Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια

Άλλη μια συζήτηση -δημόσια, από τα social media στην τηλεόραση και πίσω- γέμισε τις ώρες μας με λόγια χωρίς τέλος.

Τοποθετήσεις, ασυναρτησίες και λογοδιάρροια για το τι-και-το-πως ενός κρυόκωλου, χονδροειδούς «αστείου» στον λογαρισμό του twitter μιας αθλήτριας.

Αν εξαιρέσω το κείμενο που «ανέβασε» ο pitsirikos, σε καμία άλλη αναφορά για το θέμα δεν βρήκα την ουσία όλης αυτής της φασαρίας. Ρατσισμός, αποκλεισμός, το δικαίωμα της έκφρασης και γενικώς μια ατέρμονη συζήτηση, σαν θόρυβος.

Θα μου πεις: «και τι θέλεις μαντάμ»; Να μην σχολιάζει το timeline;

Για να πω την αλήθεια: ναι. Θα ήθελα, για μια φορά, το timeline να μην σχολιάσει. Προφανώς, εννοώ να μην σχολιάσει με τέτοια λύσσα. Έγραψε η αθλήτρια ό,τι έγραψε και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την απέκλεισε από την αποστολή στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Τραγωδία.

Απορώ. Είναι όλα λυμένα; Δηλαδή, οι αθλητές, οι αγώνες, μια φιέστα πολλών εκατομμυρίων ευρώ, ίσως και δισεκατομμυρίων, που έχει τόση σχέση με το «Ολυμπιακό Πνεύμα» όση έχω εγώ με τον Δαλάι Λάμα, ο υφέρπων και πανταχού παρών φασισμός, η ντόπα που μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανάκια τηλεθέασης και παραγωγής χρήματος...

Όσο ανεχόμαστε το φασισταριό που σέρνεται γύρω μας παντού, αποδεχόμαστε τη μπόχα που αναδύεται από την πόρωση για χρήμα και όσο θεωρητικολογούμε για τη μιζέρια, τόσο «γράφουν» τα κοντέρ. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Μπλα μπλα μπλα... χάλια όλα και μπλα... μπλα... μπλα... μα τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα... μπλα... μπλα... μπλα!

Τι έκανε, ποιος, γιατί, πότε.

Έχετε παρατηρήσει κάτι γέρους στα χωριά που κάθονται δίπλα-δίπλα και όλη μέρα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κουτσομπολεύουν όποιον περάσει από μπροστά τους; Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ότι είναι γέροι, είναι το ότι δεν κάνουν κάτι. Δεν έκαναν ποτέ για ό,τι τους ενοχλούσε, για ό,τι τους έκλεψε τη ζωή και τα όνειρά τους. Μόνο μιλάνε.

Α, ναι. Και κάθε 3-4 χρόνια, ψηφίζουν...

Στη φωτό, έργο του Banksy.

Rave iBand

Που να κουβαλάς πιάνα, μπάσα, ντραμς;
Οι Rave iBand παίζουν ωραίες μουσικές μόνον με smart phones & tablets!
Δώσε.

Ένας επίμονος λιχούδης

Αγαθιάρα.

Καλά τα λόγια. Δε λέω.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα και όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους.

Μάλιστα. Να μιλάει ο άδικος, ο ασυνάρτητος και ο ανόητος. Βεβαίως. Δημοκρατία έχουμε. Το καταλάβαμε. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε καν το πρόβλημα.

Παρατηρώ ότι άδικοι, ασυνάρτητοι και ανόητοι πράττουν καθημερινά και προβάλλουν τις άδικες, ασυνάρτητες και ανόητες πράξεις τους με κάθε ευκαιρία. Έτσι μου γεννήθηκε η απορία: το "άλλο" μέρος που είναι; Που βρίσκονται οι δίκαιοι, οι συγκροτημένοι, οι λογικοί; Και αν υπάρχει ένα "σύστημα" που δεν τους προβάλλει, γιατί δεν προβάλλονται από αλλού;
Λέμε τώρα... και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Προσωπικώς, θα αρχίσω από τα απλά.

Χτες, για παράδειγμα, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην εταιρεία που μου παρέχει τηλεφωνία και σύνδεση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω σε τι οφείλεται η τραγική ταχύτητα με την οποία 'ανοίγουν' οι σελίδες όποτε συνδέομαι στο internet. Έχω αρκετά πικρή εμπειρία από τέτοιες συνομιλίες και είχα 'φορτώσει' πριν 'συνδεθώ με έναν εκπρόσωπό τους'.

Για να μην κουράζω, ο άνθρωπος, όχι μόνον μου έλυσε την απορία και το πρόβλημα, αλλά απεδείχθη υπομονετικός, επίμονος, σοβαρός, τα πάντα. Στο τέλος, λοιπόν, της συνομιλίας μας και αφού τον ευχαρίστησα, ζήτησα το όνομά του. Κι εγώ η ίδια εξεπλάγην με τον εαυτό μου. Είμαι φαίνεται κι εγώ ένα σκυλί του Παβλόφ μερικές φορές και κλώτσησε μέσα μου η φράση 'θα ήθελα να μου πείτε το όνομά σας'.

Έσπευσα να του διευκρινίσω ότι το ζήτησα -και το σημείωσα- για να φροντίσω να το μεταφέρω. Αν η ίδια η εταιρεία δεν με πάρει σε εύλογο χρονικό διάστημα για να έχει feedback για την παροχή υπηρεσιών, θα τους ενημερώσω με το ζόρι. Όχι για το κακό. Για το καλό.

Μπορεί να κάνει διαφορά; Μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα του ανθρώπου;

Η εμπειρία μας λέει ότι όχι. Αλλά η εμπειρία αφορά το παρελθόν. Όχι το παρόν και προπάντων καθόλου το μέλλον. Όπως και να 'χει, αποφάσισα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος άλλαξε με τη συμπεριφορά του την δική μου καθημερινότητα, αντί να το πάρω ως δεδομένο -αφού δεν είναι [γι' αυτό δεν γκρινιάζουμε όλοι συνεχώς;]- καλά θα κάνω να του το ανταποδώσω. Όπως μπορώ.

Τι σκατά φωνάζουμε για αλληλεγγύη; Στη θεωρία μόνον;

Εδώ λοιπόν.  Κάθε μέρα. Στα απλά και καθημερινά. Πώς θα αλλάξει η εμπειρία από ένα θλιβερό παρελθόν και ένα μίζερο παρόν; Μόνον με τα μεγαλεπίβολα, τις καπιταλιστικές θεωρίες και τις συνθλίψεις της νομεκλατούρας;

Αν ό,τι κάνουμε βασίζεται στο τι μας λέει το παρελθόν, τότε άστα να πάνε.

Οι συγκροτημένοι λοιπόν. Οι νοήμονες, οι δίκαιοι, οι σοβαροί, όσοι είναι γλυκείς, έχουν αντίληψη, χιούμορ και καλή διάθεση. Όπου τους αναγνωρίζω σκοπεύω να τους το λέω.

Θα χαρακτηριστώ χαζή και αγαθή; Χέστηκα. Έχω ανάγκη να συναντηθώ και να χαμογελάσω. Αφήνω την εξυπνάδα και την πονηριά στο παράλληλο παρόν όσων τις μεταχειρίζονται.

Χάρισμα.

Τρέλα

"Insanity in individuals is something rare - but in groups, parties, nations and epochs, it is the rule".

Friedrich Nietzsche