Αγάπη μόνο ρε.

"If you live long enough, you'll see that every victory turns into a defeat"
δηλαδή "Αν ζήσεις αρκετά, θα δεις ότι κάθε νίκη μετατρέπεται σε ήττα".

Η φράση της Simon de Beauvoir 'σηκώνει' διαφορετικές ερμηνείες. Κάποιος νευρικός αναγνώστης, που αντιπαθεί την ανεξαρτησία του πνεύματος και το πείσμα της, θα έσπευδε να συμπεράνει ότι αυτή η φράση αφορά απλώς την χαμένη νιότη.

Εγώ πάλι -αν και ποια είμαι εγώ, σάμπως είμαι καμιά;- θα έλεγα ότι αφορά κάθε στράτευση και κάθε δόγμα.

Πιστεύω στην χρησιμότητα της ιδεολογίας, κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν λιγότερο κτήνη. Όμως κατέληξα πως σπανίως παραμένει απλώς ιδεολογία. Συνήθως -καθώς χρησιμοποιείται ως επικάλυψη συμφερόντων και συμπλεγμάτων- καταντάει δόγμα, εμμονή και ιδεοληψία. Στο τέλος, το μόνο που σκέφτονται οι "ιδεολόγοι" είναι πως θα νικήσουν κάποιους άλλους "ιδεολόγους".

Όσο το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται, τόσο το 'ανθρώπινο' του είδους δίνει τη θέση του σε κάτι άλλο, αλλόκοτο και επιθετικό. Στο όνομα της 'ανθρώπινης αξιοπρέπειας' συντελούνται αλλεπάλληλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συνήθως δε, τα εγκλήματα αυτά δεν στρέφονται κατά της ανθρωπότητας γενικά. Όλως τυχαίως, στοχεύουν τα πιο ανυπεράσπιστα από τα μέλη της. Περιέργως πώς, αυτά τα μέλη συμβαίνει να είναι και τα φτωχότερα.

Οι έξυπνοι και οι διορατικοί γνωρίζουν ότι η 'ανθρώπινη αξιοπρέπεια' χρησιμοποιείται ως δόλωμα. Ο A. Bierce, μέγας εχθρός της υποκρισίας, έγραψε πριν πολλά χρόνια ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι παρά "ο καρπός της συνεύρεσης μιας φαλάκρας κι ενός τραπεζικού λογαριασμού".

Φτάνει λοιπόν με τις ιδεολογίες και τα συστήματα. Άνθρωποι εξυπνότεροι και σπουδαιότεροι από εμάς, έπαιξαν τη ζωή τους υπηρετώντας αγαθούς σκοπούς και τους έφαγε η μαρμάγκα. Αν χρειάζεται να νικήσεις και όχι να μονιάσεις, άστο καλύτερα. Η νίκη -αφού η Simon έχει δίκιο- θα εξασφαλίσει την επερχόμενη ήττα σου.

Αναμένοντας το συνειδησιακό άλμα...


Στη φωτό, ένα σαρκαστικό χαμόγελο από έναν τοίχο στο Χαλάνδρι.

The secret life of plants

makes you Wonder: 

πονάει άραγε;

Ντεσιμπέλ

Μπορεί να μην έχει αδειάσει η πόλη –όχι ακόμη, όχι όπως συνέβαινε παλιότερα- όμως έχουν φύγει αρκετοί.

Μαζί με αυτούς που έφυγαν για το παραθαλάσσιο διαμέρισμα στα Μεσόγεια, η πόλη αδειάζει και από κάποιους που δεν θα επιστρέψουν στις 31 Αυγούστου. Ούτε κι αργότερα. Αδειάζει και από εκείνους που θα επιστρέψουν για μια εβδομάδα κάποια Χριστούγεννα και ίσως κάποιο επόμενο καλοκαίρι. Από εκείνους που θα μιλούν πια ελληνικά μόνον στο τηλέφωνο με τη μαμά τους και μερικούς φίλους.

Στα στενά, που χρειάζονταν 5 και 6 γύροι για να βρεις θέση για το αυτοκίνητο, τώρα, παρκάρεις κατευθείαν με τη μούρη.

Η ζέστη κάνει τους μονόδρομους στο κέντρο της Αθήνας να μοιάζουν πιο στενοί και πιο βρώμικοι. Από τα ορθάνοιχτα παράθυρα αναδύονται σκορδίλες, ακατανόητες τουρκικές ατάκες και τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων. Η βραδινή υγρασία διώχνει κάπως τις καυτές μεσημεριάτικες μυρωδιές του πεζοδρομίου κι έτσι περνάς πάνω από πατημένα τσίσα χωρίς να στρέψεις την αναπνοή στο στόμα.

Όταν φτάσεις σε μια καλή ‘βόλτα’, οι άνθρωποι γύρω είναι το ίδιο 'ζωντανοί'. Το πεπρωμένο του τέλους δεν θα το δεις σε πρόσωπα. Όχι ακόμα. Το καθρεφτίζουν οι βιτρίνες. Ο καφές και το φρόουζεν γιόγκουρτ είναι ακόμα χρήσιμα. Το βρώσιμο δίνει ενέργεια και αφορμή για παρέα. Αλλά στις βιτρίνες το βλέπεις. Οι αγορές δεν έχουν ανάγκη την κατανάλωσή μας άλλο πια. Δυο, τρια, πέντε, μαγαζιά στη σειρά κλειστά. Βρώμικες προσόψεις, τζαμαρίες με κολλημένα -ξανά και ξανά- ενοικιαστήρια και πωλητήρια. Χρώματα ξεπλυμένα και μέσα, πεταμένα στο πάτωμα διαφημιστικά και πατημασιές σε ένα στρώμα σκόνης πολλών μηνών.

Δεν είναι τίποτα καινούριο. Δεν υπάρχει κάποια κρυμμένη έκπληξη. Η μόνη διαφορά δεν είναι αυτό που βλέπεις. Είναι αυτό που ακούς. Πιο σωστά, αυτό που δεν ακούς. Οι βόλτες έχουν άλλο ηχητικό υπόστρωμα.

Στην Αθήνα υπήρχε παντού μια φασαρία. Σε όποια βόλτα κι αν έκανες μέσα στην πόλη οι άνθρωποι μιλούσαν. Πολύ και δυνατά. Τώρα, αυτές οι βόλτες μέσα στο κέντρο της πόλης έχουν άλλα ντεσιμπέλ. Περπατάς ανάμεσα στον κόσμο και όλα είναι αλλιώς. Ησυχία παντού.

Ένας σκασμός.

Rave iBand

Που να κουβαλάς πιάνα, μπάσα, ντραμς;
Οι Rave iBand παίζουν ωραίες μουσικές μόνον με smart phones & tablets!
Δώσε.

Αγαθιάρα.

Καλά τα λόγια. Δε λέω.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα και όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους.

Μάλιστα. Να μιλάει ο άδικος, ο ασυνάρτητος και ο ανόητος. Βεβαίως. Δημοκρατία έχουμε. Το καταλάβαμε. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε καν το πρόβλημα.

Παρατηρώ ότι άδικοι, ασυνάρτητοι και ανόητοι πράττουν καθημερινά και προβάλλουν τις άδικες, ασυνάρτητες και ανόητες πράξεις τους με κάθε ευκαιρία. Έτσι μου γεννήθηκε η απορία: το "άλλο" μέρος που είναι; Που βρίσκονται οι δίκαιοι, οι συγκροτημένοι, οι λογικοί; Και αν υπάρχει ένα "σύστημα" που δεν τους προβάλλει, γιατί δεν προβάλλονται από αλλού;
Λέμε τώρα... και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Προσωπικώς, θα αρχίσω από τα απλά.

Χτες, για παράδειγμα, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην εταιρεία που μου παρέχει τηλεφωνία και σύνδεση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω σε τι οφείλεται η τραγική ταχύτητα με την οποία 'ανοίγουν' οι σελίδες όποτε συνδέομαι στο internet. Έχω αρκετά πικρή εμπειρία από τέτοιες συνομιλίες και είχα 'φορτώσει' πριν 'συνδεθώ με έναν εκπρόσωπό τους'.

Για να μην κουράζω, ο άνθρωπος, όχι μόνον μου έλυσε την απορία και το πρόβλημα, αλλά απεδείχθη υπομονετικός, επίμονος, σοβαρός, τα πάντα. Στο τέλος, λοιπόν, της συνομιλίας μας και αφού τον ευχαρίστησα, ζήτησα το όνομά του. Κι εγώ η ίδια εξεπλάγην με τον εαυτό μου. Είμαι φαίνεται κι εγώ ένα σκυλί του Παβλόφ μερικές φορές και κλώτσησε μέσα μου η φράση 'θα ήθελα να μου πείτε το όνομά σας'.

Έσπευσα να του διευκρινίσω ότι το ζήτησα -και το σημείωσα- για να φροντίσω να το μεταφέρω. Αν η ίδια η εταιρεία δεν με πάρει σε εύλογο χρονικό διάστημα για να έχει feedback για την παροχή υπηρεσιών, θα τους ενημερώσω με το ζόρι. Όχι για το κακό. Για το καλό.

Μπορεί να κάνει διαφορά; Μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα του ανθρώπου;

Η εμπειρία μας λέει ότι όχι. Αλλά η εμπειρία αφορά το παρελθόν. Όχι το παρόν και προπάντων καθόλου το μέλλον. Όπως και να 'χει, αποφάσισα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος άλλαξε με τη συμπεριφορά του την δική μου καθημερινότητα, αντί να το πάρω ως δεδομένο -αφού δεν είναι [γι' αυτό δεν γκρινιάζουμε όλοι συνεχώς;]- καλά θα κάνω να του το ανταποδώσω. Όπως μπορώ.

Τι σκατά φωνάζουμε για αλληλεγγύη; Στη θεωρία μόνον;

Εδώ λοιπόν.  Κάθε μέρα. Στα απλά και καθημερινά. Πώς θα αλλάξει η εμπειρία από ένα θλιβερό παρελθόν και ένα μίζερο παρόν; Μόνον με τα μεγαλεπίβολα, τις καπιταλιστικές θεωρίες και τις συνθλίψεις της νομεκλατούρας;

Αν ό,τι κάνουμε βασίζεται στο τι μας λέει το παρελθόν, τότε άστα να πάνε.

Οι συγκροτημένοι λοιπόν. Οι νοήμονες, οι δίκαιοι, οι σοβαροί, όσοι είναι γλυκείς, έχουν αντίληψη, χιούμορ και καλή διάθεση. Όπου τους αναγνωρίζω σκοπεύω να τους το λέω.

Θα χαρακτηριστώ χαζή και αγαθή; Χέστηκα. Έχω ανάγκη να συναντηθώ και να χαμογελάσω. Αφήνω την εξυπνάδα και την πονηριά στο παράλληλο παρόν όσων τις μεταχειρίζονται.

Χάρισμα.

Τρέλα

"Insanity in individuals is something rare - but in groups, parties, nations and epochs, it is the rule".

Friedrich Nietzsche

Election day # Redemption day

Ψηφοφόρε

πρόσεξε τι θα γονιμοποιήσεις!

Athenian skies

Η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή...

Ν. Καρούζος

Οδηγώντας

 Στην ιερά οδό.

        Στην ανίερη οδό.

new photo-toy

curiosity

for @miss_cinnamon

easter_victims

bezedes

my thanks to vlour