Self control freak

  http://www.selfcontrolfreak.com/

  Για να κάνεις κάτι διαφορετικό από το fb και το tweeting...

140 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ

Athenian skies

Η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή...

Ν. Καρούζος

Τι δεν καταλαβαίνετε.

Όσο απομακρυνόμαστε από την εκλογική αναμέτρηση της 6^ης Μαϊου και όσο πλησιάζουμε στις επόμενες εκλογές, της 17^ης Ιουνίου, τόσο πληθαίνουν τα καταστροφολογικά σενάρια, που αφορούν στην αντιπάθεια που επιδεικνύει ο ελληνικός λαός στα μέτρα που συνοδεύουν το περίφημο Μνημόνιο. 

H Ελλάδα «θα γίνει Αφρική», άκουσα προχτές από τα χείλη του κ. Μαλέλη, «αρχιερέα του lifestyle», όπως απεκάλεσε ο ίδιος τον εαυτό του σε συνέντευξή του στο περιοδικό unfollow και γενικού δ/ντή ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού star.

Χοντρά ψέμματα λέγονται στον ελληνικό λαό διατράνωσε ο κ. Χρυσοχοϊδης χτες σε τηλεοπτικό πάνελ, αναφερόμενος στις θέσεις κομμάτων που δεν επιθυμούν τη συνέχιση των πολιτικών που εφάρμοσε το Πασοκ και η Ν.Δ. και τα φόρτωσε στο περίφημο «Μνημόνιο».

Δηλαδή, σύμφωνα με τον κ. Χρυσοχοϊδη [να υπενθυμίσω ότι είναι βουλευτής από το 1989] το κόμμα του πήρε να-μην- πω-τι στις προηγούμενες εκλογές από τους Έλληνες ψηφοφόρους, διότι ο ελληνικός λαός δεν εκτιμά την αλήθεια.

Τις εικόνες καταστροφής εμπλουτίζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα θα έλεγα, πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι, Έλληνες και ορισμένοι ξένοι, παρουσιάζοντας στους Έλληνες ψηφοφόρους το ζοφερό μέλλον που τους περιμένει εάν δεν συνεχίσουν στο δρόμο που τους έχει υπαγορευτεί.

Ας εξετάσουμε τώρα τον αντίκτυπο όλων αυτών.  

Ένα μέρος των ψηφοφόρων, έχει ήδη πεισθεί για όλα αυτά. Γι' αυτό και ψήφισε Πασοκ, Ν.Δ, Δράση και λοιπά «φιλοευρωπαϊκά», όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, κόμματα.

Ένα άλλο μέρος των ψηφοφόρων, που αμφιταλαντεύονταν, πείθεται σιγά-σιγά, ότι «δεν μπορεί, κάποιο ψήγμα αλήθειας υπάρχει σε όλα αυτά» και γλυστράει προς την επιστροφή στο μαντρί. Δηλαδή, ενώ μπορεί να ψήφισε π.χ. συριζα, τώρα δεν θα ξαναδώσει την ψήφο του σε αυτό το κόμμα ξανά γιατί φοβάται.

Ένα άλλο μέρος των ψηφοφόρων σκέφτεται κάπως αλλιώς. Σκέφτεται ότι κάτι δεν κολλάει.

Τι είναι αυτό που δεν κολλάει; Είναι το εξής απλό.

Πολιτικοί που βρίσκονται στο Πασοκ, τη Ν.Δ. και τα κόμματα που φτιάχτηκαν από τα ποντίκια που πήδηξαν από τα βυθιζόμενα καράβια, εδώ και 3 δεκαετίες έχουν φλομώσει τον ελληνικό λαό στο ψέμα και το δούλεμα. Όμως, τώρα, ξαφνικά δεν λένε τα συνήθη ψέματα. Όχι. Τώρα λένε αλήθεια. Τώρα, "αν θέλω το καλό μου, πρέπει να τους πιστέψω". 

Υπάρχει, λοιπόν, ένα μέρος των ψηφοφόρων, το οποίο, όσο ακούει αυτούς τους ανθρώπους -πολιτικούς, αναλυτές, δημοσιογράφους- να μιλούν για τις επτά πληγές των Φαραώ, τόσο στρέφεται προς την αντίθετη πλευρά. Αφού αυτοί οι αποδεδειγμένα ψεύτες λένε αυτά, συμπεραίνει ότι η αλήθεια βρίσκεται απέναντί τους.

Συμβαίνει επίσης και κάτι άλλο, το οποίο οι πολιτικοί, αναλυτές και τα παπαγαλάκια είναι δύσκολο να αντιληφθούν, καθώς έχουν χάσει επαφή με την κοινωνία, πνιγμένοι στις αναθυμιάσεις από κουβανέζικα πούρα, armani suits και ρόκες παρμετζάνες.

Ένα μέρος των ψηφοφόρων, άκουγε τους πολιτικούς να μιλούν τα προηγούμενα χρόνια, συμφωνούσε ή διαφωνούσε, αλλά πάντως είχε ένα – αγωνιώδες ίσως- αλλά στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο. Τώρα δεν το έχει.

Αρκετοί από τους ψηφοφόρους έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Και τι ακούν; 

Ακούν ότι πρέπει να κάνουν υπομονή, μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες, όταν θα επιστρέψει η ανάκαμψη στη χώρα. Αυτά, του τα λένε –υπενθυμίζω- πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα, το δικό τους, των παιδιών τους, κάποιοι δε και των εγγονών τους. Αλλά και αν δεν το έχουν, ο ψηφοφόρος έτσι πιστεύει και είναι κάπως αργά να τον μεταπείσουν ότι δεν είναι έτσι.

Αυτός ο ψηφοφόρος λοιπόν, ενώ ήδη δεν έχει δουλειά, ξέρει ότι δεν πρόκειται να βρει [πολλοί τέτοιοι ψηφοφόροι είναι 40, 50 και 55 ετών] και βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου (που είναι και αγαπημένη τηλεοπτική έκφραση lately). Δανείζεται, αγωνιά, δεν κοιμάται και έχει νεύρα τόσο τεντωμένα όσο το δέρμα των τηλεπαρουσιαστών μετά τα lifting και τα botox. Μπορεί να έχει και ένα σπίτι, το οποίο αγόρασε με δάνειο, όταν οι υπουργοί του πασοκ του έλεγαν ότι το χρηματιστήριο θα φτάσει τις 7 χιλιάδες μονάδες. 

Τι ακριβώς πιστεύει ο κ. Βενιζέλος ή ο κ. Σαμαράς ότι φοβάται αυτός ο ψηφοφόρος; 

Πάντως δεν φοβάται ότι αν η χώρα βγει από το ευρώ, δεν θα έχει χρήματα να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητό του. Γιατί; Μα γιατί ήδη δεν έχει. Όχι μόνον χρήματα αλλά ούτε αυτοκίνητο. Το πούλησε πριν λίγους μήνες για πενταροδεκάρες. Τι άλλο να φοβηθεί; Ότι δεν θα υπάρχουν φασόλια στα ράφια των σούπερ μάρκετ; Μα έτσι κι αλλιώς, σε λίγους μήνες δεν θα έχει μείνει συγγενής ή φίλος να του δανείζει για να πάει να πάρει φασόλια από το σούπερ μάρκετ. Άσε που δεν θα έχει να πληρώσει πια το ρεύμα στο σπίτι. Άσε που δεν θα έχει πια το σπίτι. 

 

Άλλη μια «φιλική οδηγία» που εκστομίζεται είναι το «να μην ψηφίσει ο κόσμος με θυμό».

Μα δεν ψηφίζει με θυμό. Ψηφίζει έχοντας συναίσθηση ότι ήδη κατρακυλάει στον γκρεμό που τον σπρώξανε. Και, είναι αποφασισμένος ότι σε αυτή την άβυσσο αξίζει να παρασύρει μαζί του όσους τον έσπρωξαν. Του φαίνεται απολύτως λογικό.

Τόσα χρόνια που εκείνος ‘μάσησε’ και πίστεψε ότι μπορεί να έχει δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο και εξοχικό [λες και πρόκειται για κατά συρροή εγκλήματα], ξέρει, ότι εκείνοι που τον έπεισαν ότι μπορούσε να τα ονειρεύεται και να τα έχει, χέστηκαν στο τάληρο. Το θυμάται. Θυμάται ότι οι μισοί από αυτούς που του κάνουν τώρα παρατηρήσεις είναι γόνοι πολιτικών οικογενειών, οι άλλοι μισοί  κομματόσκυλα που βρώμαγε η αναπνοή τους και στελέχη επιχειρήσεων που προκειμένου να μην χάσουν τη καλοπληρωμένη θέση πουλάνε και τη μάνα τους. Και δεν είναι θυμωμένος. Όχι πια. 

Τώρα -αφού του έχουν περιγράψει το ζοφερό μέλλον της «υπομονής μέχρι την ανάκαμψη»- ξέρει ότι το τρένο για εκείνον έχει ήδη φύγει. Τώρα βιάζεται να δει τον πάτο στο βαρέλι, το τέρμα της αβύσσου και δεν χαλιέται καθόλου από τα καταστροφολογικά σενάρια. Ανησυχεί, φοβάται. Αλλά όχι αυτά που του περιγράφουν. Φοβάται το αργόσυρτο σούρσιμο προς έναν αργό θάνατο. 

Και ενώ ο ψηφοφόρος φοβάται αυτό το σούρσιμο στο οποίο Πασοκ & Ν.Δ. εγγυώνται να τον καταδικάσουν, εκείνοι [πασοκ, Ν.Δ. και λοιποί εξουσιολάγνοι] την πέφτουν στον ένα και μοναδικό αντίπαλο, τον Συριζα.

Οι προβολείς στρέφονται εκεί. Ο ψηφοφόρος του παραδείγματος μπορεί να μην τον έχει ψηφίσει ποτέ.

Φοβισμένος μπορεί να είναι, πάντως δεν είναι γκαβός. Βλέπει και ακούει επίσης. και απαντά:

Ναι, τα μέλη του Σύριζα κάνουν αντικρουόμενες δηλώσεις. Το ίδιο και εσείς. Και μάλιστα εσείς επί 35 χρόνια.

Ξέρει ότι ο Σύριζα, θα γίνει κόμμα τώρα. Τόσα χρόνια ήταν οι συνιστώσες που χλευάζατε.

Ναι, δεν έχουν πάντα και όλοι το ίδιο ‘λέγειν’ με τους δικούς σας. Καλύτερα. Θα δυσκολευτούν να πουν τα ίδια ψέματα μ’ εσάς.

Ναι, τα μέλη του Σύριζα δεν έχουν απαντήσεις για όλα. Ενώ εσείς που είχατε, είδε πόσο ωραία τα καταφέρατε!

Αυτός ο ψηφοφόρος λοιπόν, έτσι όπως έκανε τη ζωή του σκατά, πιστεύοντας και ψηφίζοντάς σας τόσα χρόνια, έτσι θα δώσει ένα τέλος. Σύντομα, τώρα. Βαρέθηκε να περιμένει τις καλύτερες μέρες. Διαπίστωσε ότι όσο το αφήνει πάνω σας, δεν έρχονται ποτέ.

Δεν είναι θυμός, είναι μια λύση και είναι απελευθέρωση.

Το δέντρο

Χρόνια το είχα το δέντρο στη βεράντα.

Μου το είχε φέρει δώρο ένας φίλος στα γενέθλιά μου και είχαμε πέσει κάτω απ' τα γέλια όταν μας είπε ότι είναι "λεφτουδιά".

"Όταν θα αποφασίσει να βγάλει καρπούς, θα είναι λεφτά", υποσχέθηκε. Σήμερα, λοιπόν, που βγήκα να ταΐσω την γάτα-guest, νά 'σου ο καρπός στη λεφτουδιά.

Και τώρα;

Οδηγώντας

 Στην ιερά οδό.

        Στην ανίερη οδό.

Ο μονόδρομος έχει τη δική του ιστορία

Μετά από χιλιάδες δελτία ειδήσεων, εκατομμύρια ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, αμέτρητα bites στα sites και βουνά από μελάνι στα έντυπα, μετά από την μεγαλύτερη επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που είχε εξαπολυθεί ποτέ στην Ελλάδα, τα θύματα αυτής της προπαγάνδας σύρθηκαν χτες μέχρι τις κάλπες.

Μάλλον απρόθυμα, αφού η αποχή -με μετρημένα τα αποτελέσματα σε 20.588 από τα 20.605 εκλογικά τμήματα της χώρας- αγγίζει το 35%. 

Βέβαια, όπως συζητούσαμε χτες το βράδυ με φίλους, θα πρέπει -αυτή τη φορά- κάποιος να μελετήσει το θέμα της αποχής. Κι αυτό γιατί σε αυτές τις εκλογές, υπήρχαν δυο παράγοντες που έλειπαν από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η οικονομική αδυναμία αρκετών ψηφοφόρων που δεν τους περίσσευαν τα ευρώ για το ταξίδι μέχρι τον τόπο καταγωγής και το πρόσφατο κύμα μετανάστευσης πολλών -νέων κυρίως-  Ελλήνων. Γι' αυτούς τους τελευταίους, δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι θα ψήφιζαν ένα από τα δυο [πρώην] μεγάλα κόμματα, όπως και κάποια από τα μικρότερα που δημιούργησαν οι "ποντικοί" τους, δηλαδή οι πολιτικοί που πήδηξαν από τα βυθιζόμενα καράβια.

Μετά, λοιπόν, από τον πρωτόγνωρο βομβαρδισμό -από κανάλια, έντυπα και sites- κάθε είδους εκφοβισμών, απειλών, εκβιασμών και τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι "σωτήρες" του έθνους και τα γλοιώδη παπαγαλάκια τους, κάποιοι -επιτέλους- τα πήραν στο κρανίο και αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μια καθημερινότητα βυθισμένη στο φόβο. Καλύτερα φτωχός παρά χέστης.

Δεν μπορώ να ξέρω τι μας επιφυλλάσσει το αύριο, πότε, αν και πόσοι Έλληνες θα συνεχίσουν χωρίς να υποκύψουν στους εκβιασμούς, έως μια αληθινά καλύτερη μέρα, αλλά σε όσους ενορχήστρωσαν, συμμετείχαν και προπαγάνδισαν αυτούς τους ποταμούς βίας εναντίον ενός λαού, αφιερώνω αυτόν τον "τοίχο" της Αθήνας. 

Όσο για τους μονόδρομους και τη μια και μοναδική αλήθεια, περισσότερα παλιότερα εδώ.

Πόσο μαλάκας πια;

Έφτιαξα αυτό το σκίτσο τον Ιούνιο του 2007.  Αφορμή ήταν ένας ξυλοδαρμός σε αστυνομικό τμήμα, αλλά και οι επερχόμενες εκλογές.

Τότε, ο περιούσιος λαός είχε δώσει 42% στη Ν.Δ. και 38% στο ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύοντας ότι το σκίτσο ήταν -όσο να πεις- προφητικό.

Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν, οι πολιτικοί των δυο κομμάτων κατάφεραν να τα κάνουν όλα σκατά.
Θα κάνεις κάτι γι' αυτό;

Το ποστ του 2007, εδώ.

Η σεξοβόμβα και ο κουμπάρος

Παρόλο το ότι περνώ μια περίοδο της ζωής μου όπου δεν νιώθω καμία απολύτως αισιοδοξία, η ύπαρξή μου και μόνο με υποχρεώνει να προβώ σε μια προφανή διαπίστωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ως αισιόδοξη.

Είναι η διαπίστωση ότι ενώ δεν έχει καμία σημασία για τη φύση των πραγμάτων το αν είμαστε ή όχι αισιόδοξοι, από την άλλη, το γεγονός και μόνον ότι μπορούμε να εκφέρουμε αυτή την απαισιόδοξη διαπίστωση είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι συνυφασμένη, καταδικασμένη στην αισιοδοξία, ακριβώς γιατί δεν έχει σημασία η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία. Σημασία έχει μόνον η επόμενη επιλογή.

Εξηγούμαι: παρόλη την μεγάλη σημασία που θέλουμε να δίνουμε στο αν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή όχι, αν οι κυβερνήσεις θα είναι καλές ή κακές, αν ο γείτονας θα το βουλώσει ή όχι για να κοιμηθούμε, η επιθυμία μας και μόνον δεν παίζει ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το τι κάνουμε για την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί, κυκλοφορούμε στη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Και κυκλοφορώντας, περνάμε τις ώρες, τις μέρες μας πράττωντας.

Είτε κανείς ξύνει τους όρχεις του, είτε είναι μια σεξοβόμβα με i.q. 159 που πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ, το σημαντικό δεν είναι ότι ξύνει τους όρχεις του ή πρωταγωνιστεί σε ταινίες του χόλυγουντ. Το σημαντικό είναι ότι ζει σε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη χρονική στιγμή και παίρνει ακατάπαυστα αποφάσεις.

Δηλαδή: Η ζωή της σεξοβόμβας, που πρωταγωνιστεί στο χόλυγουντ μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Αν την ημέρα που γνώριζε τον άνθρωπο ο οποίος την επέλεξε για να παίξει στην πρώτη της ταινία, αντί να συναντηθεί με εκείνον τον τύπο, εκείνη είχε επιλέξει να πάει διακοπές με τις κολλητές της στο νιου μέξικο. Όπου, στο νιου μέξικο θα γνώριζε τελικά τον επίσης σεξοβόμβο ονόματι Ντικ και θα αποφάσιζε να τον παντρευτεί. Όπου μετά από 10 χρόνια θα βρισκόταν παντρεμένη με τον σεξοβόμβο, που στο μεταξύ θα τις είχε κάνει και 3 σεξοβομβάκια και επιπροσθέτως θα την πλάκωνε στο ξύλο. Οπότε η σεξοβόμβα της ιστορίας μας δεν είναι πια σεξοβόμβα, είναι μια ταλαίπωρη πρώην κουκλάρα, που σέρνεται με τρια ταλαίπωρα μωρά πίσω από έναν μαλάκα. Τα τρια σεξοβομβάκια, οι σφαλιάρες, οι χαμένοι ρόλοι, δεν είναι ένα ‘γύρισμα της τύχης’. Είναι αποτελέσματα αποφάσεων.

Παρομοίως και τα παθιασμένα τσιμπούκια που μπορεί να μεσολάβησαν μεταξύ εκείνου του πρώτου ρόλου και της αστραφτερής καριέρας στο χόλυγουντ. Καλά - κακά, αισιόδοξα - απαισιόδοξα, δεν το κρίνω, ούτε εγώ ούτε κανείς.

Αν αυτό το παράδειγμα είναι κάπως μακρινό, λίγο εξωτικό για κάποιους κοντόφθαλμους και μίζερους, υπάρχει και άλλο, πολύ πιο προσγειωμένο.

Ο Γιώργος είναι κουμπάρος σου. Έχεις παντρευτεί τη Μαρία και εκείνη επιθυμούσε να σας παντρέψει εκείνος, γιατί είναι ο αγαπημένος της τριτοξάδελφος. Εσύ συναίνεσες γιατί οι γονείς της Μαρίας σε είχαν χεσμένο όταν τα είχατε και μόνον χάρη στη συμπάθεια του Γιώργου –τον οποίο όλοι στο σόι λατρεύουν γιατί είναι όμορφος, πετυχημένος και πλούσιος- έδωσαν την ευχή τους για τον γάμο σας.

Ο Γιώργος είναι υδραυλικός. Αναλαμβάνει όλες τις υδραυλικές εργασίες στα σπίτια συγγενών και φίλων και κάποια στιγμή έρχεται και η δική σας σειρά. Φτιάχνει τα καζανάκια και τις διαρροές, χρεώνοντας σου «τα μισά ρε Μητσάκο απ’ ότι χρεώνω στη πιάτσα» και μερικές εβδομάδες μετά, οι τοίχοι στο σπίτι κρεμάνε σαν φλούδες από μπαγιάτικο πορτοκάλι. Τον φωνάζεις, του τα δείχνεις, εκείνος ξύνει το καλοσχηματισμένο του κεφάλι και τα επισκευάζει ξανά, χρεώνοντάς σου «μόνον τα υλικά ρε Μητσάκο, για την εργασία τίποτα».

Στο μεταξύ εσύ, μετά από μια κουβέντα στο γραφείο, διαπιστώνεις ότι η χρέωση των υλικών είναι άλλη μια κοροϊδία, όπως άλλωστε σου είχαν διευκρινίσει και οι άλλοι υδραυλικοί, όταν είχες διανοηθεί να ρωτήσεις αρχικά στην πιάτσα, αλλά... «τι να κάνεις που είναι ο κουμπάρος...». Και έτσι, ξανάρχονται κάτω οι σοβάδες και εσύ, ξαναφωνάζεις το Γιώργο.

Αυτή τη φορά η ζημιά είναι ακόμη χειρότερη από τις προηγούμενες. Όταν συνειδητοποιείς ότι ο κουμπάρος συνεχίζει να σε βάζει να πληρώνεις, ψιθυρίζεις κάτι αντιρρήσεις του κώλου, αλλά εκείνος έχει αραδιάσει 24 δικαιολογίες σε 3 λεπτά και την έχει κάνει, αφήνοντας τον 20άχρονο βοηθό του να σκαλίζει τα μπετά δίπλα στη χέστρα σου.

Τα νεύρα που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν έχεις τα αρχίδια να πεις στο Γιώργο να πάει να γαμηθεί, τα ξεσπάς στη Μαρία, παρόλο το γεγονός ότι εκείνη ήδη σου έχει πει ότι πρέπει να προσλάβεις άλλον υδραυλικό. Την τέταρτη φορά που τηλεφωνείς στον Γιώργο, για να κάνετε ντους χτυπάτε τα κουδούνια των γειτόνων, αφού ο κουμπάρος έχει σκάψει όλο το μπάνιο για να βρει τη ζημιά. Τα υλικά συνεχίζεις να τα πληρώνεις εσύ...

Αν ήσουν άλλος, θα μπορούσες, ίσως - λέμε τώρα - μετά την πρώτη μαλακία, να κάνεις την εξής εξήγηση: «Γιώργο. Είσαι φίλος, κουμπάρος και σε γουστάρω. Περνάμε γαμάτα στις διακοπές και είσαι η καλύτερη παρέα για τα κρασιά και τις βόλτες. Αλλά φίλε, για υδραυλικό θα πάρω τον κύριο Νώντα. Έτσι, θα συνεχίσεις να βγάζεις ένα σκασμό λεφτά για να τα πίνουμε παρέα χωρίς να συζητάμε άλλο για διαρροές».

Διαφορετικά, όταν θα πέσει ο τοίχος του μπάνιου και θα πηγαίνεις στη μπανιέρα κατευθείαν από το κρεβάτι σου, καλά θα κάνεις να μην κατηγορείς τον Γιώργο, ούτε την γκαντεμιά σου, αλλά τις ηλίθιες αποφάσεις σου.

Χαίρομαι γνωρίζοντας ότι εσύ που διαβάζεις τώρα το μπλογκ έχεις πιάσει το κρυμένο μήνυμα. Έχει αντιληφθεί ότι αυτά που γράφω θα καταλήξουν στο παραβάν της ερχόμενης Κυριακής. Εκεί που θα είσαι μόνος και θα πρέπει να αποφασίσεις.

Αφού έχεις εμπιστευτεί τις προηγούμενες φορές τους ίδιους πολιτικούς που έχουν κάνει τη χώρα σκατά και εσένα να μην προλαβαίνεις να πληρώνεις - πιθανότατα χρεωμένο, με κομμένο μισθό, με κλεισμένη την επιχείρηση ή άνεργο και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη μετά από 20 χρόνια δουλειάς- είναι πιθανόν να σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να ψηφίσεις τους ίδιους. Γιατί;

Μα γιατί φοβάσαι. Φαντάζεσαι εικόνες καταστροφής. Και αντί να προβάλεις τις λογικές σου αντιρρήσεις [όπως με τον κουμπάρο] σκέφτεσαι ΠΑΛΙ να κάνεις μόκο.

Γιατί σε έχουν κάνει τόσο χέστη; Τόσες σφαλιάρες, τόσα προφανή ψέμματα, τόση κοροϊδία και εσύ ακόμη φοβάσαι τι;

Αυτά που προβλέπει ο ψεύτης; Εκείνος που σε κοροϊδεύει;

Σου προτείνω να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Δεν πειράζει που έχεις μια γνώμη για σένα χειρότερη και από το πιο τελειωμένο τίποτα. Αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, θα στο πω εγώ.

Σου έλαχε να ζεις σε μια εποχή όπου το «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ τη τρύπα;» έχει νόημα. Αν δεν προσπαθήσεις, κι εσύ και όλοι, να βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα, τότε είναι που θα πάνε όλα κατά διαόλου.

Τόσα χρόνια που άφηνες άλλους να προσπαθούν, εκείνοι έφτιαχναν τη ζωούλα τους [όπως άλλωστε επιθυμούσες κι εσύ] και άφησαν το φίδι μέσα. Αν θέλεις, λοιπόν, να πάνε τα πράγματα κάπου, πρέπει να φροντίσεις εσύ γι’ αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν. Θα τα βρείτε στην πορεία.

Αρκεί να ξεφορτωθούμε όλους τους «πετυχημένους, πλούσιους, κουμπάρους». Διαφορετικά δεν θα έχει μια απ’ τα ίδια. θα έχει χειρότερα και εσύ θα ξέρεις ότι ενώ μπορούσες, δεν έκανες τίποτα γι' αυτό.

Και όπως έγραψα στην αρχή, η απαισιοδοξία ή η αισιοδοξία δεν έχουν καμία σχέση. Μόνον οι πράξεις.

Καλό βόλι.