Στα 18 μου χρόνια, επέλεξα -με ωριμότητα- να μπαίνω σε μια αίθουσα όπου με δίδασκαν κάτι που ούτε πολυκαταλάβαινα ούτε και με ενδιέφερε. Ήταν η συμβουλή της μητέρας και του πατέρα, που πίστευαν ότι όσα μου άρεσαν [το ραδιόφωνο, η μουσική και άλλα τέτοια] θα μου κατέστρεφαν το μέλλον.
Όταν ανακοίνωσα στους γονείς πως σκόπευα να δουλέψω σε ένα δισκοπωλείο [εγώ το θεωρούσα πολύ ώριμο, κάτι σαν τις εφημερίδες που πωλούσε μικρός ο Τζον Κένεντυ] η μητέρα κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.
Με την ίδια και περισσότερη ωριμότητα ο φίλος μου ο Α., δέχθηκε να μην σπουδάσει αυτό που επιθυμούσε διακαώς [μηχανικός ήθελε να γίνει – μουτζούρη τον φανταζόταν ο πατέρας του, που επίσης κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό] και ανεχώρησε βιαίως για τη χώρα αρεσκείας του πατέρα του, ο οποίος 10 χρόνια μετά, έβριζε διότι πλήρωνε ακόμη για τις σπουδές του ανεπρόκοπου.
Στα 20, επέλεξα να εργασθώ σε μια δουλειά που μισούσα. Αυτή ήταν άλλωστε η προτροπή της οικογένειας [η οποία θεωρούσε λαμπρό αυτό το μέλλον για μια ανεπρόκοπη κόρη, που δεν είχε τα φόντα να γίνει κάτι σπουδαίο]. Επέδειξα λοιπόν τη "δέουσα ωριμότητα" αντί της παρόρμησης να υπακούσω στο "επιπόλαιο άστρο μου".
Χρόνια τώρα, παρακολούθησα να συμπληρώνονται μηχανογραφικά και να επιλέγονται δρόμοι από νέους ανθρώπους, με μεγάλη ωριμότητα. Δουλειές, καριέρες, επιλογές συντρόφων, γάμοι, όλα επιλεγμένα με το ίδιο πολύτιμο κριτήριο. Ωριμότητα.
Οι Έλληνες γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα υπερήφανοι για τα παιδιά τους. Τέτοια ωριμότητα σε μια κοινωνία δεν μπορεί παρά να τη θαυμάσει κανείς. Βρώμισε ο τόπος από πτυχία και νέους με προσόντα, σωστές οικογένειες με προίκα τα ισόγεια καταστήματα που χάσκουν τώρα ξενοίκιαστα. Παρατηρείται δε τελευταίως το αξιοπερίεργο φαινόμενο, κατά το οποίο ένας ολόκληρος λαός έχει βάλει τα πτυχία και τα προσόντα στοv κώλο του. Είναι να απορείς πως τόση ωριμότητα οδήγησε σε τέτοια χάλια.
Σε λίγους μήνες, όταν οι μισοί Έλληνες δεν θα έχουν δουλειά, τι δουλειά δηλαδή, στον ήλιο μοίρα δεν θα έχουν, θα μπορούν πάντως να πουν ότι -υπακούωντας στις επιταγές των πλούσιων δανειστών- επιδεικνύουν συστηματικά πολλά κιλά ωριμότητας.
Δε θέλω να κάνω την έξυπνη ή κάτι παραπλήσιο, αλλά μήπως έχει έρθει ο καιρός να δείξουμε πως εκτός από πολλά κιλά ωριμότητας έχουμε και κανένα γραμμάριο αρχίδια;
5 σχόλια:
Έχετε δίκιο ότι εκεί που περισσεύει η ωριμότητα,λείπουν τ'αρχίδια.Όσοι απο μας παραδόθηκαν στην ευνουχιστική μέριμνα(=στους συγκεχυμένους περι μέλλοντος φόβους και προκαταλήψεις)των γονιών τους και συμπεριφέρθηκαν "ώριμα",την πουτσίσαμε άγονα(χωρίς αρχίδια!).
Ελευθερία των επιλογών του έχει κανείς σ'ένα πλαίσιο που είτε του προσφέρει μεγάλη ασφαλεια για να κινηθεί,είτε απολύτως καμία.
Επειδή τώρα είμαστε στο σταδιο "απολύτως καμία" κι οι θεωρητικοί φόβοι έχουν γίνει μια απολυτη πραγματικότητα,φαντάζομαι πλεον πως οι γονείς δε θα'χουν να συμβουλευσουν τίποτα κι οι επιλογές θα γίνονται ελευθερα.
(Υποψιάζομαι πως θα με συγχαρείτε για την αισιοδοξία μου...)
Πολύ καλό :)
Forester, είναι ανατριχιαστικά πιθανό να ανήκω μαζί σας στην κατηγορία των αισιόδοξων, διότι σχεδόν ελπίζω πως τα συνειδησιακά άλματα από γενιά σε γενιά στη χώρα, μπορεί να είναι σαν του ποιητή, "πιο μεγάλα απ' τη φθορά". Απλώς αισιοδοξώ, βλέποντάς τα όλα μαύρα.
Ανώνυμε, ευχαριστώ.
Τέλειο! Για κάποιον παράξενο λόγο το κομμάτι του λαού με guts είναι οι γυναίκες. Ισως για τον ιδιο λογο που χορευουν καλυτερα ζεϊμπέκικο.
Τα γυναικεία guts είναι μια μεγάλη ή καλύτερα μακρά συζήτηση. Στο τέλος της οποίας μπορεί να δει κανείς το εξής απλό: ότι η μητριαρχία, που μπορούσε να ορίσει όλα τα παιδιά ως κληρονόμους και όχι μόνον τα θηλυκά ή ακόμη χειρότερα όχι μόνον τα "αναγνωρισμένα", ήταν περίπου ο θάνατος της οικονομίας του ισχυρού. Τραβηγμένο; [κατά το τυχαίο]. Δε νομίζω. it's all about the money.
Δημοσίευση σχολίου