Γράμμα από την Κυριακή

Είμαι η Κυριακή.

Στέκομαι εκεί, πριν τη Δευτέρα –που κανείς δε χωνεύει- και μετά το Σάββατο – αδικημένο κι αυτό, αφού δεν το συνοδεύουν τόσα λόγια προσμονής σαν της Παρασκευής- και περιμένω μια καλή κουβέντα.

Μουδιασμένοι όλοι, τσιγκουνεύονται τα καλά λόγια, λες και θα τους χρεωθούν στην πιστωτική τους κάρτα.

Πίστευα ότι το χρίσμα του θεού –που διέταξε την ανθρωπότητα να ξεκουράζεται όταν έρχομαι- θα με έκανε αξιαγάπητη. Έκανα όμως λάθος.

Τόσες αναμνήσεις γεμίζουν τις ζωές των ανθρώπων χάρη σε μένα. Παρ’ όλ’ αυτά, όποτε αναφέρομαι στις ανθρώπινες κουβέντες, συνοδεύομαι από μελαγχολία και αμηχανία. Όλο «ναι μωρέ, εντάξει, αλλά...». Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι δεν έχουν χειρότερο στο χρόνο τους από τα απογεύματά μου. Έφτασαν στο σημείο να με χαρακτηρίζουν σαν αρρώστια. «Κυριακίτιδα». Νιώθω εντελώς απογοητευμένη πια.

Μονάχα σε κάτι παραπήγματα που εργάζονται ανθρώπινα σκουπίδια. Εκεί που ούτε θεϊκές διαταγές, ούτε επαναστάσεις έχουν πιάσει και όλοι είναι επτά μέρες την εβδομάδα σκυμμένοι. Μόνον εκεί με σκέπτονται με αγάπη. Ακόμη και στις προσευχές τους με βάζουν, αλλά και όταν τα παίρνουν στο κρανίο κι απαιτούν, για μένα λένε.

Τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου σήμερα. Να μην ξεχάσω, ευχαρίστησε εκ μέρους μου όσους με έχουν τραγουδήσει και θυμίζουν στον κόσμο ότι είμαι καλή κι αξίζω να με αγαπούν.

μόρρισσεϋ - έβερι ντέι ιζ λάικ σαν ντέι

αλίκη βουγιουκλάκη - η κυριακή
.

Looking forward to happier times

roy orbison - blue bayou

η φωτό από εδώ
.

Ένα κορίτσι τζίνι!

Αν η Αϊνστάιν δεν ήταν παπαγαλίνα,
θα μπορούσε να παρουσιάζει κεντρικά δελτία ειδήσεων,
κάπου στον κόσμο

.

Last minutes with Oden

.

Φέτος το Vimeo διοργάνωσε για πρώτη φορά επίσημη τελετή βράβευσης των καλύτερων ταινιών του. Το "Best Video Award" απονεμήθηκε στον Eliot Rausch, σκηνοθέτη του "Last Minutes with ODEN". Στα 6 λεπτά που διαρκεί η ταινία, ο Jason Wood, πρώην κατάδικος και χρήστης ναρκωτικών, μιλάει για τη σχέση του με τον τρίποδο & άρρωστο σκύλο του Oden. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί την τελευταία μέρα που μοιράζονται άνθρωπος και σκύλος και είναι κάπως δύσκολο να μείνει κανείς ασυγκίνητος.
περισσότερα, εδώ.

boo!

Messed-up:
1)To be wasted or drunk
2)To be beaten up badly
3)Something that is strange or weird

kenji eno - fear theme [cinematic orchestra re-interpretation]

κι άλλα σκίτσα σαν αυτά, εδώ.

Στη ζούγκλα αδελφές μου, στη ζούγκλα.

Κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει η νέα ελληνική σημαία.
Στην κανονική ζούγκλα νομίζω ότι τα πράγματα μπορεί να είναι καλύτερα.
[ok, εκτός απ' τα κουνούπια]
.

Ο προφήτης έχει δίκιο

Prophet

Τον συνάντησα και τον ρώτησα για το μέλλον.
Δεν μίλησε.
Απλώς άλλαξε... δάχτυλο
.

Bad boy look

Jon Lajoie Rocks...



...και ένα τραγουδάκι

Τι σύμπτωση!

το έργον από εδώ
.

Μην παίζεις με τα χώματα

Μούρη με μούρη έρχονται νους και ψυχή, όταν, οι τρεις γυναίκες που παίζουν με τα χώματα, κολλάνε μερικές αλήθειες στον αέρα που αναπνέει μαζί τους το κοινό της παράστασης.

Είναι προφανές πως όποιος -εν προκειμένω όποια- έγραψε αυτά τα κείμενα, έχει συντρίψει τον εαυτό της επανειλημμένα. Έχει βγάλει την πέτσα από την επίφαση της πραγματικότητας με το ξυραφάκι και έχει βουτήξει στα προσωπικά της σκατά χωρίς μάσκα και αναπνευστήρα.

Έχει εισπνεύσει ενοχές -δικές της και ξένες- μπόλικες, που έχουν κάνει κρούστα γύρω από πολλά κλάματα και έχει ξεβράσει γέλια βροντερά, που έχουν σπάσει κόκκαλα.

Φαίνεται ρε παιδί μου ο άνθρωπος που του βγήκε το λάδι για να αλλάξει, ώστε να διεκδικήσει και ως ενήλικας μερικές ησυχίες σαν εκείνες που είχε νιώσει κάτω από ένα δέντρο, με καλοκαιριάτικη πηχτή ζέστη, όταν οι μεγάλοι κοιμούνταν και η ελευθερία αφηνίαζε, ματώνοντας γόνατα και τρομάζοντας εφηβικές καρδιές με την ασπίδα κάτω.

Είναι μια παράσταση σαν εξαγνιστικό λουτρό, απολαυστικός αναστεναγμός ανακούφισης. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος από περιττό φτιασίδι. Μόνον το ζουμί. Έτσι δηλαδή όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν, όλα τα θεατρικά δρώμενα. Χρειάστηκε [για δες] να γράψει μια γυναίκα που δεν είναι θεατρική συγγραφέας, για να επιτελεσθεί αυτό το κατόρθωμα.

Ευτυχώς, πέρυσι τη νίκησα την αντιπάθεια που θρέφω για το θέατρο και πήγα στην παράσταση. Μια απορία μου έμεινε, γι’ αυτό και θα ξαναπάω φέτος. Πώς μαζεύει κανείς τα μπάζα από τις βεβαιότητες και πώς τα ξεφορτώνεται χωρίς να του μείνει το λουμπάγκο από τόσο κουβάλημα.

«Μην παίζεις με τα χώματα». Θεατρικό έργο που βασίζεται στο βιβλίο της δημοσιογράφου – ραδιοφωνικής παραγωγού Στέλλας Βλαχογιάννη με τίτλο Ιατρείο Ασμάτων. Παίζουν: Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη. Σκηνοθετούν: Σοφία Καραγιάνη & Υρώ Μιχαλακάκου. Κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, το έργο θα παρουσιάζεται πάλι, αυτή τη φορά στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα).
Μην το χάσετε
.

[...]

Geography of prejudice 2

europe according to britain

europe according to bulgaria

europe according to italy

η πηγή του καλού στερεότυπου, εδώ!

Geography of prejudice 1

europe according to usa

europe according to germany

europe according to france

μου τα έστειλε η φούστα μπλούζα
.

Η ιστορία των Τέρι της Ελλάδας

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τα ζώα -και ακόμη περισσότερο τα αδέσποτα- δεν είχαν καμία θέση. Πάνω απ' όλα στην ιεράρχηση των σημαντικών πραγμάτων του σπιτιού, βρισκόταν η καθαριότητα και η τάξη. Τα ζώα έκαναν βρωμιές, είχαν τρίχες και επιτρεπόταν να τα αγαπώ μόνον εξ αποστάσεως. Έτσι, όταν χρόνια μετά, προσπάθησα να φιλοξενήσω ένα υπέροχο πλάσμα στο δικό μου πια σπίτι, απέτυχα οικτρά.

Αργότερα όμως, οι συγκυρίες οδήγησαν ένα βρώμικο, άρρωστο, ετοιμοθάνατο γατί, στο σαλόνι μου. Τώρα, εκείνο το πλασματάκι είναι ένας όμορφος γάταρος [δεν είναι δική μου η έκφραση, τα 'καλλιστεία' των διερχόμενων φίλων το λένε] και εγώ ένας διαφορετικός άνθρωπος. Εκτός από τον μονίμως έκπληκτο γάτο μου, έχουν περάσει από το σπίτι δυο ορφανά κοριτσόγατα, στα οποία κατάφερα να βρω μόνιμη στέγη.

Στον κήπο και την πυλωτή του σπιτιού ταϊζονται διάφορα τριχωτά διαμάντια. Μια εξ αυτών, γέννησε πριν λίγο καιρό τα πέντε λουκούμια της φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα της φωτογράφισής τους ήταν ότι η μάνα -ανησυχώντας που τόσο τα πλησίασα- τα απομάκρυνε, ενώ εκείνη έρχεται για φαγητό στα κρυφά.

Η νέα σταρ της πυλωτής [και υποψήφια σύντροφος του στειρωμένου γάτου μου] είναι ένα ημιάσχημο, φοβισμένο θηλυκό, που κλαίει γλυκά για λίγη ξηρά τροφή, αλλά προς το παρόν αρνείται το χάδι. Θα δείξει...

Τα γράφω όλα αυτά, αφού διάβασα το ποστ του Νίκου Δήμου, στο οποίο διηγείται για τον Τέρι. Αφού το διαβάσετε κι εσείς, σκεφθείτε την κουβέντα του Μπέρντραντ Ράσελ : "To conquer fear is the beginning of wisdom".

Από wisdom δεν έχω ιδέα. Χαίρομαι όμως που κατάφερα να βάλω τα ζώα στη ζωή μου και που ένα τριχωτό θαύμα δέχεται να ρίχνει ξεγυρισμένους ύπνους δίπλα μου. Επίσης υποψιάζομαι πως όσα γράφει στον επίλογο του κειμένου του ο Ν. Δήμου είναι πολύ αληθινά. Κάντε κάτι λοιπόν. Μια καλή αρχή είναι να μην φοβάστε. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν εκείνα για σας...

Μάνα μου - Μάνα μου...

Έρχονται κι άλλα μέτρα, οπότε κι αν δεν είναι του γούστου σου τα kinky και τα φετιχιστικά, φέτος θα γίνουν. Για να είσαι λοιπόν προετοιμασμένος, σου έχω το τέλειο βιβλιαράκι, να διαβάσεις να ξεστραβωθείς και μάλιστα όχι όπου κι όπου, στο γκάρντιαν, που το λέει Dressing for Pleasure!


όπως καταλαβαίνετε, ο υπότιτλος του ποστ είναι: 'μάθε τέχνη κι άστηνε'...