Jonze in the arms of Gandolfini

Ένας πονοκέφαλος μπορεί να σου σακατέψει τη διάθεση.

Αντί να τον αφήσεις, μπορείς να βρεις μερικές καλές στιγμές. Και μετά να βγεις έξω και να ψάξεις για δικές σου.

Η photo από εδώ.

Natural enemies of the state.

Αγαπώ τις γάτες.

Ειδικά από τότε που διδάχτηκα πως να ζω μαζί τους.

Βρήκα την καταπληκτική φράση του Wiliam Burroughs για τις γάτες, ότι είναι "φυσικοί εχθροί του κράτους" και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Ειδικά, με όσους από σας μπορεί να μην τις συμπαθείτε, στην προσπάθειά μου να σας κάνω να αλλάξετε γνώμη.

Άλλωστε, και μόνον το γεγονός ότι, για χάρη μιας γάτας, κοτζάμ Herman Hesse μπουσούλαγε στα τέσσερα, κάτι πρέπει να σας δείχνει...

Τριάντα σημαντικοί συγγραφείς συνιστούν "γάτες". Εκείνοι ξέρουν!

Αναλυτικά: ΕΔΩ.

Νεκρολογίες

Ίσως να φταίνε τα τρελά κέφια του φετινού καλοκαιριού, που τελευταία το έχω ρίξει στις νεκρολογίες.

Βοηθάει, πάντως, και το ότι μερικοί άνθρωποι, όχι μόνον αφήνουν δυνατά αποτυπώματα, αλλά θα ήταν σημαντικό να μην "την είχαν κάνει".

Δεν λέω κάτι καινούριο. Όποιος "κουνιέται" λίγο παραπάνω [βλέπε: έχει προσωπικό στυλ, άποψη και κυρίως τα κότσια για να τα υποστηρίξει] στολίζεται με κάθε είδους χαρακτηρισμούς -είτε από τα μήντια, που πιάνουν τα φτυάρια και συκοφαντούν ανερυθρίαστα, είτε από τους κοινούς θνητούς που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα, θάβοντας ασυστόλως και αδιακρίτως. Γι' αυτό και είναι σημαντική η απουσία ανθρώπων, που ο χαρακτήρας, ο λόγος και κυρίως ο τρόπος και η στάση ζωής τους θα βοηθούσαν κατά 1-2 μοίρες την ισορροπία των πραγμάτων.

Για να το θέσω ξεκάθαρα, ο κόσμος μοιάζει να αδειάζει από ανθρώπους με αξία και υπερχειλίζει από φελλούς. Συνηθέστατα, αυτοί οι φελλοί είναι και εντελώς ατάλαντοι.

Σαν σήμερα -9 χρόνια πριν- την έκανε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο Johnny Cash.

Διάβαζα πριν λίγο καιρό, για την ιστορική παράσταση στις φυλακές Folsom. Το 1968, όταν ακόμη και οι άνθρωποι της εταιρείας του θεωρούσαν τον Cash λίγο-πολύ ξοφλημένο, εκείνος έκανε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς. Έδωσε μια συναυλία μέσα στις φυλακές Folsom. Εκεί που δυο εβδομάδες νωρίτερα οι κρατούμενοι είχαν αιχμαλωτίσει έναν φύλακα, κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του. Εκεί που οι άνθρωποι της συναυλίας συνοδευόνταν σε κάθε τους βήμα από δεσμοφύλακες με όπλα στα χέρια. Αυτά, σε μια εποχή που ο κόσμος άκουγε Paul Mauriat και οι εκτρώσεις ήταν εκτός νόμου.

Η ιστορία ξεκίνησε από την εποχή που ο Cash υπηρετούσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό και βρισκόταν στη Δυτική Γερμανία. Εκεί είδε την ταινία "Inside the walls of Folsom prison" και εμπνεύστηκε το "Folsom prison blues". Κι αν αυτή η έμπνευση παραμένει αμφιλεγόμενη - αφού μετά την επιτυχία του τραγουδιού ο Cash έδωσε μέρος των εσόδων του από το δίσκο στον συνθέτη Gordon Jenkins- αυτά που δεν είναι αμφιλεγόμενα είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητά του.

Αυτά τα δυο είναι νομίζω που δίνουν στην ερμηνεία του, χαρακτηριστικά να πω;  χροιά;  ύφος; δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, που τον έκαναν μοναδικό.

Ο Cash έχει τραγουδήσει ένα σκασμό τραγούδια που δεν θα τους έδινα καμία σημασία αν δεν τα ερμήνευε εκείνος. Με τη φωνή του και ό,τι άλλο 'κατέθετε' μέσω αυτής, ανατρέπει την άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία για την επιτυχία ενός τραγουδιού έχει η σύνθεση. Είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα που λίγοι μόνον κατέχουν: Μόλις ξεκινάει ένα τραγούδι του, ο χρόνος και ο χώρος τέμνονται και όποιος τον ακούει μπορεί να προσαράξει στο προσωπικό του matrix.

Τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη και όποτε τα ακούω, τα τραγούδια του μού φτιάχνουν ένα μαξιλάρι ποιότητας και αλήθειας. Έστω και αν πρόκειται για ένα μαξιλάρι που έχει διάρκεια ζωής μόνον 3 λεπτά, όπως το αγαπημένο "A boy named Sue". Ένα τραγούδι που, για λίγο, με πείθει πως είναι πιθανώς εφικτό, ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει τα λάθη που του έχουν διδάξει. Πως μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος από τους πρόγονούς του.

Thanks Johnny.

photo by James Marshall

Αγάπη μόνο ρε.

"If you live long enough, you'll see that every victory turns into a defeat"
δηλαδή "Αν ζήσεις αρκετά, θα δεις ότι κάθε νίκη μετατρέπεται σε ήττα".

Η φράση της Simon de Beauvoir 'σηκώνει' διαφορετικές ερμηνείες. Κάποιος νευρικός αναγνώστης, που αντιπαθεί την ανεξαρτησία του πνεύματος και το πείσμα της, θα έσπευδε να συμπεράνει ότι αυτή η φράση αφορά απλώς την χαμένη νιότη.

Εγώ πάλι -αν και ποια είμαι εγώ, σάμπως είμαι καμιά;- θα έλεγα ότι αφορά κάθε στράτευση και κάθε δόγμα.

Πιστεύω στην χρησιμότητα της ιδεολογίας, κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν λιγότερο κτήνη. Όμως κατέληξα πως σπανίως παραμένει απλώς ιδεολογία. Συνήθως -καθώς χρησιμοποιείται ως επικάλυψη συμφερόντων και συμπλεγμάτων- καταντάει δόγμα, εμμονή και ιδεοληψία. Στο τέλος, το μόνο που σκέφτονται οι "ιδεολόγοι" είναι πως θα νικήσουν κάποιους άλλους "ιδεολόγους".

Όσο το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται, τόσο το 'ανθρώπινο' του είδους δίνει τη θέση του σε κάτι άλλο, αλλόκοτο και επιθετικό. Στο όνομα της 'ανθρώπινης αξιοπρέπειας' συντελούνται αλλεπάλληλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συνήθως δε, τα εγκλήματα αυτά δεν στρέφονται κατά της ανθρωπότητας γενικά. Όλως τυχαίως, στοχεύουν τα πιο ανυπεράσπιστα από τα μέλη της. Περιέργως πώς, αυτά τα μέλη συμβαίνει να είναι και τα φτωχότερα.

Οι έξυπνοι και οι διορατικοί γνωρίζουν ότι η 'ανθρώπινη αξιοπρέπεια' χρησιμοποιείται ως δόλωμα. Ο A. Bierce, μέγας εχθρός της υποκρισίας, έγραψε πριν πολλά χρόνια ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι παρά "ο καρπός της συνεύρεσης μιας φαλάκρας κι ενός τραπεζικού λογαριασμού".

Φτάνει λοιπόν με τις ιδεολογίες και τα συστήματα. Άνθρωποι εξυπνότεροι και σπουδαιότεροι από εμάς, έπαιξαν τη ζωή τους υπηρετώντας αγαθούς σκοπούς και τους έφαγε η μαρμάγκα. Αν χρειάζεται να νικήσεις και όχι να μονιάσεις, άστο καλύτερα. Η νίκη -αφού η Simon έχει δίκιο- θα εξασφαλίσει την επερχόμενη ήττα σου.

Αναμένοντας το συνειδησιακό άλμα...


Στη φωτό, ένα σαρκαστικό χαμόγελο από έναν τοίχο στο Χαλάνδρι.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2000 εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ήταν ένας εκρηκτικός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ίσως θα ήταν πιο εύστοχο να γράψω διανοητής, καθώς σκέτο το κοστούμι συγγραφής & δημοσιογραφίας θα του έπεφτε λίγο.

Δυο πράγματα τον χαρακτήριζαν πιστεύω. Το πρώτο ότι ήταν ιδεολόγος. Μπορεί να εξωτερίκευε έναν αφ' υψηλού κυνισμό και διάφορες αποχρώσεις ειρωνείας, όμως αυτά ήταν τα όπλα του ενάντια στη βλακεία και τη λαμογιά. Το δεύτερο, ότι ήταν βαθύτατος γνώστης της ελληνικής ιστορίας και κατά την ταπεινή μου γνώμη αντιπροσώπευε, εν πολλοίς, ένα 'είδος' Έλληνα που αν δεν έχει εκλείψει, κινδυνεύει πάντως άμεσα με ολοκληρωτική εξαφάνιση. Το είδος του ανθρώπου που δεν μιλάει αν δεν ξέρει, που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, έχει χιούμορ, είναι ανθρωπιστής, ειλικρινής και δεν φοβάται ούτε να πει τη γνώμη του ούτε να κάνει έξαλλους τους συνομιλητές του. Όλα δημιουργικά!

Πιστεύω -και τα προτείνω συχνά σε ανθρώπους που βαριούνται να διαβάζουν- ότι αρκούν τρια βιβλία για να καταλάβει κανείς τί έχει συμβεί στην Ελλάδα από τότε που ιδρύθηκε ως κράτος και βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται... Ένα από αυτά -και μάλλον το πιο απολαυστικό- το έχει γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης και είναι η "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους".

Όσο σφίγγει ο κλοιός γύρω από τον κοινό νου στην όμορφη χώρα μας τόσο περισσότερο λείπουν άνθρωποι σαν εκείνον.

Greek islands for ever!

Η δειλή έλευση του φθινοπώρου κάνει τις εξορμήσεις στην παραλία ακόμη πιο γλυκές. Η έλευση του βαρέως χειμώνα θα τις κάνει και όνειρο θερινής νυχτός.

Κάπου μέσα στον ορυμαγδό καλοκαιρινών ειδήσεων σκοταδισμού, αναλύσεων ηλιθιότητας και ρεπορτάζ καταναγκασμού, ακούσαμε τον πρωθυπουργό της χώρας να αναφέρεται στις σαφείς προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει σε πωλήσεις ελληνικών νησιών. 562 μαθαίνουμε ότι είναι "εμπορικά εκμεταλλεύσιμα". Οι αντιδράσεις υπήρξαν από χλιαρές έως σκανδαλιστικά γελοίες. Καθώς καίγονται πολλοί κώλοι και εγκέφαλοι επίσης, και στο γενικότερο πλαίσιο παραλογισμού, όλοι έσπευσαν να επισημάνουν τα αρνητικά αυτού του ενδεχόμενου ξεπουλήματος.

Όμως το ξεπούλημα έχει και τα θετικά του. Αφού πέφτουν οι τιμές κατακόρυφα, η κυβέρνηση, ανταποκρινόμενη στις ανάγκες και αυτής της αγοράς, θα πουλήσει τα νησιά μας κοψοχρονιά.

Τούτου δοθέντος, θέλω να κατεβάσω στο τραπέζι την εξής πρόταση:

Τόσα στελέχη αριστερής -κάθετης και οριζόντιας- διανόησης διαθέτει η όμορφη πατρίδα μας. Διακεκριμένους επιστήμονες που ανησυχούν για το καλό των ανθρώπων του τόπου. Να στρωθούν και να εντοπίσουν 5-6, τα πιο ωραία από τα 562 νησάκια και να τα καπαρώσει η Αριστερά της χώρας για το καλό του προλεταριάτου, αλλά και των ταπεινωμένων αστών της πρώην μεσαίας τάξης. Θα πληρώσει το ΚΚΕ, οι συνιστώσες του Σύριζα, οι σύντροφοι Ανταρσυώτες, θα βγάλουμε και ένα λαχείο συντακτών ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, θα κάνουμε και έναν έρανο τάχαμου της αρχιεπισκοπής -που θα πάει- θα μαζευτεί το χρήμα.

Θα πάρουμε λοιπόν σε λαϊκιά βάση μερικά νησάκια. Τις εργασίες θα αναλάβουν εταιρείες -επίσης λαϊκής βάσης- τις οποίες θα στελεχώσουν οι χιλιάδες άνεργοι οικοδόμοι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, διακοσμητές και λοιποί. Μαζί τους, πρόθυμα νεολαία στελέχη των εκατοντάδων ΜΚΟ της πατρίδας. Όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, θα ετοιμάσουν τις εγκαταστάσεις υποδοχής και απόλαυσης.
Αν δούμε τα σκούρα -καθότι όπως γνωρίζει πλέον όλος ο πλανήτης είμαστε και σφόδρα τεμπελχαναίοι- θα ρίξουμε το εξής τυρί: όποιοι συμμετάσχουν στις εργασίες αυτές θα πάρουν κουπόνια προτεραιότητας για το επόμενο καλοκαίρι και θα είναι οι πρώτοι που θα κάνουν τσάμπα διακοπές.

Το επερχόμενο ξεπούλημα νησιών και βραχονησίδων θα εξασφαλίσει διακοπές και μπάνια του λαού για τα επόμενα 50 καλοκαίρια που θα είμαστε πτωχευμένοι. Έτσι, φτωχοί συνάνθρωποι και άλλα στοιχεία του περιθωρίου θα μπορούν να χαρούν τις ελληνικές θάλασσες και ακτές ελεύθερα.

Ακόμη πιο διασκεδαστικό θα είναι να επιλεγούν νησιά που θα βρίσκονται κοντά σε κάποια φιλέτα, από εκείνα που θα γίνουν απροσπέλαστα θέρετρα υπερπολυτελείας, ώστε τα τσίσα που θα κάνει η πλέμπα μέσα στη θάλασσα να φτάνουν στους όρμους της πλουτοκρατίας.

Εμπρός της γης οι μαυρισμένοι!