Ωρύονταν πάλι σήμερα τα φασιστοειδή ανθρωπάρια, στα κανάλια και τις τελειωμένες φυλλάδες, για την ελευθερία στα blogs, απαιτώντας να μπουν όρια.
Πρώτα μας τα έκαναν τσουρέκια με τα όρια της σάτιρας, τώρα κρώζουν από τα τηλεπαράθυρα και τα συνοδευτικά φυλλάδια cds, opinion leaders του βόθρου, μεταμοντέρνοι τραμπούκοι και αντιπαθείς ανθυποσυνταξιούχοι της ενημέρωσης, για όρια στην ελευθερία του διαδικτύου. Εξανίστανται, υποστηρίζοντας με ατράνταχτα τα τεκμήρια της άνοιας, πως δεν είναι δυνατόν να γράφει ο καθένας ό,τι του κατέβει, αλλά κι αν γράφει οφείλει να το υπογράφει με το όνομά του;
Πάτε καλά ωρέ προσκυνημένοι;
Αλλά έτσι είναι, άμα έχεις συνηθίσεις σε όλη σου τη ζωή να γράφεις και να λες ό,τι σου υπαγορεύει το αφεντικό ή στην καλύτερη περίπτωση μέχρι εκεί που σου επιτρέπει και για όσους σου επιτρέπει, πρώτα κλάνεις μαλλί με την ελευθερία και στο τέλος τη μισείς.
Ως εκ τούτου, αποφάσισα να αλλάξω την φωτογραφία που κοσμούσε το ιστολόγιό μου τόσους μήνες και να αποχωριστώ τον μυρωδάτο και ερωτύλο Pepe.
Στη θέση του κοτσάρω τη Λερναία Ύδρα, κόρη της Έχιδνας και του Τυφώνα, που ωραιότατα συμβολίζει τα blogs, ανά την υφήλιο. Ένα κεφάλι θα κόβετε, δυο θα πετάγονται...
Άντε απ' δω ρε. Άϊ σιχτίρ!
