What's the "f" meaning

Flowered up

The truth is out there

Στην όμορφη χώρας μας έχουμε συνηθίσει να διαμαρτυρόμαστε για τους πολιτικούς, κατηγορώντας τους ότι δεν μας λένε την αλήθεια. Ομολογουμένως, πρόκειται για μια εξωφρενική συνήθεια των εκλεγμένων εκπροσώπων μας, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το κοινό αίσθημα, αφού -ως γνωστόν- οι Έλληνες διακρινόμαστε για την ειλικρίνεια και την ευθύτητά μας.

Υπάρχουν, πάντως, δημόσια πρόσωπα, τα οποία είναι πολύ προσεκτικά στις διατυπώσεις τους. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι ο κ. Ηλίας Πλασκοβίτης. Αν δεν το γνωρίζετε, πρόκειται για τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών. Σε σημερινό δημοσίευμα, διαβάζω την δήλωση του κ. Πλασκοβίτη, η οποία έχει ως εξής: «Αυτό που ενδιαφέρει τους εταίρους μας είναι η μείωση των μισθοδοτούμενων υπαλλήλων και αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εφεδρείας».

Αρκεί να διαβάσει κανείς 'ανάμεσα από τις γραμμές', για να αντιληφθεί το απλό. Ότι η τρόικα δεν ενδιαφέρεται για το πόσοι θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά μόνον για το πόσοι εξ αυτών θα είναι μισθοδοτούμενοι. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι ότι υπάρχουν εργαζόμενοι, το πρόβλημα είναι ότι πληρώνονται.

Πριν από 4 περίπου χρόνια, είχα γράψει ένα κείμενο για το νέο μοντέλο "μη αμειβόμενης εργασίας" που θα εφαρμοζόταν στη χώρα. Ποιος θα τό 'λεγε. Η οργιάζουσα φαντασία μιας blogger μπορεί τελικά να πλησιάσει την αλήθεια. Μάγα! Μάγα!

Διάβασε και πες
.

Να τους χαίρεστε εσείς που τους ψηφίσατε!

Νυν, πρώην και συνταξιούχοι βουλευτές αξιώνουν γενναιόδωρη αναδρομική αύξηση των αποδοχών τους. Οι προσφυγές ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών φτάνουν τις 250.

ΠΟΙΟΙ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΝΥΝ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ

Οι πρώην της ΝΔ: Ν. Αγγελόπουλος, Π. Αδρακτάς, Θ. Αναγνωστόπουλος, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Βαληνάκης, Δ. Γαλαμάτης, Σ. Δαϊλάκης, Γ. Δεικτάκης, Θ. Δημοσχάκης, Π. Δούκας, Ε. Ζαγορίτης, Σ. Καλαντζάκου, Η. Καλλιώρας, Γ. Καλός, Κ. Κανελλοπούλου, Α. Καραμάριος, Α. Καρπούζας, Θ. Κασίμης, Ν. Κατσαρός, Θ. Κατσίκης, Σ. Κελέτσης, Κεφαλογιάννης, Α. Κόρκα - Κώνστα, Β. Κορκολόπουλος, Ι. Κοσμίδης, (ευρωβουλευτής), Α. Κουτσούμπας, Γ. Κωνσταντόπουλος, Α. Λιάσκος, Λ. Λυμπερακίδης, Α. Μανούσου-Μπινοπούλου, Π. Μαντούβαλος, Α. Μπέζας, Γ. Ορφανός, Β. Παππάς, Α. Παυλίδης, Α. Ρεγκούζας, Γ. Σαλαγκούδης, Δ. Σαμπαζιώτης, Π. Σκανδαλάκης, Θ. Σολδάτος, Σ. Σπηλιωτόπουλος, Α. Σταθάκης, Ν. Σταυρογιάννης, Α. Σταύρου, Π. Τατούλης, Ι. Τζαμτζής, Ν. Τσιαρτσιώνης, Κ. Τσιπλάκης, Α. Τσιπλάκος, Σ. Τσιτουρίδης, Γ. Τσούρνος, Π. Φουντουκίδου, Α. Φούσας, Χ. Φώλιας, Η. Φωτιάδης, Ε. Χαϊτίδης.

Στη λίστα υπάρχει επίσης ο Ε. Μπακόπουλος (ευρωβουλευτής ΔΗΚΚΙ) καθώς και ο Γ. Παπαγεωργίου (αδιευκρίνιστο αν ανήκει σε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, καθώς το ίδιο όνομα υπήρξε και στα δύο κόμματα).

Παραιτήθηκαν των αξιώσεών τους: Μ. Λιάπης (ΝΔ), Λ. Τζανής (ΠΑΣΟΚ), η χήρα του Π. Κοσιώνη (ΚΚΕ), η χήρα του Σ. Πλασκοβίτη και ο Σ. Παναγούλης.
Εχουν προσφύγει στο Ελεγκτικό Συνέδριο: Α. Αγγελούσης, Β. Μπρακατσούλας, Μ. Θεοδωράκης, κληρονόμοι Σκουλαρίκη κ.ά.
Με χθεσινοβραδινή δήλωσή του ο πρώην υπουργός Ι. Καψής τονίζει ότι «σε ανύποπτο χρόνο και αφού είχαν δικαιωθεί οι δύο προσφυγές μου για τα αναδρομικά, με εξώδικο προς τον Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος και τον πρόεδρο της Βουλής εξεχώρησα κάθε αναδρομική αποζημίωσή μου στο Ταμείο Καταπολέμησης Δημοσίου Χρέους».
Το δημοσίευμα εδώ.

Τι λένε οι αγορές;

Οι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα. Από αυτούς που παραμένουν, όλο και περισσότεροι αυτοκτονούν. Αρκετοί είναι και οι μετανάστες που επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Όσοι απομείνουμε ζωντανοί στη χώρα σύντομα θα λάβουμε αυξήσεις 200% στους μισθούς. Διαφορετικά πώς θα τονωθεί η αγορά;

O Jesus σε περιμένει εδώ.

[...]

We are matter in a spiritual world
.

Έχουμε και δουλειές...

Αυτή η τόσο οικεία έκφραση, που κάποια στιγμή όλοι χρησιμοποιήσαμε για να ξεφορτωθούμε κάποιον ή να τελειώνουμε με κάποια αναμονή, μάλλον πλησιάζει ο καιρός να αντικατασταθεί ή κάνω λάθος;
Προτάσεις;

Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι ενώ στη wikipedia βρήκα το λήμμα 'job', στην αντίστοιχη ελληνική βικιπαίδεια υπάρχει μόνον η "δουλεία". Δεν υπάρχει ούτε η "εργασία". Αντιθέτως, βρίσκει κανείς λήμμα για την "ανεργία".
Τυχαίο;

Υ/Γ:
Επίσης, υπάρχει λήμμα και για την "απλώστρα".

Μπάτσοι παντού

από το peppersprayingcop
.

Δεν έχω λόγια

Lily and Maddison
the story
η ιστορία εδώ.

Κατεδαφίσεις. Πληροφορίες εντός.

Ευάγ. Βενιζέλος: «Αν δεν εφαρμόσουμε τα μέτρα, θα καταρρεύσουμε»

Σε σχέση με την απορία, τον θυμό και την αηδία που εκφράζει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε συναντήσεις, παρέες, ουρές και λοιπές συνευρέσεις πολιτών, μου βγαίνει να πω αυτό: Η κυβέρνηση που αντιπαθείτε είναι η κυβέρνηση που επιλέξατε. Αν δεν σας αρέσει, φροντίστε να αλλάξει.

Όποτε όμως το ξεστομίζω, η απάντηση είναι ‘κασσέτα’: «Και ποιος θα αναλάβει; η Νέα Δημοκρατία; Μια απ’ τα ίδια θα κάνουν κι οι άλλοι».

Αυτή η «αυτοπαγίδευση» είναι ενδεικτική του πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουν οι άνθρωποι μυαλά. Όχι λοιπόν. Η εναλλαγή των δυο κομμάτων [που μισούμε υποτίθεται, αλλά αφήνουμε να κουμαντάρουν τη χώρα] δεν είναι η μόνη λύση. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να τους πετάξουμε έξω, -όσους εξ αυτών χρειάζεται και στη φυλακή- και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Το πως θα γίνει αυτό, μπορεί να μην είναι τόσο ακατόρθωτο όσο φαντάζεστε. Αρκεί να μην βαριόμαστε και να μην είμαστε κομπλεξικοί. Θέλω να πω ότι, είτε λόγω ‘ωχαδελφισμού’ είτε λόγω συμπλέγματος κατωτερότητας, οι περισσότεροι συμπολίτες μου θεωρούν ότι υπάρχουν κάποιοι πανάξιοι, ικανοί και μάγοι, που γεννήθηκαν γνωρίζοντας τι χρειάζεται για να κυβερνηθούν οι χώρες. Και συγκεκριμμένα η Ελλάδα. Παρόλο το ότι εκατομμύρια Ελλήνων μοιάζουν να το πιστεύουν ακράδαντα, η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.

Μέχρι σήμερα, όλοι όσοι κυβέρνησαν τη χώρα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, αποδείχτηκαν σταθερά ανίκανοι. Όλοι όσοι ανέλαβαν πόστα -πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων- άφησαν πίσω τους είτε το ίδιο μπάχαλο με αυτό που παρέλαβαν είτε χειρότερο.

Εκτός από άχρηστοι, κάποιοι αποδείχτηκαν βλάκες, ενώ –αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε- είναι πέραν και από προφανές ότι αρκετοί ήταν λαμόγια, δηλαδή κλέφτες. Τους συνεργάτες δε όλων αυτών, πολλοί συμπατριώτες μας τους ζήλευαν. Όνειρο αρκετών ήταν να αναλάβουν πόστο για να βάλουν το χέρι στο μέλι.

Παρόλ’ αυτά, ένας λαός τίμιος, έξυπνος, ικανός και ταλαντούχος συνέχιζε να τους ψηφίζει, να τους πιστεύει και να τους εμπιστεύεται.

Καταλήγω, λοιπόν, ότι όχι. Δεν γεννιέται κανείς γνωρίζοντας πώς να κυβερνά μια χώρα. Αν θέλουμε, αύριο το πρωί μπορούμε να εξωπετάξουμε όλους τους αχαϊρευτους, που δεν μπορούν να τα καταφέρουν και να αναθέσουμε την διακυβέρνηση σε άλλους. Ποιούς; Σε όσους αποφασίσουν να αναλάβουν το ‘έργο’.

Εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές και τρεις άλλοι, θα αναλάβετε να ελέγχετε αν όλα γίνονται σωστά στο υπουργείο οικονομικών. Ποιοί θα χειρίζονται το υπουργείο οικονομικών; Δεν έχω ιδέα... Θα μπορούσε να είναι μια ομάδα από στελέχη του υπουργείου, αποτελούμενη από ανθρώπους που εργάζονται εκεί χρόνια και που κανείς μέχρι τώρα δεν τους έχει ακούσει. Θα καταθέσουν τις προτάσεις τους και θα κρίνονται καθημερινά. Μοναδικά προσόντα τα εξής: τιμιότητα και κοινός νους.

Χαζό; Ενώ όσα έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια και όσα γίνονται σήμερα στη χώρα είναι έξυπνα και αποτελεσματικά ε;

Δεν ξέρω πολλά. Αυτό που ξέρω ως σίγουρο είναι ότι αν φωνάξω στο σπίτι έναν υδραυλικό και μου τα κάνει όλα σκατά, όταν θα χρειαστεί να τα διορθώσω αποκλείεται να εμπιστευτώ τον ίδιο μαλάκα.

Αν το κάνω, αργά ή γρήγορα το σπίτι θα καταρρεύσει.

Φτάνει πια με τα 'προνόμια'!

Η κρίση δεν είναι πρόβλημα ελληνικό. Είναι πρόβλημα του καπιταλισμού και είναι απλό: οι "φτωχοί" έχουν πολλά προνόμια...
Όπως βλέπουμε στο κατατοπιστικό βίντεο που παρουσιάζει ο Jon Stewart, 46,6% των "φτωχών" στις ΗΠΑ έχουν στο σπίτι τους καφετιέρα. Μάλιστα. Καφετιέρα!

Το πρόβλημα λοιπόν είναι απλό, το ίδιο και η λύση του. Φτάνει να γίνουν οι "φτωχοί", πραγματικά φτωχοί.
Εδώ έμαθε ο γάιδαρος του Χότζα να μην τρώει, δεν θα μάθουν οι "φτωχοί";

Καλοκαίρι

Αυτό το "ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό" είναι το τελευταίο καταφύγιο της χώρας. Από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, όπου κι αν βρέθηκα τον μήνα που πέρασε, διαπίστωσα την πρακτική επιβεβαίωση της ματαιότητας.

Τί κι αν τρώμε τα ξεχεσίδια από τους ευρωπαίους εταίρους, τί κι αν το βαρύ κόμπλεξ κατωτερότητας μας κάνει να αυτομαστιγωνόμαστε για τα χάλια μας σε κάθε ευκαιρία! [στοχεύουμε συστηματικά στα λάθος χάλια, και κυρίως στα χάλια των άλλων, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα].

Όταν νιώσουμε το κάλεσμα της παραλίας, τίποτε από αυτά δεν πιάνει μια. Αφού καταλήξουμε ότι δεν φταίει κανείς μας για τα στραβά, ότι οδηγηθήκαμε στα σκατά από σκοτεινές δυνάμεις και πάντως είμαστε όλοι αθώοι, αφού κατακεραυνώσουμε τα καταραμένα φυλετικά μας χαρακτηριστικά, αφού τσουβαλιάσουμε την τιμιότητα, το δίκαιο και τη ρουφιανιά σε πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ και την πετάξουμε απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου στο δάσος που το 'κωλοκράτος' δεν προστατεύει, απλώνουμε την αθώα αρίδα μας δίπλα στη θάλασσα και όλα αναβάλλονται.

Όταν έχεις την κοιλιά σου γυρισμένη στον ήλιο του Αυγούστου και σιγοψήνεσαι δίπλα στην αρμύρα, πόσο χώρο μπορούν να βρουν τα cds και οι 'αγορές' στον -έτσι κι αλλιώς- καμένο εγκέφαλο; Μπορεί να είναι ζήτημα ταξικής πάλης και αναδιοργάνωσης το αν η κοιλιά σου βρίσκεται σε ακριβό resort ή στον Σκαραμαγκά, πάντως ο ήλιος είναι ίδιος για όλους.

Όταν θα έρθουν οι λογαριασμοί στο σπίτι, βλέπουμε...

Υ/γ:
αν δεν θέλετε να βάλετε λίγο φαγητό, τουλάχιστον βάζετε λίγο νερό σε ένα κεσεδάκι. Τα αδέσποτα ζώα πεθαίνουν από τη δίψα κάθε 'αθάνατο' ελληνικό καλοκαίρι.

Λιμάνια

Όταν το πλοίο φτάνει στο λιμάνι που ταξιδεύεις, δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο.
Όταν το πλοίο φεύγει [κι εσύ επιστρέφεις],
σκέφτεσαι τα πάντα.

Η φωτογραφία από εδώ.

therapy

Σάββατο στην πόλη

Μόλις είχα τοποθετήσει στη στίβα με τις αναισθησίες τον θάνατο μερικών δεκάδων Νορβηγών, αγόρασα άμμο και ύστερα από δυο αυγά, ντομάτες και πατάτες τηγανητές, έβλεπα Glee, στον φιλόξενο συγγενικό καναπέ.

Στη μέση του 7ου επεισοδίου έμαθα ότι έκλεισε τη σχέση της με τα εγκόσμια η Amy Winehouse. "Αυτό ήταν. Ό,τι ακούσατε, ακούσατε. Γεια τώρα. Κουράστηκα". Κάπως έτσι φαντάστηκα έναν βίαιο αποχαιρετισμό και μια σκοτεινιά τύλιξε το στομάχι μου από εκείνη την ώρα, μέχρι τώρα που ζεσταίνομαι μπροστά στην οθόνη.

Μου πήρε 3 λεπτά ακόμη να σχολιάσω τηλεφωνικά το άρθρο που έγραψε ο Γ. Δελαστίκ στα "Επίκαιρα". Ήταν λίγο πριν να σκεφτώ για 15η φορά μέσα στη μέρα τη δουλειά. Λίγο αργότερα ομολόγησα ότι βλέποντας το "Hereafter", χτες το βράδυ στο dvd, ήταν αδύνατον να μην δακρύσω.

Η ώρα πήγε εννιάμιση και αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι. Πότιζα τα φυτά στη βεράντα, όταν ήρθε το πλάσμα που του αρέσει να μας μιλάει κάθε βράδυ εδώ και μερικές μέρες. Έτσι, εκτός από τον γάτο κι εμένα, εκτός από την θηλυκιά που ερωτεύτηκε τον γάτο και ανέβηκε από την πυλωτή στη βεράντα και τώρα ζει μαζί μας, έχουμε και μια κουκουβάγια.

Απόψε ήρθε πιο κοντά από ποτέ. Στο δέντρο, ακριβώς μπροστά μας. Την κοιτάξαμε για λίγο, ο γάτος κι εγώ, και πέταξε μέχρι το καλώδιο της ΔΕΗ.

δημοκρατική αστυνομία

Ανησυχώντας για την υγεία των πολιτών, η ελληνική αστυνομία παροτρύνει όλους να σπεύσουν ταχέως για τα μπάνια του λαού.

Η photo από εδώ.

Ουστ!

Θα ήθελα να παρακαλέσω τη "γενιά του Πολυτεχνείου" να σταματήσει να σώζει τη χώρα.

η photo από εδώ.

'like' στην πλατεία Συντάγματος

Πράγματι. Τα 'like' και τα 'unlike' στο facebook δεν διαμορφώνουν πολιτική. [τουλάχιστον όχι ακόμα].
Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα συμφωνούσα -τέτοιες μέρες- με έναν πολιτικό; Γι' αυτό και λέω ν' αφήσω για λίγο τη δουλειά και να πάω πλατεία.

Για μια σύντομη ενημέρωση σχετικά με το τι κάνουν και τι σκέφτονται όσοι προχωρούν πέρα από τα 'like', πάτα εδώ.

την φωτογραφία βούτηξα απ' τον pitsiriko

Που είναι οι Έλληνες;

Μαθήματα
& photo signed by pitsirikos
.

a stranger: me, myself & I

make the world a better place,
find out who you really are.

η photo από εδώ.

Η διαπόμπευση της εμπιστοσύνης

Με μικροσκοπικά βήματα -σαφώς μικρότερα από τα μωρουδιακά, που τεντώνονται με επιδεικτική άγνοια κινδύνου- αποτολμά ένας ενήλικος να δώσει εμπιστοσύνη.

Είναι από τα ελάχιστα 'δούναι & λαβείν' που τελεί υπό ηθική αποδοχή. Μπορεί κάποιος σχεδόν να την φοράει την εμπιστοσύνη σαν κόσμημα, ομοίως στον συναισθηματικό και νοητικό ανθρώπινο μανδύα. Συναισθηματικά, θα προσθέσει μπόι στον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε, άρα και σε μας. Είτε μας την ανταποδώσει είτε όχι. Νοητικά, θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο βήμα, επιτελώντας έργο στην διασύνδεσή μας με το περίφημο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο.

Σχέσεις εμπιστοσύνης, βέβαια, έχουν νόημα και αποτέλεσμα όταν συνδέουν στοιχειωδώς ανεπτυγμένους εγκεφάλους. Αρκούντως ανεπτυγμένες ψυχές -έστω κι αν έρχονται σε έναν κόσμο που τις σοκάρει συνεχώς. Ακόμη και φρέσκιες ψυχές, που αντλούν περισσότερα από το ζωικό βασίλειο, αν είναι εμπνευσμένες, μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της εμπιστοσύνης και όχι απλώς να την χρησιμοποιήσουν σαν λεμονόκουπα που πετιέται μετά το ξεζούμισμα, αλλά σαν θεμέλιο λίθο.

Είναι απλό. Κάνει, ας πούμε, τον σκύλο να διαφέρει από τον λύκο. Και επικίνδυνο. Δείτε τι υποφέρουν αμέτρητες υπέροχες σκυλίσιες ψυχές εξαιτίας της εμπιστοσύνης που χαρίζουν απλόχερα στους ανθρώπους. Οι λύκοι απ' την άλλη, μένοντας όσο πιο μακριά μπορούν, γλυτώνουν. Ναι. Μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά τουλάχιστον χωρίς πρώτα να καταλήξουν αξεσουάρ ματαιοδοξίας. Απ' την άλλη, ελάχιστες εικόνες ολοκληρωτικής ευτυχίας ανταγωνίζονται εκείνην ενός σκύλου που αγαπιέται και απολαμβάνει το παιχνίδι με τον άνθρωπο που τον αγαπά.

Θέλει λοιπόν, αρτιότητα εσωτερική. Διαύγεια ευθυτενή, γενναιοδωρία, ενός τύπου λεβεντιά, για να προσφέρεις εμπιστοσύνη από θέση. Και όταν συμβεί να περάσει είτε απαρατήρητη είτε τσαλακωθεί από κάποιου τον πρησμένο εγωισμό, μην την κλειδώσετε σε κανένα υπόγειο στο κωσταλέξι. Θέλει καθαρό αέρα και ελευθερία.

Αλλιώς πνίγεται και πνίγει.

μετά τον φόβο

Είναι διαπιστωμένο, πιστοποιημένο, σφραγισμένο, πέραν κάθε επίμονης προσμονής για το αντίθετο, πως οι επιλογές ανοίγουν σαν βεντάλια όταν δεν τις χρειαζόμαστε.

Όταν πάλι έχουμε στρογγυλοκαθίσει στη μέση της κατατονικής απραξίας, παρατημένοι, παραιτημένοι και ανεπιθύμητοι, εννοείται ότι δεν μας προσφέρονται, όχι επιλογές, αλλά ούτε καν θλιβερές λύσεις.

Έτσι, η ζωή επιβεβαιώνει πως κάποιος παίζει ζάρια στις πλάτες μας και αδιαφορεί γι’ αυτό που με βεβαιότητα νομίζουμε πως βλέπουμε. Στην πραγματικότητα την τύφλα μας βλέπουμε. Είναι τέτοια η δύναμη του μυαλού -όλων των περίφημων άγνωστων λειτουργιών του εγκεφάλου- ώστε ζούμε πεπεισμένοι πώς όσα περνάμε για αληθινά είναι όντως αληθινά. Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα.

Τελειώνοντας -κάθε φορά- με τα σπασμένα από το πέσιμο και λίγο πριν συνεχίσουμε στον δρόμο που ακολουθούμε σχεδόν παβλοφικά, για μερικές μόνον στιγμές –και εξαιτίας του ταρακουνήματος- ανοίγεται μια χαραμάδα. Είναι χαραμάδα χώρου, χρόνου και κυρίως αντίληψης. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο. Γιατί, καλά αλλού να πατάς κι αλλού να βρίσκεσαι, αλλά αν νομίζεις ότι ούτε πατάς, ούτε βρίσκεσαι, τα κάνεις πάνω σου. Έτσι, επιστρέφουμε όλοι πίσω, στον γνωστό πεπατημένο δρόμο.

Γκαβοί για πάντα. Νομίζοντας ότι το σκοτάδι μπροστά είναι η άβυσσος. Στην πραγματικότητα είναι ο φόβος. Πέρα από αυτόν, βρίσκεται το φως, και λίγη αλήθεια παραπάνω. Ρωτήστε τον Truman.

ιστορίες για ήμερους

Μετά από πολλά χρόνια παρτυανιμαλίασης, αυτολύπησης, καλοπαιδισμού, βαρβάτης εξάρτησης από τη δηθενιά και υποτιθέμενης αυτοβελτίωσης, έρχεται η λυτρωτική στιγμή που διαπιστώνει κανείς ότι είναι αυτό που είναι.

Ακολούθως, προχωρά στην εκτίμηση ζημιών και αποφασίζει αν ήρθε η ώρα να φτύσει τους λερωμένους καθρέφτες που του σηκώνουν διάφοροι πυροβολημένοι τριγύρω, κυρίως για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους.

Στη συνέχεια -και αφού ξοδέψει τουλάχιστον το ένα τέταρτο της ζωή του νομίζοντας ότι γίνεται καλύτερος- αν ξυπνήσει ένα πρωϊ ουρλιάζοντας για να ακουστεί στην ερημιά του αβάσταχτου βίου του, έχει ελπίδες να ρίξει μια αληθινή ματιά στο ποιος πραγματικά είναι.

Αν όλα τα παραπάνω συμβούν πριν να παραιτηθεί από την ομορφιά της ζωής, τότε -έχοντας και κανέναν άλλον άνθρωπο κάπου κοντά- έχει μπει στην διαδικασία της εξέλιξης σε κάτι καλύτερο από αυτό που έτυχε να γεννηθεί.

καλή δύναμη

no drinks today

Κλέφτες χρόνου.
Σύντομα σύντομη
τιμωρία.
Η έξοδος εμπρός αριστερά.

[Moonrise, starlight
and I know my burden's found]
+ μια μουσική
_

Debtocracy - Χρεοκρατία

Απόψε στις 8 το βράδυ, στο xreokratia.gr και στο debtocracy.gr θα είναι διαθέσιμο -χωρίς δικαιώματα χρήσης & αναμετάδοσης- το ντοκιμαντέρ "Debtocracy".

Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ, με παραγωγούς τους θεατές. Το "Debtocracy" αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Δημιουργοί του είναι οι δημοσιογράφοι Κατερίνα Κιτίδη και Άρης Χατζηστεφάνου.

"Συντονιστείτε".

είσαι μόνος τελικά

super hero νικά
κι όλα τα κακά
σκορπά.
+ μια μουσική

περισσότερος agan harahap εδώ κι εδώ
.

Havana

"You want to change the world?
Change mine"_

screenplay: J.Rascoe, D. Rayfiel +μια μουσική

photo: Havana_Jan Koster

sayin'

Place reserved
for living
Years reserved
for wasting
Thoughts reserved
for understanding
Life reserved
for sharing

sayin'

Εκεί που δεν χωράς
σε φύτεψε ο χρόνος

you make me feel

Oh you make me feel mighty real
You make me feel mighty real

names changed to protect the innocent

Ονομάζεις φτήνια.
Υπάρχει βία
.

Πολύ μίσος

"Σημασία δεν έχει η πτώση,
αλλά η πρόσκρουση"
La Haine, 1995


η φωτο από εδώ.

[...]

Χορός, κέφι και ψέμματα
Don't sound like no sonnet
.

Pigs can fly

Βρέχει κουλαμάρες
και δεν έχω ομπρέλα.

Αφού δεν μπορώ
να το σταματήσω,
αποφάσισα
να το απολαύσω.

Is it raining with you?

I Want to Breath
in the Open Wind

η photo από εδώ
.

What was fiction now is real

Bad mood
rising

η photo από εδώ.

Ιt's a new day

'Birds flying high,
You know how I feel.
Sun in the sky,
You know how I feel'.

η photo από εδώ
.

Στη σκάφη

Τα 'παιξε το πλυντήριο ρούχων.
Έγινε η σχετική έρευνα αγοράς [αν ψωνίσεις μέσω internet οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες εντός καταστημάτων] και αποφασίστηκε η αγορά ενός made in Korea. Όταν ήρθε, διαπίστωσα ότι έχει τα προγράμματα γραμμένα στα ελληνικά. θαύμα.

Η τιμή του, 275 ευρώ. Από τα 275 ευρώ, τα 52 είναι φπα, που σημαίνει ότι πρόκειται για είδος πολυτελείας. Όσοι δεν είναι για πολυτέλειες, ας μην πληρώσουν το 23%, ας μην πληρώσουν καθόλου. Ας πλένουν στη σκάφη.

"Λίγο πιο κοντά στην ειλικρίνεια"

Η κ. Ηλέκτρα Κούτρα, δικηγόρος και πρόεδρος της "Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα", εξηγεί τι συμβαίνει με τους μετανάστες.

Παρακολουθείστε όσα λέει για να μην μπορεί κανείς να σας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Το βρήκα εδώ & εδώ.

Αχάριστοι

Περιεκτικά για την Αίγυπτο έγραψε χθες ο Γ. Δελαστίκ: "Αν ποτέ επικρατήσει ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, οι πολιτικές συνέπειες θα γίνουν αισθητές σε όλον τον πλανήτη, στη δε Μέση Ανατολή θα είναι κατακλυσμιαίες. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η Αίγυπτος, με περίπου 85 εκατομμύρια πληθυσμό σήμερα, έχει όσο πληθυσμό έχουν μαζί η Συρία, το Ιράκ, η Σαουδαραβία και όλα τα εμιράτα του Κόλπου.

Το σημαντικότερο είναι η αίγλη και η επιρροή της Αιγύπτου σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οπως η Αίγυπτος του Νάσερ πυροδότησε αλλεπάλληλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις περισσότερες αραβικές χώρες που σάρωσαν την αποικιοκρατία, έτσι και τώρα μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα οδηγήσει σε επικράτηση ισλαμικών καθεστώτων σε πληθώρα αραβικών κρατών, αλλάζοντας ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων".

Ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, η Αίγυπτος λαμβάνει 1.3 δις δολάρια το χρόνο από τις ΗΠΑ. Μαζί με το Ισραήλ λαμβάνουν από το 1962 το 20% των χρημάτων που προσφέρει η Ουάσινγκτον σε όλο τον πλανήτη.

Αχάριστοι παιδί μου!

Δημόσια αγαθά και άλλες ιστορίες

Είχε ενδιαφέρον η βαβούρα γύρω από το θέμα της ΕΡΤ, το ανταποδοτικό τέλος, πρόσφατα τον διαγωνισμό για συμβασιούχους και λοιπά δαιμόνια. Είχα αποφασίσει -μετά από σύντομη σκέψη- ότι δεν θα ασχοληθώ με το θέμα, όπως και λίγα χρόνια πριν με την Ολυμπιακή Αεροπορία.

Τώρα όμως άλλαξα γνώμη, κυρίως διότι παρακολουθώ γύρω μου μια αδυναμία των ανθρώπων να αντιληφθούν τι σημαίνει «δημόσιο αγαθό». Και όχι μόνον αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια, αλλά πείθονται σαν χάνοι ότι δεν είναι και συμφέρον για τη χώρα να διαθέτει «δημόσια αγαθά». Το βρίσκω αυτό κάπως εκνευριστικό. Γι’ αυτό αποφάσισα ότι θα μακρηγορήσω σχετικά, είτε σε ένα, είτε σε πολλά διαφορετικά ποστ.

Οι δυο οργανισμοί [ΕΡΤ και Ολυμπιακή Αεροπορία] είχαν ένα προφανές κοινό χαρακτηριστικό και αρκετά όχι τόσο προφανή. Και οι δυο ήταν οργανισμοί του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τώρα πια, η Ολυμπιακή Αεροπορία δεν ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ιδιωτικοποιήθηκε και απλώς προσπαθεί να παραβιάσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία, δημιουργώντας, μέσω της συνένωσής της με την υποτιθέμενη ανταγωνίστρια εταιρεία, ένα ωραιότατο μονοπώλιο, που όπως όλοι καταλαβαίνουμε θα επιβαρύνει την τσέπη των καταναλωτών. Αλλά χεστήκαμε. Όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας πάρει το λεωφορείο.

Οπότε προχωρώ παρακάτω. Δηλαδή στην ΕΡΤ. Όπως παντού όπου απλώνεται το ‘ελληνικό δημόσιο’, το πλιάτσικο έχει κι εδώ ποτίσει με τη μυρωδιά του διαδρόμους και γραφεία. Σε διαφορετική κλίμακα πάντως. Απλά, λόγω αντικειμένου. Σε ένα νοσοκομείο π.χ., το πάρτυ μπορεί να είναι εντελώς ξέσαλο για τους γνωστούς λόγους. Προμήθειες υλικών, βιομηχανία χειρουργείων, συμφωνίες με ιδιωτικές κλινικές κλπ. Στην Ολυμπιακή -για να αναφέρω ένα ταπεινό μόνον παράδειγμα- από τον χαρακτηρισμό ανταλλακτικών που ήταν σε άριστη κατάσταση ως scrap, πρέπει να έγιναν πλούσια κάμποσα λαμόγια.

Στην ΕΡΤ οι αντίστοιχες δυνατότητες είναι εξ αντικειμένου κάπως περιορισμένες. Άλλωστε πολλές λαμογιές γίνονται εν ψυχρώ, χωρίς να ασχολείται κανείς, αφού ποιος νοιάζεται για τα χρήματα που θα έπρεπε να πληρώνουν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια για τη χρήση δημόσιων αγαθών. Μπορεί και εδώ, οι προσλήψεις να έγιναν άκριτα, σόγια να βολεύτηκαν, αυτό όμως δεν ξέρω γιατί πρέπει να σημαίνει ότι δεν θα πάνε στον εισαγγελέα όσοι πέρασαν από την εταιρεία, παρανόμησαν, έγιναν πλούσιοι και έφυγαν, έχοντας μάλιστα και άποψη.

Γενική διαπίστωση είναι πάντως ότι στην όμορφη χώρα μας, είναι εύκολο να στρέψεις το «κοινό» ενάντια σε οτιδήποτε δημόσιο. Πρώτον διότι το «κοινό» έχει ηλιθιοποιηθεί, όπως έχω γράψει παλιότερα και δεύτερον διότι σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία και αν απευθυνθεί ένας πολίτης, θα ταλαιπωρηθεί. Τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Εκεί δηλαδή που ζει ο μισός πληθυσμός. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, η ταλαιπωρία δεν είναι τόσο μεγάλη, όχι τόσο γιατί εκεί τα πράγματα δουλεύουν ρολόι, αλλά διότι ο «δημόσιος τομέας» είναι είτε ανύπαρκτος είτε στελεχωμένος από τρεις κουμπάρες και δυο ανήψια. Πώς να καταρρακωθεί η αξιοπρέπειά σου σε ένα νοσοκομείο όπου σε αφήνουν να χεστείς πάνω σου, αφού δεν έχεις νοσοκομείο;

Στην ΕΡΤ λοιπόν, το τελευταίο θέμα που προέκυψε και απασχόλησε τα ΜΜΕ και τα μπλογκς, ήταν ο διαγωνισμός για την πρόσληψη νέων συμβασιούχων. Εμφανίστηκαν θυμωμένοι δημοσιογράφοι, που διαμαρτύρονταν διότι δεν προσελήφθησαν παρόλα τα προσόντα τους. Τριπλοθεσίτες, διπλοθεσίτες, η ΕΣΗΕΑ και άλλα ανέκδοτα. Μάλιστα ένας δημοσιογράφος έδωσε και συνέντευξη για να διαμαρτυρηθεί.

Καλά, από πότε έγινε όνειρο των δημιουργικών, βραβευμένων και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δημοσιογράφων της χώρας μια θεσούλα συμβασιούχου στο «δημόσιο»; Γιατί τόσοι μάχιμοι, σπουδαίοι δημοσιογράφοι σπρώχνονται για να υπογράψουν μια σύμβαση ορισμένου χρόνου με τον κατάπτυστο ευρύτερο δημόσιο τομέα; Τόσα εύρωστα και σπουδαία ιδιωτικά κανάλια έχει η χώρα. Γιατί δεν πάνε εκεί να επιδείξουν τα προσόντα τους και να φτιάξουν γαμάτες εκπομπές να δει ο κόσμος; [Είναι γνωστό ότι το ελληνικό κοινό επιβραβεύει με τηλεθεάσεις επουράνιες όλες τις σοβαρές τηλεοπτικές παραγωγές, οπότε;]

Εμφανίστηκαν επίσης και κάτι ανακοινώσεις από την ΕΣΗΕΑ, που ανησυχεί για τα μέλη της. Και για όσους δεν είναι μέλη της; Αν δεν το γνωρίζετε, σας το γράφω εγώ εδώ, ότι εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται ως δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, δεν είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ. Όλοι αυτοί οι opinion leaders, παρουσιαστές, ιδιοκτήτες, διευθυντές ΜΜΕ και λοιποί, που ξαφνικά έσπευσαν να φτιάξουν σάιτ στο διαδίκτυο, έχουν ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά [όλα χρεωμένα], έχουν επίσης και υπαλλήλους. Οι οποίοι γράφουν και ανεβάζουν χιλιάδες ποστς την ημέρα. Δε φαντάζομαι να νομίζετε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αντιμετωπίζονται από τους τηλεοπτικούς και άλλους δημοσιογραφικούς αστέρες –έστω ασφαλιστικά- ως συνάδελφοι;

Επίσης θα είχε πλάκα, αν η ΕΣΗΕΑ έδινε στη δημοσιότητα μια λίστα με τα μέλη της, όπου δίπλα από το κάθε όνομα να εμφανίζονται και οι εργοδότες. Αλλά όχι, ξέχασα, παραβιάζονται τα προσωπικά τους δεδομένα. [Κοίτα που ξαφνικά, η δουλειά είναι ντροπή]. Πριν λίγο καιρό, ο φίλος μου ο Γ. –δημοσιογράφος στα όρια της ανεργίας- μου περιέγραφε την έκπληξη που ένιωσε, όταν διαπίστωσε πόσοι από τους δημοσιογράφους που ήξερε ότι δουλεύουν σε εφημερίδες και άλλα μέσα, είναι χρόνια τώρα στη μισθοδοσία της ΕΡΤ. [Όπου φυσικά δεν πατάνε το πόδι τους ποτέ].

Άλλο ένα γερό ξεκάρδισμα θα μας έπιανε όλους, αν επίσης δίνονταν στη δημοσιότητα εκείνη η περίφημη λίστα δημοσιογράφων που πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο γενικώς. Έχει παρέλθει μια 5ετία και πλέον από τότε που δεσμεύονταν δεξιά κι αριστερά υπουργοί, εκπρόσωποι κομμάτων και άλλοι φανατικοί δημοκράτες σχετικά με το θέμα. [Όταν τα μάθουμε όλα αυτά, καλό θα ήταν να μας πουν και πόσο κόστισαν, ώστε να αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι πόσο φταίνε οι μισθοί των υπαλλήλων για τα ανθυγιεινά οικονομικά της εταιρείας].

Μερικές φορές είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν πολλοί για το καλό της ΕΡΤ. Αρκετοί δημοσιογράφοι, σε μικρά και μεγάλα κανάλια, και ακόμη περισσότεροι στα έντυπα και τα μπλογκς, νοιάζονται πραγματικά για το αγαθό της δημόσιας τηλεόρασης.

Το ίδιο και πολλοί εργαζόμενοι σε αυτήν. Είναι γνωστό ότι –όπως σε όλους τους τομείς του δημοσίου- ένα κορόιδο δουλεύει και πέντε παλιοί κάθονται. Αν μάλιστα πρόκειται για κορόιδο που είναι καλό σ’ αυτό που του έχουν αναθέσει, τότε θα μείνει και στάσιμο κορόιδο. Σιγά μη σε προωθήσει ποτέ κανείς, έτσι και του κάνεις τη δουλειά που θέλει. Θα μείνεις για πάντα δεμένος στο ίδιο γραφείο. Ας παίρνουν οι άχρηστοι τις καλύτερες καρέκλες. Εσύ εδώ. Για πάντα.

Αυτή η μαζοχιστική συμπεριφορά των Ελλήνων μοιάζει ανεξιχνίαστο μυστήριο. Τί είναι αυτό που φθάνει έναν ολόκληρο λαό να κάνει "κρα" για μια κακοπληρωμένη θέση, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα σοβαρής εξέλιξης, που σιγά-σιγά ιδρυματοποιεί αν όχι τρελαίνει όσους την επιλέγουν;

Πρώτον, η χώρα δεν παράγει τίποτε. Οπότε, ας σβήσουμε την πιθανότητα κάποιου να εργαστεί σε εταιρεία που κάτι φτιάχνει και άρα να αισθάνεται και μια μικρή ικανοποίηση –όπως ένας ευρωπαίος συνάδελφός του- ότι απ’ τα χεράκια του δημιουργήθηκε κάτι τις. [Εστω μια καλοφτιαγμένη οδοντογλυφίδα].

Δεύτερον, η χώρα είναι γεμάτη οικογενειακές επιχειρήσεις. Ακόμη δηλαδή κι αν πιάσεις δουλειά στο επιπλάδικο του κυρίου Ταδόπουλου, όσο ικανός κι αστέρι κι αν είσαι, όσο κι αν ξεσκιστείς στις καλές ιδέες, αφεντικό σου θα είναι πάντοτε ο γιος του κυρίου Ταδόπουλου. Ασχέτως του ότι μπορεί να είναι ένα ανεπρόκοπο κομμάτι κρέας που τρώει τα λεφτά του μπαμπά του. Κάπως πρέπει να τον εξασφαλίσει ο μπαμπάς του πριν κλείσει τα μάτια του και αυτό θα γίνει μ’ εσένα το δημιουργικό κορόιδο, που θα δουλεύεις για τον μπούλη.

Έγραψα πριν «κακοπληρωμένη θέση». Φαίνεται πάντως, ότι όσο κακοπληρωμένες κι αν είναι οι θέσεις στο ελληνικό δημόσιο, δεν ανταγωνίζονται με τίποτε τις κακοπληρωμένες θέσεις του ιδιωτικού τομέα. Η μέθοδος είναι πια γνωστή και ονομάζεται «επίδομα». Εδώ έχουμε την απλά σατανική συμφωνία μεταξύ διοικήσεων και συνδικαλιστών. Κάπως έτσι ξεπουλήθηκε σχεδόν αυτούσιο το –ο μαρξ να το κάνει- συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας.

Προκειμένου να βολεύονται όλοι, συνέβαινε το εξής: Αντί αύξησης στο βασικό μισθό, υπέγραφαν τα σωματεία νέα επιδόματα και αυξήσεις στα ήδη υπάρχοντα. Έτσι έφθαναν στις τσέπες των υπαλλήλων περισσότερα χρήματα στις μηνιαίες αποδοχές, χωρίς να αυξάνονται εξίσου τα δώρα και χωρίς φυσικά να φαίνονται αυτά τα ποσά στις συντάξεις. Έκαναν μώκο οι συνδικάλες, έμεναν ικανοποιημένες οι διοικήσεις, έβγαζαν το σκασμό οι οικογενειάρχες κι έτσι κόντεψε να γεμίσει η ελληνική βουλή από πρώην εκπροσώπους των εργαζομένων. Άντε τώρα εσύ να τα εξηγήσεις αυτά στον ευρωπαίο πολίτη.

Προς το παρόν, κλειδώσου καλά, μη μπουκάρει στο σαλόνι ο μετανάστης και σου φάει το παστίτσιο που σου φτιαξε η μάνα σου. Αν οι εξεγέρσεις δε φθάσουν απ’ την πλατεία Umm Kulthum στα υψίπεδα των Αθηνών, θα επανέλθω.

wasted youth

έμπαινε Αργύρη,

περισσότερα εδώ
κι εδώ.

Σκάσε και πλήρωνε

Αφορμή για το σημερινό ποστ ήταν το σχόλιο μιας φίλης, η οποία μιλούσε πρόσφατα για το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ, εξάροντας την επιλογή του σταθμού να αποφεύγει τα "παράθυρα". Παραδέχθηκε -δεν γινόταν κι αλλιώς, είναι ιδιαίτερα έξυπνη- ότι κι εκεί τις ειδήσεις του αφεντικού ακούμε, αλλά δεν αντέχει άλλο τις φωνές και τους γελοίους ρόλους.

Χωρίς όμως την χθεσινή διαδρομή με το αυτοκίνητο, δεν θα το έγραφα ποτέ. Κι αυτό διότι ποτέ δεν θα άκουγα την εκπομπή του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Κάπου στη μέση της διαδρομής προς τα Πετράλωνα, άκουσα -με τα αυτιά μου, διαφορετικά δεν θα το πίστευα- το κήρυγμα ιδεολογικής κατεύθυνσης του κ. Παπαδημητρίου προς τους ακροατές του σταθμού.

Οι οδηγίες ήταν σαφείς: Καλά θα κάνουμε να βγάλουμε απ' το μυαλό μας τα κουτάκια που μας έχουν βάλει οι εμμονές του παρελθόντος και να ξεκολλήσουμε. Να πάψουμε να συνδέουμε την έννοια του προοδευτικού με τον αριστερό χώρο. Να καταλάβουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, πως δεν είναι πια έτσι, αλλά τώρα αυτός ο χώρος [της αριστεράς] κάνει κακό και αντιτίθεται στην πρόοδο της χώρας.

Ο κ. Παπαδημητρίου, στα πλαίσια της συστηματικής αντικειμενικής ενημέρωσης, γαλουχεί το ακροατήριο, θωπεύοντας το κόμπλεξ και τη χαμηλή αυτοεκτίμησή του, ακουμπώντας πάνω στα ίδια μαραμένα αντακλαστικά που πατάει συστηματικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα υποστηρίξει το ΚΚΕ, τον Σύριζα ή την ΑΔΑ. Ίσα-ίσα που τους τα έχω αγρίως μαζεμένα. Αλλά όχι και να μας λένε στα μούτρα μας ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα μας οδηγήσει μπροστά. Ακόμη και στον Ισημερινό, τους έπιασαν από τη μύτη τους φιλελεύθερους πιστωτές και τα global bonds [για να μιλήσουμε τη γλώσσα που αγαπά ο κ. Παπαδημητρίου].

Θα μου πεις, εδώ κοντεύει να μεταναστεύσει ολόκληρη η νέα γενιά, πωλείται όπως είναι επιπλωμένη όλη η χώρα κι ο κόσμος κάθεται μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας σώου μαγειρικής, Νησί και σήριαλ απ' την Τουρκία, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου σε μάρανε; Σωστό κι αυτό. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το καλό των εταιριών κι ας αφήσουμε τους ανθρώπους στο χάλι τους.

How musical are you

Ερευνητές στο Music, Mind and Brain Research Group, έφτιαξαν ένα τεστ με τίτλο "How musical are you". Σε αυτή τη σελίδα στο BBC μπορείς να παίξεις κι εσύ.

Το τεστ είναι για όλους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από βέσπα, κάνει και για παράφωνους γκαρίδες. Το μόνο απαραίτητο είναι να κάνεις ένα "σάιν ιν".

Πιο πολλά, εδώ.
Η φωτο, από εδώ.

Η ζωή

just a reminder

Sun Electric Dopperman

Όταν οι Sun Electric Dopperman παίζουν τις μουσικές τους, ακόμη και οι μικροί ρατατούιδες σταματούν το μασούλημα επίπλων και υπολειμμάτων τύρου και απολαμβάνουν νότες, δυναμικές και άρσεις.

Οι SED είναι οι Δημήτρης Κακαβούλης [Rhodes, organ], Πάνος Γιώτης [Κιθάρα], Λέανδρος Φράτνικ [Τύμπανα], Βασίλης Παπασταμόπουλος [Μπάσο].

Πριν χρειαστεί να πληρώσεις για να τους δεις στο φεστιβάλ του Montreux, έχεις την ευκαιρία να τους ακούσεις χωρίς να σκάσεις είσοδο απόψε στο Θηρίο.

περισσότερα στο myspace.com/sunelectricdopperman.

10 drugs

παλιό αλλά καλό
.

"Αυτοί οι δρόμοι μας ανήκουν"

Αυτός είναι ο 15χρονος Barnaby Raine, μαθητής.

Η ομιλία είναι από το εθνικό συνέδριο του Coalition of Resistance, στη Μ. Βρετανία, το περασμένο Νοέμβριο. Την ανάρτηση του βίντεο σε διάφορα sites, ακολούθησαν διάφορα σχόλια, άλλα επαινετικά και πάρα πολλά επικριτικά.

Ο 15χρονος Barnaby κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων για τα εξής:
1) ότι υπεραπλουστεύει σοβαρά πολιτικά θέματα και 2) ότι εκπροσωπεί μια γενιά εγωιστική, που θέλει το κράτος να χορηγεί τζάμπα εκπαίδευση, ενώ υπάρχουν στον κόσμο φτωχοί άνθρωποι, που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν θεραπείες και νοσοκομεία.

Ενώ: 1) είδαμε που οδήγησαν τον κόσμο τόσοι σεβάσμιοι και σοβαροί που δεν υπεραπλούστευσαν τα σοβαρά θέματα και 2) πρέπει δηλαδή να διαλέξουμε: ή θα έχουμε δωρεάν -έστω φθηνή- παιδεία και οι ασθενείς θα πεθαίνουν ή θα αφήσουμε την παιδεία για τους εκλεκτούς και τότε τα κράτη θα πληρώσουν για να μην πεθαίνουν οι φτωχοί πολίτες τους. Κατά τα άλλα, ο Barnaby είναι που υπεραπλουστεύει!

in the words of the coyote:






Το βίντεο είναι από εδώ
.

Οι πεινασμένοι

Στο βίντεο, ο Frederick Kaufman, εξηγεί -εν συντομία- πώς η Goldman Sachs και άλλες εταιρείες, βγάζουν τρισεκατομμύρια ανεβάζοντας τεχνητά την τιμή του σιταριού. Παρεμπιπτόντως, σπρώχνουν στην πείνα και την απελπισία και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Το βίντεο δεν έχει υπότιτλους, οπότε σας γράφω εδώ τα βασικά: Πρώτα, δημιουργούν το λεγόμενο demand shock. Αυξάνουν δηλαδή τη ζήτηση σε πρωτοφανή επίπεδα, με μεγάλες εντολές αγοράς. Έτσι, η τιμή τραβάει την ανηφόρα.

Όπως λέει ο Fr. Kaufman στο βίντεο, η τιμή του σιταριού κυμαινόταν μεταξύ τριών και έξι δολαρίων/bushel [1 τόνος = 39,2 bushels]. Με το κόλπο της Goldman Sachs και των ομοίων της, η τιμή ανέβηκε στα 12$, στα 18$, στα 20$ και έφτασε το 2008 στα 25$.
Και όλα αυτά, ενώ το 2008 ήταν το έτος στο οποίο η παγκόσμια παραγωγή σιταριού στον πλανήτη έφτασε την απόλυτη ιστορική κορυφή της, δηλαδή ήταν το έτος που το προϊόν θα έπρεπε να γίνεται φθηνότερο.

Ολόκληρο το σχετικό άρθρο του Frederick Kaufman, μπορείτε να το διαβάσετε στo frederickkaufman.com
.

Ψευδαισθήσεις

Αγίου Μάρκου, στο down town

Chico & Rita

αφού δεν το παίζετε, να το κατεβάσουμε λοιπόν

περισσότερα εδώ_ και εδώ._

Professor Richard D. Wolff

"a deficit is a service to the rich"
[το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους]

περισσότερα για τον Richard Wolff
.

οικογένεια [...]

Πάστορα Μάρκους, μου περνάτε το λαρδί;

θρησκεία [...]

Ο Jesus σε κάδρο, με ντίσκο ιριδισμούς. Ευριπίδου στριτ. Παρασκευή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του Βαπτιστή. Κι ένας Τζόνυς να τραγουδά για τον Ιησού.
υ/γ: με την οικογένεια θα δυσκολευτώ κάπως

πατρίς [...]

Μεταξουργείο

Μεταξουργείο, παραμονή των Φώτων

[...]

Γκάζι, δυο μπύρες, προχθές

[...]

Κηφισιά, 2010

[...]

Χαλάνδρι, 2010

[...]

Αγία Παρασκευή, 2010

2011

-Λεγεωνάριος/τελωνειακός: "Δεν έχετε τίποτα να δηλώσετε;"
-Οβελίξ: "Πεινάω"