Summer feeling

Όταν έχεις να κάνεις διάφορα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί γουστάρεις, όταν τρέχεις για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από υποχρέωση αλλά γιατί αγαπάς ξεκάθαρα, όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο... γιατί απλά εμπιστεύεσαι...

Η χαρά για την οποία μιλάω δεν τιθασεύεται... κι αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα, θα σε στοιχειώσει. Η αίσθηση καλοκαιριού...

Αν έχεις ξεχάσει πώς είναι, για τί πράγμα μιλάω, θα έρθει η μέρα που θα τη λαχταράς και θα την ανακαλείς. Γιατί αυτή η αίσθηση καλοκαιριού, θα σε στοιχειώσει κάποτε στη ζωή σου...

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις κι άλλο, μια θλιβερή μνησικακία θα σε σιγοκάψει κάποτε και τότε εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει, θα σε κάνει να νιώσεις γελοίος, θα σε πληγώσει, μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν ακόμη και η πρώτη λυκείου αρχίζει να σου φαίνεται πως ήταν ωραία -και μισούσες το σχολείο με πάθος, θυμάσαι;- κι ακόμη και η πρώτη γυμνασίου, κι αυτή σου μοιάζει ξαφνικά καλή, κι εσείς αγόρια, λαχταράτε κάποιο κορίτσι, ίσως το πρώτο με το οποίο τα 'είχατε φτιάξει'...
Λαχταράτε εκείνο το κορίτσι ή το πώς είσαστε τότε;

Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Όταν κάποιοι φίλοι που έχουν μείνει ακόμη στην πόλη αφιερώνουν μπόλικο χρόνο για σένα, ακόμη κι αν εσύ δεν τους γούσταρες, όμως εκείνοι δεν σε αγνοούν.

Όταν ξεστομίζεις ό,τι σου κατεβαίνει κι εκείνοι πάλι σε λατρεύουν. Δεν είναι που είναι όλα τούτα τόσο ευχάριστα, είναι εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού. Εκείνη η αίσθηση καλοκαιριού, μια μέρα θα σε στοιχειώσει. Θα θέλεις να την νιώσεις μέσα σου ξανά, έστω ακόμη μια φορά.

Εκείνη την αίσθηση καλοκαιριού...

"That Summer Feeling", Jonathan Richman.

Bird sings!

Ένα μικρό χαρούμενο πλάσμα, συνοδεύει τον δίποδο φίλο του στο τραγούδι.

Όσες φορές κι αν ευχαριστήσουμε τα ζώα για όσα μας προσφέρουν, δεν φτάνουν.

Kenji Eno, "indie is as indie does".

Μια λιτή ανακοίνωση στο site της εταιρείας fyto πληροφόρησε τον κόσμο για τον θάνατο του Kenji Eno, σε ηλικία 42 ετών.

Ο Eno ήταν δημιουργός videogames και μουσικός. Αγαπώ και τα δυο, αλλά τον έμαθα από την ιδιότητά του ως μουσικού.

Έκανε μια δουλειά [για την ακρίβεια δυο] που του άρεσε πολύ. Για μερικούς αυτό δεν λέει τίποτα. Εμένα, πάλι, μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κάτι που αγαπούν. Δεν είναι εύκολο -ειδικά σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάδα- και αν έχει χρειαστεί να κοπιάσεις γι' αυτό, σου προσφέρει μια μικρή χαρά, ακόμη και αν τελικά αποτύχεις. Έχεις τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπάθησες.

Ο Eno, λοιπόν -για να μην ξεφεύγω- έκανε δυο δουλειές που αγαπούσε. Έφτιαχνε video games και έγραφε -για κάποια από αυτά- τo music score που τα συνόδευε. Παρόλο που τα videogames είναι το hotspot του προσωπικού μου zen, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα videogames που είχε φτιάξει. Η μουσική του όμως είχε φτάσει στ' αυτιά μου. Φαντάζομαι ότι και ο Jason Swinscoe θα έχει παίξει μερικά videogames στη ζωή του. Ο Swinscoe είναι ο μουσικός που έφτιαξε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Cinematic Orchestra, των οποίων η μουσική είναι ιδιαίτερα συνυφασμένη με την εικόνα. Οι Cinematic Orchestra, σύστησαν στους θαυμαστές τους τον Kenji Eno, διασκευάζοντας το κομμάτι του με τίτλο "Fear Theme". Πεντέμιση λεπτά βύθισης σε έναν φανταστικό κόσμο.

Φανταστικό, με την έννοια του εξαιρετικά ενδιαφέροντος, ανησυχητικά μυστηριώδους και μάλλον όχι αληθινού, αλλά και με την έννοια του ανατριχιαστικά ωραίου, ανακουφιστικά απολαυστικού, ναρκωτικά εφησυχαστικού και δημιουργικά διεγερτικού.

Πέραν όλων αυτών, ο Eno ήταν ένας αρκετά ασυμβίβαστος τύπος και αυτό δεν μπορεί παρά να σε κάνει να πας ένα βήμα πέρα από την σκέτη εκτίμηση και να εκφράσεις έναν κάποιο θαυμασμό.

Ενδεικτικό της περίπτωσής του, το εξής περιστατικό. Απογοητευμένος και θυμωμένος με τη συμπεριφορά της Sony, εταιρείας κολοσσού και στα videogames [βλέπε playstation κ.λπ], ο Eno αποφάσισε να αφήσει την Sony και να συνεργαστεί με την τότε μεγάλη ανταγωνίστριά της, την Sega. Όμως την ανακοίνωση της απόφασής του, την έκανε σε ένα event της Sony, την ώρα που επιδείκνυε το trailer για το επόμενο παιχνίδι του, Enemy Zero, με το logo του playstation να μετατρέπεται σε logo της Sega, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού που παρακολουθούσε την εκδήλωση.

Η επιτυχία δεν ήταν αυτοσκοπός για αυτόν τον ωραίο τύπο, γι' αυτό και σύντομα φάνηκε ότι θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση. Ούτε νέα games, ούτε συνεντεύξεις στον τύπο. Για μεγάλο διάστημα εξαφανίστηκε και όταν αποφάσισε να επανέλθει το έκανε συνεργαζόμενος με έναν εξίσου ανεξάρτητο και ασυμβίβαστο καλό του φίλο.

Τα πιο ωραία λόγια που διάβασα μόλις έμαθα τα νέα του θανάτου του, τα έγραψε ο Andrew Vestal της Blizzard [μιας αμερικάνικης εταιρείας games] στο twitter: “Kenji Eno was indie back when nobody even knew indie was a thing you could do”.

MOAN

Στους συνειρμούς "δάσος-κορίτσι-σεξ" έρχεται να συνεισφέρει ένα νέο ελληνικό σχήμα, οι ΜΟΑΝ, με το τραγούδι τους "Jenny of the Wild Woods".

Οι MOAN είναι δυο. Ένα κορίτσι η ΜΟ και ένα αγόρι ο ΑΝ. Το τραγούδι είναι αποτέλεσμα του καλοκαιρινού δημιουργικού τους οίστρου, ο οποίος δεν περιορίζεται σε ένα μόνον κομμάτι. Ακολουθούν και άλλα.

Για τον ΑΝ δεν μπορώ να ξέρω, πάντως αν η ΜΟ βάλει σε αυτό το "πρότζεκτ" το 1/10 από το ταλέντο και την προσωπικότητά της, τότε -απλά- θα σκίσουν. Γιατί η ΜΟ είναι μια κατηγορία από μόνη της. Εκτός από τα προφανή, δηλαδή τη φρεσκάδα της ηλικίας της και το δημιουργικό της κέφι, είναι περίπου σαν δύναμη της φύσης. Μόνον που εκτός από την ανεξέλεγκτη φόρα που συνεπάγεται αυτό, διαθέτει το μυαλό, την καρδιά, τα κότσια και την ευαισθησία μιας αληθινής καλλιτέχνιδος.

Για να καταλάβετε για τί περίπτωση μιλάμε, η ΜΟ έχει αποφασίσει να περιμένει και να μην βαφτίσει τον μικρό μαλλιαρό τετράποδο φίλο της, μέχρι να διαλέξει μόνος του ποιο είναι το σωστό όνομα με το οποίο θα του απευθύνονται όλοι. Από σεβασμό στην ανάδειξη των πηγαίων χαρακτηριστικών του, αλλά και των επιλογών της αναδυόμενης προσωπικότητάς του.

Τούτων δοθέντων -και αφού εκείνη κατέληξε ότι είναι κατάλληλος ως το άλλο μισό του μουσικού σχήματος- εγκρίνω και τον ΑΝ.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

Νεκρολογίες

Ίσως να φταίνε τα τρελά κέφια του φετινού καλοκαιριού, που τελευταία το έχω ρίξει στις νεκρολογίες.

Βοηθάει, πάντως, και το ότι μερικοί άνθρωποι, όχι μόνον αφήνουν δυνατά αποτυπώματα, αλλά θα ήταν σημαντικό να μην "την είχαν κάνει".

Δεν λέω κάτι καινούριο. Όποιος "κουνιέται" λίγο παραπάνω [βλέπε: έχει προσωπικό στυλ, άποψη και κυρίως τα κότσια για να τα υποστηρίξει] στολίζεται με κάθε είδους χαρακτηρισμούς -είτε από τα μήντια, που πιάνουν τα φτυάρια και συκοφαντούν ανερυθρίαστα, είτε από τους κοινούς θνητούς που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα, θάβοντας ασυστόλως και αδιακρίτως. Γι' αυτό και είναι σημαντική η απουσία ανθρώπων, που ο χαρακτήρας, ο λόγος και κυρίως ο τρόπος και η στάση ζωής τους θα βοηθούσαν κατά 1-2 μοίρες την ισορροπία των πραγμάτων.

Για να το θέσω ξεκάθαρα, ο κόσμος μοιάζει να αδειάζει από ανθρώπους με αξία και υπερχειλίζει από φελλούς. Συνηθέστατα, αυτοί οι φελλοί είναι και εντελώς ατάλαντοι.

Σαν σήμερα -9 χρόνια πριν- την έκανε από τον μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο Johnny Cash.

Διάβαζα πριν λίγο καιρό, για την ιστορική παράσταση στις φυλακές Folsom. Το 1968, όταν ακόμη και οι άνθρωποι της εταιρείας του θεωρούσαν τον Cash λίγο-πολύ ξοφλημένο, εκείνος έκανε μια άνευ προηγουμένου ρελάνς. Έδωσε μια συναυλία μέσα στις φυλακές Folsom. Εκεί που δυο εβδομάδες νωρίτερα οι κρατούμενοι είχαν αιχμαλωτίσει έναν φύλακα, κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του. Εκεί που οι άνθρωποι της συναυλίας συνοδευόνταν σε κάθε τους βήμα από δεσμοφύλακες με όπλα στα χέρια. Αυτά, σε μια εποχή που ο κόσμος άκουγε Paul Mauriat και οι εκτρώσεις ήταν εκτός νόμου.

Η ιστορία ξεκίνησε από την εποχή που ο Cash υπηρετούσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό και βρισκόταν στη Δυτική Γερμανία. Εκεί είδε την ταινία "Inside the walls of Folsom prison" και εμπνεύστηκε το "Folsom prison blues". Κι αν αυτή η έμπνευση παραμένει αμφιλεγόμενη - αφού μετά την επιτυχία του τραγουδιού ο Cash έδωσε μέρος των εσόδων του από το δίσκο στον συνθέτη Gordon Jenkins- αυτά που δεν είναι αμφιλεγόμενα είναι το ταλέντο και η αυθεντικότητά του.

Αυτά τα δυο είναι νομίζω που δίνουν στην ερμηνεία του, χαρακτηριστικά να πω;  χροιά;  ύφος; δεν ξέρω πως ακριβώς να το πω, που τον έκαναν μοναδικό.

Ο Cash έχει τραγουδήσει ένα σκασμό τραγούδια που δεν θα τους έδινα καμία σημασία αν δεν τα ερμήνευε εκείνος. Με τη φωνή του και ό,τι άλλο 'κατέθετε' μέσω αυτής, ανατρέπει την άποψη ότι μεγαλύτερη σημασία για την επιτυχία ενός τραγουδιού έχει η σύνθεση. Είχε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα που λίγοι μόνον κατέχουν: Μόλις ξεκινάει ένα τραγούδι του, ο χρόνος και ο χώρος τέμνονται και όποιος τον ακούει μπορεί να προσαράξει στο προσωπικό του matrix.

Τον θεωρώ σπουδαίο καλλιτέχνη και όποτε τα ακούω, τα τραγούδια του μού φτιάχνουν ένα μαξιλάρι ποιότητας και αλήθειας. Έστω και αν πρόκειται για ένα μαξιλάρι που έχει διάρκεια ζωής μόνον 3 λεπτά, όπως το αγαπημένο "A boy named Sue". Ένα τραγούδι που, για λίγο, με πείθει πως είναι πιθανώς εφικτό, ένας άνθρωπος να μην επαναλάβει τα λάθη που του έχουν διδάξει. Πως μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος από τους πρόγονούς του.

Thanks Johnny.

photo by James Marshall

The secret life of plants

makes you Wonder: 

πονάει άραγε;

Rave iBand

Που να κουβαλάς πιάνα, μπάσα, ντραμς;
Οι Rave iBand παίζουν ωραίες μουσικές μόνον με smart phones & tablets!
Δώσε.

Βόλτα στη Βιτίνα

Blues mood in my soul

Στα στούντιο της Stax & της Fame ηχογραφήθηκαν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ.

Έχουν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια από τότε που γυρίστηκε αυτό το φιλμ. Δεν έχει και τόση σημασία αν δεν καταλαβαίνετε γαλλικά. Οι άνθρωποι, η μουσική και οι κάμερες λένε την ιστορία μια χαρά.

Περισσότερα για τη Stax Records & τη Fame Records μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.
Για τον δημιουργό του φιλμ Ρ. Μανθούλη, εδώ.

Στον πιο αγαπημένο Γιάννη

"Καινούρια ζωή"

Συνθέτης: Λεό Ραπίτης. Στιχουργός: Μίμης Τραϊφόρος.
Τραγούδι που είχε ακουστεί στην επιθεώρηση των Τραϊφόρου-Ραπίτη «Ραντεβού στην Αθήνα» στο θέατρο National-Βέμπο στην Αλεξάνδρεια το 1944.
Μου το τραγούδησε στο δωμάτιο του "Υγεία" το 2004 και σήμερα [7 χρόνια και κάτι μετά] του το αφιερώνω, με αγάπη.

Η διαπόμπευση της εμπιστοσύνης

Με μικροσκοπικά βήματα -σαφώς μικρότερα από τα μωρουδιακά, που τεντώνονται με επιδεικτική άγνοια κινδύνου- αποτολμά ένας ενήλικος να δώσει εμπιστοσύνη.

Είναι από τα ελάχιστα 'δούναι & λαβείν' που τελεί υπό ηθική αποδοχή. Μπορεί κάποιος σχεδόν να την φοράει την εμπιστοσύνη σαν κόσμημα, ομοίως στον συναισθηματικό και νοητικό ανθρώπινο μανδύα. Συναισθηματικά, θα προσθέσει μπόι στον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε, άρα και σε μας. Είτε μας την ανταποδώσει είτε όχι. Νοητικά, θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο βήμα, επιτελώντας έργο στην διασύνδεσή μας με το περίφημο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο.

Σχέσεις εμπιστοσύνης, βέβαια, έχουν νόημα και αποτέλεσμα όταν συνδέουν στοιχειωδώς ανεπτυγμένους εγκεφάλους. Αρκούντως ανεπτυγμένες ψυχές -έστω κι αν έρχονται σε έναν κόσμο που τις σοκάρει συνεχώς. Ακόμη και φρέσκιες ψυχές, που αντλούν περισσότερα από το ζωικό βασίλειο, αν είναι εμπνευσμένες, μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της εμπιστοσύνης και όχι απλώς να την χρησιμοποιήσουν σαν λεμονόκουπα που πετιέται μετά το ξεζούμισμα, αλλά σαν θεμέλιο λίθο.

Είναι απλό. Κάνει, ας πούμε, τον σκύλο να διαφέρει από τον λύκο. Και επικίνδυνο. Δείτε τι υποφέρουν αμέτρητες υπέροχες σκυλίσιες ψυχές εξαιτίας της εμπιστοσύνης που χαρίζουν απλόχερα στους ανθρώπους. Οι λύκοι απ' την άλλη, μένοντας όσο πιο μακριά μπορούν, γλυτώνουν. Ναι. Μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά τουλάχιστον χωρίς πρώτα να καταλήξουν αξεσουάρ ματαιοδοξίας. Απ' την άλλη, ελάχιστες εικόνες ολοκληρωτικής ευτυχίας ανταγωνίζονται εκείνην ενός σκύλου που αγαπιέται και απολαμβάνει το παιχνίδι με τον άνθρωπο που τον αγαπά.

Θέλει λοιπόν, αρτιότητα εσωτερική. Διαύγεια ευθυτενή, γενναιοδωρία, ενός τύπου λεβεντιά, για να προσφέρεις εμπιστοσύνη από θέση. Και όταν συμβεί να περάσει είτε απαρατήρητη είτε τσαλακωθεί από κάποιου τον πρησμένο εγωισμό, μην την κλειδώσετε σε κανένα υπόγειο στο κωσταλέξι. Θέλει καθαρό αέρα και ελευθερία.

Αλλιώς πνίγεται και πνίγει.

μετά τον φόβο

Είναι διαπιστωμένο, πιστοποιημένο, σφραγισμένο, πέραν κάθε επίμονης προσμονής για το αντίθετο, πως οι επιλογές ανοίγουν σαν βεντάλια όταν δεν τις χρειαζόμαστε.

Όταν πάλι έχουμε στρογγυλοκαθίσει στη μέση της κατατονικής απραξίας, παρατημένοι, παραιτημένοι και ανεπιθύμητοι, εννοείται ότι δεν μας προσφέρονται, όχι επιλογές, αλλά ούτε καν θλιβερές λύσεις.

Έτσι, η ζωή επιβεβαιώνει πως κάποιος παίζει ζάρια στις πλάτες μας και αδιαφορεί γι’ αυτό που με βεβαιότητα νομίζουμε πως βλέπουμε. Στην πραγματικότητα την τύφλα μας βλέπουμε. Είναι τέτοια η δύναμη του μυαλού -όλων των περίφημων άγνωστων λειτουργιών του εγκεφάλου- ώστε ζούμε πεπεισμένοι πώς όσα περνάμε για αληθινά είναι όντως αληθινά. Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα.

Τελειώνοντας -κάθε φορά- με τα σπασμένα από το πέσιμο και λίγο πριν συνεχίσουμε στον δρόμο που ακολουθούμε σχεδόν παβλοφικά, για μερικές μόνον στιγμές –και εξαιτίας του ταρακουνήματος- ανοίγεται μια χαραμάδα. Είναι χαραμάδα χώρου, χρόνου και κυρίως αντίληψης. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο. Γιατί, καλά αλλού να πατάς κι αλλού να βρίσκεσαι, αλλά αν νομίζεις ότι ούτε πατάς, ούτε βρίσκεσαι, τα κάνεις πάνω σου. Έτσι, επιστρέφουμε όλοι πίσω, στον γνωστό πεπατημένο δρόμο.

Γκαβοί για πάντα. Νομίζοντας ότι το σκοτάδι μπροστά είναι η άβυσσος. Στην πραγματικότητα είναι ο φόβος. Πέρα από αυτόν, βρίσκεται το φως, και λίγη αλήθεια παραπάνω. Ρωτήστε τον Truman.

ιστορίες για ήμερους

Μετά από πολλά χρόνια παρτυανιμαλίασης, αυτολύπησης, καλοπαιδισμού, βαρβάτης εξάρτησης από τη δηθενιά και υποτιθέμενης αυτοβελτίωσης, έρχεται η λυτρωτική στιγμή που διαπιστώνει κανείς ότι είναι αυτό που είναι.

Ακολούθως, προχωρά στην εκτίμηση ζημιών και αποφασίζει αν ήρθε η ώρα να φτύσει τους λερωμένους καθρέφτες που του σηκώνουν διάφοροι πυροβολημένοι τριγύρω, κυρίως για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους.

Στη συνέχεια -και αφού ξοδέψει τουλάχιστον το ένα τέταρτο της ζωή του νομίζοντας ότι γίνεται καλύτερος- αν ξυπνήσει ένα πρωϊ ουρλιάζοντας για να ακουστεί στην ερημιά του αβάσταχτου βίου του, έχει ελπίδες να ρίξει μια αληθινή ματιά στο ποιος πραγματικά είναι.

Αν όλα τα παραπάνω συμβούν πριν να παραιτηθεί από την ομορφιά της ζωής, τότε -έχοντας και κανέναν άλλον άνθρωπο κάπου κοντά- έχει μπει στην διαδικασία της εξέλιξης σε κάτι καλύτερο από αυτό που έτυχε να γεννηθεί.

καλή δύναμη

Havana

"You want to change the world?
Change mine"_

screenplay: J.Rascoe, D. Rayfiel +μια μουσική

photo: Havana_Jan Koster

How musical are you

Ερευνητές στο Music, Mind and Brain Research Group, έφτιαξαν ένα τεστ με τίτλο "How musical are you". Σε αυτή τη σελίδα στο BBC μπορείς να παίξεις κι εσύ.

Το τεστ είναι για όλους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από βέσπα, κάνει και για παράφωνους γκαρίδες. Το μόνο απαραίτητο είναι να κάνεις ένα "σάιν ιν".

Πιο πολλά, εδώ.
Η φωτο, από εδώ.

Sun Electric Dopperman

Όταν οι Sun Electric Dopperman παίζουν τις μουσικές τους, ακόμη και οι μικροί ρατατούιδες σταματούν το μασούλημα επίπλων και υπολειμμάτων τύρου και απολαμβάνουν νότες, δυναμικές και άρσεις.

Οι SED είναι οι Δημήτρης Κακαβούλης [Rhodes, organ], Πάνος Γιώτης [Κιθάρα], Λέανδρος Φράτνικ [Τύμπανα], Βασίλης Παπασταμόπουλος [Μπάσο].

Πριν χρειαστεί να πληρώσεις για να τους δεις στο φεστιβάλ του Montreux, έχεις την ευκαιρία να τους ακούσεις χωρίς να σκάσεις είσοδο απόψε στο Θηρίο.

περισσότερα στο myspace.com/sunelectricdopperman.

θρησκεία [...]

Ο Jesus σε κάδρο, με ντίσκο ιριδισμούς. Ευριπίδου στριτ. Παρασκευή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του Βαπτιστή. Κι ένας Τζόνυς να τραγουδά για τον Ιησού.
υ/γ: με την οικογένεια θα δυσκολευτώ κάπως

We love Rebel Dog

Έμαθα τα ευχάριστα από τον pitsiriko. Ο Λουκάνικος, είναι δεύτερος στη λίστα με τους πιο σημαντικούς σκύλους για το 2010. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι πρώτος, αλλά επειδή έχει μεγάλη καρδιά, παραχώρησε την πρώτη θέση στον μαλλιά με τη μπαντάνα.
Επίσης, έχει επιτέλους το δικό του τραγούδι.

Η φωτό από εδώ.

[μετεκλογικό βιετναμέζικο]

Εδώ το βιετναμέζικο λαλά

από εδώ
.

Η Αλήθεια

Το 1972 υπήρχαν στον κόσμο οι ίδιοι -ίσως και περισσότεροι- πυροβολημένοι με τη μουσική. Επειδή όμως τότε τα fame story, x-factor κ.λπ. δεν ήταν τόσο διαδεδομένα, όποιος ήθελε να εμπλουτίσει τον κόσμο με το ταλέντο του έκανε αυτό που τώρα θεωρείται ντροπή. Πλήρωνε ένα στούντιο και έβγαζε δίσκο μόνος του.

Ο Donald Hooker ήταν μια τέτοια περίπτωση, που κυκλοφορούσε ελεύθερα όπως τον βλέπετε στο εξώφυλλο του δίσκου "The Truth". Μούσια, ρόμπες και γενικώς στυλ ψυχεδέλεια αλά τζίζας κράιστ, που -ούτως ή αλλιώς- φοριόταν τότε αρκετά, κάνοντας τον κόσμο -τουλάχιστον ενδυματολογικά- πιο ποικίλο.

Η "πετριά" στην περίπτωση του Hooker προκύπτει από το γεγονός ότι -πριν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής-, κυκλοφόρησε δυο βινύλια με τίτλο "The Truth" και "Armageddon". Πιο θρησκευτικό σλας μυστικιστικό από έτσι δε γίνεται.

Στο μουσικό κομμάτι, πάντως, ο παράξενος αυτός γενειοφόρος κερδίζει πόντους, από όσα λέει για εκείνον ο Tom Kobela, στο site της Subliminal Sounds, της εταιρίας που επανακυκλοφόρησε το άλμπουμ το 2000.

Hooker ‘was a very likable, long-haired fellow’ with a most unusual appearance. Heavily bearded and very thin, he looks nothing short of messianic on the front cover. Kobela recalls that ‘D.R. wore robes, which was pushing the dress code conventions even then.’ Despite his wasted appearance, though, he knew exactly what he wanted in the studio. ‘He had a real sense of mission’, says Kobela. ‘He was way ahead of me there!’

εδώ το γουέδερ γκερλ για να πάρεις μια ιδέα
.