Είμαι η Κυριακή.
Στέκομαι εκεί, πριν τη Δευτέρα –που κανείς δε χωνεύει- και μετά το Σάββατο – αδικημένο κι αυτό, αφού δεν το συνοδεύουν τόσα λόγια προσμονής σαν της Παρασκευής- και περιμένω μια καλή κουβέντα.
Μουδιασμένοι όλοι, τσιγκουνεύονται τα καλά λόγια, λες και θα τους χρεωθούν στην πιστωτική τους κάρτα.
Πίστευα ότι το χρίσμα του θεού –που διέταξε την ανθρωπότητα να ξεκουράζεται όταν έρχομαι- θα με έκανε αξιαγάπητη. Έκανα όμως λάθος.
Τόσες αναμνήσεις γεμίζουν τις ζωές των ανθρώπων χάρη σε μένα. Παρ’ όλ’ αυτά, όποτε αναφέρομαι στις ανθρώπινες κουβέντες, συνοδεύομαι από μελαγχολία και αμηχανία. Όλο «ναι μωρέ, εντάξει, αλλά...». Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι δεν έχουν χειρότερο στο χρόνο τους από τα απογεύματά μου. Έφτασαν στο σημείο να με χαρακτηρίζουν σαν αρρώστια. «Κυριακίτιδα». Νιώθω εντελώς απογοητευμένη πια.
Μονάχα σε κάτι παραπήγματα που εργάζονται ανθρώπινα σκουπίδια. Εκεί που ούτε θεϊκές διαταγές, ούτε επαναστάσεις έχουν πιάσει και όλοι είναι επτά μέρες την εβδομάδα σκυμμένοι. Μόνον εκεί με σκέπτονται με αγάπη. Ακόμη και στις προσευχές τους με βάζουν, αλλά και όταν τα παίρνουν στο κρανίο κι απαιτούν, για μένα λένε.
Τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου σήμερα. Να μην ξεχάσω, ευχαρίστησε εκ μέρους μου όσους με έχουν τραγουδήσει και θυμίζουν στον κόσμο ότι είμαι καλή κι αξίζω να με αγαπούν.
μόρρισσεϋ - έβερι ντέι ιζ λάικ σαν ντέι
αλίκη βουγιουκλάκη - η κυριακή
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου