Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τα ζώα -και ακόμη περισσότερο τα αδέσποτα- δεν είχαν καμία θέση. Πάνω απ' όλα στην ιεράρχηση των σημαντικών πραγμάτων του σπιτιού, βρισκόταν η καθαριότητα και η τάξη. Τα ζώα έκαναν βρωμιές, είχαν τρίχες και επιτρεπόταν να τα αγαπώ μόνον εξ αποστάσεως. Έτσι, όταν χρόνια μετά, προσπάθησα να φιλοξενήσω ένα υπέροχο πλάσμα στο δικό μου πια σπίτι, απέτυχα οικτρά.
Αργότερα όμως, οι συγκυρίες οδήγησαν ένα βρώμικο, άρρωστο, ετοιμοθάνατο γατί, στο σαλόνι μου. Τώρα, εκείνο το πλασματάκι είναι ένας όμορφος γάταρος [δεν είναι δική μου η έκφραση, τα 'καλλιστεία' των διερχόμενων φίλων το λένε] και εγώ ένας διαφορετικός άνθρωπος. Εκτός από τον μονίμως έκπληκτο γάτο μου, έχουν περάσει από το σπίτι δυο ορφανά κοριτσόγατα, στα οποία κατάφερα να βρω μόνιμη στέγη.
Στον κήπο και την πυλωτή του σπιτιού ταϊζονται διάφορα τριχωτά διαμάντια. Μια εξ αυτών, γέννησε πριν λίγο καιρό τα πέντε λουκούμια της φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα της φωτογράφισής τους ήταν ότι η μάνα -ανησυχώντας που τόσο τα πλησίασα- τα απομάκρυνε, ενώ εκείνη έρχεται για φαγητό στα κρυφά.
Η νέα σταρ της πυλωτής [και υποψήφια σύντροφος του στειρωμένου γάτου μου] είναι ένα ημιάσχημο, φοβισμένο θηλυκό, που κλαίει γλυκά για λίγη ξηρά τροφή, αλλά προς το παρόν αρνείται το χάδι. Θα δείξει...
Τα γράφω όλα αυτά, αφού διάβασα το ποστ του Νίκου Δήμου, στο οποίο διηγείται για τον Τέρι. Αφού το διαβάσετε κι εσείς, σκεφθείτε την κουβέντα του Μπέρντραντ Ράσελ : "To conquer fear is the beginning of wisdom".
Από wisdom δεν έχω ιδέα. Χαίρομαι όμως που κατάφερα να βάλω τα ζώα στη ζωή μου και που ένα τριχωτό θαύμα δέχεται να ρίχνει ξεγυρισμένους ύπνους δίπλα μου. Επίσης υποψιάζομαι πως όσα γράφει στον επίλογο του κειμένου του ο Ν. Δήμου είναι πολύ αληθινά. Κάντε κάτι λοιπόν. Μια καλή αρχή είναι να μην φοβάστε. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν εκείνα για σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου