειγμα, όπου πρόσφατα «εφευρέθηκε» ένα νέο επάγγελμα.

Όπως με πληροφόρησε ο Α., ο δήμαρχος της πόλης που κατοικεί, ανέθεσε σε μια ιδιωτική εταιρεία, την εγκατάσταση ενός συστήματος ελέγχου των τροχαίων παραβάσεων, βασικώς την παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη. Η εταιρεία πήρε πακέτο, όχι μόνον την εγκατάσταση του συστήματος, αλλά και την είσπραξη των προστίμων και όλα τα σχετικά. Έτσι, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι κλήσεις. Σε μια εβδομάδα μοιράστηκαν 20 χιλιάδες και βάλε (πρόκειται για πόλη με 100 χιλ. κατοίκους).

Υπάρχει μια «γκρίζα» ζώνη στο συστηματάκι, η οποία και εδημιούργησε το επάγγελμα που σας προτείνω σήμερα.

Όταν ο ιδιοκτήτης του οχήματος παραλάβει την κλήση, μπορεί να πάει στην εταιρεία και να πει ότι δεν οδηγούσε ο ίδιος το αυτοκίνητο, αλλά ο συνεργάτης – κουμπάρος – τριτοξάδελφός του κ. Σκορδοπούτσογλου. Εάν ο κ. Σκορδοπούτσογλου αποδεχθεί ότι προέβη στη μιαρά αυτή παράβαση, η κλήση, το πρόστιμο και οι βαθμοί του point system μεταφέρονται στον κ. Σκορδοπούτσογλου.

Έτσι λοιπόν, διάφοροι ανεπάγγελτοι (κατά βάση μετανάστες) αναλαμβάνουν έναντι μιας γερής αμοιβής, να απαλλάξουν τους οδηγούς από τους βαθμούς του point system. Πάει δηλαδή ο Ρουμάνος μετανάστης και λέει "γεια σας, εγώ παραβίασα το κόκκινο" κι έτσι γλυτώνει ο Ιταλιάνος.

Μπορείτε λοιπόν κι εσείς νέοι και νέες της Ελλάδος να εξασφαλίσετε με τον τρόπο αυτό ένα εισόδημα, το οποίο φυσικά ουδόλως θα δηλώσετε στην εφορία.

Ας μεταφερθούμε τώρα στη μακρινή Ιαπωνία, όπου «εφευρέθηκε» ένα άλλο ενδιαφέρον επάγγελμα.

Ως γνωστόν οι Ιάπωνες είναι εργασιομανής, σχεδόν όσο και οι Έλληνες. Τι κάνουν όμως για να ξεδώσουν;

Αρκετοί από αυτούς συχνάζουν στα night clubs. Να σας αποκαλύψω πρώτα ότι τα νυχτερινά κλαμπ του Τόκιο λειτουργούν ως καταβόθρες αλκοόλ και ως γαμηστρώνες. Το πιοτί πάει σύννεφο και όταν πια οι θαμώνες βγαίνουν απ’ το κατάστημα είναι στουπί. Εκεί έξω τους περιμένουν οι επαγγελματίες που ονομάζονται «επιστροφείς».

Παραδίδει ο μπεκροκανάτας τα κλειδιά του οχήματος στον «επιστροφέα» και αυτός όμορφα κι ωραία τον οδηγεί στο σπιτάκι του, παρκάρει το όχημα, παραδίδει τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη, οι πιο μερακλήδες τους διαβάζουν και παραμύθι κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το αντίτιμο είναι αλμυρούτσικο, αλλά ποιος δίνει σημασία στο χρήμα τέτοιες ώρες;

Εννοείται πως και στην περίπτωση των «επιστροφέων» καμία εφορία δεν θα έρθει να σου ζητήσει μερίδιο απ’ τον ιδρώτα του προσώπου σου.

Καλή σταδιοδρομία.

Seppuku: hara-kiri: japanese tunes

United Future Organization - My Foolish Dream


Dj (Takeshi) Yamaguchi - Melting Pot


Pizzicato Five - Twiggy Twiggy


Arigato' - Njoy

Pornorama

Miss Claudia & Pornorama



Με γλώσσα

Sharon Jones & the Dap-Kings

ΔΙΣΚΑΡΑ !



















How do you let a good man down

Njoy

Είμαι περιβαλλοντολογικά ευαίσθητη

Από το in.gr σήμερα:

Δεν είναι απλώς θέμα καλών τρόπων. Το ακατάσχετο ρέψιμο των αγελάδων στα εκτροφεία απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες μεθανίου, ενός από τα ισχυρότερα αέρια του θερμοκηπίου. Το φαινόμενο μπορεί πάντως να αντιμετωπιστεί με κατάλληλη δίαιτα, προτείνουν ειδικοί. «Υπάρχει μια συχνή παρανόηση για το πώς το μεθάνιο φτάνει στην ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα απελευθερώνεται με το ρέψιμο, και όχι από την άλλη άκρη», διευκρίνισε στο Reuters ο ειδικός.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει να ρευόμαστε.

Ικανοποίηση, πάντως, εκφράστηκε από τους εκπροσώπους των οργανώσεων για το περιβάλλον, διότι οι επιστήμονες ενημέρωσαν πως μπορούμε να κλάνουμε άφοβα.

Είναι σχεδόν εμετική η υποκρισία που αντικρίζει κανείς περιδιαβαίνοντας τις σελίδες, έντυπες και ηλεκτρονικές. Για τους χρήστες δε του διαδικτύου, απορώ.

Υποτίθεται ότι όσοι ‘κατέχουν’ το μέσο και ενημερωμένοι είναι και συνειδητοποιημένοι, έχουν διπλό i.q. με ενεργούς κόκκους ευαισθησίας και τώρα που αποφάσισαν να δράσουν, όλα θα αλλάξουν... αφέλεια να το πω; τι να το πω;

Την ίδια μέρα που στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν πέντε χιλιάδες άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν για το ‘έγκλημα της Πάρνηθας’, στην πρώτη προπόνηση της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ, έδωσαν το παρόν δέκα χιλιάδες.

Εδώ και μία δεκαπενταετία, αν όχι κάθε χρόνο, πάντως με φρικιαστική συχνότητα καίγεται ό,τι έχει απομείνει στην Πεντέλη. Για τον Υμηττό, ούτε κουβέντα.

Και γκαβός να είσαι και σε υπόγειο στην Κολοκυνθού να μένεις, έτσι να έχεις κάνει απ’ το δρόμο και η Πεντέλη και ο Υμηττός κάποια στιγμή θα μπήκαν στο οπτικό σου πεδίο, διακόπτοντας θρασύτατα το όμορφο τσιμεντένιο τοπίο της πόλης.

Δεκαπενταετία και βάλε μετρούν και οι απεργίες των σκουπιδιαρέων, που φωνάζουν έως ξελαρυγγιάσματος, ότι η νόμιμη χωματερή της πόλης ΔΕΝ χωράει άλλα σκουπίδια. Και τι κάνουμε ως ευαίσθητοι πολίτες; Βγάζουμε τα σκουπίδια έξω, γιατί στο μπαλκόνι βρωμάνε. Είναι αυτός ο αυτοματισμός, άλλο πράγμα βρε παιδί μου. Μόλις αμολήσεις τη σακούλα με τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο, η μυρωδιά δεν σ’ ενοχλεί πια, ενώ ταυτόχρονα μπορείς ανέτως να βρίζεις «το κράτος», που δεν κάνει τη δουλειά του.

Και πάει λέγοντας:

Τρέφουμε τα ζώα με την ίδια τους τη σάρκα, τους στρίβει και τσαντιζόμαστε που «το κράτος» δεν κάνει κάτι για να μην κολλήσουμε αρρώστιες από τις τρελές αγελάδες. Δε θέλει πολύ για να συσχετίσεις τη ζημιά στο περιβάλλον με το.... άρρωστο μυαλό, για το οποίο φυσικά θα ευθύνονται οι τρελές αγελάδες και...... «το κράτος».

Ψαρεύουμε ό,τι κινείται – και όχι μόνο – απ’ τις θάλασσες και μετά κατηγορούμε «το κράτος» για τις τιμές ψαριών και θαλασσινών σε μια χώρα που βρέχεται απ’ όλες τις μπάντες από θάλασσα.

Αγοράζουμε το φτηνό οικοπεδάκι, γνωρίζοντας ότι θα ενταχθεί έτσι κι αλλιώς στο σχέδιο πόλης, άρα και αξία θα πάρει και τσάτρα – πάτρα θα το χτίσουμε. Έτσι το υγιές μας μυαλό θα ξεκουράζεται με θέα είτε στο μολυσμένο πέλαγος είτε στο καμένο δάσος. Όπου να ‘ναι, φιλέτο είναι, σαν αυτό της τρελής αγελάδας. Και τα λοιπά και τα λοιπά...

Τώρα λοιπόν μας έπιασε ο πόνος κι η ευαισθησία. Μια έξαρση ευαισθησίας, άλλο πράγμα! Πάει το οξυγόνο.

Που πάει δηλαδή; Χώρισε απ’ το γκόμενο και τα μαζεύει και φεύγει;

Έσκασε κι ο μπουνταλάς ο Γκορ με το «live earth» και μπουκωθήκαμε περιβαλλοντολογικιά ευαισθησία.

Θα γνωρίζετε, υποθέτω, ότι για κάθε ομιλία του, εισπράττει 250 χιλιάδες δολάρια;

Από κει που θα ‘μενε στα αζήτητα, έγινε ο φάρος των Μ.Μ.Ε. και μάλιστα των «συνειδητοποιημένων» ones.

Η κωλοφαρδιά του κ. Άλμπερτ Γκορ είναι ότι έχει παντρευτεί έξυπνη γυναίκα, η οποία τον έπεισε να ασχοληθεί με το θέμα ‘περιβάλλον’.

Μπείτε στο site του Live Earth. Φάτσα κάρτα η Philips και η Chevrolet.

Ακόμη ξεραστικότερο είναι το site της Chevrolet, όπου δεσπόζει φωτογραφία δέντρου, που το αγκαλιάζουν δυο χέρια.

Αν δεν το γνωρίζετε, σας το λέω εγώ, ότι ένα μεγάλο μέρος από τα δέντρα του Αμαζονίου, που καταστρέφονται καθώς μιλάμε (εκτάσεις όση η Γαλλία κάθε χρόνο), αφού γίνουν κάρβουνο, χρησιμοποιούνται για παραγωγή αργού σιδήρου, που είναι βασικό μετάλλευμα για την κατασκευή αυτοκινήτων!!!

Ως εκ τούτου, όλη αυτή η πρεμούρα για το περιβάλλον είναι μια σκατούλα μυρωδάτη.

Πρόκειται για απλό, αγνό φόβο. Φόβο για την πάρτη μας.

Τι θα τρώμε (μεταλλαγμένα;)

Τι θα πίνουμε (δηλητηριασμένο νερό;)

Σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας (σ’ αυτόν που φτιάξαμε;) κ.λπ. κ.λπ.

Η απάντηση είναι, ναι σε όλα.

Αντιθέτως με το φαιδρό ανθρώπινο είδος, το περιβάλλον και η φύση δεν φοβούνται τίποτα. Όταν τα κάνουμε αρκούντως σκατά, απλά θα αφανιστούμε.

Και τότε, ό,τι θα έχει απομείνει στον πλανήτη (που στο μεταξύ απλώς θα έχει ασκημύνει λιγάκι) θα συνεχίσει να ζει, έχοντας ξεφορτωθεί τον καρκίνο του οικοσυστήματος.

Δηλαδή εμάς.

Σας παραπέμπω στους στίχους του Smoove για το “The revolution will be televised” και πάλι.

O que sera - Chico Buarque

Για ένα τραγούδι:

Ο Chico Buarque γεννήθηκε στο Rio de Janeiro το 1944. Το πλήρες όνομά του είναι Chico Buarque de Hollanda και είναι αγαπημένος.

Γράφει μουσικές από το 1964. Όπως και άλλοι βραζιλιάνοι μουσικοί, έζησε αρκετό καιρό μακρυά από τη Βραζιλία. Το '68 συνελήφθη και το '69 την έκανε από τη χώρα και εγκαταστάθηκε στην Ιταλία.

Ήταν ωραίες εποχές τότε στη Βραζιλία. Η χούντα προσέφερε ευάερους και ευήλιους πολυτελείς χώρους, (που κάποιοι παραδόπιστοι προπαγανδιστές είχαν το θράσος να αποκαλούν κελιά) για όσους είχαν άποψη για τα τεκταινόμενα στη χώρα. Εκεί, ένστολοι εντολείς των κυβερνώντων συζητούσαν διεξοδικά τις πολιτικές επιλογές, που θα οδηγούσαν στην άριστη διακυβέρνηση της Βραζιλίας, με το γνωστό σύστημα της συμμετοχικής δικτατορίας.

Όμως ήταν αρκετοί οι αχάριστοι καλλιτέχνες, μουσικοί και λοιποί, που αυτοεξορίζονταν, όπως ο Gilberto Gil και ο Caetano Veloso.

Το 1970 επέστρεψε και για να αποφύγει τη λογοκρισία, έγραφε τραγούδια υπογράφοντας με το όνομα Julinho da Adelaide.

Δημιουργεί ανελλιπώς και πέρσι κυκλοφόρησε το cd Carioca.

Είναι μέγας λάτρης του ποδοσφαίρου (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για βραζιλιάνο). Στη φωτο δεξιά, με τον Eusebio, το 1969.

Είναι συνθέτης και στιχουργός του λατρεμένου "O que sera (a flor da pele), που έχει διασκευαστεί - τραγουδηθεί από δεκάδες μουσικούς και ερμηνευτές. (σημ.: que sera = τι θα γίνει;)

O que sera - Maria Bethania (αγαπημένη ερμηνεύτρια, αδελφή του Caetano Veloso)

Tu verras - Claude Nougaro (μια από τις διασκευές του τραγουδιού, στα γαλλικά)

O que sera - Maria de Medeiros

Tu verras - Victoria Abril (από τον δίσκο της καταπληκτικής Victoria "Putcheros do Brasil)

Njoy

Εδώ, ο Chico, το 1976, με έναν άλλο σημαντικό βραζιλιάνο μουσικό, τον Milton Nascimento:

Door to door

Ήταν Ιούλιος, με ζέστη σαν τη σημερινή, όταν χτύπησε το κουδούνι στην οικία της οικογενείας. Νομίζω ότι την πόρτα άνοιξε η μητέρα.

Βρισκόμουν στη διαδρομή από την κουζίνα για το δωμάτιο που διατηρούσα στη δυτική πτέρυγα του σπιτιού και αντελήφθην ότι η μητέρα είχε πιάσει ψιλή κουβεντούλα με άγνωστη επισκέπτρια. Σύντομα προστέθηκε στην παράξενη παρέα και ο πατέρας.

Επιβράδυνα το βήμα, έστησα αυτί και κατάλαβα ότι η επισκέπτρια ήταν νεαρά, που προσπαθούσε να τους πουλήσει κάποιο προϊόν.
Η κοπέλα ψέλλιζε ανυπεράσπιστη "όχι, όχι, ευχαριστώ".

Καθώς αυτή ήταν η φράση που κανονικά θα έπρεπε να ακούω από τη μητέρα και τον πατέρα, με κυρίευσε η περιέργεια και πλησίασα στο χώρο υποδοχής.
Η μητέρα έκρινε ότι το κορίτσι έμοιαζε εξουθενωμένο, ο πατέρας την ρωτούσε εάν θα έχανε χρήματα από την αμοιβή της σε περίπτωση που έκανε ένα μικρό διάλειμμα.

Αντιθέτως με το άγνωστο κορίτσι, εγώ οραματιζόμουν ήδη τα όσα θα ακολουθούσαν και πήρα στρατηγική θέση στο καθιστικό.
Εντός δευτερολέπτων, οι γονείς συνόδευσαν τη νεαρά στο χώρο.

Ακολούθησε βομβαρδισμός ερωτήσεων και ενδιαφέροντος:
Πόσα παίρνει;
Πληρώνεται μόνον όταν πουλήσει ή αρκεί η ενημέρωση των υποψηφίων πελατών;
Θέλει νεράκι και πορτοκαλάδα μόνον ή να της βγάλουν και κάτι πρόχειρο να φάει;

Ήταν προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ξανά στη σύντομη καριέρα τής door to door πωλήτριας. Τελικά - ας έκανε κι αλλιώς - υποχώρησε.

Βολεύτηκε στην καρέκλα, ακούμπησε τα ντοσιέ της στο τραπέζι και αφέθηκε στην δροσιά του φυσικού χυμού πορτοκαλιού. Η ειλικρινής περιποίηση νίκησε τις αμφιβολίες της. Οι αρχικές της σκέψεις ότι έπεσε σε σπίτι τρελών χάθηκαν και αφέθηκε στις φροντίδες τους.

Έτσι επιβεβαιώσαμε τα αναμενόμενα, ότι δηλαδή ήταν φοιτήτρια, που ζούσε μόνη στην Αθήνα και εργαζόταν για λίγα χρήματα, καθώς η οικογένειά της ήταν από την επαρχία και το χρήμα δεν έρεε άφθονο και όλα τα σχετικά.

Υποθέτω πως όπου κι αν βρίσκεται σήμερα το κορίτσι εκείνο, θα θυμάται σίγουρα το ζεύγος που την προστάτευσε για λίγο από τον καυτό ήλιο και την ξεκούρασε από το ιουλιάτικο ξεποδάρισμα, δέκα χρόνια πριν.

Ελπίζω κι εύχομαι η καριέρα της να βρίσκεται σε καλύτερο δρόμο απ' ότι το μακρινό εκείνο καλοκαίρι.

Τα θυμήθηκα όλ' αυτά χτες, όταν βρήκα στο γραμματοκιβώτιο φάκελλο, το περιεχόμενο του οποίου διανέμεται πόρτα - πόρτα και........ σώζει ψυχές!
Ουαί Βαβέ Ουατατέ!

Lila Downs

Ο Β. μου είπε ότι το live της Lila Downs ήταν συγκλονιστικό.

Δήμητρα Γαλάνη : μετά τον Vinicio το χάος ;

Μετά την εκ του μακρόθεν συνεργασία της με τη Cesaria Evora, η κ. Γαλάνη συνεργάστηκε επιτυχώς όπως μαθαίνω με τον Vinicio Capossela και ήδη ψάχνει καλλιτέχνη απ' τα ξένα για τα επόμενα σχέδιά της.
Επειδή είμαι γενναιόδωρος άνθρωπος και δεν μπορώ να βλέπω καλλιτέχνες να βασανίζονται, έχω πρόχειρο εδώ ένα βιντεάκι του Muchachito.

Sister's Lounge

Υπάρχει μια δισκογραφική εταιρεία στην Ιταλία, ονόματι Energy Production Srl., που μαζεύει μουσικές απ' όλο τον κόσμο και φτιάχνει κάτι δισκάκια μούρλια.

Μπορεί από σπόντα να τα έχετε δει στα δισκοπωλεία (αν υποθέσουμε ότι διαβαίνετε ακόμα τέτοιες πόρτες). Ως επί το πλείστον, πρόκειται για συλλογές.

Το 2005 έφτασε στο player μου το cd με τον τίτλο "Sister's Lounge", από την Cool d:vision, που "στεγάζεται" στην Energy, με τραγούδια που επέλεξαν ο Dario Raimondi Cominesi και ο Alvaro Ugolini.

Γυναικείες φωνές, που ερμηνεύουν jazz και bossa nova, remixe σαν αυτό του James Hardway στο "Don't explain" με τη φωνή της Billie Holiday, αλλά και η πανάγνωστη Nicky Nicolai στο μαγευτικό (αν δεν γίνομαι μελό) "Tutto Passa".
Όλ' αυτά, υπό τη γενική αισθητική του τόσο υποτιμημένου και κακοποιημένου όρου "lounge", που στο συγκεκριμένο δίσκο είχε ένα ρημάδι λόγο να αναφέρεται.

Donati feat. Rosa Emilia Dias - Ele E Ere

Natalie Cole - Tell me About it
και τα δυο από το Sister's Lounge.

Τώρα, δυο χρόνια μετά, κάθισαν πάλι οι δυο τους, ο Dario και ο Alvaro και ετοίμασαν το Sister's Lounge 2. Μια ρεπετισιόν στο κόνσεπτ, με φωνές όπως της Helen Merrill, της Maria Toledo συνοδευόμενης από τον Stan Getz, αλλά και της Shirley Bassey με τους Nightmare on Wax, ακόμη και της Minnie Driver (!)

Batuk feat. Rosa Emilia Dias - E Dia de Sol

Shirley Bassey & Nightmare on Wax - Easy thing to do
από το Sister's Lounge 2.

Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή:
κάνει ζέστη και έχεις γυρίσει από την παραλία αργά. Ο ήλιος πέφτει και από τους λεπτούς τοίχους του δωματίου που νοικιάζεις στο αγαπημένο σου αιγαιοπελαγίτικο νησί, οι γείτονες ακούν, πράσινοι από την αγαμήτου ζήλια τους, τα πρώτα αγκομαχητά.
Καθώς το ταίρι σου μέλωσε με τόσες γυναίκες να εισβάλλουν φωνητικά στα κύτταρά του, σε μπαλαμουτιάζει αριστουργηματικά, διαλύοντας το ηλιακό σου πλέγμα και η σύναξη των ενεργειών σας συντονίζεται με τον τέλειο συμπαντικό κραδασμό.

Om αδέλφια, Om!

Στ' άρματα αδέλφια. Party στο Texas.

Let's play

cat woman

Γυναίκα πρότυπο - αφιερωμένο

tribal

Tribal bellydance.
Η μετεξέλιξη του bellydance.
Με στοιχεία από όλα τα παραδοσιακά είδη, από την Αίγυπτο, το Λίβανο, την Ινδία, τη Βόρεια Αφρική (Maghreb), ακόμη και από την Ισπανία.
Με μουσικές, που δεν είναι μόνον ό,τι έχετε ακούσει έως τώρα. Με στοιχεία hip-hop, ακόμη και jazz, με συγκλονιστικά κοστούμια και πολλή, πάρα πολλή μελέτη και άσκηση.

Με στοιχεία από το american tribal style και το californian tribal, το σύγχρονο bellydance μετονομάστηκε σε tribal fusion, με αριστουργηματικά αποτελέσματα.
Η τέλεια σύνθεση Ανατολής & Δύσης, έτσι δηλαδή όπως θα έπρεπε να γίνει με όλα της ζωής τα δρώμενα.

Οι κινήσεις είναι πιο "μικρές", ασύλληπτα δυσκολότερες και οι χορεύτριες δημιουργούν έναν χορό που βασίζεται όπως είναι φυσικό στην εξαντλητικά δουλεμένη χορογραφία, αλλά έχει και πολύ αυτοσχεδιασμό.

Art performances in excellence ! ! !

Πότε θα τις καλέσετε στην Ελλάδα;


Kami Liddle



Rachel Brice


Rachel Brice πάλι, με πιο παραδοσιακό ήχο




και ποιος θα το ΄λεγε ότι αυτό... χορεύεται!!!