Καθώς υπάρχει μια έλλειψη μουσικής που να τη λες "αριστούργημα" ή έστω "χάρμα", οι επανεκδόσεις γεμίζουν όσο να πεις το σχετικό κενό. Αν μάλιστα πρόκειται για δημιουργίες που θα τις ζήλευαν σημερινοί καλλιτέχνες (αλλιώς δεν θα ήταν άλλωστε αριστούργημα) είναι αναμφίβολα μια εξαιρετική και χρήσιμη ιδέα.
Ο Michel Legrand πιανίστας, ενορχηστρωτής και συνθέτης, είναι όλα αυτά που θα μπορούσε να γίνει και ο Μίμης Πλέσσας αν δεν ζούσε στη μικρή, πτωχή και μίζερη πατρίδα μας. Πολυβραβευμένος και αποδεκτός από ένα κουλό εύρος κοινού, κριτικών και συναδέλφων του μουσικών -που ανέτως θα μπορούσαν να τον στολίσουν με χαρακτηρισμούς όπως ελαφρύς, μελό ή οτιδήποτε σχετικό- έχοντας υπογράψει soundtracks ανέγγιχτα από το πέρασμα των δεκαετιών, όπως το Thomas Crown Affair ή το Parapluies de Cherbourg, κυκλοφόρησε το 1964 ένα δίσκο που αν και αποτελεί την επιτομή του easy listening, που αργότερα ονομάστηκε απαξιωτικά elevator music, είναι ένας από τους πιο groovy -ακόμη καλύτερα yeh yeh- δίσκους που έχω ακούσει ποτέ.
Πρόκειται για το είδος της μουσικής που ονομάζω "γιώργο μου μ' αγαπάς;", χαρακτηρισμός που προέρχεται από την αθώα αφέλεια κουταβιού με την οποία χρίζονταν σεναριακά οι γυναίκες πρωταγωνίστριες των ταινιών της δεκαετίας του '60. Η συγκεκριμένη ερώτηση ξεστομίζονταν κατά τη διάρκεια χορού σε νυχτερινό κλαμπ των Αθηνών, συχνά υπό τους ήχους συνθέσεων του προαναφερθέντος Έλληνα συνθέτη, και προεξοφλούσε την ύπαρξη αγνού ερωτικού συναισθήματος, το οποίο χρησίμευε ως αιτιολογία αποδοχής προτάσεων κολασμένου σεξ χωρίς τον κίνδυνο χαρακτηρισμών όπως μαγαρισμένη ή καραπουτανάρα.
Το Di-gue-ding-ding εδώ.
Το Come Ray and come Charles εδώ.
n'joy
