Από το in.gr σήμερα:
Δεν είναι απλώς θέμα καλών τρόπων. Το ακατάσχετο ρέψιμο των αγελάδων στα εκτροφεία απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες μεθανίου, ενός από τα ισχυρότερα αέρια του θερμοκηπίου. Το φαινόμενο μπορεί πάντως να αντιμετωπιστεί με κατάλληλη δίαιτα, προτείνουν ειδικοί. «Υπάρχει μια συχνή παρανόηση για το πώς το μεθάνιο φτάνει στην ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα απελευθερώνεται με το ρέψιμο, και όχι από την άλλη άκρη», διευκρίνισε στο Reuters ο ειδικός.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει να ρευόμαστε.
Ικανοποίηση, πάντως, εκφράστηκε από τους εκπροσώπους των οργανώσεων για το περιβάλλον, διότι οι επιστήμονες ενημέρωσαν πως μπορούμε να κλάνουμε άφοβα.
Είναι σχεδόν εμετική η υποκρισία που αντικρίζει κανείς περιδιαβαίνοντας τις σελίδες, έντυπες και ηλεκτρονικές. Για τους χρήστες δε του διαδικτύου, απορώ.
Υποτίθεται ότι όσοι ‘κατέχουν’ το μέσο και ενημερωμένοι είναι και συνειδητοποι
ημένοι, έχουν διπλό i.q. με ενεργούς κόκκους ευαισθησίας και τώρα που αποφάσισαν να δράσουν, όλα θα αλλάξουν... αφέλεια να το πω; τι να το πω;
Την ίδια μέρα που στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν πέντε χιλιάδες άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν για το ‘έγκλημα της Πάρνηθας’, στην πρώτη προπόνηση της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ, έδωσαν το παρόν δέκα χιλιάδες.
Εδώ και μία δεκαπενταετία, αν όχι κάθε χρόνο, πάντως με φρικιαστική συχνότητα καίγεται ό,τι έχει απομείνει στην Πεντέλη. Για τον Υμηττό, ούτε κουβέντα.
Και γκαβός να είσαι και σε υπόγειο στην Κολοκυνθού να μένεις, έτσι να έχεις κάνει απ’ το δρόμο και η Πεντέλη και ο Υμηττός κάποια στιγμή θα μπήκαν στο οπτικό σου πεδίο, διακόπτ
οντας θρασύτατα το όμορφο τσιμεντένιο τοπίο της πόλης.
Δεκαπενταετία και βάλε μετρούν και οι απεργίες των σκουπιδιαρέων, που φωνάζουν έως ξελαρυγγιάσματος, ότι η νόμιμη χωματερή της πόλης ΔΕΝ χωράει άλλα σκουπίδια. Και τι κάνουμε ως ευαίσθητοι πολίτες; Βγάζουμε τα σκουπίδια έξω, γιατί στο μπαλκόνι βρωμάνε. Είναι αυτός ο αυτοματισμός, άλλο πράγμα βρε παιδί μου. Μόλις αμολήσεις τη σακούλα με τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο, η μυρωδιά δεν σ’ ενοχλεί πια, ενώ ταυτόχρονα μπορείς ανέτως να βρίζεις «το κράτος», που δεν κάνει τη δουλειά του.
Και πάει λέγοντας:
Τρέφουμε τα ζώα με την ίδια τους τη σάρκα, τους στρίβει και τσαντιζόμαστε που «το
κράτος» δεν κάνει κάτι για να μην κολλήσουμε αρρώστιες από τις τρελές αγελάδες. Δε θέλει πολύ για να συσχετίσεις τη ζημιά στο περιβάλλον με το.... άρρωστο μυαλό, για το οποίο φυσικά θα ευθύνονται οι τρελές αγελάδες και...... «το κράτος».
Ψαρεύουμε ό,τι κινείται – και όχι μόνο – απ’ τις θάλασσες και μετά κατηγορούμε «το κράτος» για τις τιμές ψαριών και θαλασσινών σε μια χώρα που βρέχεται απ’ όλες τις μπάντες από θάλασσα.
Αγοράζουμε το φτηνό οικοπεδάκι, γνωρίζοντας ότι θα ενταχθεί έτσι κι αλλιώς στο σχέδιο πόλης, άρα και αξία θα πάρει και τσάτρα – πάτρα θα το χτίσουμε. Έτσι το υγιές μας μυαλό θα ξεκουράζεται με θέα είτε στο μολυσμένο πέλαγος είτε στο καμένο δάσος. Όπου να ‘ναι, φιλέτο είναι, σαν αυτό της τρελής αγελάδας. Και τα λοιπά και τα λοιπά...
Τώρα λοιπόν μας έπιασε ο πόνος κι η ευαισθησία. Μια έξαρση ευαισθησίας, άλλο πράγμα! Πάει το οξυγόνο.
Που πάει δηλαδή; Χώρισε απ’ το γκόμενο και τα μαζεύει και φεύγει;
Έσκασε κι ο μπουνταλάς ο Γκορ με το «live earth» και μπουκωθήκαμε περιβαλλοντολογικιά ευαισθησία.
Θα γνωρίζετε, υποθέτω, ότι για κάθε ομιλία του, εισπράττει 250 χιλιάδες δολάρια;
Από κει που θα ‘μενε στα αζήτητα, έγινε ο φάρος των Μ.Μ.Ε. και μάλιστα των «συνειδητοποιημένων» ones.
Η κωλοφαρδιά του κ. Άλμπερτ Γκορ είναι ότι έχει παντρευτεί έξυπνη γυναίκα, η οποία τον έπεισε να ασχοληθεί με το θέμα ‘περιβάλλον’.
Μπείτε στο site του Live Earth. Φάτσα κάρτα η Philips και η Chevrolet.
Ακόμη ξεραστικότερο είναι το site της Chevrolet, όπου δεσπόζει φωτογραφία δέντρου, που το αγκαλιάζουν δυο χέρια.
Αν δεν το γνωρίζετε, σας το λέω εγώ, ότι ένα μεγάλο μέρος από τα δέντρα του Αμαζονίου, που καταστρέφονται καθώς μιλάμε (εκτάσεις όση η Γαλλία κάθε χρόνο), αφού γίνουν κάρβουνο, χρησιμοποιούνται για παραγωγή αργού σιδήρου, που είναι βασικό μετάλλευμα για την κατασκευή αυτοκινήτων!!!
Ως εκ τούτου, όλη αυτή η πρεμούρα για το περιβάλλον είναι μια σκατούλα μυρωδάτη.
Πρόκειται για απλό, αγνό φόβο. Φόβο για την πάρτη μας.
Τι θα τρώμε (μεταλλαγμένα;)
Τι θα πίνουμε (δηλητηριασμένο νερό;)
Σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας (σ’ αυτόν που φτιάξαμε;) κ.λπ. κ.λπ.
Η απάντηση είναι, ναι σε όλα.
Αντιθέτως με το φαιδρό ανθρώπινο είδος, το περιβάλλον και η φύση δεν φοβούνται τίποτα. Όταν τα κάνουμε αρκούντως σκατά, απλά θα αφανιστούμε.
Και τότε, ό,τι θα έχει απομείνει στον πλανήτη (που στο μεταξύ απλώς θα έχει ασκημύνει λιγάκι) θα συνεχίσει να ζει, έχοντας ξεφορτωθεί τον καρκίνο του οικοσυστήματος.
Δηλαδή εμάς.
Σας παραπέμπω στους στίχους του Smoove για το “The revolution will be televised” και πάλι.
