Προβάλλεται από χτες στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου».
Έχω δει τις δυο προηγούμενες ταινίες. Την τρίτη σε dvd και αν... Θα το σκεφτώ. Τα σενάρια δεν είναι απλώς φλατ. Είναι τόσο κενά οποιουδήποτε περιεχομένου, που με κάνουν να υποψιάζομαι ότι γράφτηκαν καλύτερα – είναι δύσκολο ακόμη και για το Hollywood να είναι τόσο χάλια – και οι μετέπειτα εταιρικές παρεμβάσεις τα κατάντησαν έτσι.
Θέλει μεγάλο ταλέντο στην καλλιτεχνική λοβοτομή για να καταφέρεις με τέτοιο cast και τέτοιο προϋπολογισμό να φτιάξεις μια τόσο «άδεια» ταινία.
Και δεν αναφέρομαι σε βαθιά νοήματα, αλλά έστω ρε παιδί μου ένα αυθεντικό ξεκάρδισμα, κάτι.
Ό,τι προκύπτει από τις ταινίες αυτές οφείλεται αποκλειστικά στο Johnny Depp.
Ο οποίος, καταφέρνει το ακατόρθωτο. Δηλαδή, δημιουργεί έναν χαρακτήρα, που «γράφει» χωρίς καμία απολύτως βοήθεια απ’ το σενάριο, χωρίς ατάκες, τίποτα.
Κι αυτό διότι προσδίδει στο ρόλο αυτά που δεν είναι γραμμένα στο σενάριο. Ύφος, άποψη και κυρίως πνεύμα, δημιουργώντας στην ουσία μόνος του ένα χαρακτήρα, που λειτουργεί και έξω από την ταινία. Γι' αυτόν το χαρακτήρα πας στο σινεμά να δώσεις τα ευρώ σου. Εξ ου και αν δεν βρίσκεται στην οθόνη ο Jack Sparrow δεν έχεις λόγο να κοιτάς. Μπορείς να πας για τσισάκια, για ποπ κορν, πάντως στην αίθουσα προβολής δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι.
Ως σημαντικός ηθοποιός που είναι, βρήκε τις δυο προσωπικότητες που συνδυάζουν τέλεια όλα τα χαρακτηριστικά που χρειαζόταν και εμπνεύστηκε από αυτές για να έχει το αποτέλεσμα που ήθελε.
Τον Keith Richards και τον Pepe le Pew!
Και φτάνω στο θέμα μου, που δεν είναι άλλο από τον υπέροχο Pepe le Pew.
Πρόκειται για τον οριακά γελοίο, ερωτύλο ασβό, δημιούργημα του αντίπαλου δέους της Disney, των Warner Studios.
Ένα χαρακτήρα που φιλοξενήθηκε σε ταινίες cartoons, από το 1945 έως το 2003 και λόγω της ιδιαιτερότητάς του δεν έγινε ποτέ ο μεγάλος σταρ που άξιζε να γίνει. Ήταν ένας χαρακτήρας που για τα μικρά παιδιά σχεδόν δεν είχε λόγο ύπαρξης.
O Pepe είναι καταδικασμένος. Διότι διακατέχεται από την απόλυτη αυθάδεια της αυτοπεποίθησής του, είναι συνεχώς ερωτευμένος, τρυφερός και επίμονος, μόνον που το αντικείμενο του πόθου του είναι μια.... βαμμένη γάτα.
Είπε λοιπόν για τον αριστουργηματικά υπέροχο Pepe ο Johnny Depp:
“What I loved about Pepe Le Pew was this guy who was absolutely convinced that he’s a great ladies man. And he’s a skunk. Watching those cartoons, this guy falls in love, deeply falling in love with this cat. The cat clearly despises him, but Pepe Le Pew takes it as sort of a, ‘She’s just playing hard to get. She’s shy. Poor thing.’ I always loved a character like that, just blinders no matter what the actual reality is happening around him. This guy sees only what he wants to see. Pepe Le Pew was the kind of character who always was able to run between the rain drops. He’d just always make it through”.
Δημιουργός του Pepe le Pew ήταν ο Chuck Jones.
Η έμπνευση προήλθε από την ταινία Pepe Le Moko του 1937. Και ο χαρακτήρα
ς και τα φυσικά χαρακτηριστικά του στηρίχθηκαν στον Jean Gabin, το γάλλο ηθοποιό με τον οποίο ήταν κάποτε ερωτευμένες οι μισές γυναίκες του πλανήτη.
Όσο για τη φωνή του, ο δημιουργός του την εμπνεύστηκε από τον Charles Boyer, οποιαδήποτε μεταγλώττιση ισοδυναμεί με ιεροσυλία.
Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας για να δηλώσω την απόλυτη αφοσίωσή μου στον Pepe.
Μιάουουου
