Παρόλο το ότι περνώ μια περίοδο της ζωής μου όπου δεν νιώθω καμία απολύτως αισιοδοξία, η ύπαρξή μου και μόνο με υποχρεώνει να προβώ σε μια προφανή διαπίστωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ως αισιόδοξη.
Είναι η διαπίστωση ότι ενώ δεν έχει καμία σημασία για τη φύση των πραγμάτων το αν είμαστε ή όχι αισιόδοξοι, από την άλλη, το γεγονός και μόνον ότι μπορούμε να εκφέρουμε αυτή την απαισιόδοξη διαπίστωση είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι συνυφασμένη, καταδικασμένη στην αισιοδοξία, ακριβώς γιατί δεν έχει σημασία η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία. Σημασία έχει μόνον η επόμενη επιλογή.
Εξηγούμαι: παρόλη την μεγάλη σημασία που θέλουμε να δίνουμε στο αν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή όχι, αν οι κυβερνήσεις θα είναι καλές ή κακές, αν ο γείτονας θα το βουλώσει ή όχι για να κοιμηθούμε, η επιθυμία μας και μόνον δεν παίζει ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το τι κάνουμε για την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί, κυκλοφορούμε στη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Και κυκλοφορώντας, περνάμε τις ώρες, τις μέρες μας πράττωντας.
Είτε κανείς ξύνει τους όρχεις του, είτε είναι μια σεξοβόμβα με i.q. 159 που πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ, το σημαντικό δεν είναι ότι ξύνει τους όρχεις του ή πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ. Το σημαντικό είναι ότι ζει σε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη χρονική στιγμή και παίρνει ακατάπαυστα αποφάσεις.
Δηλαδή: Η ζωή της σεξοβόμβας, που πρωταγωνιστεί στο χόλυγουντ μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Αν την ημέρα που γνώριζε τον άνθρωπο ο οποίος την επέλεξε για να παίξει στην πρώτη της ταινία, αντί να συναντηθεί με εκείνον τον τύπο, εκείνη είχε επιλέξει να πάει διακοπές με τις κολλητές της στο νιου μέξικο. Όπου, στο νιου μέξικο θα γνώριζε τελικά τον επίσης σεξοβόμβο ονόματι Ντικ και θα αποφάσιζε να τον παντρευτεί. Όπου μετά από 10 χρόνια θα βρισκόταν παντρεμένη με τον σεξοβόμβο, που στο μεταξύ θα τις είχε κάνει και 3 σεξοβομβάκια και επιπροσθέτως θα την πλάκωνε στο ξύλο. Οπότε η σεξοβόμβα της ιστορίας μας δεν είναι πια σεξοβόμβα, είναι μια ταλαίπωρη πρώην κουκλάρα, που σέρνεται με τρια ταλαίπωρα μωρά πίσω από έναν μαλάκα. Τα τρια σεξοβομβάκια, οι σφαλιάρες, οι χαμένοι ρόλοι, δεν είναι ένα ‘γύρισμα της τύχης’. Είναι αποτελέσματα αποφάσεων.
Παρομοίως και τα παθιασμένα τσιμπούκια που μπορεί να μεσολάβησαν μεταξύ εκείνου του πρώτου ρόλου και της αστραφτερής καριέρας στο χόλυγουντ. Καλά - κακά, αισιόδοξα - απαισιόδοξα, δεν το κρίνω, ούτε εγώ ούτε κανείς.
Αν αυτό το παράδειγμα είναι κάπως μακρινό, λίγο εξωτικό για κάποιους κοντόφθαλμους και μίζερους, υπάρχει και άλλο, πολύ πιο προσγειωμένο.
Ο Γιώργος είναι κουμπάρος σου. Έχεις παντρευτεί τη Μαρία και εκείνη επιθυμούσε να σας παντρέψει εκείνος, γιατί είναι ο αγαπημένος της τριτοξάδελφος. Εσύ συναίνεσες γιατί οι γονείς της Μαρίας σε είχαν χεσμένο όταν τα είχατε και μόνον χάρη στη συμπάθεια του Γιώργου –τον οποίο όλοι στο σόι λατρεύουν γιατί είναι όμορφος, πετυχημένος και πλούσιος- έδωσαν την ευχή τους για τον γάμο σας.
Ο Γιώργος είναι υδραυλικός. Αναλαμβάνει όλες τις υδραυλικές εργασίες στα σπίτια συγγενών και φίλων και κάποια στιγμή έρχεται και η δική σας σειρά.
Φτιάχνει τα καζανάκια και τις διαρροές, χρεώνοντας σου «τα μισά ρε Μητσάκο απ’ ότι χρεώνω στη πιάτσα» και μερικές εβδομάδες μετά, οι τοίχοι στο σπίτι κρεμάνε σαν φλούδες από μπαγιάτικο πορτοκάλι. Τον φωνάζεις, του τα δείχνεις, εκείνος ξύνει το καλοσχηματισμένο του κεφάλι και τα επισκευάζει ξανά, χρεώνοντάς σου «μόνον τα υλικά ρε Μητσάκο, για την εργασία τίποτα».
Στο μεταξύ εσύ, μετά από μια κουβέντα στο γραφείο, διαπιστώνεις ότι η χρέωση των υλικών είναι άλλη μια κοροϊδία, όπως άλλωστε σου είχαν διευκρινίσει και οι άλλοι υδραυλικοί, όταν είχες διανοηθεί να ρωτήσεις αρχικά στην πιάτσα, αλλά... «τι να κάνεις που είναι ο κουμπάρος...».
Και έτσι, ξανάρχονται κάτω οι σοβάδες και εσύ, ξαναφωνάζεις το Γιώργο.
Αυτή τη φορά η ζημιά είναι ακόμη χειρότερη από τις προηγούμενες. Όταν συνειδητοποιείς ότι ο κουμπάρος συνεχίζει να σε βάζει να πληρώνεις, ψιθυρίζεις κάτι αντιρρήσεις του κώλου, αλλά εκείνος έχει αραδιάσει 24 δικαιολογίες σε 3 λεπτά και την έχει κάνει, αφήνοντας τον 20άχρονο βοηθό του να σκαλίζει τα μπετά δίπλα στη χέστρα σου.
Τα νεύρα που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν έχεις τα αρχίδια να πεις στο Γιώργο να πάει να γαμηθεί, τα ξεσπάς στη Μαρία, παρόλο το γεγονός ότι εκείνη ήδη σου έχει πει ότι πρέπει να προσλάβεις άλλον υδραυλικό. Την τέταρτη φορά που τηλεφωνείς στον Γιώργο, για να κάνετε ντους χτυπάτε τα κουδούνια των γειτόνων, αφού ο κουμπάρος έχει σκάψει όλο το μπάνιο για να βρει τη ζημιά. Τα υλικά συνεχίζεις να τα πληρώνεις εσύ...
Αν ήσουν άλλος, θα μπορούσες, ίσως - λέμε τώρα - μετά την πρώτη μαλακία, να κάνεις την εξής εξήγηση: «Γιώργο. Είσαι φίλος, κουμπάρος και σε γουστάρω. Περνάμε γαμάτα στις διακοπές και είσαι η καλύτερη παρέα για τα κρασιά και τις βόλτες. Αλλά φίλε, για υδραυλικό θα πάρω τον κύριο Νώντα. Έτσι, θα συνεχίσεις να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά για να τα πίνουμε παρέα χωρίς να συζητάμε άλλο για διαρροές».
Διαφορετικά, όταν θα πέσει ο τοίχος του μπάνιου και θα πηγαίνεις στη μπανιέρα κατευθείαν από το κρεβάτι σου, καλά θα κάνεις να μην κατηγορείς τον Γιώργο, ούτε την γκαντεμιά σου, αλλά τις ηλίθιες αποφάσεις σου.
Χαίρομαι γνωρίζοντας ότι εσύ που διαβάζεις τώρα το μπλογκ έχεις πιάσει το κρυμένο μήνυμα. Έχει αντιληφθεί ότι αυτά που γράφω θα καταλήξουν στο παραβάν της ερχόμενης Κυριακής. Εκεί που θα είσαι μόνος και θα πρέπει να αποφασίσεις.
Αφού έχεις εμπιστευτεί τις προηγούμενες φορές τους ίδιους πολιτικούς που έχουν κάνει τη χώρα σκατά και εσένα να μην προλαβαίνεις να πληρώνεις - πιθανότατα χρεωμένο, με κομμένο μισθό, με κλεισμένη την επιχείρηση ή άνεργο και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη μετά από 20 χρόνια δουλειάς- είναι πιθανόν να σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να ψηφίσεις τους ίδιους. Γιατί;
Μα γιατί φοβάσαι. Φαντάζεσαι εικόνες καταστροφής. Και αντί να προβάλεις τις λογικές σου αντιρρήσεις [όπως με τον κουμπάρο] σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να κάνεις μόκο.
Γιατί σε έχουν κάνει τόσο χέστη; Τόσες σφαλιάρες, τόσα προφανή ψέμματα, τόση κοροϊδία και εσύ ακόμη φοβάσαι τι;
Αυτά που προβλέπει ο ψεύτης; Εκείνος που σε κοροϊδεύει;
Σου προτείνω να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Δεν πειράζει που έχεις μια γνώμη για σένα χειρότερη και από το πιο τελειωμένο τίποτα. Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, θα στο πω εγώ.
Σου έλαχε να ζεις σε μια εποχή όπου το «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ τη τρύπα;» έχει νόημα. Αν δεν προσπαθήσεις, κι εσύ και όλοι, να βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα, τότε είναι που θα πάνε όλα κατά διαόλου.
Τόσα χρόνια που άφηνες άλλους να προσπαθούν, εκείνοι έφτιαχναν τη ζωούλα τους [όπως άλλωστε επιθυμούσες κι εσύ] και άφησαν το φίδι μέσα.
Αν θέλεις, λοιπόν, να πάνε τα πράγματα κάπου, πρέπει να φροντίσεις εσύ γι’ αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν. Θα τα βρείτε στην πορεία.
Αρκεί να ξεφορτωθούμε όλους τους «πετυχημένους, πλούσιους, κουμπάρους». Διαφορετικά δεν θα έχει μια απ’ τα ίδια. θα έχει χειρότερα και εσύ θα ξέρεις ότι ενώ μπορούσες, δεν έκανες τίποτα γι' αυτό.
Και όπως έγραψα στην αρχή, η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία δεν έχουν καμία σχέση. Μόνον οι πράξεις.
Καλό βόλι.
