Greek islands for ever!

Η δειλή έλευση του φθινοπώρου κάνει τις εξορμήσεις στην παραλία ακόμη πιο γλυκές. Η έλευση του βαρέως χειμώνα θα τις κάνει και όνειρο θερινής νυχτός.

Κάπου μέσα στον ορυμαγδό καλοκαιρινών ειδήσεων σκοταδισμού, αναλύσεων ηλιθιότητας και ρεπορτάζ καταναγκασμού, ακούσαμε τον πρωθυπουργό της χώρας να αναφέρεται στις σαφείς προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει σε πωλήσεις ελληνικών νησιών. 562 μαθαίνουμε ότι είναι "εμπορικά εκμεταλλεύσιμα". Οι αντιδράσεις υπήρξαν από χλιαρές έως σκανδαλιστικά γελοίες. Καθώς καίγονται πολλοί κώλοι και εγκέφαλοι επίσης, και στο γενικότερο πλαίσιο παραλογισμού, όλοι έσπευσαν να επισημάνουν τα αρνητικά αυτού του ενδεχόμενου ξεπουλήματος.

Όμως το ξεπούλημα έχει και τα θετικά του. Αφού πέφτουν οι τιμές κατακόρυφα, η κυβέρνηση, ανταποκρινόμενη στις ανάγκες και αυτής της αγοράς, θα πουλήσει τα νησιά μας κοψοχρονιά.

Τούτου δοθέντος, θέλω να κατεβάσω στο τραπέζι την εξής πρόταση:

Τόσα στελέχη αριστερής -κάθετης και οριζόντιας- διανόησης διαθέτει η όμορφη πατρίδα μας. Διακεκριμένους επιστήμονες που ανησυχούν για το καλό των ανθρώπων του τόπου. Να στρωθούν και να εντοπίσουν 5-6, τα πιο ωραία από τα 562 νησάκια και να τα καπαρώσει η Αριστερά της χώρας για το καλό του προλεταριάτου, αλλά και των ταπεινωμένων αστών της πρώην μεσαίας τάξης. Θα πληρώσει το ΚΚΕ, οι συνιστώσες του Σύριζα, οι σύντροφοι Ανταρσυώτες, θα βγάλουμε και ένα λαχείο συντακτών ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, θα κάνουμε και έναν έρανο τάχαμου της αρχιεπισκοπής -που θα πάει- θα μαζευτεί το χρήμα.

Θα πάρουμε λοιπόν σε λαϊκιά βάση μερικά νησάκια. Τις εργασίες θα αναλάβουν εταιρείες -επίσης λαϊκής βάσης- τις οποίες θα στελεχώσουν οι χιλιάδες άνεργοι οικοδόμοι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, διακοσμητές και λοιποί. Μαζί τους, πρόθυμα νεολαία στελέχη των εκατοντάδων ΜΚΟ της πατρίδας. Όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, θα ετοιμάσουν τις εγκαταστάσεις υποδοχής και απόλαυσης.
Αν δούμε τα σκούρα -καθότι όπως γνωρίζει πλέον όλος ο πλανήτης είμαστε και σφόδρα τεμπελχαναίοι- θα ρίξουμε το εξής τυρί: όποιοι συμμετάσχουν στις εργασίες αυτές θα πάρουν κουπόνια προτεραιότητας για το επόμενο καλοκαίρι και θα είναι οι πρώτοι που θα κάνουν τσάμπα διακοπές.

Το επερχόμενο ξεπούλημα νησιών και βραχονησίδων θα εξασφαλίσει διακοπές και μπάνια του λαού για τα επόμενα 50 καλοκαίρια που θα είμαστε πτωχευμένοι. Έτσι, φτωχοί συνάνθρωποι και άλλα στοιχεία του περιθωρίου θα μπορούν να χαρούν τις ελληνικές θάλασσες και ακτές ελεύθερα.

Ακόμη πιο διασκεδαστικό θα είναι να επιλεγούν νησιά που θα βρίσκονται κοντά σε κάποια φιλέτα, από εκείνα που θα γίνουν απροσπέλαστα θέρετρα υπερπολυτελείας, ώστε τα τσίσα που θα κάνει η πλέμπα μέσα στη θάλασσα να φτάνουν στους όρμους της πλουτοκρατίας.

Εμπρός της γης οι μαυρισμένοι!

Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια

Άλλη μια συζήτηση -δημόσια, από τα social media στην τηλεόραση και πίσω- γέμισε τις ώρες μας με λόγια χωρίς τέλος.

Τοποθετήσεις, ασυναρτησίες και λογοδιάρροια για το τι-και-το-πως ενός κρυόκωλου, χονδροειδούς «αστείου» στον λογαρισμό του twitter μιας αθλήτριας.

Αν εξαιρέσω το κείμενο που «ανέβασε» ο pitsirikos, σε καμία άλλη αναφορά για το θέμα δεν βρήκα την ουσία όλης αυτής της φασαρίας. Ρατσισμός, αποκλεισμός, το δικαίωμα της έκφρασης και γενικώς μια ατέρμονη συζήτηση, σαν θόρυβος.

Θα μου πεις: «και τι θέλεις μαντάμ»; Να μην σχολιάζει το timeline;

Για να πω την αλήθεια: ναι. Θα ήθελα, για μια φορά, το timeline να μην σχολιάσει. Προφανώς, εννοώ να μην σχολιάσει με τέτοια λύσσα. Έγραψε η αθλήτρια ό,τι έγραψε και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την απέκλεισε από την αποστολή στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Τραγωδία.

Απορώ. Είναι όλα λυμένα; Δηλαδή, οι αθλητές, οι αγώνες, μια φιέστα πολλών εκατομμυρίων ευρώ, ίσως και δισεκατομμυρίων, που έχει τόση σχέση με το «Ολυμπιακό Πνεύμα» όση έχω εγώ με τον Δαλάι Λάμα, ο υφέρπων και πανταχού παρών φασισμός, η ντόπα που μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανάκια τηλεθέασης και παραγωγής χρήματος...

Όσο ανεχόμαστε το φασισταριό που σέρνεται γύρω μας παντού, αποδεχόμαστε τη μπόχα που αναδύεται από την πόρωση για χρήμα και όσο θεωρητικολογούμε για τη μιζέρια, τόσο «γράφουν» τα κοντέρ. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Μπλα μπλα μπλα... χάλια όλα και μπλα... μπλα... μπλα... μα τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα... μπλα... μπλα... μπλα!

Τι έκανε, ποιος, γιατί, πότε.

Έχετε παρατηρήσει κάτι γέρους στα χωριά που κάθονται δίπλα-δίπλα και όλη μέρα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κουτσομπολεύουν όποιον περάσει από μπροστά τους; Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ότι είναι γέροι, είναι το ότι δεν κάνουν κάτι. Δεν έκαναν ποτέ για ό,τι τους ενοχλούσε, για ό,τι τους έκλεψε τη ζωή και τα όνειρά τους. Μόνο μιλάνε.

Α, ναι. Και κάθε 3-4 χρόνια, ψηφίζουν...

Στη φωτό, έργο του Banksy.

Αγαθιάρα.

Καλά τα λόγια. Δε λέω.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα και όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους.

Μάλιστα. Να μιλάει ο άδικος, ο ασυνάρτητος και ο ανόητος. Βεβαίως. Δημοκρατία έχουμε. Το καταλάβαμε. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε καν το πρόβλημα.

Παρατηρώ ότι άδικοι, ασυνάρτητοι και ανόητοι πράττουν καθημερινά και προβάλλουν τις άδικες, ασυνάρτητες και ανόητες πράξεις τους με κάθε ευκαιρία. Έτσι μου γεννήθηκε η απορία: το "άλλο" μέρος που είναι; Που βρίσκονται οι δίκαιοι, οι συγκροτημένοι, οι λογικοί; Και αν υπάρχει ένα "σύστημα" που δεν τους προβάλλει, γιατί δεν προβάλλονται από αλλού;
Λέμε τώρα... και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Προσωπικώς, θα αρχίσω από τα απλά.

Χτες, για παράδειγμα, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην εταιρεία που μου παρέχει τηλεφωνία και σύνδεση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω σε τι οφείλεται η τραγική ταχύτητα με την οποία 'ανοίγουν' οι σελίδες όποτε συνδέομαι στο internet. Έχω αρκετά πικρή εμπειρία από τέτοιες συνομιλίες και είχα 'φορτώσει' πριν 'συνδεθώ με έναν εκπρόσωπό τους'.

Για να μην κουράζω, ο άνθρωπος, όχι μόνον μου έλυσε την απορία και το πρόβλημα, αλλά απεδείχθη υπομονετικός, επίμονος, σοβαρός, τα πάντα. Στο τέλος, λοιπόν, της συνομιλίας μας και αφού τον ευχαρίστησα, ζήτησα το όνομά του. Κι εγώ η ίδια εξεπλάγην με τον εαυτό μου. Είμαι φαίνεται κι εγώ ένα σκυλί του Παβλόφ μερικές φορές και κλώτσησε μέσα μου η φράση 'θα ήθελα να μου πείτε το όνομά σας'.

Έσπευσα να του διευκρινίσω ότι το ζήτησα -και το σημείωσα- για να φροντίσω να το μεταφέρω. Αν η ίδια η εταιρεία δεν με πάρει σε εύλογο χρονικό διάστημα για να έχει feedback για την παροχή υπηρεσιών, θα τους ενημερώσω με το ζόρι. Όχι για το κακό. Για το καλό.

Μπορεί να κάνει διαφορά; Μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα του ανθρώπου;

Η εμπειρία μας λέει ότι όχι. Αλλά η εμπειρία αφορά το παρελθόν. Όχι το παρόν και προπάντων καθόλου το μέλλον. Όπως και να 'χει, αποφάσισα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος άλλαξε με τη συμπεριφορά του την δική μου καθημερινότητα, αντί να το πάρω ως δεδομένο -αφού δεν είναι [γι' αυτό δεν γκρινιάζουμε όλοι συνεχώς;]- καλά θα κάνω να του το ανταποδώσω. Όπως μπορώ.

Τι σκατά φωνάζουμε για αλληλεγγύη; Στη θεωρία μόνον;

Εδώ λοιπόν.  Κάθε μέρα. Στα απλά και καθημερινά. Πώς θα αλλάξει η εμπειρία από ένα θλιβερό παρελθόν και ένα μίζερο παρόν; Μόνον με τα μεγαλεπίβολα, τις καπιταλιστικές θεωρίες και τις συνθλίψεις της νομεκλατούρας;

Αν ό,τι κάνουμε βασίζεται στο τι μας λέει το παρελθόν, τότε άστα να πάνε.

Οι συγκροτημένοι λοιπόν. Οι νοήμονες, οι δίκαιοι, οι σοβαροί, όσοι είναι γλυκείς, έχουν αντίληψη, χιούμορ και καλή διάθεση. Όπου τους αναγνωρίζω σκοπεύω να τους το λέω.

Θα χαρακτηριστώ χαζή και αγαθή; Χέστηκα. Έχω ανάγκη να συναντηθώ και να χαμογελάσω. Αφήνω την εξυπνάδα και την πονηριά στο παράλληλο παρόν όσων τις μεταχειρίζονται.

Χάρισμα.

Βόλτα στη Βιτίνα

Obama vs Ρέστης

Με ενθουσιασμό υποδέχτηκε η ελληνική κοινότητα των εκατομμυριούχων τις θαρραλέες δηλώσεις του κ. Βίκτωρα Ρέστη.

Ο κ. Ρέστης, μιλώντας στο πρακτορείο Bloomberg, δήλωσε ότι δεν είναι δυνατόν να απαιτεί κανείς την φορολόγηση των εφοπλιστών, και πως -τέλος πάντων- όποιος διανοηθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να τους βρει ώστε να μπορέσει να τους φορολογήσει.

Για την ακρίβεια, ο Έλληνας εφοπλιστής και επιχειρηματίας είπε: “You cannot squeeze and tackle a person that is in international shipping trade and finance and say, ‘I will tax you,’. 
“The answer is ‘sure, tax me. Find me.’

Την ιστορική αυτή δήλωση προκάλεσε η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι σκοπεύει να φορολογήσει -μεταξύ άλλων- τους εφοπλιστές, αναλόγως με τα εισοδήματά τους. 

Το πρόβλημα είναι ότι, στην Ελλάδα, οι εκατομμυριούχοι είναι είδος απειλούμενο με εξαφάνιση. Έτσι, τα εκάστοτε οικονομικά επιτελεία επιλέγουν να φορολογούν ως πολυεκατομμυριούχους όσους έχουν εισοδήματα που επιτρέπουν μιαν άνετη διαβίωση και ως πλούσιους όσους έχουν εισοδήματα που τους επιτρέπουν απλώς να τη βγάζουν χωρίς να κινδυνεύουν να μπουν φυλακή. Αυτά βέβαια μέχρι πριν μερικούς μήνες, καθώς τώρα σχεδόν όλοι όσοι υποχρεούνται να καταθέτουν φορολογική δήλωση κινδυνεύουν να μπουν φυλακή.

Στο ζοφερό αυτό τοπίο, λοιπόν, βρέθηκε ο ταγός του καπιταλισμού, να υψώσει τη σημαία της αντίστασης στον επερχόμενο αρμαγεδδώνα της αριστερής υστερίας. Προειδοποιεί, ο αγωνιστής Ρέστης, για το επερχόμενο "αντάρτικο του θέρετρου". Μασέζ, προσωπικοί γυμναστές, ζιγκολό και λοιπό υπηρετικό προσωπικό, έχουν ήδη ειδοποιηθεί για μόνιμη μετεγκατάσταση σε Μπόρα-Μπόρα, Δολομιτικές Άλπεις, νησιά Κέιμαν και Άσπεν. Από εκεί, θα οργανωθεί η νέα πάλη για την ελευθερία του πλουτισμού χωρίς κανέναν έλεγχο, ενάντια σε όποια πουτάνα κυβέρνηση θα θελήσει να βάλει χέρι στον τίμιο ιδρώτα των συναγωνιστών του κ. Ρέστη.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κ. Ρέστης απεικονίζεται στη μεσαία φωτογραφία. 

Στην αριστερή φωτογραφία βλέπετε τον Ουόρεν Μπάφετ. Το 2008, ο τύπος αυτός ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Είναι αξιοπερίεργο, αλλά εκείνος δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις του Έλληνα ταγού. Ο Μπάφετ, έχει ζητήσει πολλές φορές από την αμερικανική κυβέρνηση να υποχρεώσει τους πλούσιους Αμερικανούς να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Πέρυσι, μάλιστα, δήλωσε ότι υπολόγισε πως πλήρωσε σε φόρους μόλις το 17,4% των εισοδημάτων του - τη στιγμή που τα αντίστοιχα ποσοστά για τους συνεργάτες του στο γραφείο κυμάνθηκαν από 33% έως 41%.

Όσο για τον εκ δεξιών του ταγού, τον Μπαράκ Ομπάμα, που τυγχάνει να είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν ξέρω πως θα τον χαρακτήριζε ο κ. Ρέστης. Τον περασμένο Ιανουάριο ο Μπ. Ομπάμα δήλωσε πως η Ουάσιγκτον πρέπει να σταματήσει να επιδοτεί τους εκατομμυριούχους. "Αν κερδίζεις", είπε, "περισσότερα από ένα εκατομμύριο το χρόνο, δεν θα έπρεπε να πληρώνεις φόρους μικρότερους του 30%".

Στους προαναφερόμενους κυρίους θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους, όπως ο Μπιλ Γκέιτς ή ο κάπως φτωχότερος, συγγραφέας Στίβεν Κινγκ, που επίμονα και δημόσια δηλώνουν ότι δεν πληρώνουν αρκετά χρήματα σε φόρους.

Υποθέτω ότι η γνώμη του κ. Ρέστη για όλους αυτούς θα είναι η χειρότερη και μάλλον δεν θα τους καλέσει να συμμετάσχουν στο "αντάρτικο του θέρετρου". Επίσης υποθέτω ότι εκείνοι με τη σειρά τους έχουν τη γνώμη του κ. Ρέστη γραμμένη είτε στα παλαιότερα των υποδημάτων τους είτε κάπου αλλού.

Από όλα αυτά, κάποιος μπορεί να συμπεράνει είτε ότι οι απόψεις του κ. Τσίπρα δεν οδηγούν στον Αρμαγεδδώνα αλλά, αντιθέτως,συμπίπτουν με τις απόψεις διαφόρων εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, είτε ότι η καρδιά του καπιταλισμού αργοσβήνει αιχμάλωτη στα χέρια των ίδιων των εκπροσώπων του.

Τέλος, θα ήθελα να με πληροφορήσει κάποιος εάν σε σχέση με τις δηλώσεις φοροδιαφυγής του κ. Ρέστη έχει τοποθετηθεί η κ. Κριστίν Λαγκάρντ ή όχι.

Ο μονόδρομος έχει τη δική του ιστορία

Μετά από χιλιάδες δελτία ειδήσεων, εκατομμύρια ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, αμέτρητα bites στα sites και βουνά από μελάνι στα έντυπα, μετά από την μεγαλύτερη επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που είχε εξαπολυθεί ποτέ στην Ελλάδα, τα θύματα αυτής της προπαγάνδας σύρθηκαν χτες μέχρι τις κάλπες.

Μάλλον απρόθυμα, αφού η αποχή -με μετρημένα τα αποτελέσματα σε 20.588 από τα 20.605 εκλογικά τμήματα της χώρας- αγγίζει το 35%. 

Βέβαια, όπως συζητούσαμε χτες το βράδυ με φίλους, θα πρέπει -αυτή τη φορά- κάποιος να μελετήσει το θέμα της αποχής. Κι αυτό γιατί σε αυτές τις εκλογές, υπήρχαν δυο παράγοντες που έλειπαν από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η οικονομική αδυναμία αρκετών ψηφοφόρων που δεν τους περίσσευαν τα ευρώ για το ταξίδι μέχρι τον τόπο καταγωγής και το πρόσφατο κύμα μετανάστευσης πολλών -νέων κυρίως-  Ελλήνων. Γι' αυτούς τους τελευταίους, δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι θα ψήφιζαν ένα από τα δυο [πρώην] μεγάλα κόμματα, όπως και κάποια από τα μικρότερα που δημιούργησαν οι "ποντικοί" τους, δηλαδή οι πολιτικοί που πήδηξαν από τα βυθιζόμενα καράβια.

Μετά, λοιπόν, από τον πρωτόγνωρο βομβαρδισμό -από κανάλια, έντυπα και sites- κάθε είδους εκφοβισμών, απειλών, εκβιασμών και τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι "σωτήρες" του έθνους και τα γλοιώδη παπαγαλάκια τους, κάποιοι -επιτέλους- τα πήραν στο κρανίο και αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μια καθημερινότητα βυθισμένη στο φόβο. Καλύτερα φτωχός παρά χέστης.

Δεν μπορώ να ξέρω τι μας επιφυλλάσσει το αύριο, πότε, αν και πόσοι Έλληνες θα συνεχίσουν χωρίς να υποκύψουν στους εκβιασμούς, έως μια αληθινά καλύτερη μέρα, αλλά σε όσους ενορχήστρωσαν, συμμετείχαν και προπαγάνδισαν αυτούς τους ποταμούς βίας εναντίον ενός λαού, αφιερώνω αυτόν τον "τοίχο" της Αθήνας. 

Όσο για τους μονόδρομους και τη μια και μοναδική αλήθεια, περισσότερα παλιότερα εδώ.

Πόσο μαλάκας πια;

Έφτιαξα αυτό το σκίτσο τον Ιούνιο του 2007.  Αφορμή ήταν ένας ξυλοδαρμός σε αστυνομικό τμήμα, αλλά και οι επερχόμενες εκλογές.

Τότε, ο περιούσιος λαός είχε δώσει 42% στη Ν.Δ. και 38% στο ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύοντας ότι το σκίτσο ήταν -όσο να πεις- προφητικό.

Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν, οι πολιτικοί των δυο κομμάτων κατάφεραν να τα κάνουν όλα σκατά.
Θα κάνεις κάτι γι' αυτό;

Το ποστ του 2007, εδώ.

Η σεξοβόμβα και ο κουμπάρος

Παρόλο το ότι περνώ μια περίοδο της ζωής μου όπου δεν νιώθω καμία απολύτως αισιοδοξία, η ύπαρξή μου και μόνο με υποχρεώνει να προβώ σε μια προφανή διαπίστωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ως αισιόδοξη.

Είναι η διαπίστωση ότι ενώ δεν έχει καμία σημασία για τη φύση των πραγμάτων το αν είμαστε ή όχι αισιόδοξοι, από την άλλη, το γεγονός και μόνον ότι μπορούμε να εκφέρουμε αυτή την απαισιόδοξη διαπίστωση είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι συνυφασμένη, καταδικασμένη στην αισιοδοξία, ακριβώς γιατί δεν έχει σημασία η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία. Σημασία έχει μόνον η επόμενη επιλογή.

Εξηγούμαι: παρόλη την μεγάλη σημασία που θέλουμε να δίνουμε στο αν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή όχι, αν οι κυβερνήσεις θα είναι καλές ή κακές, αν ο γείτονας θα το βουλώσει ή όχι για να κοιμηθούμε, η επιθυμία μας και μόνον δεν παίζει ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το τι κάνουμε για την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί, κυκλοφορούμε στη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Και κυκλοφορώντας, περνάμε τις ώρες, τις μέρες μας πράττωντας.

Είτε κανείς ξύνει τους όρχεις του, είτε είναι μια σεξοβόμβα με i.q. 159 που πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ, το σημαντικό δεν είναι ότι ξύνει τους όρχεις του ή πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ. Το σημαντικό είναι ότι ζει σε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη χρονική στιγμή και παίρνει ακατάπαυστα αποφάσεις.

Δηλαδή: Η ζωή της σεξοβόμβας, που πρωταγωνιστεί στο χόλυγουντ μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Αν την ημέρα που γνώριζε τον άνθρωπο ο οποίος την επέλεξε για να παίξει στην πρώτη της ταινία, αντί να συναντηθεί με εκείνον τον τύπο, εκείνη είχε επιλέξει να πάει διακοπές με τις κολλητές της στο νιου μέξικο. Όπου, στο νιου μέξικο θα γνώριζε τελικά τον επίσης σεξοβόμβο ονόματι Ντικ και θα αποφάσιζε να τον παντρευτεί. Όπου μετά από 10 χρόνια θα βρισκόταν παντρεμένη με τον σεξοβόμβο, που στο μεταξύ θα τις είχε κάνει και 3 σεξοβομβάκια και επιπροσθέτως θα την πλάκωνε στο ξύλο. Οπότε η σεξοβόμβα της ιστορίας μας δεν είναι πια σεξοβόμβα, είναι μια ταλαίπωρη πρώην κουκλάρα, που σέρνεται με τρια ταλαίπωρα μωρά πίσω από έναν μαλάκα. Τα τρια σεξοβομβάκια, οι σφαλιάρες, οι χαμένοι ρόλοι, δεν είναι ένα ‘γύρισμα της τύχης’. Είναι αποτελέσματα αποφάσεων.

Παρομοίως και τα παθιασμένα τσιμπούκια που μπορεί να μεσολάβησαν μεταξύ εκείνου του πρώτου ρόλου και της αστραφτερής καριέρας στο χόλυγουντ. Καλά - κακά, αισιόδοξα - απαισιόδοξα, δεν το κρίνω, ούτε εγώ ούτε κανείς.

Αν αυτό το παράδειγμα είναι κάπως μακρινό, λίγο εξωτικό για κάποιους κοντόφθαλμους και μίζερους, υπάρχει και άλλο, πολύ πιο προσγειωμένο.

Ο Γιώργος είναι κουμπάρος σου. Έχεις παντρευτεί τη Μαρία και εκείνη επιθυμούσε να σας παντρέψει εκείνος, γιατί είναι ο αγαπημένος της τριτοξάδελφος. Εσύ συναίνεσες γιατί οι γονείς της Μαρίας σε είχαν χεσμένο όταν τα είχατε και μόνον χάρη στη συμπάθεια του Γιώργου –τον οποίο όλοι στο σόι λατρεύουν γιατί είναι όμορφος, πετυχημένος και πλούσιος- έδωσαν την ευχή τους για τον γάμο σας.

Ο Γιώργος είναι υδραυλικός. Αναλαμβάνει όλες τις υδραυλικές εργασίες στα σπίτια συγγενών και φίλων και κάποια στιγμή έρχεται και η δική σας σειρά. Φτιάχνει τα καζανάκια και τις διαρροές, χρεώνοντας σου «τα μισά ρε Μητσάκο απ’ ότι χρεώνω στη πιάτσα» και μερικές εβδομάδες μετά, οι τοίχοι στο σπίτι κρεμάνε σαν φλούδες από μπαγιάτικο πορτοκάλι. Τον φωνάζεις, του τα δείχνεις, εκείνος ξύνει το καλοσχηματισμένο του κεφάλι και τα επισκευάζει ξανά, χρεώνοντάς σου «μόνον τα υλικά ρε Μητσάκο, για την εργασία τίποτα».

Στο μεταξύ εσύ, μετά από μια κουβέντα στο γραφείο, διαπιστώνεις ότι η χρέωση των υλικών είναι άλλη μια κοροϊδία, όπως άλλωστε σου είχαν διευκρινίσει και οι άλλοι υδραυλικοί, όταν είχες διανοηθεί να ρωτήσεις αρχικά στην πιάτσα, αλλά... «τι να κάνεις που είναι ο κουμπάρος...». Και έτσι, ξανάρχονται κάτω οι σοβάδες και εσύ, ξαναφωνάζεις το Γιώργο.

Αυτή τη φορά η ζημιά είναι ακόμη χειρότερη από τις προηγούμενες. Όταν συνειδητοποιείς ότι ο κουμπάρος συνεχίζει να σε βάζει να πληρώνεις, ψιθυρίζεις κάτι αντιρρήσεις του κώλου, αλλά εκείνος έχει αραδιάσει 24 δικαιολογίες σε 3 λεπτά και την έχει κάνει, αφήνοντας τον 20άχρονο βοηθό του να σκαλίζει τα μπετά δίπλα στη χέστρα σου.

Τα νεύρα που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν έχεις τα αρχίδια να πεις στο Γιώργο να πάει να γαμηθεί, τα ξεσπάς στη Μαρία, παρόλο το γεγονός ότι εκείνη ήδη σου έχει πει ότι πρέπει να προσλάβεις άλλον υδραυλικό. Την τέταρτη φορά που τηλεφωνείς στον Γιώργο, για να κάνετε ντους χτυπάτε τα κουδούνια των γειτόνων, αφού ο κουμπάρος έχει σκάψει όλο το μπάνιο για να βρει τη ζημιά. Τα υλικά συνεχίζεις να τα πληρώνεις εσύ...

Αν ήσουν άλλος, θα μπορούσες, ίσως - λέμε τώρα - μετά την πρώτη μαλακία, να κάνεις την εξής εξήγηση: «Γιώργο. Είσαι φίλος, κουμπάρος και σε γουστάρω. Περνάμε γαμάτα στις διακοπές και είσαι η καλύτερη παρέα για τα κρασιά και τις βόλτες. Αλλά φίλε, για υδραυλικό θα πάρω τον κύριο Νώντα. Έτσι, θα συνεχίσεις να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά για να τα πίνουμε παρέα χωρίς να συζητάμε άλλο για διαρροές».

Διαφορετικά, όταν θα πέσει ο τοίχος του μπάνιου και θα πηγαίνεις στη μπανιέρα κατευθείαν από το κρεβάτι σου, καλά θα κάνεις να μην κατηγορείς τον Γιώργο, ούτε την γκαντεμιά σου, αλλά τις ηλίθιες αποφάσεις σου.

Χαίρομαι γνωρίζοντας ότι εσύ που διαβάζεις τώρα το μπλογκ έχεις πιάσει το κρυμένο μήνυμα. Έχει αντιληφθεί ότι αυτά που γράφω θα καταλήξουν στο παραβάν της ερχόμενης Κυριακής. Εκεί που θα είσαι μόνος και θα πρέπει να αποφασίσεις.

Αφού έχεις εμπιστευτεί τις προηγούμενες φορές τους ίδιους πολιτικούς που έχουν κάνει τη χώρα σκατά και εσένα να μην προλαβαίνεις να πληρώνεις - πιθανότατα χρεωμένο, με κομμένο μισθό, με κλεισμένη την επιχείρηση ή άνεργο και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη μετά από 20 χρόνια δουλειάς- είναι πιθανόν να σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να ψηφίσεις τους ίδιους. Γιατί;

Μα γιατί φοβάσαι. Φαντάζεσαι εικόνες καταστροφής. Και αντί να προβάλεις τις λογικές σου αντιρρήσεις [όπως με τον κουμπάρο] σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να κάνεις μόκο.

Γιατί σε έχουν κάνει τόσο χέστη; Τόσες σφαλιάρες, τόσα προφανή ψέμματα, τόση κοροϊδία και εσύ ακόμη φοβάσαι τι;

Αυτά που προβλέπει ο ψεύτης; Εκείνος που σε κοροϊδεύει;

Σου προτείνω να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Δεν πειράζει που έχεις μια γνώμη για σένα χειρότερη και από το πιο τελειωμένο τίποτα. Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, θα στο πω εγώ.

Σου έλαχε να ζεις σε μια εποχή όπου το «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ τη τρύπα;» έχει νόημα. Αν δεν προσπαθήσεις, κι εσύ και όλοι, να βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα, τότε είναι που θα πάνε όλα κατά διαόλου.

Τόσα χρόνια που άφηνες άλλους να προσπαθούν, εκείνοι έφτιαχναν τη ζωούλα τους [όπως άλλωστε επιθυμούσες κι εσύ] και άφησαν το φίδι μέσα. Αν θέλεις, λοιπόν, να πάνε τα πράγματα κάπου, πρέπει να φροντίσεις εσύ γι’ αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν. Θα τα βρείτε στην πορεία.

Αρκεί να ξεφορτωθούμε όλους τους «πετυχημένους, πλούσιους, κουμπάρους». Διαφορετικά δεν θα έχει μια απ’ τα ίδια. θα έχει χειρότερα και εσύ θα ξέρεις ότι ενώ μπορούσες, δεν έκανες τίποτα γι' αυτό.

Και όπως έγραψα στην αρχή, η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία δεν έχουν καμία σχέση. Μόνον οι πράξεις.

Καλό βόλι.