Νέο διεθνές σήμα για τη βενζίνη

Η ανταλλαγή

Ήταν νύχτα. Η απογευματινή βροχή είχε ποτίσει την άσφαλτο και τις σκατούλες που είχαν αφήσει τα περαστικά αδέσποτα. Μύριζε παντού Αθήνα.

Η Φ. έτρωγε τα νύχια της από αγωνία. Όλες της οι φίλες, ακόμη και η 40χρονη θεία της με τον επίσης 40χρονο νονό της είχαν βρει. Εκείνη ακόμη όχι. Ένοιωθε το στερητικό να της σφίγγει το στομάχι. Στίχοι από τραγούδια που δεν θα άκουγε ποτέ live, περνούσαν μπροστά της, σαν φωτεινή επιγραφή μπουζουξίδικου στο δρόμο Καρδίτσας - Γρεβενών.

Στις 7 μπήκε στο σπίτι η Δ. Η Φ. την κοίταξε με βουρκωμένα μάτια και ξεστόμισε με απελπισία την ερώτηση που της έκαιγε τα χείλη ώρες τώρα:
- "Έχεις κι εσύ";
Η Δ. την κοίταξε, της χάιδεψε τα μαλλιά και απάντησε χαμηλόφωνα:
- "Αφού το ξέρεις. Δεν έχω άλλα λεφτά".
Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά στα τρυφερά μάγουλα της Φ.:
- "Μα έχουν όλοι. Μόνον εμείς δεν έχουμε..."
Η Δ., χωρίς να συνειδητοποιεί τη σημασία των λόγων της, ξεστόμισε:
-"Νομίζω ότι έχει ο αδελφός μου".

Εκείνη τη στιγμή ο καναπές υποχώρησε κάτω από τον υπέροχο κώλο της Φ. Το πάτωμα επίσης. Οι τοίχοι που την έπνιγαν ώρες τώρα γκρεμίστηκαν. Η καρδιά της φτερούγισε. Το τηλέφωνο πήρε φωτιά. Σε λιγότερο από 15 λεπτά το ραντεβού είχε κλειστεί.

Έντεκα ακριβώς ήμασταν στα starbucks της Κηφισίας. Η Φ. με έβαλε τσιλιαδόρισσα -ευτυχώς ήξερα απ' αυτά από την εποχή που καπνίζαμε κρυφά στην Γκουφιέ με τον Α. Εκείνη μπήκε μέσα. (Άσχετο: μένουν τα starbucks ανοιχτά μέχρι τέτοια ώρα; από πότε;)

Ο Π. ήταν ήδη εκεί. Κάθισαν σ' ένα τραπέζι κι όλοι τους κοιτούσαν περίεργα. Δεν έπιναν, δεν έτρωγαν. Μόνο μιλούσαν γι' αυτό. Εκείνη βιαζόταν να το δει. Ο Π. είδε την αγωνία που της έσφιγγε το πρόσωπο και χαμογέλασε.
-"Εδώ το έχω, μην ανησυχείς". Της το έδωσε, πήρε τα χρήματα και χάθηκε στα σκοτεινά στενά της Φιλοθέης.

Η Φ. είναι πια ευτυχισμένη.
Έχει κι αυτή!

Fire in the ΣΚΑΙ

Απορία προκάλεσε στο πανελλήνιο ο κ. Μίνωας Κυριακού με την ενέργειά του την περασμένη Δευτέρα, να απαγορεύσει τη ραδιοφωνική και τηλεοπτική μετάδοση της περίφημης συναυλίας για τα δάση που διοργάνωσε ο ΣΚΑΙ.

Για όσους δεν γνωρίζουν το εύρος των δραστηριοτήτων του, ο κ. Κυριακού είναι επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης του ομίλου ΑΝΤΕΝΑ και του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου. Του ανήκουν επίσης μια σύζυγος, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή –άρα και το Καλλιμάρμαρο στάδιο και γενικώς όλα τα στάδια της χώρας- και έχει επίσης εκλεγεί Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας. Ο κ. Κυριακού είναι και μέγας σπόρτσμαν με πιο αγαπημένο του σπορ απ’ όλα την καταπάτηση δημόσιας γης.

Η απαγόρευση στην οποία προέβη την περασμένη Δευτέρα ο κ. Κυριακού παρεξηγήθηκε από πολλούς. Δεν είχε να κάνει με τα συμφέροντα του ΑΝΤΕΝΑ, ήταν απλά μια προσπάθεια προστασίας του ελληνικού λαού από τη λαίλαπα του Κ.Κ.Ε. (= Κουλτούρα, Καπή, Έντεχνο).

Για όλα πάντως φταίει ο κ. Οδ. Ιωάννου του "Μελωδία", αφού εκείνος τους έπεισε όλους να τραγουδήσουν. Όχι ότι οι κορυφαίοι καλλιτέχνες της χώρας δεν ήθελαν, αλλά έκαναν ελαφρώς τους δύσκολους, αφού όπως γνωρίζουμε όλοι, οι καλλιτέχνες είναι κατά βάθος παιδιά και θέλουν επιβεβαίωση. Κι αυτοί που γυρίζουν δεξιά-αριστερά στην πιάτσα και μιλάνε για ξιπασιά που βαριέται να σηκωθεί από τους καναπέδες των βορείων προαστίων αν δεν στάξει ζεστό χρήμα δεν είναι παρά εγκάθετοι της υποκουλτούρας των σκυλάδικων και πράκτορες των αμερικάνων.

Η επιτυχία της συναυλίας ήταν κολοσσιαία (μας το υπενθύμιζαν αυτό συχνά φωνές από το CSI που έπαιξε τη Δευτέρα με ελληνικό καστ στο ΣΚΑΙ tv) κι έτσι από το καλοκαίρι του 2009 δεν θα έχουμε πια φωτιές στη χώρα.

Ελλαδάρα 2 - (the world has it toumbano...)

...ότι τα "πιάνουμε" - κι εμείς κρυφό καμάρι.
Ο φετινός δείκτης της Διεθνούς Διαφάνειας (CPI 2008) βαθμολογεί την Ελλάδα με 4.7 βαθμούς. Η μέτρηση βασίστηκε σε 6 διαφορετικές έρευνες – μελέτες και έλαβε υπόψη της στοιχεία του 2008 (3 έρευνες) και του 2007 (3 έρευνες).

Η Ελλάδα με τη νέα βαθμολογία (ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ) 4.7 στα 10 εξακολουθεί να βρίσκεται όχι μόνο στην τελευταία θέση ανάμεσα στα παλαιά 15 μέλη της Ε.Ε. αλλά και κάτω από τη βάση του 5.

Ελλαδάρα

Όλοι βαρέθηκαν. Από τα 18χρονα μέχρι τους 40άρηδες όλοι θέλουν να φύγουν από τη χώρα για να ζήσουν σε μια άλλη, πολιτισμένη, ενώ όσοι διαθέτουν αγροτεμάχια στην αγνή ελληνική ύπαιθρο πουλάνε το ένα μετά το άλλο.
Έως και οι μοναχοί -που έχουν απαρνηθεί άλλωστε τα εγκόσμια- πουλάνε όση ελληνική γη μπορούν. Ακόμη κι αυτήν που κανονικά δεν μπορούν.

Ήθελα να 'ξερα αφού δεν τη γουστάρουμε που δεν τη γουστάρουμε τη χώρα, γιατί δεν την παραχωρούμε να ξεμπερδεύουμε;
Τόσους γειτόνους έχουμε τριγύρω, που κάνουν αμάν και πως να φάνε κανένα κομμάτι.
Δώστη να πάει στο διάολο!

burning down the house (updated)

Η αρχιτεκτονική στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου αντί για ποδόμακτρο της ματαιοδοξίας του κεφαλαίου είναι ένα θέμα που συνδέεται άμεσα με την εμμονή και μόνιμή μου απορία, δηλαδή με τα ταβάνια και το ύψος τους.

Οι σκεπτικιστές θα έδιναν τα εύσημα σε έναν στοχασμό που θα κατεδείκνυε την Ακρόπολη ως σύμβολο του ιμπεριαλιστικού μεγαλοϊδεατισμού της αρχαίας Αθήνας. Όμως οι αρχιτέκτονες του 5ου π.χ. αιώνα δεν συμμετείχαν απλώς στο χτίσιμο ενός «συστήματος» που θα έδειχνε σε όλους ποιος είναι το αφεντικό. Μέσα στο σηκό του Παρθενώνα βρισκόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς, πάνοπλης και συνοδευόμενης από τη Μέδουσα, τη Νίκη και από ένα φίδι, που εικάζεται ότι είναι ο Εριχθόνιος –γιος του Ήφαιστου και της Ατθίδας από την οποία πήρε το όνομά της η Αττική.

Ως γνωστόν, στην παρακμιακή εκείνη εποχή, οι συμβολισμοί ήταν ό,τι είχε απομείνει από την μυθιστορία. Για τον μυθικό βασιλιά Εριχθόνιο για παράδειγμα υπάρχουν δυο εκδοχές: η μια ότι ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι και η άλλη ότι γεννήθηκε φίδι και η Αθηνά τον μετέτρεψε σε άνθρωπο.

Όπως και να ‘χει, το φίδι συνδέεται άμεσα με την μετατροπή του Αδάμ από έναν σαχλαμάρα (όρα: «Με το Βήμα του Κάβουρα», υπό Ο. Έκο) που τσιλιμπούρδιζε στην Εδέμ, στον πρωτόπλαστο άνθρωπο, που σηματοδότησε την αρχή του ανθρώπινου γένους και την πορεία του προς την πνευματική φώτιση – μετά βασάνων και κόπων είναι η αλήθεια, αλλά μακρηγορώ. Οι αρχιτέκτονες Ικτίνος και Καλλικράτης, δεν έχτιζαν «απλώς» ένα ναό, αλλά μια πνευματική πηγή, στην οποία έφθανε από την πομπή των Παναθηναίων ο νέος πέπλος της θεάς Αθηνάς. Γύρευε ποιες μυήσεις εξυπηρετούσαν οι ιεροπραξίες αυτών και άλλων γιορτών και μυστηρίων που ξεκινούσαν ή κατέληγαν στους ναούς.

Στον αντίποδα, μπορεί κανείς με ευκολία να «ψαρέψει» έναν αρχιτέκτονα αρκετά μεγαλομανή και ματαιόδοξο ώστε να γίνει κολλητός του Χίτλερ για να κατασκευάσει τη Grosse Halle, τη μεγαλύτερη θολωτή αίθουσα του κόσμου, με ύψος 200 μέτρα και διάμετρο 300, με τον ταπεινό στόχο ο δικός του θόλος να είναι 16 φορές μεγαλύτερος από το θόλο του ναού του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.

Ιδού λοιπόν, η δύναμη του αρχιτέκτονα εκτείνεται στις παρυφές των θεϊκών δυνάμεων. Όπως ο Δημιουργός έφτιαξε το φυσικό περιβάλλον και -σε ένα αντιδαρβινικό κρεσέντο- τον άνθρωπο, ο αρχιτέκτων φτιάχνει το δομημένο περιβάλλον.

Η αίσθηση της κοινότητας και η ιστορική συνέχεια –που συνδέεται άμεσα με την ταυτότητα ενός λαού- φυσικά και εμπίπτουν στις ανησυχίες των αρχιτεκτόνων, που υπερηφανεύονται ότι συμμετέχουν στην πνευματική δημιουργικότητα, χωρίς την οποία ο άνθρωπος θα ήταν απλώς ένα θηλαστικό, με λαλιά που θα χρησίμευε μόνον για την λεκτική επικοινωνία των χαμηλών του ενστίκτων.

Ο Βιτρούβιος, Ρωμαίος συγγραφέας και αρχιτέκτονας, πίστευε ότι «αρχιτεκτονική είναι η επιστήμη η οποία ανέρχεται εκ άλλων επιστημών, πλαισιωμένη από πλούσια γνώση». Και πως να μην είναι έτσι όταν για το σχεδιασμό ενός κτηρίου ο αρχιτέκτονας οφείλει να λάβει υπόψη του το χρήμα (οικονομία), την καλαισθησία (τέχνη), τους σεισμούς (φυσικές επιστήμες) και την τοποθεσία, άρα και την ιστορία.

Το πεδίο της αρχιτεκτονικής είναι τόσο πολυσχιδές -απολύτως πρακτικό και ταυτόχρονα πνευματικό- ώστε ακόμη και ένας πρώην οδηγός φορτηγού και μποξέρ μπορεί να αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους αρχιτέκτονες του κόσμου. Δεν είναι φανταστική υπόθεση, είναι η περίπτωση του Tadao Ando, που το 1995 βραβεύτηκε με το Pritzker Award.

Η αρχιτεκτονική λοιπόν καλείται να αντιμετωπίσει πολλά από τα θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και παρ’ όλα αυτά μια θεωρητικά τουλάχιστον ευνομούμενη κοινωνία σαν την ελληνική, συχνότερα απορρίπτει παρά επιζητά την αρχιτεκτονική «συμβουλή», επιλέγοντας να προχωρήσει στην κατασκευαστική διαδικασία χωρίς τη συμμετοχή της αρχιτεκτονικής, τουλάχιστον στο πνευματικό επίπεδο πέραν του αναγκαίου πρακτικού.

Ποιος αποφασίζει λοιπόν ότι ζούμε στα τετραγωνικά που ζούμε, με όριο καθ’ ύψος τα 2,70; Γιατί απερρίφθησαν τα προπολεμικά ύψη των τρεισήμισι μέτρων; Μπορεί στα υπόσκαφα σπίτια της Σαντορίνης οι κάτοικοι να ζούσαν σε λαγούμια, αλλά εκεί υπήρχαν άλλοι λόγοι, όπως το να μην παρασυρθεί η μισή πλαγιά της Οίας στο κρεβάτι τους. Ποιος αποφασίζει τον συντελεστή δόμησης; δηλαδή για το πόσα δέντρα θα βλέπω απ’ το μπαλκόνι μου και το αν θα διακρίνω ή όχι ποια μάρκα κυλόττας φοράει η κυρία στην απέναντι πολυκατοικία; Η επιλογή του ύψους του ταβανιού, των τετραγωνικών μέτρων στα οποία θα απολαύσω τις ιδιωτικές μου στιγμές, τα πάρκα και οι πλατείες της πόλης που ζω, ο αισθητικός χαρακτήρας του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιώ, το πόσο ταπεινά ή ουτοπικά είναι τα οράματά μου (αν έχω τέτοια), εν τέλει το πόσο συμβατικά «εκπαιδεύομαι» να σκέφτομαι και να ενεργώ επηρεάζεται τόσο πολύ από το δομημένο περιβάλλον, ώστε ακόμη και η δύναμη της τηλεόρασης ωχριά μπροστά στην επικοινωνιακή ισχύ της αρχιτεκτονικής.

Το αν οι πόλεις είναι μήτρες και οι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτές «μοιάζουν» στην αρχιτεκτονική που τις γεννά ή ανάποδα, είναι ένα ερώτημα. Επικρατέστερη απάντηση είναι αυτή που λέει ότι η αρχιτεκτονική ακολουθεί και εκφράζει την κοινωνία, αλλά υπάρχει πάντα ο αντίλογος, που λέει πως –κατά το «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»- σε όποια πόλη ζεις... τέτοιες πατέντες συμπεριφοράς αποκτάς. Σε τούτη τη δεύτερη περίπτωση, είναι αυτομάτως εξηγήσιμη η έλλειψη συγκρότησης, η αδιαφορία για το περιβάλλον και ο χαοτικός ψυχισμός των συμπατριωτών μου που, όμως, μόλις πατήσουν το πόδι τους σε μια όμορφη πόλη του εξωτερικού μετατρέπονται από τσαμπουκαλεμένους φωνακλάδες που εκτοξεύουν στο δρόμο ό,τι τους περισσεύει, σε ήρεμους και ευγενικούς επισκέπτες που δεν πετούν ούτε την καύτρα απ’ το τσιγάρο τους.

Απ’ την άλλη, η πρώτη περίπτωση εξηγεί την «ταξικότητα» της αρχιτεκτονικής. Οι κατοικίες και τα δημόσια κτήρια αντικατοπτρίζουν την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Εξ ου και οι εργατικές συνοικίες είναι επαναλαμβανόμενα μοτίβα, όπου η «διαφωνία» είναι απαγορευτική. Η φαντασία, η διαφορετικότητα και η δημιουργικότητα δεν συνάδουν με τις απαιτήσεις της... εργοδοσίας. Γι’ αυτό και συνήθως σε τέτοιες γειτονιές οι εμμονοληπτικά μονόχρωμοι τοίχοι λειτουργούν σαν προσκλητήρια της απείθαρχης καλλιτεχνικής έκφρασης των street και graffiti artists.

Αν αντιστρέψουμε τις πόλεις και βάλουμε τους ήρωες της Λιμνούπολης στο σκηνικό της Gotham City και τούμπαλιν, όλο το αφηγηματικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Μόνον αν ο Μαύρος Πητ έδενε πισθάγκωνα και βίαζε τον Γκαστόνε -εκφράζοντας την συλλογική οργή για την εξωφρενική του κωλοφαρδία και τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του- θα μπορούσε να σταθεί ένα νέο σουρεαλιστικό επεισόδιο της new order στην πόλη των πάπιων.

Εφόσον η αρχιτεκτονική διέπεται από την πνοή της πνευματικής δημιουργίας, οφείλει να αντισταθεί στις εξουσιαστικές εντολές. Έτσι θα συμμετάσχει αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κοινωνίας, φρενάροντας την ανώριμη και εγωπαθή ανάγκη όσων την πληρώνουν για να είναι κατά βάση μνημειακή.

Ο αρχιτέκτονας Νίκος Μιτζάλης αναφέρθηκε πριν λίγο καιρό σε άρθρο του στον Aaron Betsky, Δ/ντή του Netherlands Architecture Institute, μεταφέροντας την -αν μη τι άλλο γοητευτική- άποψή του για την ουσία της αρχιτεκτονικής, που «δεν είναι το κατασκευάζειν. Είναι κάτι άλλο: είναι η ικανότητα να καταλαβαίνεις το αναγκαίο και το περιττό, αυτό που έχει ουσία και αισθησιασμό, είναι ο τρόπος τού να σκέφτεσαι, να κατανοείς και να συνομιλείς με τα κτήρια, να θέτεις ερωτήματα, να αναδεικνύεις προβλήματα και δια μέσου αυτής της σχέσης να συνομιλείς με τον ευρύτερο αστικό χώρο και τους υποδοχείς του, αυτούς που του δίνουν νόημα: τους ανθρώπους».

Saturday afternoon

luz de luna

Στην Ατλαντίδα αδελφές μου, στην Ατλαντίδα!

Ό,τι προλάβατε, προλάβατε από ψάρι για φέτος.

Το νέο της παραίτησης του δεινού ψαρά Γιώργου Βουλγαράκη απλώθηκε πιο γρήγορα κι απ' την πανούκλα στο Αιγαίο και τα ψάρια την κάνουν τρομοκρατημένα από το ευλογημένο πέλαγος της ευλογημένης πατρίδας μας.

Τώρα που δεν θα 'χει να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στο υπουργείο, θα ψαρέψει τα πάντα στο πέρασμά του.

Έχει και τόσα στόματα να κλείσ... -ε, συγνώμη- να θρέψει ο καψερός!

The Kalfayan doors

Gone baby

Αυτός ο μεγάλος επιταχυντής αδρονίων -αφού επιταχύνει τα πρωτόνια- ελπίζω να με στείλει εκεί όταν μας τζουμπρουμιάσει όλους στο απώτερο σύμπαν.

ζέστη... ουφ!

Eco vehicle

Μ' αυτό θα κυκλοφορούμε τώρα που γύρισαν όλοι στην Αθήνα μας.
Εγώ θα το βάζω και στο μετρό!

Hey Beavis... is this art?