Να με συγχωρούν οι παντός είδους και καιρού αναλυτές –ελάχιστοι εκ των οποίων είναι εξαίρετοι- αλλά υπάρχει χάσμα τρισμέγιστο μεταξύ των αφάσιων απολιτίκ εγκεφαλικά μονοκύτταρων, που θεωρούν την αποχή ευκαιρία για μπάνιο στα τσίσα των παραλιών που βρίθουν από βυζιά και πέη τα οποία αναζητούν θωπευτή υπό τους ήχους των σουξέ της Αγγελικής Ηλιάδη και των ανθρώπων που επέλεξαν την αποχή συνειδητά, ως τελευταίο καταφύγιο αντίστασης στην άνοια, την κώφωση και το συμφέρον των πολιτικών.
Όταν η χώρα έχει προ πολλού κυλήσει από το χείλος της καταστροφής και βρίσκεται στην ολοένα επιταχυνόμενη πορεία της προς την –πιθανώς σωτήρια- άβυσσο, είναι παραπλανητικά εφησυχαστικό και αφελώς άστοχο να ανησυχείς για την «ποιότητα της δημοκρατίας». Απλώς γνωρίζεις ότι η δημοκρατία έχει ήδη καταλυθεί.
Το πολίτευμα της χώρας εν έτει 2009 δεν είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμο. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, το πολίτευμα που έχουμε επιλέξει όλοι μαζί και είναι η απόρροια της συνένωσης συμφερόντων από διάφορες κάστες, που συστρατεύθηκαν με τους μεγάλους νικητές του εμφυλίου και τους ευέλικτους, εκσυγχρονισμένους ηττημένους επίσης. Μια ματιά στις κυβερνήσεις του βουνού και της πεδιάδας θα σας πείσει για την συνέχεια και την συνέπεια της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας στη χώρα.
Ε όταν λοιπόν απέναντι στους ανθρώπους που είναι στα πράγματα μισό αιώνα, οι επιλογές που έχεις είναι διαιρεμένοι αριστεροί -που ανησυχούν για την ερμηνεία της δεύτερης υποσημείωσης της τρίτης παραγράφου του έβδομου κεφαλαίου της συνθήκης του Μάαστριχτ- ή γραφικοί ανθυποανισόρροποι ή πρώην πολιτικοί με ανακυκλωμένους στόχους ή συστηματικά ανένταχτοι που είναι βαρύτερα υποχόνδριοι και από τους προαναφερθέντες αριστερούς, μπορεί να μην πας τελικά για μπάνιο, αλλά πάντως μέχρι την κάλπη δεν αντέχεις να πας.
