Η αλήθεια για τον Σάββα Τσιτουρίδη

Για την κακοδαιμονία του κ. Σάββα Τσιτουρίδη, που για άλλη μια φορά αποπέμπεται από την κυβέρνηση και δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει το μέγα έργο του, δε φταίει ούτε η υπόθεση με τα τιμημένα δομημένα, ούτε ο Ευγένιος Παπαδόπουλος, ούτε κανένας άλλος.
Σαν το Μπόκολη κι αυτός... θύμα του φθόνου

Radio days - Athens Music Forum

Επισκέφθηκα χτες το Athens Music Forum, που διοργανώθηκε για 3^η χρονιά, από την Archangel Music και το Mad, με χορηγό την Αγροτική Τράπεζα, την Pizza Diva που 20 χρόνια τώρα φροντίζει για τη γεύση στο Κουκάκι και την αλυσίδα κομμωτηρίων «Μιζανπλί και Ντεκαπάζ για να πάμε Αλκατράζ»

Υποστηρικτές της διοργάνωσης ήταν ο συνεδριακός χώρος «Δαΐς»*, τα Flocafe, (που μάλλον δεν πάνε καλά διότι προσέφεραν κάτι παλιοκαφέδες, μπισκότα και φτηνοσάντουιτς, με αποτέλεσμα οι καλεσμένοι να φύγουν νηστικοί) και η ένωση Δισκογραφικών Εταιριών Ελλάδας, Ζιμπάμπουε και Πακιστάν.

Επίσης η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αλλά αυτό δε μετράει, διότι όπως μας είπε ο φίλος μας ο Μοσέ, που είναι κατάσκοπος των αμερικάνων και ξέρει πολλά, θα μετονομαστεί σε Εταιρία Προστασίας Οινοπνευματικής Ιδιοκτησίας. Αυτό θα γίνει διότι οι έρευνες που διεξήχθησαν στην Ελλάδα, έδειξαν ότι θα βγει περισσότερο χρήμα από τα δικαιώματα στα μπουκάλια ουίσκι, βότκας και τεκίλας απ’ ότι από τα πνευματικά δικαιώματα, καθότι το πνεύμα το έχουμε χεσμένο, σε αντίθεση με το οινόπνευμα.

Λοιπόν, χτες ήταν η δεύτερη ημέρα του forum. Την προηγουμένη, είχαν συζητήσει περί δισκογραφίας, πειρατείας και άλλα καυτά θέματα, αλλά εμείς είμαστε εκεί για να παρακολουθήσουμε την ενότητα «Ραδιόφωνο 2007: Μια αμφισβητούμενη εξουσία».

Εγώ βαριόμουν και δεν ήθελα καθόλου να πάω, άλλωστε το ραδιόφωνο μού ακούγεται χάλια και νομίζω ότι έχει πεθάνει, απλώς ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τη μπόχα απ’ το πτώμα. Έχω όμως μια φίλη που είναι πυροβολημένη με τα ερτζιανά κι επειδή το καημένο είναι λίγο ακοινώνητο αποφάσισα να πάω για συμπαράσταση.

Είχαν μαζευτεί διάφοροι μαλλιάδες της εξωκοινοβουλευτικής και καλά αριστεράς, κοστούμια της Εκάλης, του Κολωνακίου, στελέχη δισκογραφικών εταιριών με πλήρη αμφίεση «ήμουν ροκ πριν γίνω φραγκάτος», ενώ το ελληνικό τραγούδι εκπροσωπήθηκε άξια από την κ. Μαριάντα Πιερίδη, που δεν παρενέβη στη συζήτηση, αλλά στα πηγαδάκια εξηγούσε με αξιοθαύμαστη ευγλωττία την ρήξη μεταξύ του μουσικού κατεστημένου και των νέων μουσικών δυνάμεων του Αιγαίου.

Δυο θέσεις παραδίπλα βρισκόταν ο Διευθυντής του 3^ου Προγράμματος, συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, που έσπευσε να παρέμβει, εξηγώντας στο ανενημέρωτο κοινό ότι τα air play εξυπηρετούν σφόδρα τα συμφέροντα της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Οινοπνευματικών Δικαιωμάτων, όπως και τα Διογένης Palace, Η Νεράϊδα, Η Κυρία, Ο Ναύτης και τα λοιπά Πολιτιστικά Κέντρα, που χτίστηκαν με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως μια προσφορά των κουτόφραγκων στους γνήσιους απογόνους του Απόλλωνα και της λύρας του.

Η πιο σαφής και ειλικρινής τοποθέτηση ήταν αυτή του κ. Νίκου Νικολακόπουλου, Δ/ντή προγράμματος του ραδιοσταθμού ΣΦΑΙΡΑ, που όπως και ο ΝΤΕΡΤΙ, πάει σφαίρα. Ο κ. Νικολακόπουλος, μας εξήγησε ότι είναι απαραίτητο να αποφασίζουν 5-10 άνθρωποι για το τι θα ακούνε στα ραδιόφωνά τους τα εκατομμύρια των κατοίκων Αθηνών και περιχώρων, διότι αυτοί που φτιάχνουν τις play lists ξέρουν να διαλέγουν τα καλύτερα και διότι έτσι φτιάχνεται σωστά το προφίλ του σταθμού παύλα εταιρίας. Έσπευσε δε να μας διευκρινίσει, προς αποφυγήν συναισθηματικών ολισθημάτων, ότι τα ραδιόφωνα είναι εταιρίες και ότι τα χρήματα είναι πολλά (Άρη).

Αυτά έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με όσα μας είχε πει νωρίτερα, στην εισαγωγή των ομιλιών, η κ. Μαριανίνα Κριεζή, η οποία μου φάνηκε αρκετά θυμωμένη με την κυριαρχία των play lists στα ραδιόφωνα. Η κ. Κριεζή θεωρεί ότι, οι επιλογές των τραγουδιών στα ραδιόφωνα που παίζουν με λίστες, γίνεται με σκοπό να εθιστεί το κοινό στα σκουπίδια, τόσο ώστε στο τέλος να του αρέσουν κι από πάνω.

Επίσης πιστεύει ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι περίπου ότι συνέβαινε στη χούντα και εδώ πρέπει να διαφωνήσω μαζί της, διότι η μητέρα μού έχει εξηγήσει ότι το ηπειρώτικο και το τσάμικο πήγαιναν σύννεφο επί χούντας, ενώ τώρα για ν’ ακούσεις δημοτικά στο ραδιόφωνο πρέπει να περιμένεις το Πάσχα στο «Κάτω Περασίτσα radio».

Η κ. Κριεζή το παραξήλωσε όταν είπε ότι πρόκειται για σκόπιμη επέμβαση στη συνείδηση των ακροατών, οπότε σύσσωμο το ακροατήριο άρχισε να χειροκροτεί – όσο δεν χειροκρότησε κανέναν άλλο - σε μια προσπάθεια να πείσει την κ. Κριεζή να κατέβει από το πόντιουμ για να μην εκτεθεί περαιτέρω.

Να μην ξεχάσω να σας πω για την ομολογία του κ. Οδυσσέα Ιωάννου, Δ/ντή Προγράμματος του ΜΕΛΩΔΙΑ, ο οποίος μας είπε ότι μερικά πράγματα δεν τα διαλέγεις, σε διαλέγουν και ότι θα ήθελε πολύ να είναι πρώτος σε ακροαματικότητα ο σταθμός που διοικεί και να πάρει η ΑΕΚ το champions league. Είμαι σίγουρη ότι πρώτα θα γίνει no.1 ο ΜΕΛΩΔΙΑ και μετά θα πάρει η ΑΕΚ το champions league, αλλά θέλω κι εγώ να ονειρεύομαι, οπότε δεν είπα τίποτα...

Έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια να συζητηθούν και άλλα ραδιοφωνικά θέματα, όμως το κοινό με τις ερωτήσεις του επέμενε να επανέρχεται στο θέμα των play lists, άγνωστο γιατί.

Η κατακλείδα ήτο ότι για όλα φταίνε οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, που δεν πάνε αλλού να βρουν δουλειά και να μας αφήσουν ήσυχους να κάνουμε τη δουλειά μας.

Και εδώ η πιο σαφής και ειλικρινής τοποθέτηση ήταν πάλι του κ. Νικολακόπουλου, ο οποίος μας αποσαφήνισε τον πόνο των σταθμών – εταιριών. Ότι δηλαδή είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις δήθεν παραγωγούς, δηλαδή εκφωνητές, οι οποίοι να μιλούν όμορφα, στα πλαίσια πάντα των όσων επιτρέπεται από την εταιρεία, να κάνουν τους ακροατές να θέλουν να τους ξανακούσουν και ταυτόχρονα να μην λένε τίποτα.

Επίσης μας διαβεβαίωσε ότι οι παλιές εποχές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και ότι τα χρήματα με τα οποία αμείβονταν κάποτε οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν θα τα δουν ποτέ ξανά ούτε ζωγραφιστά. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Μοσέ, οι σκανδαλώδεις αυτές αμοιβές, που προσφέρονταν στους τεμπελχανάδες παραγωγούς, θα αποδοθούν από τους ραδιοσταθμούς-εταιρείες στο Υπουργείο Οικονομικών κι έτσι θα επισπευθεί η οικονομική εξυγίανση της χώρας και θα έχουμε κι ένα πρόσωπο στην Κομισιόν.

Ο κ. Οδ. Ιωάννου μας εξήγησε με τη σειρά του ότι σε πολλά από τα ραδιόφωνα που παίζουν play list, ο εκφωνητής δεν μπορεί να προτείνει ούτε ένα βιβλίο, αν δεν το εγκρίνει ο δ/ντής προγράμματος. Αυτό το βρήκα άστοχο εκ μέρους του κ. Ιωάννου, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι ως Έλληνες φέρουμε στο dna μας ολόκληρη τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (πριν καεί) και άρα δεν βλέπω γιατί υπάρχει η ανάγκη να προτείνεται η ανάγνωση βιβλίων από τον κάθε τυχάρπαστο.

Μίλησε και ο κ. Ανδρέας Γιαννίκος, σύμβουλος προγράμματος στους ραδιοσταθμούς John Greek και Captain Jack. Ως νέος Τσε Γκεβάρα, μας εξήγησε ότι ενώ στη δεκάδα του Air Play κυριαρχούν τα τραγούδια από τα Παρατράγουδα της Ανίτας Πάνια, εκείνος δεν τα επιλέγει για το σταθμό του, είναι δηλαδή κάτι σαν μπροστάρης στην αντίσταση κόντρα στο χάλι του air play και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τον χειροκρότησε κανείς.

Τον κ. Νίκο Κομνηνό, Δ/ντή προγράμματος του Republic radio της Θεσσαλονίκης, δεν τον άφησαν να μιλήσει παρά μόνον για να πει ότι οι play lists είναι μια χαρά μέθοδος για να κάνεις ραδιόφωνο και το πρόβλημα είναι μόνον το ποιοι είναι αυτοί που τις φτιάχνουν. Μάλλον είναι Παοκτζής.

Στη μέση όλων αυτών βρισκόταν η κ. Μαργαρίτα Μυτιληναίου, Δ/ντρια προγράμματος της ΕΡΑ 2, δηλαδή του 2^ου προγράμματος της ΕΡΤ, η οποία απορούσε με όλα αυτά και μας είπε ότι μόνον το ραδιόφωνο με παραγωγούς γνωρίζει και θεωρεί καλό. Ξέχασε να μας διευκρινίσει γιατί απελύθη από το 2^ο πρόγραμμα η κ. Μαριάννα Κορομηλά, συγγραφέας-ιστορικός και εξέχουσα ραδιοφωνική παραγωγός, όπως και άλλοι παραγωγοί από τα ραδιόφωνα της ΕΡΤ, αλλά θα τη ρωτήσουμε του χρόνου.

Άφησα τελευταία την πρώτη εκ των ομιλητών, την κ. Ξένια Κούρτογλου, που είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας μετρήσεων Focus Bari. Αφού μας άλλαξε τα φώτα με τις μετρήσεις, δείγμα εξακοσίων ατόμων, ηλικιακά groups και τα συναφή, κατέληξε ότι το πλέον αξιοσημείωτο συμπέρασμα είναι ότι μεγάλο μερίδιο του κοινού αγοράζει cd παρορμητικά/συναισθηματικά και άρα οι εταιρείες οφείλουν να επιλέξουν σημεία διανομής των δίσκων στα πιο απίθανα μέρη, ώστε να εκμεταλλευτούν την όποια καύλα και παρόρμηση του καταναλωτικού κοινού, ώστε να πουλήσουν περισσότερο. Μια ιδέα θα ήταν να τοποθετηθούν αυτόματοι πωλητές cds έξω απ’ τα μπουρδέλα, αλλά μου φάνηκε λίγο ντεμέκ για να το προτείνω σε μια πρόεδρο και δεν μίλησα.

Για να θυμηθούμε και τον κ. Νικολακόπουλο: «είναι πολλά τα λεφτά» (Άρη)!

Albert Panagiotopoulos - Albert Band Live

Την Παρασκευή 27/4, η Albert Band θα παίξει στο Rockwood.
Δημιουργός αυτής της μπάντας είναι ο Αλβέρτος Παναγιωτόπουλος, ένας από τους Έλληνες δημιουργούς που προσπαθούν.

Οι αναφορές και οι μουσικές κατευθύνσεις της μουσικής του Αλβέρτου είναι ποικίλες.

Συνυπάρχουν μέσα της πολλά μουσικά είδη, η jazz, οι παραδοσιακές μουσικές, από την Ελλάδα και όχι μόνον. Ακούγοντας τους δυο δίσκους της μπάντας, που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα, αντιλαμβάνεσαι με τη μια ότι ο Αλβέρτος άκουγε μεγαλώνοντας τα πάντα, rock, blues, latin, new age και φυσικά jazz.

Η προσπάθεια να αναμιχθούν όλα αυτά είναι ειλικρινής, όπως και η αναζήτηση της πρωτοτυπίας. Αν μη τι άλλο αποφεύγει τις ευκολίες.

Οι δίσκοι του είναι ενδιαφέροντες. Συναισθήματα γεννιούνται καθώς ακούς τις μουσικές της Albert band, το μόνο κακό είναι ότι όλα κάπου παραπέμπουν.

Αυτό που εμένα μου λείπει, όταν ακούω τους δίσκους αυτούς είναι η δική του προσωπικότητα, η μουσική σφραγίδα του δημιουργού. Είναι σαν να μην έχει ακόμη αποφασίσει ποια από αυτές τις μουσικές του αρέσει περισσότερο. Νομίζω ότι όταν αποφασίσει και καταφέρει να το αναδείξει αυτό, θα βγάλει ένα δίσκο που θα σημάνει και την δημιουργική του απογείωση.

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε καλά. Θα παίξουν φυσικά κομμάτια από τα δύο cd "Visionary World" & Hyperfly και διασκευές από γνωστά τραγούδια.
Το Rockwood βρίσκεται στην οδό Βασ. Ηρακλείου 2, στο Μουσείο και το live θα ξεκινήσει στις 11 μ.μ.

Θησαυρός

10 μέρες πριν, ο μουσικός μου αφέντης M. Hulot, έγραψε για τη συνέντευξη του Γεράσιμου Λαβράνου στο περιοδικό Jazz & Τζαζ.

Το πήρα λοιπόν, άκουσα το κα-τα-πλη-κτι-κό cd που, όπως σε κάθε τεύχος του περιοδικού, περιλαμβάνεται στο τεύχος του μήνα και ξετρελάθηκα.

Ένα δείγμα από το cd Greek Lounge.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πρόπερσι αν ενθυμούμαι ορθώς, όταν κυκλοφόρησε μαζί με το περιοδικό το cd με το Μίμη Πλέσσα να παίζει Philicorda.
Ένα δείγμα από το cd Rare Jazz Grooves, Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda.



Αναζητήστε τα οπωσδήποτε.
Το περιοδικό Jazz & Τζαζ έχει άλλωστε πλήρες αρχείο.






Υ.Γ.: Το θλιβερό είναι βέβαια ότι Έλληνες συνθέτες και ενορχηστρωτές ήταν πιο μπροστά τότε, 40+ χρόνια πριν, απ' ότι οι μεγάλοι μας δημιουργοί του σήμερα. Τι καντήφλα!

Τα παλιά καλά χρόνια

Βρέθηκα με μια παρέα που συζητούσε περί μουσικής.
Άκουσα -για ακόμη μια φορά- το σχόλιο ότι οι μουσικοί δεν είναι όπως παλιότερα...

(και τι είναι άλλωστε όπως παλιότερα; που 'ναι τα παλιά καλά χρόνια που οι άνθρωποι πέθαιναν στα 40 και δεν ήταν υποχρεωμένες οι κυβερνήσεις να παίζουν τα λεφτά των ταμείων στα χρηματιστήρια και στα δομημένα ομόλογα για να έχουν να πληρώνουν συντάξεις.)

Ότι βγάζουν δίσκους που περιλαμβάνουν μόνον ένα, άντε δυο κομμάτια της προκοπής.
Επίσης ότι δεν είναι καλοί διότι γράφουν ένα κομμάτι, γίνεται επιτυχία και τέλος, αυτό ήταν.

Ε, λοιπόν, και παλιότερα από αυτό το "παλιότερα", στο οποίο αναφέρονταν οι παρευρισκόμενοι, το ίδιο γινόταν.

π.χ.:



Πρόκειται για τον Anton Karas, ο οποίος έγραψε τη μουσική για το θέμα της ταινίας "Ο τρίτος άνθρωπος".
Πρώτος ήταν στα charts και μετά άνοιξε ταβέρνα.

21η Απριλίου

Ημέρα μνήμης.
Ναι, ήταν και θα είναι.
Ένα τυχαίο παράδειγμα:














Αυτός, που διάβαζε, άριστος μαθητής, απομνημόνευε τα μαθήματά του και πρόσεχε τις παρέες του.. (πολύ γερή μνήμη)










κι ο άλλος:



















που αντί να κάθεται πάνω απ' τα βιβλία του γύρναγε με κακές παρέες...
Είδες; Που είναι σήμερα ο ένας και που ο άλλος...













Γι' αυτό να είστε καλά παιδιά και να την ακούτε τη μαμά πατρίδα.















Έτσι θα σας ακούει κι εκείνη...











Ο πιο καλός ο μαθητής συζητά με πρώην και νυν υπουργούς για την αθώα περιστερά, τη δόση του σκόρδου στα κεμπάπια του Μπαϊρακτάρη και το νέο φάρμακο για το δάκο και τη μουχρίτσα.




Ζήτω το Έθνος!

Δομημένα ομόλογα

Η αμαρτία της σάχλας

Δύο μύθοι προς κατάρρευση.

Μύθος πρώτος ότι οι μουσικές Σάρα και Μάρα, που πάντοτε συνοδεύονται από το Κακό Συναπάντημα και κυριαρχούν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις μας είναι προϊόν το οποίο πουλά. (Τώρα εδώ που τα λέμε το «κακό συναπάντημα» δεν μπορεί να είναι τόσο κακό όσο η φήμη που το ακολουθεί, αφού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχει αφήσει ποτέ μόνες τους τις δυο κυρίες, αλλά τέλος πάντων).

Τον πρώτο καιρό, είχαμε τσιμπήσει όλοι. Σε όποια φιλόμουση παρέα κι αν βρισκόσουν άκουγες συζητήσεις, όπου απορημένοι εραστές της μουσικής έκαναν τον σταυρό τους με το επίπεδο που έπεφτε και πάτο δεν έβρισκε.

Αργότερα, υποψίες τύλιξαν απαξάπαντες, σαν μαύρο φίδι σχεδόν ως ο περίφημος Όφις, που έβαλε ιδέες σ’ εκείνη την αρχιπουτανάρα την Εύα. Δράττομαι εδώ της ευκαιρίας να ασχοληθώ και με αυτόν τον μύθο. Στην πραγματικότητα ο Όφις ήταν απλώς ο πλακατζής της Εδέμ. Ούτε που του πέρασε απ’ το μυαλό, ότι η άλλη θα έτρεχε αμέσως να πάρει στο λαιμό της το αγνό κι ανήξερο παλικάρι. Αλλά αυτός είναι ένας άλλος μύθος, με την κατάρρευση του οποίου θα ασχοληθώ σε άλλο post.

Σκεφτήκαμε λοιπόν «Μπας και μας δουλεύουν»; Ήταν πραγματικά απίστευτο για να είναι αληθινό. Άλλωστε όλοι γνωρίζαμε ότι οι εταιρείες – των δισκογραφικών μη εξαιρουμένων – ουδέποτε προσπάθησαν να εξαπατήσουν τα πλήθη των καταναλωτών.

Όπως επίσης, ότι ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο για να μας πείσουν ότι το προϊόν τους είναι το καλύτερο, έχει διπλό διαφορικό και τραβάει στην ανηφόρα χάρη στους μπλε και κόκκινους κόκκους με διπλό αμονιαζόλ.

Έτσι λοιπόν, ήταν πέρα για πέρα φυσικό να πέσουμε όλοι μαζί από τα σύννεφα όταν άρχισε να αποκαλύπτεται σιγά σιγά η απίστευτη -μα τον Τουτάτη & το Μπέλενο- αλήθεια. Ότι, δηλαδή, σιγά μην πουλάει η Άντζελα περισσότερους δίσκους από τον Μαχαιρίτσα. Σιγά μην αδειάζουν τα ράφια των δισκοπωλείων μόλις βγάζει δίσκο η Καίτη Γαρμπή (καλά αυτό το παίρνω πίσω).

Έτσι ανακαλύψαμε ότι «έχεις πιτυρίδα, το ξέρεις;». Μάθαμε ότι οι σοβαροί καλλιτέχνες είναι αυτοί που βγάζουν τους δίσκους που μοσχοπουλούν. Ότι η συνέχεια του μουσικού μας πολιτισμού δεν έχει διακοπεί. Είναι όντως κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη κι έχει φάει τον κλότσο της και το παραμύθι ξετυλίγεται μαγευτικό.

Να πώς:

«Σταμάτα να με ταξιδεύεις, η ψυχή μου είναι κλειστή - σε βιτρίνα θα πεθαίνεις για να μοιάζει ότι ζεις - Σταμάτα να με ταξιδεύεις, τα όνειρά σου είναι βαριά - έχει αλλάξει το κορμί μου και δε σε γνωρίζει πια»...
Για όσους δεν αναγνωρίζουν: μουσική/στίχοι Πυξ Λαξ.

Και επίσης:

«Το κορίτσι που 'θελα κοντά μου - φύτεψε μια τρύπα στη καρδιά μου - μέσα από το στήθος το ανοιγμένο - βγαίνει το τραγούδι μου σπασμένο - κάθε σου ματιά χαραγματιά και κάθε χάδι σου τραυματισμένο - μες στα δάκτυλα σου μια φωτιά και ένα ρόδι κόκκινο σπασμένο».
Για όσους δεν αναγνωρίζουν: μουσική/στίχοι Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ωραία. Τώρα, λοιπόν, που η αλήθεια βγήκε στο φως και γνωρίζουμε ότι το παιχνίδι είναι στημένο και η ποιότητα είναι που πουλάει, ας ασχοληθούμε με το ποιος αγοράζει.

Μύθος δεύτερος: Το κοινό.

Υπάρχει η απόλυτη βεβαιότητα, ότι το κοινό που σπρώχνει τα ωραιότατα ευρώ του στις κακές-κακές-κακές δισκογραφικές (περισσότερο κι από κακές, είναι ηλίθιες) αποτελείται από νέους, που πάνω τους στηρίζονται οι Καλλιτέχνες και προχωρούν στη μάχη με την εξουσία και τη φτήνια. Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν «τα νέα παιδιά, τα νέα παιδιά και επίσης.... τα νέα παιδιά).

Τώρα βέβαια θα μου πεις, νέος είναι αυτός που νοιώθει έτσι, οπότε με αυτό το σκεπτικό, δίκιο έχουν όλοι τούτοι οι μελαγχολικοί τύποι. Οι νέοι – αν τους ρωτήσεις – θα σου πουν ότι νοιώθουν γέροι, οπότε σωστά το ορίσαμε το κοινό, καθώς απ' την άλλη βρες 50άρη που δεν θα σου πει ότι νοιώθει τζόβενο.

Εγώ πάντως δεν γνωρίζω κανένα 16χρονο που να έχει πληρώσει για να αποκτήσει δίσκο ούτε του Μαχαιρίτσα ούτε του Ιωαννίδη.

Γιατί; Οι νέοι έχουν μια τάση προς τη μελαγχολία. Βρίσκονται αντιμέτωποι με την ομορφιά του κόσμου που τους περιβάλλει και δεν την αντέχουν. Έτσι, διακατέχονται από μιαν ακατάσχετη τάση φυγής και έχουν την κακιά συνήθεια να θέλουν να διασκεδάσουν.

Αντίθετα με εμάς τους υπόλοιπους, που έχουμε μιαν ωριμότητα και μπορούμε να διαχωρίσουμε τη διασκέδαση από την ψυχαγωγία, οι νέοι έχουν την τάση να τα μπερδεύουν αυτά. (by the way έχετε προσπαθήσει ποτέ να υπολογίσετε το μέσο όρο ηλικίας όσων συχνάζουν στο Μέγαρο, το Ηρώδειο και τα συναφή προπύργια του πολιτισμού μας;)

Έτσι, παρατηρείται το αρρωστημένο φαινόμενο να περιφέρονται με τα ipod φορτωμένα με Ρουβάδες, Βανδήδες και Κέλες Κελεκίδου, αδυνατώντας να αντιληφθούν το κακό που τους προξενεί το κέφι, η σάχλα και το απολιτίκ ξεπούρλεμα, που αποτελούν το δημιουργικό σκελετό αυτής της κατηγορίας ελληνικού τραγουδιού.

Θα γνωρίζετε φαντάζομαι ότι αρκετοί σοβαροί καλλιτέχνες συχνά-πυκνά αφήνουν έξω από τους δίσκους τους τραγούδια, με το σκεπτικό ότι παραείναι χαρούμενα.

Στην ταινία "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" θα θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό να βλέπαμε την Αλίκη Βουγιουκλάκη να ερμηνεύει αντί για το «Νιάου νιάου βρε γατούλα» ένα απόσπασμα από τους "Όρνιθες".

Περαστικά.

No mood today

Το Sea Diamond, το Παρά Πέντε, η προγιαγιά και οι μυστικές υπηρεσίες.

Έφυγα για δυο μέρες, σ’ ένα ταξίδι αστραπή. Ταξίδεψα μέχρι το Βούρτσμπουργκ για να φέρω στην Αθήνα την προγιαγιά μας.

Τη φωνάζουμε Ζία. Έχει ένα μέρος ρουμανικής καταγωγής και το βαφτιστικό της είναι Hortenzia – Ileana.

Η οικογένεια ισχυρίζεται ότι είχε κάτι πάρε δώσε με τ’ ανίψια του Καρόλου του Ι της Ρουμανίας. Αυτός κανονικά ήτο Γερμανός και τον έλεγαν Karl Eitel Friedrich Zephyrinus Ludwig von Hohenzollern Sigmaringen, αλλά που να τα πιάσει αυτά ο Ρουμάνος αγρότης, οπότε τον είπαν Κάρολο και έξω απ’ την πόρτα. Αλλά μη σας κουράζω με τα οικογενειακά μας.

Πρέπει να σας διηγηθώ όσα συνέβησαν χτες τη νύχτα.

Η προγιαγιά, όπως όλοι οι υπερήλικες, έχει ένα θέμα με τη μνήμη. Μπορεί να ξεχάσει αυτό που της έλεγες πριν δυο λεπτά, αλλά θυμάται το μακρινό παρελθόν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Πέρασα το χτεσινό βράδυ με την προγιαγιά Ζία και θα σας διηγηθώ τι συνέβη. Τι μου είπε και πως στα μάτια μου αναδείχθηκε κάτι σε σιτεμένη Μάτα Χάρι. Διαβάστε προσεκτικά και προσπαθήστε να «συνδέσετε τα κομμάτια του παζλ», όπως μου είπε όταν τελείωσε τη διήγησή της και πήγε για ύπνο.

Παρακολουθήσαμε μαζί το αγαπημένο της «Παρά Πέντε» και μετά την ‘Ανατροπή’ του Γ. Πρετεντέρη. Η προγιαγιά έχει μεγάλη αδυναμία στον κ. Πρετεντέρη, επειδή το πλήρες όνομά του είναι Ιωάννης Βαπτιστής και η προγιαγιά έχει λατρεία στον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Μόλις είδε τον κ. Βερνίκο (τον εφοπλιστή - καλεσμένο του κ. Βαπτιστή), η γιαγιά δάκρυσε διότι θυμήθηκε υπέροχες στιγμές που έχει μοιραστεί με μέλη των εφοπλιστικών οικογενειών της Ελλάδας και του εξωτερικού ή μάλλον έτσι νόμιζα. Εγώ πάλι είχα εκνευριστεί πολύ με όσα έλεγε και πέταγα διάφορα ειρωνικά σχόλια για να εισπράξω την περιφρόνηση της προγιαγιάς.

Τότε η προγιαγιά Ζία, άρχισε να μου λέει διάφορα κουλά. Στην αρχή δεν έδωσα καμία σημασία, όπως κάνουμε άλλωστε συχνά όταν αρχίζει το παραλήρημα.

Εκείνη μου έβγαλε γλώσσα. Άρχισε να με λέει αστοιχείωτη και θύμα των μυστικών υπηρεσιών, οπότε άρχισα να ψάχνω στο νεσεσέρ της για να βρω τα φάρμακά της. Γύρισα στο καθιστικό και είδα την προγιαγιά να ψαχουλεύει το home theatre.

«Τι κάνεις εκεί γιαγιά»; τη ρώτησα έκπληκτη.

«Σκάσε και βλέπε», απάντησε εκείνη.

Η προγιαγιά Ζία είχε ανάψει το dvd, είχε βάλει ταινία και είχε πατήσει το play. Αυτή η σχέση της με την τεχνολογία με είχε αφήσει άλαλη και έτσι έκανα ό,τι μου είπε σαν άβουλο οκτάχρονο.

Στην πανάκριβη πλάσμα οθόνη μας έπαιζε η ταινία «Τρεις μέρες του Κόνδωρα».

Σε κάθε προσπάθειά μου να μιλήσω η προγιαγιά μου έδινε μια σκουντιά με το πλατινένιο της μπαστουνάκι και μου έκανε «σσσστ».

Όταν η ταινία τελείωσε, την ευχαρίστησα ευγενικά για το οφθαλμόλουτρο με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και έκανα να σηκωθώ από τον καναπέ.

Εκείνη όμως με διέταξε να κάτσω κάτω και άρχισε τον ποταμό των αποκαλύψεων : «Όσα περιγράφονται στην ταινία αυτή είναι βασισμένα σε αληθινή ιστορία. Είναι αλήθεια δηλαδή ότι οι μυστικές υπηρεσίες έχουν υπαλλήλους επιφορτισμένους με το καθήκον να διαβάζουν ό,τι γράφεται σε βιβλία και περιοδικά, ό,τι μεταδίδεται από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και φυσικά να παρακολουθούν αδιαλείπτως όσα γράφονται στο internet. Τα e-mail παρακολουθούνται – συνέχισε η προγιαγιά – από την πρώτη ώρα λειτουργίας του διαδικτύου και όσα έγραφε η Κυριακάτικη Καθημερινή είναι “yesterday’s news”». (Σας ορκίζομαι, αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια της).

«Ως γνωστόν – συνέχισε – στη ζωή δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Στο επεισόδιο του Παρά Πέντε αποκαλύπτεται ότι πίσω από τα ατυχήματα που στοίχισαν τη ζωή στους αγαπημένους των πρωταγωνιστών κρύβεται ένας άνθρωπος που πληρωνόταν αδρώς για να προκαλεί τις κατάλληλες δολιοφθορές ώστε να πέφτουν τα αεροπλάνα.»

»Μετά, στην εκπομπή «Ανατροπή», ο κ. Βερνίκος» – ο οποίος σύμφωνα με τη γιαγιά αγαπά την εργατική τάξη τουλάχιστον όσο και ο Μαρξ – «δηλώνει ότι για το ναυάγιο του Σαμίνα έφταιγε το πλήρωμα, που δεν έλεγξε σωστά κάτι πιεστικά που είχαν διαρροή και όχι ο εφοπλιστής, ο οποίος δεν δύναται να επιθεωρεί προσωπικά το κάθε πλοίο του».

«Και λοιπόν» ; ρωτάω εγώ.

«Μα είσαι εντελώς αθώα μικρή μου» ! λέει η γιαγιά.

Σηκώνεται και ξετυλίγει τον μίτο της Αριάδνης.

«Ενάντια στο κύμα του άγριου καπιταλισμού, μικρή μου, ορθώνουν το ανάστημά τους άνθρωποι που δεν τους βάζει ο νους σου. Ο καθένας από το μετερίζι που ορίζει η γενναία του ψυχή και όλοι μαζί βάζουν ένα-ένα τα λιθαράκια, που οδηγούν στο φως της γνώσης, στην μεγάλη Αλήθεια για όσα συμβαίνουν γύρω μας».

Κόκαλο εγώ. Εκείνη συνεχίζει, βρισκόμενη πλέον σε trance.

«Ανάμεσα σ’ αυτούς τους μυημένους που αντιστέκονται στα μεγάλα συμφέροντα που θέλουν να οδηγήσουν το ανθρώπινο είδος στο σκοτάδι της αιώνιας σκλαβιάς, βρίσκονται περισσότεροι Έλληνες απ’ όσοι νομίζεις μικρή μου. Και βρίσκονται στα πιο απίθανα πόστα. Τόσο απίθανα ώστε όποιος τους κατονομάσει να τον πουν τρελό.

Καταλαβαίνεις ;»

«Όχι γιαγιά», λέω εγώ.

«Ο Καπουντζίδης και ο Βερνίκος είναι δυο από αυτούς μικρή χαζή. Και σίγουρα κάποιοι μέσα στο Mega. Νομίζεις ότι είναι τυχαία όλ’ αυτά ; Τυχαία παίχτηκε το συγκεκριμένο επεισόδιο και τυχαία αμέσως μετά προβλήθηκε αυτή η εκπομπή του Πρετεντέρη με καλεσμένο έναν εφοπλιστή που τολμάει να ξεστομίσει ότι για το ναυάγιο του Σάμινα έφταιγε κάποιος από το πλήρωμα ;

Όπως στις «Τρεις μέρες του Κόνδωρα» η αλήθεια βρισκόταν κρυμμένη στις πιο απίθανες εκδόσεις, έτσι και τώρα, όποιος από μας διαβάζει ανάμεσα απ’ τις γραμμές τη βλέπει την αλήθεια φως φανάρι».

Η προγιαγιά κοιμήθηκε σαν πουλάκι και σήμερα το πρωί με ξύπνησε φορώντας φόρμα γυμναστικής και με διέταξε να την πάω στα Joe Weider για να ξεπιαστεί λιγάκι. Τώρα έχει πάει με τις φίλες της για καφέ στο Πεντελικόν κι εγώ ξεκλέβω χρόνο μέχρι να μου τηλεφωνήσει να πάω να την πάρω για να σας διηγηθώ τι έζησα χτες το βράδυ.

Στο μεταξύ με έβαλε να της υποσχεθώ ότι θα ακούσω τα άπαντα των Led Zeppelin ανάποδα παιγμένα στο πικάπ και ότι θα ανατρέξω ξανά – υπό το φως των αποκαλύψεών της – στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», στο «Η Αλίκη στο ναυτικό» και στο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα».

Το μαύρο κουτί του Sea Diamond

Η Βίβιαν Γιαδικιάρογλου σπάει το κατεστημένο της παραπληροφόρησης και σας παρουσιάζει όλη την αλήθεια για το τραγικό ναυάγιο του Sea Diamond όπως καταγράφεται στο μαύρο κουτί.

Kalinka

Δεντράκι....

"Kalinka" ("Калинка" in Cyrillic) might be the best-known Russian song of all time. It has been mistaken as being a genuine folksong, but was actually written in 1860 by the composer and folklorist Ivan Petrovich Larionov 1830-1889 and first performed in Saratov as part of a theatrical entertainment that he had composed. Soon it was added to the repertory of a folk choral group, and the rest is history.

The song celebrates a snowball tree, with a speedy tempo and light-hearted lyrics. Singers and dancers many a time get into a frenzied celebration of song and dance while performing this song.

Lyrics:

Russian:

Калинка, калинка, калинка моя! В саду ягода малинка, малинка моя!

Ах, под сосною, под зеленою, Спать положите вы меня! Ай-люли, люли, ай-люли, Спать положите вы меня.

Калинка, калинка, калинка моя! В саду ягода малинка, малинка моя!

Ах, сосенушка ты зеленая, Не шуми же надо мной! Ай-люли, люли, ай-люли, Не шуми же надо мной!

Калинка, калинка, калинка моя! В саду ягода малинка, малинка моя!

Ах, красавица, душа-девица, Полюби же ты меня! Ай-люли, люли, ай-люли, Полюби же ты меня!

Калинка, калинка, калинка моя! В саду ягода малинка, малинка моя!

English translation:

Juniper, juniper, juniper, my juniper, in the garden the raspberry, raspberry of mine

Ah, Under the pine, the green one, Lay me down to sleep, Ah, lully lully, ah lully lully, Lay me down to sleep

Ah, Little pine, little green one, Don't rustle above me, Ah, lully lully, ah lully lully, Don't rustle above me

Ah, you beauty, pretty maiden, Fall in love with me, Ah, lully lully, ah lully lully, Fall in love with me.

From Wikipedia, the free encyclopedia

Red Army Choir video

Kalinka download

Soviet anthem download

Frederic Truong live

This evening at 5.30
At the Fnac Forum, Nancy.
Free entrance.
Njoy

Ed Royal & Enne

Είδες για να ‘χεις μεγαλώσει ξεχει- λώνοντας παπούτσια απ’ τον πολύ χορό ακούγοντας James Brown & Rose Royce;

Τώρα που οι rare earth και οι kool & the gang απουσιάζουν από τα Μου Του Βου, τα Μαντ αλλά και από τους εξαίρετους ραδιοφωνικούς σταθμούς μας, πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου που το internet θα τους πάρει τα σώβρακα, όπως έχει ήδη κάνει στις δισκογραφικές που κοιμούνται, καθώς επιμένουν να προμοτάρουν τα γνωστά χάλια, που ξενερώνουν και τον πιο πυρωμένο νεοκαρεκλά και γενικώς τους λάτρεις της μουσικής. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και ξεφεύγω...

Έρχονται λοιπόν μουσικοί – αρκετοί από αυτούς πρώην djs - να σώσουν την κατάσταση, τουλάχιστον όσον αφορά τις μουσικές που συνεχίζουν στα βήματα των πιο πάνω αναφερθέντων μουσικών.

Καθώς έχουν παρέλθει έτη πολλά από την εποχή που οι καρεκλάδες αντιπαθούσαν τους ροκάδες και τούμπαλιν και όλοι μαζί, νέοι γέροι και παιδιά, αναρωτιούνται τι σκατά δίσκο ν’ αγοράσουν, εμφανίζονται κυκλοφορίες σαν το “Groove Collage” και έχεις κάπου να σπρώξεις τα ευρώ σου χωρίς μετά να μετανιώσεις για άλλο ένα cd που θα αραχνιάσει στο ράφι.

Ο Ed Royal και ο Dj Enne είναι φίλοι εδώ και 20 χρόνια και εκτός από τις δικές τους μουσικές - που μέχρι τώρα κυκλοφορούσαν σε singles, eps ή συλλογές όπως το Ursadelica & το Brazilectro – έχουν κάνει και ένα σωρό remixes.

Ο Ed, αφού έστησε δικό του στούντιο το 1999, ίδρυσε τη δική του εταιρία την Innvision Records το 2003, από την οποία κυκλοφορούν πλέον μουσικές, μεταξύ άλλων και οι αγαπημένοι Fort Knox Five ή οι All Good Funk Alliance.

Τώρα λοιπόν κυκλοφόρησαν το “Groove Collage”. Αν ακούσετε το μπάσο στο It’s hip to be square ή την εισαγωγή στο Funky Kitchen, θα αναγνωρίσετε αμέσως τις μουσικές τους επιρροές. Είναι φως φανάρι και το αναφέρουν άλλωστε και μόνοι τους στις σελίδες τους στο my space.

Η μουσική τους ανήκει στο αποκαλούμενο “Freestyle” και μεταξύ των μουσικών που τους έχουν εμπνεύσει αναφέρουν και τους Manu Dibango, Sergio Mendes, Fela Kuti, αλλά και τους Mo Horizons.

Όπως και να ‘χει, αυτός είναι από τους δίσκους που μπορείς ανέτως να λειώσεις στο player.

Njoy

Listen to: Vamos Irmanos

More info:

Innvision records

Ed Royal (my space)

Dj Enne (my space)

Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες

Μια υπέροχη μέρα σαν τη σημερινή, ο,τι πρέπει για σουλάτσο και τεμπελίτιδα και να πρέπει να είσαι αλυσοδεμένος/η σε ένα γραφείο. Αίσχος.



Η photo - με τίτλο "in chain" - είναι της eye droplet. Τη βρήκα υπέροχη και με διαβεβαίωσε ότι δεν έχει κάνει κανενός είδους επεξεργασία.

Για εργάσιμες μέρες σαν τη σημερινή εφευρέθηκε το internet. Διότι καλό και χρήσιμο δε λέω, αλλά η βασική κοινωνική προσφορά του είναι αυτή. Πρόκειται για την ηλεκτρονική κοπάνα που ανακουφίζει εκατομμύρια εργαζόμενους ανά τον πλανήτη.

Η μέθοδος γνωστή: Περιχύνεις το γραφείο με κάθε είδους χαρτιά, φακέλλους, τρομερές εκκρεμότητες παντού και χάρη στον explorer ξανοίγεσαι στα πέλαγα, τους λόγγους, τα βουνά και τις ραχούλες.
Όπως έλεγε άλλωστε κι η Μαρινέλλα "πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες, δεν έχουμε καιρό γι' άλλες ελπίδες".



Αφιερωμένο στην καλλιτέχνιδα και σε όλους τους εργαζόμενους που σερφάρουν ένα κομματάκι ολίγον ξεχασμένο από τους It's a Beautiful Day.

Vinicio Capossela

Παρασκευή και 13, ξεκινά τις εμφανίσεις του στην Αθήνα ο Vinicio Capossela. Στο site του Half Note, θα βρείτε τις σχετικές πληροφορίες και μια σύντομη και περιεκτική περιγραφή για τον καλλιτέχνη.

Χαρακτηρίζεται ως "Ο Ανατρεπτικός Τροβαδούρος της Ιταλίας". Κάτι τέτοιοι χαρακτηρισμοί παύλα ταμπέλες, μου προκαλούν μια ελαφρά ναυτία. Θα μου πεις κάπως πρέπει να παρουσιαστεί ο καλλιτέχνης για όσους δεν τον γνωρίζουν. Ναι, εντάξει, δε λέω, αλλά μου κάνει λίγο σαν τίτλος της "Καθημερινής" ή άλλου αντίστοιχου σοβαρού εντύπου (!).

Και ανατρεπτικό θα τον πεις και τροβαδούρο επίσης, όμως εντέλει είναι σχεδόν μειωτικό και δεν αξίζει στον αγαπητό Vinicio, που είναι ενορατικός (ως αρτίστας veritable) παιχνιδιάρης και απολαυστικός μαζί.

Τον αποκαλούν "Tom Waits της Ιταλίας" και η αλήθεια είναι ότι τα θέλει ο κώλος του.
Ακούγοντας τις μουσικές του, γίνεται προφανές πόσο τον έχει επηρεάσει και ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Άλλωστε στο δίσκο του Il Ballo di San Vito συνεργάστηκε με τον Evan Lurie και τον Marc Ribot.

Θα γράψω λοιπόν κι εγώ αλά tres ειδήμων:

Αν ο T. Waits καταδύεται χωρίς καν τον απαραίτητο εξοπλισμό σε μεγάλα μουσικά βάθη με μια ανάσα και βγαίνει στην επιφάνεια κουβαλώντας θησαυρούς, ο Capossela, είναι ικανός δύτης αλλά και επιδέξιος κολυμβητής. Και όταν δεν έχει πέλαγος, μετατρέπει τη μπανιέρα του σε θάλασσα για να παίζει με τα παπάκια του. Κι αυτό είναι ένα ατού δυσεύρετο στη σημερινή εποχή που η σοβαροφάνεια φύεται παντού, αντίθετα από την ουσία. (τςςςςςςςςς!!!)

Το μουσικό σύμπαν του Capossela εκτός από τη νυχτερινή περιπλάνηση στους δρόμους της λήθης, της ερωτικής απόγνωσης και της μελαγχολικής ειρωνείας, περιλαμβάνει - προς τιμήν του & ευτυχώς για το κοινό του - και απογειωτικά τσιλιμπουρδίσματα άνευ προηγουμένου.

Είναι σίγουρο ότι εάν η γλώσσα δεν αποτελούσε το γνωστό εμπόδιο, ο Capossela θα ήταν ένα διεθνές αστέρι. Δεν ξέρω εάν και πόσο τον ενδιαφέρει, πάντως του αξίζει.

Η παρουσία του στη δισκογραφία (αυτό κι αν με τρελαίνει) ξεκινά το 1990, με το δίσκο All' una e 35 circa και οι πιο πρόσφατοι δίσκοι του είναι το περσινό Ovunque Pro teggi και το Nel niente sotto il sole (grand tour 2006), που περιέχει και dvd.

Μοιράζεται με τον Waits ένα σουρεαλιστικό χιούμορ. Ο Waits το διυλίζει στους βάλτους της Λουιζιάνα ενώ ο Capossela στους αμπελώνες της Τοσκάνης και αυτό αποτυπώνεται σαφώς στη μουσική του.

Αν αντί για downloads επιμένετε να προμηθευτείτε ένα cd του, στο L' indispensabile θα βρείτε μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών του. Πρόκειται στην ουσία για ένα best of.

Εδώ "Η βασίλισσα της Φλόριδα" από τον δίσκο του Modi του '91.

Μπορείτε να δείτε εδώ το clip του Maraja.

Και εδώ το clip του Si e spento il sole.

Always look on the bright side of life..... (and beyond)

Greek lambs in heaven ....




"Hey guys! Good news: Babis is coming too.

Edith Piaf, La Môme.

Δείτε την ταινία "Ζωή σαν τριαντάφυλλο",




ακόμα κι αν δεν έχετε διάθεση, μην πείτε το γνωστό "δε βαριέσαι, θα τη δούμε σε dvd".




Η Marion Cotillard είναι εξαιρετική (σπαρακτική κ.λπ. τα έχουν γράψει, τα έχετε ήδη διαβάσει). Τι σημασία έχει τι έχει γραφτεί, τι έχετε διαβάσει;
Πηγαίνετε να το δείτε!

Υ.Γ. Μπορείτε επίσης να περιηγηθείτε στο ενδιαφέρον site της ταινίας.