Δώστε μου έναν άνθρωπο να με σκεπάσει,
κρύο αέρα μπάζει η μοναξιά μου.
Όσο κι αν σκάβω στην κοιλιά μου βρίσκω
μόνο πέτρες.
(Ίσως θα έπρεπε να σκάψετε κι εσείς μαζί μου.)
Στο δρόμο για το πρόσωπό μου μαζεύω
λίθους με τη φούχτα.
Γι’ αυτό σας λέω, δώστε μου έναν άνθρωπο!
Να ξαπλώσω πάνω του
σε όλους τους μεσημβρινούς
και τους παράλληλούς μου.
Να ξεκουραστώ,
να πιω τον ιδρώτα του,
να κοιμηθώ.
Αφήστε με να χαρώ για λίγο αυτή τη χνουδωτή
ζεστασιά.
Δώστε μου κι εμένα έναν άνθρωπο!
Έναν άνθρωπο με αιτία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου