Kenji Eno, "indie is as indie does".

Μια λιτή ανακοίνωση στο site της εταιρείας fyto πληροφόρησε τον κόσμο για τον θάνατο του Kenji Eno, σε ηλικία 42 ετών.

Ο Eno ήταν δημιουργός videogames και μουσικός. Αγαπώ και τα δυο, αλλά τον έμαθα από την ιδιότητά του ως μουσικού.

Έκανε μια δουλειά [για την ακρίβεια δυο] που του άρεσε πολύ. Για μερικούς αυτό δεν λέει τίποτα. Εμένα, πάλι, μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κάτι που αγαπούν. Δεν είναι εύκολο -ειδικά σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα- και αν έχει χρειαστεί να κοπιάσεις γι' αυτό, σου προσφέρει μια μικρή χαρά, ακόμη και αν τελικά αποτύχεις. Έχεις τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπάθησες.

Ο Eno, λοιπόν -για να μην ξεφεύγω- έκανε δυο δουλειές που αγαπούσε. Έφτιαχνε video games και έγραφε -για κάποια από αυτά- τo music score που τα συνόδευε. Παρόλο που τα videogames είναι το hotspot του προσωπικού μου zen, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα videogames που είχε φτιάξει. Η μουσική του όμως είχε φτάσει στ' αυτιά μου. Φαντάζομαι ότι και ο Jason Swinscoe θα έχει παίξει μερικά videogames στη ζωή του. Ο Swinscoe είναι ο μουσικός που έφτιαξε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Cinematic Orchestra, των οποίων η μουσική είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με την εικόνα. Οι Cinematic Orchestra, σύστησαν στους θαυμαστές τους τον Kenji Eno, διασκευάζοντας το κομμάτι του με τίτλο "Fear Theme". Πεντέμιση λεπτά βύθισης σε έναν φανταστικό κόσμο.

Φανταστικό, με την έννοια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος, ανησυχητικά μυστηριώδους και μάλλον όχι αληθινού, αλλά και με την έννοια του ανατριχιαστικά ωραίου, ανακουφιστικά απολαυστικού, ναρκωτικά εφησυχαστικού και δημιουργικά διεγερτικού.

Πέραν όλων αυτών, ο Eno ήταν ένας αρκετά ασυμβίβαστος τύπος και αυτό δεν μπορεί παρά να σε κάνει να πας ένα βήμα πέρα από την σκέτη εκτίμηση και να εκφράσεις έναν κάποιο θαυμασμό.

Ενδεικτικό της περίπτωσής του, το εξής περιστατικό. Απογοητευμένος και θυμωμένος με τη συμπεριφορά της Sony, εταιρείας κολοσσού και στα videogames [βλέπε playstation κ.λπ], ο Eno αποφάσισε να αφήσει την Sony και να συνεργαστεί με την τότε μεγάλη ανταγωνίστριά της, την Sega. Όμως την ανακοίνωση της απόφασής του, την έκανε σε ένα event της Sony, την ώρα που επιδείκνυε το trailer για το επόμενο παιχνίδι του, Enemy Zero, με το logo του playstation να μετατρέπεται σε logo της Sega, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού που παρακολουθούσε την εκδήλωση.

Η επιτυχία δεν ήταν αυτοσκοπός για αυτόν τον ωραίο τύπο, γι' αυτό και σύντομα φάνηκε ότι θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση. Ούτε νέα games, ούτε συνεντεύξεις στον τύπο. Για μεγάλο διάστημα εξαφανίστηκε και όταν αποφάσισε να επανέλθει το έκανε συνεργαζόμενος με έναν εξίσου ανεξάρτητο και ασυμβίβαστο καλό του φίλο.

Τα πιο ωραία λόγια που διάβασα μόλις έμαθα τα νέα του θανάτου του, τα έγραψε ο Andrew Vestal της Blizzard [μιας αμερικάνικης εταιρείας games] στο twitter: “Kenji Eno was indie back when nobody even knew indie was a thing you could do”.

Η επιστήμη σηκώνει τη χώρα ψηλά.

Αίσθηση προκάλεσε η είδηση για το πρωτοποριακό βιονικό χέρι που θα ελέγχεται με τη σκέψη και θα επαναφέρει το αίσθημα της αφής σε αυτόν που το φοράει.

Την πρωτοβουλία για το βιονικό χέρι έχει ο Σιλβέστρο Μικέρα της Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λοζάνης.

Όμως το ακόμη μεγαλύτερο επιστημονικό άλμα θα ακολουθήσει σύντομα και μάλιστα στην Ελλάδα.

Η επιστημονική ομάδα του Μικέ Καρακαλτάκα της Σχολής της Κοζάνης, θα αναλάβει να φέρει εις πέρας τη μεταμφύτευση βιονικού εγκεφάλου σε Έλληνες πολιτικούς, που θα ελέγχεται με τη σκέψη και θα επαναφέρει το αίσθημα της ντροπής σε αυτόν που τον διαθέτει.

Οικόπεδο.

"Η χώρα δεν υπήρξε ποτέ μία πραγματική δημοκρατία. Διαρκώς βρισκόταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων: των Τούρκων, των Γερμανών, των Άγγλων, των Αμερικανών. Φέραμε βασιλιά από τη Βαυαρία και μετά τον διώξαμε. Έπειτα ήρθε ο επόμενος βασιλιάς. Αυτό που έμεινε ήταν το χάος και ένα σύστημα που ήταν δημοκρατικό μόνο κατ’ όνομα".

Ο Κώστας Γαβράς, μίλησε στην Süddeutsche Zeitung του Μονάχου και του χρειάστηκαν 8 λέξεις για να πει το προφανές.

Βομβαρδισμός από αναλύσεις και ακατάσχετη πάρλα από παντού στη χώρα, υποδείξεις και σηκωμένα δάχτυλα, υποταγή και χαφιεδισμός, τσαμπουκάς και ξύλο.

Τρία χρόνια τώρα, οποτεδήποτε οι άνθρωποι είπαν κάτι διαφορετικό από την επαναλαμβανόμενη κασσέτα του "μονόδρομου", όποτε ζητήθηκε ο λογαριασμός, για τα χρέη που δημιουργήθηκαν επειδή τα "φάγαμε μαζί", απάντηση δεν υπήρξε. Όποιος διαφωνεί απειλεί τους θεσμούς, τη δημοκρατία, τον θεό...


Αυτά εδώ στην Ελλάδα. Γιατί αν δεν κατοικείς εδώ, υποχρεωμένος να αναπνέεις τις ανάσες των λούμπεν ρουφιάνων ραγιάδων και έχεις λίγο μυαλό στο κεφάλι, αντιλαμβάνεσαι πια ότι δεν ζεις σε χώρα αλλά σε οικόπεδο και μάλιστα γιαλαντζί.

Επανάσταση.

Λίγο πριν το 2000 διάβασα ένα εντυπωσιακό βιβλίο, για το οποίο έχω ξαναγράψει στο blog το 2010.
Έχει τίτλο "Οικονομική Φρίκη" και το υπογράφει η Viviane Forrester,  γαλλίδα συγγραφέας, αρθρογράφος και κριτικός.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο, οι κριτικές ήταν από ψυχρές έως επιθετικές, αφού η συγγραφέας δεν ήταν "διαπιστευμένη" επί των οικονομικών και, οπωσδήποτε, γιατί με το βιβλίο αυτό έγινε αρκετά δυσάρεστη, σε μια εποχή μάλιστα που ο ακραιφνής καπιταλισμός ακόνιζε τα νύχια του.

Οι πωλήσεις, απ' την άλλη, ήταν εντυπωσιακές. Δικαίως. Η Forrester είναι page turner και βέβαια το βιβλίο ούτε είναι, ούτε παριστάνει πως αποτελεί οικονομική ανάλυση. Ούτε καν πολιτική.

Θαυμάζω τη Viviane Forrester. Γιατί έβαλε το αδιαμφισβήτητο συγγραφικό της ταλέντο στην υπηρεσία της κοινής λογικής και της εύστοχης, ουσιαστικής παρατήρησης.

Ξαναγράφω για την "Οικονομική Φρίκη" για δυο λόγους. Πρώτα, γιατί βρήκα αυτό το απόσπασμα εξαιρετικά επίκαιρο:

"...τα παιδιά βρίσκονται στην αιχμή της Iστορίας. Aυτά έχουν ήδη παραμεριστεί και δε ζουν απλώς εξοστρακισμένα από μια κοινωνία που πνέει τα λοίσθια και που υποκρίνεται πως αντέχει ακόμα, αλλά προπορεύονται αυτής της κοινωνίας"...

Και μετά, γιατί, ρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο, διαπίστωσα ότι η συγγραφέας είχε κάνει μια επισήμανση της οποίας τη σημασία δεν είχα εκτιμήσει σωστά. Είχε γράψει -και θα το βρείτε στο απόσπασμα που παραθέτω πιο κάτω- ότι η Επανάσταση έχει ήδη γίνει. Απλώς εμείς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Αφιερωμένο:

"Για ένα σύστημα, η εξασφάλιση της γενικής αδιαφορίας αποτελεί μια νίκη μεγαλύτερη από κάθε ενεργό προσχώρηση, όσο σημαντική κι αν είναι. Και στην πραγματικότητα η αδιαφορία είναι εκείνη που προκαλεί τις μαζικές προσχωρήσεις σε ορισμένα καθεστώτα. Τις συνέπειες τις γνωρίζουμε.

Η αδιαφορία είναι σχεδόν πάντα η στάση της πλειονότητας του πληθυσμού και είναι απεριόριστη. Και τα τελευταία χρόνια υπήρξε πρωτοφανής η μακάρια αναισθησία απέναντι στην επικράτηση μιας απόλυτης εξουσίας. Υπήρξε πρωτοφανής η συσκότιση της Ιστορίας, οι επιθέσεις που πέρασαν απαρατήρητες, η γενική απροσεξία.

Έλλειψη ενδιαφέροντος, παρατηρητικότητας, που χωρίς αμφιβολία υπήρξε επίτευγμα ορισμένων σιωπηρών, επίμονων στρατηγικών. Αυτές κατασκεύασαν τους Δούρειους Ίππους τους και κατάφεραν να επωφεληθούν πολύ καλά από αυτό που προπαγανδίζουν -την έλλειψη κάθε επαγρύπνησης-, ώστε οι ίδιες να είναι και να παραμένουν άτρωτες, πιο αποτελεσματικές από ποτέ...

Η αδιαφορία, ο λήθαργος κυριάρχησαν τόσο , ώστε αν σήμερα αποφασίζαμε περιέργως να σταματήσουμε κάποια πολιτική ή κοινωνική διαδικασία, κάποια "πολιτικά ορθή" πειρατεία, θ' ανακαλύπταμε ότι τα σχέδια που θέλουμε να καταπολεμήσουμε έχουν εκπονηθεί εδώ και πολύ καιρό και με μεγάλη προσοχή, όσο εμείς κοιμόμασταν, και έχουν εδραιωθεί οριστικά, καθώς είναι τα μόνα συμβατά με τις αρχές που επικρατούν αυτή τη στιγμή. Έτσι, φαίνονται βαθιά ριζωμένα, αναπόφευκτα και συνήθως έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται σωπηρά...

Η παθητικότηταά μας μας έχει εμπλέξει στους βρόχους ενός πολιτικού διχτυού που καλύπτει ολόκληρο το πλανητικό τοπίο. Το ερώτημα δεν τίθεται τόσο ως προς τη θετική ή καταστροφική αξία της πολιτικής που δημιούργησε αυτή την κατάσταση πραγμάτων, αλλά ως προς το γεγονός ότι ένα τέτοιο σύστημα κατόρθωσε να επιβληθεί σαν δόγμα, χωρίς να προκαλέσει αναταραχή ή σχόλια, πέρα από ορισμένα σπάνια και καθυστερημένα. Κι όμως, έχει καλύψει το φυσικό χώρο όπως και το μελλοντικό, έχει θεσπίσει την απόλυτη προτεραιότητα των αγορών και της λειτουργίας τους. Κατόρθωσε να ιδιοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε τον πλούτο και να τον καταβροχθίσει, να τον εξαφανίσει ή ακόμα και να τον ακυρώσει: του έδωσε τη μορφή συμβόλων, τα οποία αποτελούν τον πυρήνα κάποιων αφηρημένων συναλλαγών που διεξάγονται σε απόλυτα εικονικά πλαίσια.

Εμείς, ωστόσο, προσπαθούμε, ακόμα, να δικαιολογήσουμε ένα νεκρό σύστημα που δεν ισχύει πια. Το καθιστούμε υπεύθυνο για καταστροφές, οι οποίες στην πραγματικότητα οφείλονται στην επικράτηση ενός νέου, πανταχού παρόντος και παντοδύναμου συστήματος...

Ο κίνδυνος για εμάς δεν είναι τόσο η κατάσταση -αυτή θα μπορούσε να τροποποιηθεί-, αλλά ακριβώς η τυφλή συναίνεσή μας, ο γενικός συμβιβασμός μ' αυτό που μας παρουσιάζεται στο σύνολό του σαν αναπόφευκτο. Ασφαλώς οι συνέπειες αυτής της παγκόσμιας διαχείρισης αρχίζουν ν' ανησυχούν ορισμένους. Όμως, πρόκειται απλώς για έναν αόριστο φόβο, που οι περισσότεροι από τους οποίους τον αισθάνονται αγνοούν την πηγή του.

Διαμαρτυρόμαστε για τις δευτερεύουσες επιπτώσεις αυτής της παγκοσμιότητας (π.χ. για την ανεργία), όμως δεν καταλαβαίνουμε ότι γι' αυτές ευθύνεται η επικράτησή της, που μας φαίνεται αναπότρεπτη. Η ιστορία της μας φαίνεται σαν να έχει αρχίσει από πολύ παλιά, η επικράτησή της μας φαίνεται πανάρχαια και θεωρούμε ότι είναι αναπόφευκτο να κυριαρχεί στα πάντα και για πάντα. Η καταβροχθιστική επικαιρότητά της μας φαίνεται σαν να προέρχεται από το παρελθόν: αυτό που συμβαίνει οφείλεται στο ό,τι έχει συμβεί! "Όλα καθαγιάζονται με το χρόνο", αναφέρει ο Πασκάλ. "Το έθιμο είναι σεβαστό για το μοναδικό λόγο ότι έχει γίνει αποδεκτό. Αυτό αποτελεί τη μυστικιστική βάση της κυριαρχίας του. Όποιος ανατρέξει στις πηγές του το εκμηδενίζει".

Ωστόσο, εδώ επρόκειτο, εδώ πρόκειται, για μια πραγματική επανάσταση, που κατόρθωσε να επιβάλει το φιλελεύθερο σύστημα, να το υλοποιήσει, να το δραστηριοποιήσει και να το καταστήσει ικανό να ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη λογική εκτός από τη δική του, η οποία είναι και η μοναδική που ισχύει.

Η ανατροπή αυτή δεν υπήρξε καθόλου θεαματική ούτε καν αισθητή, παρόλο που ένα νέο, κυρίαρχο, παντοδύναμο καθεστώς κατέλαβε την εξουσία. Η εξουσία του είναι απόλυτη, όμως είναι τέτοια, ώστε δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να επιδεικνύεται, αντίθετα κρύβεται μέσα στα δεδομένα. Ένα καθεστώς νέο αλλά αναχρονιστικό: επιστροφή στις αντιλήψεις ενός 19ου αιώνα, από τον οποίο έχει εξαφανιστεί ο παράγοντας "εργασία". Φρίκη!"

Η άρνηση των λύσεων.

"Το πάθος που,

όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός,

παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.

Από σήμερα,

ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,

είναι ζωή".

Εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ περήφανος λαός. 

Η περηφάνεια που νιώθουμε οφείλεται, κυρίως, στο ότι εξαργυρώνουμε κάτι που δεν μας ανήκει εξ ορισμού, δηλαδή την πνευματική και διανοητική δύναμη εκείνων που θεωρούμε προγόνους μας.

Αυτό που μας διαφεύγει είναι το πώς γίνεται να είσαι περήφανος για κάτι που δεν γνωρίζεις. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν διαβάσει ούτε μισή σελίδα από όσα έγραψαν οι πρόγονοι που τους κάνουν να νιώθουν περηφάνεια. Περιέργως, αυτό δεν το βρίσκουν καθόλου παράξενο.

Σημασία έχει το dna ρε παιδί μου, τι θες τώρα. Από αυτό το dna προέκυψαν άλλωστε και δυο βραβεία νόμπελ, σε δυο Έλληνες ποιητές. Και όλοι ξέρουμε πως όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα, νέοι, γέροι και παιδιά βρίσκονται μ' ένα βιβλίο στο χέρι ξετινάζοντας την ελληνική ποίηση.

Θα πει κανείς "εύκολη η ειρωνεία, όμως οι ποιητές δεν απαντούν στα προβλήματα του κοσμάκη". Γι' αυτό και έγινε τόσο δημοφιλής η περίφημη φράση πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, ότι 'οι ποιητές είναι λαπάδες'.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια εντελώς διαφορετική. Οι ποιητές είναι ακριβώς εκείνοι που βλέπουν τις λύσεις. Τις εντοπίζουν και τις γράφουν. Χρόνια τώρα. Αιώνες. Οι υπόλοιποι είναι που δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Οι ποιητές απαντούν πιο εύστοχα από όλους στα προβλήματα των ανθρώπων. Το ζήτημα είναι πως, επειδή οι απαντήσεις τους είναι τρομακτικά αποτελεσματικές, δεν εισακούονται. Ποτέ. Ούτε στο παρελθόν, ούτε τώρα. Γιατί εκτός από αποτελεσματικές είναι και δύσκολες. Γιατί απαιτούν αλλαγή. Και μάλιστα όχι των άλλων, αλλά του καθενός από μας.

Έτσι, παρατηρείται το εντελώς κουλό φαινόμενο. Όλοι θαυμάζουν και παραδέχονται την σπουδαιότητα και τη σημασία των προγόνων και των ποιητών, αλλά μόνον θεωρητικά. Την ώρα που η κουβέντα πρέπει να γίνει πράξη, όλα τα σημαντικά και τα θαυμαστά πάνε στο διάολο. Και μένει μόνον η αηδιαστική γεύση των συμβιβασμών -στην καλύτερη περίπτωση- και της απάτης -στη συνηθέστερη-.

Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή:

"Το πάθος που,

όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός,

παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.

Από σήμερα,

ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,

είναι ζωή".

Δ. Δημητριάδης

Οι πυρήνες της δυστυχίας

Κοίτα απ' την άλλη κι όλα θα πάνε καλά.

Η κρίση στη χώρα, πριν ακόμη γίνει οικονομική ήταν κρίση των θεσμών.

Ο τραγικός συνδυασμός απελπισίας και βουβαμάρας δεν προκύπτει από τη φτώχεια μονάχα, αλλά κυρίως από την πεποίθηση των ανθρώπων πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο.

Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την πεποίθηση; Μα η λειτουργία [ή καλύτερα η επαναλειτουργία] των θεσμών.

Πνιγμένοι σε ένα σύννεφο αμφισβήτησης, σκανδάλων, φημολογίας, ανυποληψίας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που, ενώ θα μπορούσαν να υπηρετούν τους θεσμούς, έχουν παρκάρει τις γνώσεις και τις ικανότητές τους σε ένα αραχνιασμένο ράφι και προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους χρησιμοποιώντας όσο λιγότερο μπορούν, αυτό που τους χρειάζεται περισσότερο απ' όλα. Τη συνείδησή τους.

Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, οι Έλληνες συζητούν στις παρέες -εκεί που τίποτε δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα, αλλά μπορεί κάποιος να λέει ό,τι θέλει- για την κακοδαιμονία της χώρας και κατακεραυνώνουν, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, όσους πίνουν το αίμα της Ελλάδας.

Σε αυτές τις συζητήσεις –που συνήθως αποτελούν παράλληλους μονολόγους και χειμάρρους κλάψας- οι ευθύνες πέφτουν στις πλάτες των πλούσιων και ισχυρών, των πολιτικών, μετά κατρακυλούν μέχρι τον γείτονα, ενώ λίγο πριν το ολικό μεθύσι, φτάνουν μέχρι τα ακροδάχτυλα της αυτοκριτικής. Το δευτερόλεπτο που ένα ψήγμα ευθύνης ακουμπά όποιον προβαίνει σε αυτοκριτική, ξεκινά και ο αναθεματισμός της κακούργας κοινωνίας, λες και η κοινωνία δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν τη χώρα αλλά κάτι σαν μια απρόσωπη πολυεθνική ή μια ανώτερη δύναμη.

Το επόμενο πρωί όλα αλλάζουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα τελευταία 30 χρόνια, πάνε στις δουλειές τους, υπομένουν τους άλλους και τον εαυτό τους βουβό μπροστά σε μικρά ή μεγάλα λάθη, άβουλο μπροστά σε μικρά ή μεγάλα εγκλήματα, καθώς φυσικά και δεν θα βγάλουν οι ίδιοι το φίδι από την τρύπα, παρότι θεωρούν εαυτόν παρεξηγημένη μεγαλοφυία και άρα θα έπρεπε να τους είναι εύκολο να το πράξουν.

Περιμένοντας λοιπόν κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα, η ζωή περνάει και η κακοδαιμονία συνεχίζεται. ΄Ολοι ελπίζουν να κρατήσουν την κακοδαιμονία μακριά απ' το δικό τους σπίτι, έξω απ’ τη δική τους ζωή. Λες και ζουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, λες και μπορεί να υπάρξει η δική τους ζωή χωρίς τη ζωή των άλλων. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό είναι το 'δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μιλάω'.

Και φτάσαμε έτσι στο 2013, που παρεμπιπτόντως είναι η χρονιά που θα απαλλασσόμασταν από το μνημόνιο. Δες εδώ να φρεσκάρεις την αδύναμη μνήμη σου.  

Ενώ λοιπόν άνθρωποι αυτοκτονούν και οι άνεργοι αγγίζουν τα 2 εκατομμύρια, για κάποιους οι δουλειές πάνε περίφημα.

Ενώ τα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα και τα νοσοκομεία έχουν παραλύσει, μαθαίνουμε ότι σε ένα μικρό μαχητικό έντυπο κάνει την εμφάνισή του ένα ρεπορτάζ. Στα γραφεία του περιοδικού που δημοσίευσε το ρεπορτάζ, χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος μοιράζει απειλές σαν γαρύφαλλα σε μπουζουξίδικο.

Περνούν οι μέρες και περιμένουμε να δούμε τί θα γίνει.

Θα γίνει κάτι;

Δε μπορεί. Κάποιος θα κάνει κάτι. Άλλωστε, δεν είμαστε όλοι για τα μπάζα.  Υπάρχουν ακόμη σ’ αυτή τη χώρα αρκετοί σοβαροί δημοσιογράφοι και περισσότεροι τίμιοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Δε μπορεί παρά να δείξουν οι  Έλληνες δημοσιογράφοι συμπαράσταση στο συνάδελφό τους.  Και οι αρχές, σίγουρα θα κάνουν το καθήκον τους,  θα βεβαιωθούν δηλαδή ότι προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή.

Εννοώ θεσμικά.

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν ενώσεις τύπου και στο παρελθόν έχει συμβεί οι Έλληνες εισαγγελείς να παρέμβουν για λιγότερο σημαντικά θέματα από την απειλή εναντίον της ζωής ενός ανθρώπου.

Τι διάολο; Είμαστε στο 2013 άλλωστε και ζούμε στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Σε μια χώρα που πολλοί αντιπαθούν -ή ακόμη και μισούν- χωρίς καν να ξέρουν γιατί και εννοώ τις ΗΠΑ, το θέμα της ελευθερίας του λόγου λύθηκε από τις πρώτες κιόλας γραμμές του Συντάγματος, πριν από μερικά χρόνια, για την ακρίβεια το 1791, ως εξής:

Οι 'πατέρες' του έθνους έγραψαν στο πρώτο άρθρο του συντάγματος των ΗΠΑ "Το Κογκρέσο δεν θα εγκρίνει νόμο που θα υποστηρίζει την εγκαθίδρυση θρησκείας ή που θα απαγορεύει την ελεύθερη θρησκευτική λατρεία ή που θα περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου ή το δικαίωμα του λαού να συνέρχεται ειρηνικά και να αιτείται στην Κυβέρνηση σχετικά με την ικανοποίηση παραπόνων του" και έκτοτε όποιος παραζορίζεται καταφεύγει στα δικαστήρια και κάποιες φορές –όχι και τόσο σπάνια- δικαιώνεται.

Εμείς πάλι, μπορούμε απλώς να συνεχίσουμε τις στομφώδεις δηλώσεις στις εναπομείνασες παρέες, μεταξύ τυριού και αχλαδιού, περιμένοντας πάντα κάποιον να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Όταν θα τελειώσουν τα τυριά, τα αχλάδια και οι παρέες επίσης, θα μείνουμε με μοναδική συντροφιά τις στομφώδεις δηλώσεις του παρελθόντος και έναν εαυτό που θα έχει σπάσει τους καθρέφτες για να μην τρομάζει μ’ αυτό που βλέπει.

Όσο εμείς ‘δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν μιλάμε’ ενδέχεται το φίδι να μην βγει από τρύπα, αλλά από αυγό. Θα είναι μαύρο και θα μας φάει όλους.

Είμαι άντρας.

Τηλεφώνημα με απειλές κατά της ζωής συντάκτη μας δεχτήκαμε χθες στα γραφεία του περιοδικού από συστηθέντα ως Δημήτρη Μελισσανίδη και αριθμό τηλεφώνου καταχωρημένο στην Aegean Oil, μετά τη δημοσίευση του ρεπορτάζ στο UNFOLLOW 14 για το λαθρεμπόριο ναυτιλιακού πετρελαίου.

Στις 31 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του περιοδικού UNFOLLOW (Φεβρουάριος 2013), όπου δημοσιεύουμε βασικό ρεπορτάζ για το λαθρεμπόριο ναυτιλιακού πετρελαίου, με τίτλο εξωφύλλου «Λαθρεμπόριο: Θα σπάσει ο νόμος της σιωπής για την Aegean Oil του Δ. Μελισσανίδη και τα ΕΛΠΕ του Σ. Λάτση;».
Την επομένη, 1η Φεβρουαρίου, στις 19.50, δεχτήκαμε τηλεφώνημα στα γραφεία του περιοδικού από τον αριθμό 210 4586000, στο οποίο ο καλών ζήτησε να μιλήσει με τον συντάκτη του ρεπορτάζ Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, συστήθηκε ως Δημήτρης Μελισσανίδης και ζήτησε εξηγήσεις για το δημοσίευμα.
Ο συντάκτης μας συνομίλησε μαζί του σε ανοικτή ακρόαση, παρουσία δύο ακόμη συντακτών του περιοδικού. Ο συστηθείς ως Δ. Μελισσανίδης απείλησε το περιοδικό και τον συντάκτη με αγωγή. Ο συντάκτης του απάντησε ότι ασφαλώς μπορεί να πράξει όπως νομίζει.
Στη συνέχεια, παρά την προσπάθεια του συντάκτη μας να συνομιλήσει σε ήπιο τόνο, ο καλών ως Δ. Μελισσανίδης απείλησε τη ζωή του και ό,τι υπάρχει γύρω από αυτόν. Από τα 20 λεπτά που διήρκεσε το τηλεφώνημα, τα μισά περίπου αναλώθηκαν σε απειλές προς τον συντάκτη.
Μέρος όσων είπε ο συστηθείς ως Δ. Μελισσανίδης, τα οποία κατέγραψε ο συντάκτης παρουσία των δύο ακόμη συντακτών του περιοδικού, έχει ως εξής:
«Θα μπορούσα να στείλω να σε σκοτώσουν χωρίς να σ’ έχω προειδοποιήσει. Αλλά είμαι άντρας και θα βάλω να σε τινάξουν στον αέρα την ώρα που κοιμάσαι. Θα βάλω να σε σκοτώσουν, εσένα, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και ό,τι άλλο έχεις».
Όταν ο συντάκτης, σε στοιχειώδη αντίδραση αυτοπροστασίας, είπε στον συστηθέντα ως Δ. Μελισσανίδη ότι πρόκειται να καταγγελθεί το περιστατικό στις αρμόδιες αρχές και στον εισαγγελέα, απάντησε:
«Θα σκίσω κι εσένα και τον εισαγγελέα. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ο Μελισσανίδης. Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς. Δεν θα μπορείς να κυκλοφορείς, θα γίνω ο εφιάλτης σου. Ο φόβος μου θα σε καταδιώκει παντού. Εγώ είμαι ο Μελισσανίδης και δεν σηκώνω. Θα έρθουν στο σπίτι και την ώρα που κοιμάσαι θα σε τινάξουν στον αέρα. Εγώ έχω μάθει να μιλάω με μεγάλους δημοσιογράφους. Εψαξα για σένα και θα σε σκίσω».
Όταν ο συντάκτης μας τον ρώτησε αν μεγάλους δημοσιογράφους θεωρεί αυτούς που παίζουν το δικό του παιχνίδι και κάνουν δημόσιες σχέσεις, ο συστηθείς ως Δ. Μελισσανίδης απάντησε:
«Θέλω να μου τα πεις αυτά με το πιστόλι στον κρόταφο».
Η αναζήτηση στο διαδίκτυο για το πού είναι καταχωρημένος ο αριθμός τηλεφώνου που κάλεσε στα γραφεία του UNFOLLOW, έδωσε αποτέλεσμα:
«AEGEAN OIL SA (Μελισσανίδης Δημήτριος) Βιομηχανία και Εμπορία Πετρελαιοειδών – Κεντρικά Γραφεία».
Σύμφωνα με το 11888 του ΟΤΕ, ο ίδιος αριθμός ανήκει στις εταιρείες «AEGEAN AGENCY Εμπόριο Πετρελαίου», «AEGEAN BUNKERING SERVICES Εμπόριο Πετρελαίου», «AEGEAN MARINE PETROLEUM Εμπόριο Πετρελαίου», «AEGEAN OIL Εμπόριο Πετρελαίου» και «AEGEAN SHIPPING MANAGEMENT Εμπόριο Πετρελαίου». Όλες με διεύθυνση Ακτή Κονδύλη 10, Πειραιάς, 18545.
Κατόπιν τούτων:
Πρώτον, το περιοδικό UNFOLLOW συνεχίζει αταλάντευτα την πορεία του.
Δεύτερον, μετά τις πρωτοφανείς απειλές εναντίον της ζωής του συντάκτη μας, δηλώνουμε ότι στο εξής για οτιδήποτε θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ή την σωματική ακεραιότητα του συντάκτη μας ή άλλων συντακτών μας ή των οικείων τους, θα θεωρήσουμε υπεύθυνο τον συστηθέντα ως Δ. Μελισσανίδη.
Τρίτον, καλούμε τις αρμόδιες αρχές να πράξουν το καθήκον τους.
Τέταρτον, ζητούμε τη συμπαράσταση κάθε δημοσιογράφου με συνείδηση.
Πέμπτον, καλούμε τις ενώσεις Τύπου να πάρουν θέση για το γεγονός και να κάνουν ό,τι χρειαστεί, ώστε η δημοσιογραφία να μην φιμώνεται.
UNFOLLOW