Το καλοκαίρι έφθασε, ελάτε παιδιά, με βήμα ταχύ, πάμε για μαγιό και αντηλιακό!
Δεν ξέρω τι παίζει στις λαοφιλείς παραλίες. Επειδή είμαστε - κι εγώ και οι συνοδοί μου - νάρκισσοι, κάνουμε μπάνιο τσίτσιδοι, για να κοιτάμε τις γυμνές κορμάρες μας και να αλληλο & αυτο – θαυμαζόμαστε.
Οπότε επιλέγουμε απόμακρες και ερημικές περιοχές. Οι μοναδικές παραλίες στις οποίες καταδέχθηκα να φορέσω μαγιό, βρίσκονται στη Σαρδηνία και στα νησιά του Cook. Καλά, άντε και στον Αστέρα, αλλά εκεί δε μετράει γιατί είχα να αντιμετωπίσω τα υποτιμητικά βλέμματα των λουόμενων, καθώς πήγαινα με τη γιαγιά που διάβαζε πάντα επιδεικτικά το Ριζοσπάστη.
Το μπάνιο με μαγιό είναι σα να έχεις μια Porsche σε κλειστό αυτοκινητόδρομο και να πηγαίνεις με 70 χλμ την ώρα. Ειδικά δε για τις γυναίκες, είναι μια ακόμη αιτία για να πάθουμε μητρικά.
Ένα γνωστό γυναικείο άγχος είναι η εμφάνιση στην παραλία. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες μοιράζονται το άγχος αυτό και με τους άντρες. Κάτι που ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας, πως μπορεί στο μέλλον να ζήσουν όλοι χωρίς αυτό το άγχος. Τώρα που η βιομηχανία της ομορφιάς κατέταξε ως καταναλωτικό ζώο και τον άντρα, τα love handles και η
αυτοκριτική στον καθρέφτη έπαψε επιτέλους να είναι ένα αποκλειστικά γυναικείο πρόβλημα.
Είναι μια καλή αρχή όσο να πεις. Δια της οδού αυτής θα διορθωθούν σιγά – σιγά, πολλά από τα κακώς κείμενα.
Άλλο είναι να ασχολείσαι με ένα «γυναικείο» θέμα και άλλο με ένα πανανθρώπινο.
Κι επειδή ένα πρόβλημα, όσο δεν προβληματίζει και τους άντρες, δεν θεωρείται «κοινωνικό» αλλά «γυναικείο», λίγη αγνή, ωμή βία εναντίον των αν
τρών, μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Το θέμα ας πούμε της ενδοοικογενειακής βίας. Με το σκεπτικό ότι πάντα μια γυναίκα χρειάζεται ένα μπερτάκι ξύλο, ίσα-ίσα που βγαίνουν στην επιφάνεια περιπτώσεις ξυλοδαρμού. Αναρτώνται στα έντυπα και ηλεκτρονικά πρωτοσέλιδα (και αν), εξαντλούνται ως θεματολογία σε μια ώρα υπό το θλιμμένο βλέμμα εκατομμυριούχων τηλεπαρουσιαστών και μετά όλοι πάνε σπίτι τους. Ακόμη κι αυτές που έχουν φάει το ξύλο.
Στο μέλλον, όταν θα αρχίσουν και οι γυναίκες να σαπίζουν στο ξύλο τους άντρες, η κοινωνία θα αντιδράσει, διότι αυτό θα είναι πέρα από κάθε λογική (!), ενώ μέχρι τώρα ήταν όλα κατανοητά. Το αστικό και ποινικό δίκαιο θα τροποποιηθεί και θα αναζητηθούν όχι μόνον οι αφορμές και οι επιφανειακές αιτίες, αλλά και η ουσία του προβλήματος.
Μια άλλη ελπίδα του μέλλοντος, είναι η αύξηση των βιασμών των αντρών. 
Έτσι θα μειωθούν και τα σχόλια του τύπου «τα ήθελε ο κώλος της». Θα περάσουμε βέβαια πρώτα από το στάδιο «τα ήθελε κι αυτουνού ο κώλος του», όπου δικαστές και δικηγόροι θα ρωτούν τον τουλουμιασμένο βιασθέντα «το πουκάμισό σας όμως ήταν ανοιχτό έτσι δεν είναι μάρτυς;» ή «δεν αρνηθήκατε να πάτε για ένα ποτό όμως;» (άρα θέλατε να σας γαμήσει, άρα τι μάς τρώτε την ώρα μας).
Η λύση είναι η ωμή, ανεξήγητη, απάνθρωπη βία, χωρίς διακρίσεις φύλου.
Καλά μπάνια.
