Αποχαιρετισμός στο 2010

Συνέντευξη του Julian Assange στον David Frost

Η συνέντευξη του Julian Assange, στον sir David Frost, μετά την αποφυλάκισή του. Από την εκπομπή "Frost over the world" του Al Jazeera English.

Αναζητείται Χειραφέτηση

Χειραφετώ: απαλλάσσω από εξουσία ή καταδυνάστευση, από εξάρτηση, που καθορίζει τη δράση και τη σκέψη.

"Η διαχείριση της αβεβαιότητας στην Ελλάδα" του Δημήτρη Γιαννακόπουλου:

Επιτέλους εισήλθαμε για τα καλά στην ευλογημένη φάση της αβεβαιότητας! Η σταθερότητα στη δομή των συστημάτων αντανακλά την απόλυτη κυριαρχία ενός ηγεμονικού μοντέλου.

H μεταπολιτευτική σταθερότητα συνδέεται απολύτως με την επικράτηση του δικομματισμού, της διαπλοκής και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, με κύριο χαρακτηριστικό την ενίσχυση και διεύρυνση των πελατειακών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το μοντέλο ηγεμονίας αποθέωσε τον κομματισμό, τον συντεχνιασμό και την ιστορικά πακτωμένη πατρωνία στον τόπο μας, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της πολιτικής στο όνομα του τεχνοκρατισμού και ενός οικονομισμού, που πεισματικά αγνόησε την παραγωγική ανάπτυξη, την παιδεία και την ανταγωνιστική διάρθρωση της οικονομίας.

Το δημόσιο χρέος αυξανόταν με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από το ΑΕΠ, προδίδοντας ότι είχε δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη «τάξη» η οποία συστηματικά έβγαζε το χρήμα από τις ροές της πραγματικής οικονομίας και ότι η χώρα βάδιζε ολοταχώς προς χρεοκοπία. Ναι, αλλά οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, λέγανε αυτοί που υπεξαιρούσαν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας και τα φερέφωνα τους στο κοινοβούλιο ή στα ΜΜΕ. Εμάς μας κυρίευε το άγχος, βλέποντας ότι η πορεία είναι αδιέξοδη και καταστροφική, ενώ σύσσωμη η κυρίαρχη πολιτική τάξη (πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες και παράγοντες των ΜΜΕ) μας ειρωνεύονταν, κατηγορώντας μας για κινδυνολογία, σεναριολογία και μιζέρια. Η οργανωμένη αριστερά δυστυχώς, ούτε εκείνη καταλάβαινε που βαδίζουμε, καθώς εγκλωβισμένη στον δογματισμό της, δεν ενδιαφερόταν να αναλύσει την ημεδαπή πραγματικότητα στο πλαίσιο της ΕΕ και σε εκείνο της νέας παγκοσμιοποίησης. Αυτοπεριορίστηκε λοιπόν στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, που έθιγαν την κοινωνική και ατομική υπόσταση του εργαζομένου (εργασιασμός), μέσω διαδοχικών προγραμμάτων λιτότητας και άλλων νεοφιλελεύθερων μέτρων οικονομικής πολιτικής.

Στην Ελλάδα κατασκευάστηκε ένας μύθος εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης που εκφράστηκε σημειολογικά με την Ολυμπιάδα. Ως σύμβολο του ελληνικού ευδαιμονισμού, το καθεστώς επέλεξε το ευρώ. Το ευρώ με άλλα λόγια, συμβόλιζε την σταθερότητα του καθεστώτος και υπαινισσόταν την διαρκή ανάπτυξη και ευημερία για μια κοινωνία η οποία είχε εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων χωρών του κόσμου. Μια και το καθεστώς κατασκεύασε αυτόν τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας, με δικά μας έξοδα ασφαλώς (τον πλούτο του ελληνικού λαού, το χρέος του), προσκάλεσε και τον υπόλοιπο κόσμο να ζήσει τον δικό του μύθο στην Ελλάδα.

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ.

Ebenezer Scrooge

Χρόνια Πολλά λοιπόν και...
Λεφτά υπάρχουν. Το θέμα είναι για ποιούς.
Λεπτομέρειες εδώ.
Περισσότερα εδώ.

Χριστούγεννα στην κόλαση

Για φέτος -αφού τα φάγαμε μαζί- ας βολευτούμε με μια συμπαθέστατη χριστουγεννιάτικη κουραδίτσα...

Μια νέα αρχή

Μετά από πολλά χρόνια, η Έλλη Στάη επιστρέφει στην κρατική τηλεόραση. Σύμφωνα με ανακοίνωση του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ κ. Λ. Ταγματάρχη, η δημοσιογράφος θα αναλάβει την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ, από τις 15 Ιανουαρίου.

Λέγεται ότι η κ. Στάη επιθυμούσε διακαώς τη συγκεκριμένη θέση, ήδη από το καλοκαίρι, αλλά οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ την είχαν στον πάγο, διότι η αίτηση που συμπλήρωσε για την σχετική προκήρυξη είχε κάποια κενά.

Τελικώς, το θέμα διευθετήθηκε, αφού η καλή δημοσιογράφος προσκόμισε στο κανάλι τα απαιτούμενα έγγραφα. Να, λοιπόν, που η Ελλάδα -κόντρα στις απαισιόδοξες προβλέψεις- αποδεικνύει ότι μπορεί να αλλάξει. Ακόμη και η Έλλη Στάη είναι πλέον μια συμβασιούχα.

Follow the money

Για δες! Υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Waterdrop

Ακόμη και μια 'τρύπα στο νερό' δεν είναι αυτό που νόμιζες. Περίπου όπως όλη η ζωή δηλαδή.

Από εδώ.

Ελαττωματικό

"Pet Shop" του Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλη

Παίζουν: Μελέτης Γεωργιάδης, Θοδωρής Ασημάκης
Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους [08] και λοιπά ελληνικά και διεθνή βραβεία.

Dream with seals

Χαρούμενος που τον παίρνει ο φακός. Χαρούμενος γενικά.
Και το τραγουδάκι του εδώ.

We love Rebel Dog

Έμαθα τα ευχάριστα από τον pitsiriko. Ο Λουκάνικος, είναι δεύτερος στη λίστα με τους πιο σημαντικούς σκύλους για το 2010. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι πρώτος, αλλά επειδή έχει μεγάλη καρδιά, παραχώρησε την πρώτη θέση στον μαλλιά με τη μπαντάνα.
Επίσης, έχει επιτέλους το δικό του τραγούδι.

Η φωτό από εδώ.

payback is a bitch

Ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι, ήταν το «Γενιά x-net» του Cory Doctorow και η τριλογία «Millennium» του Stieg Larsson.

Το κοινό χαρακτηριστικό των βιβλίων αυτών –εκτός από το ότι δεν ξεκολλάς με τίποτα- είναι ότι οι ήρωες τρέχουν σαν τρελοί για να γλυτώσουν από το μακρύ χέρι της εξουσίας. Μοναδικοί συμπαραστάτες στην προσπάθειά τους είναι λίγοι φίλοι και η τεχνολογία. Οι ικανότητές τους στο hacking τους σώζουν τη ζωή.

To πρώτο, γράφτηκε το 2008, ενώ η τριλογία του Larsson άρχισε να δημοσιεύεται το 2005. Λίγα χρόνια μετά -δηλαδή αυτές τις μέρες- η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία των συγγραφέων. Ο αρχισυντάκτης των wikileaks, Julian Assange, βρίσκεται στα χέρια των αρχών, [σημ.: οι τράπεζες έσπευσαν στο άψε-σβήσε να του μπλοκάρουν λογαριασμούς], μεγάλα sites σαμποτάρουν το wikileaks και ένα σωρό κόσμος -που δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον- αλλά τους ενώνει η τσαντίλα για το φίμωμα του internet και της ελευθερίας του λόγου, ξεσηκώνονται και οπρώτος παγκόσμιος κυβερνοπόλεμος έχει ξεκινήσει.

Στα βιβλία [ή τα σενάρια] που γράφονταν παλιότερα, αυτό που αποκαλούσαμε ‘επιστημονική φαντασία’ έστελνε τον αναγνώστη μερικούς αιώνες μετά. Ακόμη και ο Όργουελ έδωσε έναν ορίζοντα 30 ετών στην ιστορία του ‘1984’. Στην περίπτωση του ‘γενιά x-net’ και της τριλογίας ‘millennium’, οι ιστορίες διαδραματίζονται σε παρόντα χρόνο. Είναι προφανές, ότι οι δυο συγγραφείς [ο ένας είναι δυστυχώς μακαρίτης] γνώριζαν καλά, πως ήδη την ώρα που σχημάτιζαν λέξεις με το πληκτρολόγιο, η πραγματικότητα τους ξεπερνούσε.

Ο Ουμπέρτο Έκο, σε δημοσίευμά του της προηγούμενης εβδομάδας, γράφει ότι η αδυναμία ελέγχου του διαδικτύου θα υποχρεώσει τις κυβερνήσεις, τις φανερές και μυστικές υπηρεσίες τους, να καταφύγουν σε παλιακούς τρόπους επικοινωνίας. Ακόμη κι αν αυτό αποδειχθεί αληθινό, σε καμία πάντως περίπτωση δεν φαίνεται ότι η ελευθερία στο διαδίκτυο -και η ελευθερία σκέτη- θα παραμείνουν έστω ως έχουν, χωρίς μάχη.

Κατά έναν δε περίεργο τρόπο, όσο οι αντιστάσεις μεγαλώνουν, τόσο πιέζουν οι αγορές κι άλλο τόσο υποβαθμίζουν οι οίκοι αξιολόγησης. Οι δυνάμεις που εξασκούνται, έστω στο πλάνο που βλέπουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, φαίνεται πως θα φανερώσουν τα συγκοινωνούντα δοχεία, όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένα.

Υ/Γ: όποιος γνωρίζει που παραδίδονται ταχύρρυθμα μαθήματα για σύνταξη κωδικών και χάκινγκ παρακαλείται να αφήσει μήνυμα.

Με τη γλώσσα των αριθμών [updated]

Μια που η γλώσσα των αριθμών είναι η αγαπημένη γλώσσα των τεχνοκρατών [my ass], που έχουν αναλάβει να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο, αυτήν επέλεξε ο Νίκος Μπογιόπουλος, για να γράψει το "Ντομινίκ, σαν το σπίτι σου":

"Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Την ίδια περίοδο - καθ' ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας - το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας".

Το κείμενο δημοσιεύθηκε χθες στο blog tasos nastos και το διάβασα σήμερα εδώ.

[Εντάξει, η πρώτη δημοσίευση του κειμένου έγινε στο Ριζοσπάστη, αλλά πρώτα θα ενωθεί όλη η αριστερά σε ένα κόμμα και μετά [αφού θα τύχει να έχω ξυπνήσει με καταπληκτική διάθεση] θα διανοηθώ να κάνω τέτοιο λινκ].

Η φωτό από εδώ.

Πατέρα άκουσες τα νέα;

- Πατέρα, τι λες; καλά τα καταφέρνω;
- Έχεις μεγαλουργήσει, δεν το συζητώ. Μόνον να ξέρεις, πως όταν είχα εμφανιστεί στο όνειρό σου για να σου πω "να το ρίξεις και λίγο έξω", δεν εννοούσα τη χώρα.

Η Ελλάδα το 2010

"You must be the change you want to see in the world
Μ. Γκάντι.


Ηταν σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν: 6 Δεκέμβρη 2008. Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο φονιάς αστυνομικός δολοφονεί το παιδί κάνοντας επίδειξη «μαγκιάς». Για την Ελλάδα του Αλέξη, γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ σήμερα, εδώ.

Αν τις θέλαμε πραγματικά, οι καλύτερες μέρες θα είχαν ήδη έρθει.
Η φωτογραφία, από εδώ.

Live your myth, Greece

Ο kostas kapotas τράβηξε την φωτογραφία αυτή, πριν περίπου 3 ώρες, κάπου στον Πειραιά.
Δεν τον γνωρίζω, νομίζω όμως ότι με ένα "κλικ", απεικόνισε τη σύγχρονη Ελλάδα.

Το δημοσιογραφικό λειτούργημα απεργεί

Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν γνώριζα προσωπικά κανέναν δημοσιογράφο. Σήμερα ξέρω μερικούς, κάποιοι μάλιστα είναι φίλοι μου.

Όταν ας πούμε γνώρισα την Μ., μου ψιθύρισαν ότι είναι «καλό παιδί, αλλά κάπως περίεργη». Σύντομα διαπίστωσα πως το «περίεργη» την ακολουθούσε διότι συνήθιζε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε κουλαμάρα που της ζητούσαν να κάνει. Τον Β. μου τον σύστησε ένας πρώην συνάδελφος, ως έναν τύπο απ’ τα p.r., που βαρέθηκε να δουλεύει νύχτα και ξεκινούσε να δοκιμάσει τη τύχη του ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση.

Είναι και οι δυο εξαιρετικοί επαγγελματίες, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ευγενείς, παιδιά για σπίτι δηλαδή. Παρόλα τα προσόντα που διαθέτουν, κανείς εκ των δυο δεν διάγει τον βίο που του αξίζει. Η μία υποφέρει, αφού απολύθηκε από δημοσιογραφικό οργανισμό και τώρα εργάζεται σε ένα μέσο που πριν μερικά χρόνια ούτε να το φτύσει, ο άλλος αποφάσισε να τα βροντήξει και να φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, δουλεύοντας ακόμη και ως σερβιτόρος, προκειμένου να γλυτώσει από την ανέχεια και τη δυσωδία της πατρίδας.

Σιγά-σιγά, όσο γνώριζα δημοσιογράφους, τόσο αντιλαμβανόμουν ότι δεν είναι όλοι τα ξιπασμένα καθίκια που φαντάζεται ο κόσμος, αλλά κανονικοί άνθρωποι. Τώρα πια, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι οι δημοσιογράφοι είναι από τους εργαζόμενους με κάκιστες συνθήκες εργασίας. Δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει ταβάνι στις υποχρεώσεις τους και πάτος στα δικαιώματά τους. Οι πιθανότητες ενός απλού δημοσιογράφου να ακουμπήσει σε μαξιλάρι συνδικαλιστικής προστασίας είναι αστείες. Αν δε, είναι νέος στο επάγγελμα είναι ανύπαρκτες, αφού πολλοί εξ αυτών δεν μπορούν όχι στην ΕΣΗΕΑ να εγγραφούν, αλλά ούτε το προηγούμενο σκαλοπάτι της, το ΤΣΠΕΑΘ, να πλησιάσουν.

Είναι κακοπληρωμένοι. Πολλοί πληρώνονται με μπλοκάκι. Ως εκ τούτου, όταν απολύονται δεν έχουν δικαίωμα να πάρουν επίδομα ανεργίας, αφού έχουν μεν εξαρτημένη σχέση εργασίας, αλλά τυπικά είναι ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν διανοηθούν να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να εργασθούν με μπλοκάκι, απλά δεν προσλαμβάνονται. Κάποιοι είναι μεν υπάλληλοι, όμως δεν λογαριάζονται ως δημοσιογράφοι αφού ασφαλιστικά ανήκουν στο ΙΚΑ. Κάποιοι άλλοι πληρώνονται στη χάση και στη φέξη με μαύρα ή παίρνουν ένσημα για δυο-τρεις μήνες το χρόνο μόνον, ενώ εργάζονται full time και τέλος, κάποιοι εργάζονται ανασφάλιστοι και πληρώνονται ψίχουλα, μια-δυο φορές το χρόνο.

Εννοείται, ότι για όλα αυτά η ΕΣΗΕΑ, λοιπά συνδικαλιστικά οχυρά και όλοι οι μαχόμενοι αριστεροί γίγαντες της δημοσιογραφίας, κάνουν αγρίως την πάπια, συμπεριλαμβανομένων και των γνωστών δημοσιογράφων, τους οποίους εσύ μπορεί να εκτιμάς. Την ώρα δηλαδή που παρακολουθείς ένα δελτίο ειδήσεων, να θυμάσαι ότι αυτός που σου λέει τις ειδήσεις, μπορεί να τσεπώνει μηνιαίως όσα εσύ δεν θα βγάλεις δουλεύοντας για ένα και δυο χρόνια. Επίσης να θυμάσαι, ότι ο καλεσμένος του -επίσης δημοσιογράφος- που υποστηρίζει σθεναρά τον πτωχό λαό, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις συνθήκες δουλειάς σου [αν έχεις ακόμα], όπως και των πιο πάνω αναφερθέντων συναδέλφων του και όχι μόνον δεν κάνει κάτι για να βελτιωθούν, αλλά φροντίζει να πιέζονται ακόμη περισσότερο εκείνοι, ώστε ο ίδιος να απολαμβάνει καλύτερες αμοιβές και δικαιώματα, τα οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι αφαιρούνται από συναδέλφους του κι εσένα. Ακόμη να θυμάσαι, πως πολλοί από τους δημοσιογράφους που εκτιμάς, δεν είναι μόνον υπάλληλοι, αλλά και αφεντικά. Και είναι χειρότερα αφεντικά από τα χειρότερα αφεντικά που έχεις γνωρίσει ποτέ.

Σαν μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνονται τα Μ.Μ.Ε., ουδόλως υποχρεούσαι να τα γνωρίζεις όλα αυτά. Αλλά και αν τα γνωρίσεις, δεν έχεις λόγο να νοιαστείς. Τόσων χρόνων ψέματα, σε έχουν κάνει καχύποπτο, χώρια που έχεις τα δικά σου σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσεις.

Οπότε, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να περιμένουν οι δημοσιογράφοι, είναι συμπαράσταση από έναν λαό τον οποίο επί δεκαετίες φλόμωσαν στο ψέμα. Και πάντως αν δεν έλεγαν ή έγραφαν ψέματα, κανείς τους ποτέ δεν τόλμησε να γράψει όλη την αλήθεια. Αν την έγραφαν, απλά θα έμεναν χωρίς δουλειά.

Τώρα που η κρίση έφθασε στον τύπο, επιτέλους καταρρέει αυτό το κακοφτιαγμένο οικοδόμημα. Τα μέσα ενημέρωσης, που για χρόνια λειτούργησαν σαν μοχλός πίεσης για την ανάθεση έργων ή για λοιπούς εκβιασμούς και πάντως όχι σαν δημοσιογραφικοί οργανισμοί, κλείνουν το ένα μετά το άλλο [όπως γνωρίζαμε ότι θα συμβεί]. Το τελευταίο θα κλείσει την πόρτα πίσω του και θα πάρει μαζί του και το καθεστώς, αυτό που τόσο κομψά ονομάζουμε ‘πολιτικό σύστημα’.

Η μοναδική περίπτωση να μάθεις μερικές αλήθειες είναι αν περιπλανηθείς στο διαδίκτυο. Εκεί που θα έπρεπε ήδη, καλοί δημοσιογράφοι να έχουν συνασπιστεί και να έχουν φτιάξει σοβαρά, ενημερωτικά blogs ή sites, ώστε η αλήθεια να μην είναι δυσεύρετη, αλλά σε κοινή θέα.

Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν ήδη ή πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους. Και γράφω τόσες φορές τη λέξη δουλειά, διότι η δημοσιογραφία έχει πάψει πια να είναι λειτούργημα. Σε ορισμένους δημοσιογραφικούς οργανισμούς δε –και καλά ιστορικούς- δεν είναι καν δουλειά, είναι φασόν και κάτεργο. Εκτός βέβαια αν είσαι κολλητός με τα μεγάλα κεφάλια.

Κάποιοι, λοιπόν, δημοσιογράφοι, λίγοι -απαγγέλοντας για χρόνια τις ειδήσεις του αφεντικού- έχουν μαζέψει τόσο χρήμα, που φτάνει και για τα εγγόνια τους. Για όλους τους άλλους έρχονται ή είναι ήδη εδώ μαύρες μέρες, που είναι όμως απαραίτητες για να ξαναθυμηθούν ποια είναι η δουλειά τους και να αποφασίσουν αν και πως θα την κάνουν. Κουράγιο!

Ωριμότητα

Στα 18 μου χρόνια, επέλεξα -με ωριμότητα- να μπαίνω σε μια αίθουσα όπου με δίδασκαν κάτι που ούτε πολυκαταλάβαινα ούτε και με ενδιέφερε. Ήταν η συμβουλή της μητέρας και του πατέρα, που πίστευαν ότι όσα μου άρεσαν [το ραδιόφωνο, η μουσική και άλλα τέτοια] θα μου κατέστρεφαν το μέλλον.

Όταν ανακοίνωσα στους γονείς πως σκόπευα να δουλέψω σε ένα δισκοπωλείο [εγώ το θεωρούσα πολύ ώριμο, κάτι σαν τις εφημερίδες που πωλούσε μικρός ο Τζον Κένεντυ] η μητέρα κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.

Με την ίδια και περισσότερη ωριμότητα ο φίλος μου ο Α., δέχθηκε να μην σπουδάσει αυτό που επιθυμούσε διακαώς [μηχανικός ήθελε να γίνει – μουτζούρη τον φανταζόταν ο πατέρας του, που επίσης κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό] και ανεχώρησε βιαίως για τη χώρα αρεσκείας του πατέρα του, ο οποίος 10 χρόνια μετά, έβριζε διότι πλήρωνε ακόμη για τις σπουδές του ανεπρόκοπου.

Στα 20, επέλεξα να εργασθώ σε μια δουλειά που μισούσα. Αυτή ήταν άλλωστε η προτροπή της οικογένειας [η οποία θεωρούσε λαμπρό αυτό το μέλλον για μια ανεπρόκοπη κόρη, που δεν είχε τα φόντα να γίνει κάτι σπουδαίο]. Επέδειξα λοιπόν τη "δέουσα ωριμότητα" αντί της παρόρμησης να υπακούσω στο "επιπόλαιο άστρο μου".

Χρόνια τώρα, παρακολούθησα να συμπληρώνονται μηχανογραφικά και να επιλέγονται δρόμοι από νέους ανθρώπους, με μεγάλη ωριμότητα. Δουλειές, καριέρες, επιλογές συντρόφων, γάμοι, όλα επιλεγμένα με το ίδιο πολύτιμο κριτήριο. Ωριμότητα.

Οι Έλληνες γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα υπερήφανοι για τα παιδιά τους. Τέτοια ωριμότητα σε μια κοινωνία δεν μπορεί παρά να τη θαυμάσει κανείς. Βρώμισε ο τόπος από πτυχία και νέους με προσόντα, σωστές οικογένειες με προίκα τα ισόγεια καταστήματα που χάσκουν τώρα ξενοίκιαστα. Παρατηρείται δε τελευταίως το αξιοπερίεργο φαινόμενο, κατά το οποίο ένας ολόκληρος λαός έχει βάλει τα πτυχία και τα προσόντα στοv κώλο του. Είναι να απορείς πως τόση ωριμότητα οδήγησε σε τέτοια χάλια.

Σε λίγους μήνες, όταν οι μισοί Έλληνες δεν θα έχουν δουλειά, τι δουλειά δηλαδή, στον ήλιο μοίρα δεν θα έχουν, θα μπορούν πάντως να πουν ότι -υπακούωντας στις επιταγές των πλούσιων δανειστών- επιδεικνύουν συστηματικά πολλά κιλά ωριμότητας.

Δε θέλω να κάνω την έξυπνη ή κάτι παραπλήσιο, αλλά μήπως έχει έρθει ο καιρός να δείξουμε πως εκτός από πολλά κιλά ωριμότητας έχουμε και κανένα γραμμάριο αρχίδια;

Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους

Αισιοδοξία: Θεωρία ή πεποίθηση σύμφωνα με την οποία όλα είναι ωραία (συμπεριλαμβανομένων των άσχημων), όλα είναι καλά (ιδίως τα κακά) κι όλα είναι σωστά έτσι λάθος που είναι. Την υποστηρίζουν με μανία κυρίως οι συνηθισμένοι στις αναποδιές και αντιμετωπίζονται συνήθως με μια σαρκαστική απομίμηση χαμόγελου. Σαν τυφλή πίστη, δεν αντέχει το φως των αποδείξεων. Σαν διανοητική ασθένεια, δεν επιδέχεται άλλη θεραπεία από το θάνατο. Είναι κληρονομική, αλλά ευτυχώς όχι μεταδοτική. Α. Μπηρς

η φωτό από εδώ.

Θέλεις να σε ακούσουν ή όχι;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. 7 Δεκεμβρίου 2010, αποσύρεις όσα χρήματα έχεις από την τράπεζα.

Κριτήρια αξιολόγησης ανθρώπινης ποιότητας

Περί ακραίου συνειδητού αμοραλισμού και αφύπνισης από τη συμφεροντολογική νάρκη.


Στη φωτογραφία, η Πηνελόπη Δέλτα,
που αυτοκτόνησε το 1941,
την ημέρα που τα γερμανικά
στρατεύματα μπήκαν στην
Αθήνα.

Σώστε τη χώρα μου

.
Η κατάσταση της Ελλάδας σε 60" :
Ο κύριος αριστερά [ας τον ονομάσουμε απλά "εκπρόσωπο" της χώρας] καλεί στην ευρωπαϊκή ένωση για βοήθεια, πριν η πατρίδα "τα τινάξει" οριστικά.
Παρακολουθήστε τη συνέχεια στο βίντεο.

Τσουρέκια [mas ta kanate]!

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα
για τα λεφτά δεν μ' αγαπάς
μα θα 'ρθει κάποτε η ώρα
και δε θα ξέρεις που χρωστάς

Τα λεφτά, τα λεφτά
.

The underbelly project

Σκοτάδι, υγρασία, μπόχα και τέχνη.

2009, τέσσερις ορόφους κάτω από την επιφάνεια της Νέας Υόρκης. Σ' έναν εγκαταλελειμμένο σταθμό του υπόγειου, δημιουργήθηκε το underbelly project. Η τοποθεσία είναι άγνωστη, άδεια από τις αρχές φυσικά δεν πήρε κανείς και μετά το τέλος των 'εργασιών' η είσοδος σφραγίστηκε. 103 street artists είχαν στη διάθεσή τους από μια νύχτα για να ολοκληρώσουν το έργο που ήθελαν να φτιάξουν.

Οι ελάχιστες περιγραφές που υπάρχουν, μιλούν για μια ιδιαίτερα υποβλητική φάση. Μετά από τόση μυστικότητα, οι διοργανωτές αποφάσισαν να προσκαλέσουν τους New York Times και αυτό -όπως ήταν αναμενόμενο- έκανε αρκετούς να αναρωτηθούν για την αγαθότητα των προθέσεων.

Το επίσημο site αυτής της προσπάθειας είναι εδώ και σύντομα θα μάθουμε περισσότερα. Τότε μπορεί να αντιληφθούμε το αγαθό ή όχι των προθέσεων. Μπορεί και όχι. Όπως και να 'χει, πολύ θα ήθελα να χωθώ στη σκοτεινή νεοϋορκέζικη καταβόθρα και να δω τη δουλειά των γραφιτάδων.
Η φωτογραφία είναι από εδώ, όπως και περιγραφή της περιήγησης στο project
.

Karate lessons everyone

Την περασμένη Πέμπτη ο old boy ανέβασε ένα ποστ με τίτλο "αμαρτίες γονέων", το οποίο πήρα χαμπάρι μόλις σήμερα το πρωί. Είναι καταπληκτικό. Περιεκτικό και πικρό:

"Να σκάσουν η μία μετά την άλλη όλες οι ευρωπαϊκές φούσκες, όλες οι δυτικές φούσκες, όλες οι κρατικές φούσκες.
Αυτό, αυτό, αυτό είναι το σωστό: αφού δεν ζήσαμε εξαθλιωμένοι εμείς, να ζήσουν εξαθλιωμένα τα παιδιά μας.
Η συνέχεια εδώ"
.

[μετεκλογικό βιετναμέζικο]

Εδώ το βιετναμέζικο λαλά

από εδώ
.

How do you like it?

Αυτή η μια και μοναδική αλήθεια, που περιφέρουν ως λάβαρο πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ειδικοί στα έντυπα και σε όλα τα κανάλια, εκτός από κουραστική, καταντάει επιεικώς ύποπτη.

Η εμμονοληπτική επανάληψη της γνωστής οικονομικής στενωπού ως μοναδικής επιλογής για να «σωθεί η χώρα», υπακούει προφανώς στο «repetitio est mater studiorum», κοινώς, η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Η λαϊκή σοφία όμως έχει να απαντήσει στο λατινικό ρητό, πως το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς, πιθανότατα δε, το βαριέται κι ο θεός.

Ακόμη κι αν δεν είναι κανείς παπάς ή θεός, ακόμη και αν έχει γίνει απαθής αμοιβάδα από την πλύση εγκεφάλου, μπορεί να συμπεράνει ότι αυτός ο βομβαρδισμός βεβαιοτήτων δεν θα είχε τόση ανάγκη να είναι βομβαρδισμός, αν η βεβαιότητα ήταν πράγματι τόσο... βέβαιη.

Πώς όμως ένα ταπεινό τίποτα σαν όλους εμάς τους κοινούς θνητούς -που δεν είμαστε ούτε πολιτικοί που γνωρίζουν τόσα μυστικά, ούτε δημοσιογράφοι που έχουν πρόσβαση σε πολλές απ’ τις βαθιές άγνωστες σοφίες που γνωρίζουν οι πολιτικοί, ούτε ειδικοί που κατέχουν την οικονομική επιστήμη- μπορεί να διαπιστώσει ότι όλα όσα του λένε είναι η μια και μοναδική αλήθεια, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

Η απάντηση είναι απλή. Αντί να κωλοβαράει μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας προγράμματα τα οποία βρίζει, πριν χώσει το επόμενο dvd στο player για να δει το αμερικάνικο σήριαλ της αρεσκείας του, μπορεί να ψάξει λίγο στο διαδίκτυο. Εκεί δηλαδή που μπορεί να βρει αυτό:

"Αργεντινός καθηγητής: Απαλλαγείτε από τους τοκογλύφους!

Συνομιλώντας με τον μελετητή της κρίσης της Αργεντινής, οικονομολόγο και καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Αϊρες, Κλαούντιο Κατς, αποκομίζει κανείς την πεποίθηση ότι υπάρχει ζωή μετά τον (οικονομικό) θάνατο.

Ο Κατς ήρθε στην Αθήνα της μιζέριας, της οικονομικής ασφυξίας και της ..αυτομαστίγωσης για να μας θυμίσει ότι όσα ζούμε, τα έζησαν κι άλλοι. και επιβίωσαν.
Ότι μπορούμε να βγούμε από το τέλμα πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε. Οτι η οικονομία της Αργεντινής είδε άσπρη μέρα μόνον όταν σταμάτησε να κάνει ό,τι της ζητούσαν οι πιστωτές.

Όπως η Ελλάδα σήμερα, έτσι και η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του '90 όφειλε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει. «Δεν έχετε να πληρώσετε; Δώστε μας τα πετρέλαια.
Πουλήστε τις τηλεπικοινωνίες, την ύδρευση, τις αερογραμμές, τη συγκοινωνία, το φυσικό αέριο.
Η κυβέρνηση Μένεμ τούς τα έδωσε όλα. Και βρέθηκε η Αργεντινή στην παράδοξη κατάσταση να έχει πουλήσει τα πάντα και το χρέος της να αυξάνεται αντί να μειώνεται» λέει, χειρονομώντας ζωηρά.
«Μας έστυψαν όσο μπορούσαν, το ίδιο κάνουν τώρα μ' εσάς. Ηξεραν ότι η αποπληρωμή είναι αδύνατη, αλλά η στρατηγική τους ήταν μη σκέφτεστε, δώστε».

Ο Kατς είναι οικονομολόγος, αλλά θεωρεί ότι σε προβλήματα όπως αυτά, τον πρώτο λόγο έχει η πολιτική.
«Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό», επισημαίνει. «Πρέπει πρώτα να ληφθεί μια θεμελιώδης πολιτική απόφαση και εν συνεχεία υπάρχουν δύο - τρεις εναλλακτικές λύσεις στο πεδίο της οικονομίας».

Η απόφαση αυτή είναι ότι η χώρα σταματά να εξοφλεί τους διεθνείς πιστωτές, είτε προχωρώντας σε στάση πληρωμών, όπως η Αργεντινή, είτε αρχίζοντας λογιστικό έλεγχο του χρέους, όπως το Εκουαδόρ.
«Το Εκουαδόρ δημιούργησε διεθνή επιτροπή ειδικών που προχώρησε σε λογιστικό έλεγχο του χρέους και κατέληξε ότι το πραγματικό χρέος ήταν μικρότερο από το ονομαστικό χρέος», υπογραμμίζει.
Ρωτώ πόσο επίπονη ήταν η στάση πληρωμών για την Αργεντινή. «Εκμεταλλευθήκαμε την περίοδο 2002-2005 για την οξυγόνωση της οικονομίας», απαντά.
«Είχαμε χρήματα για τα λογικά πράγματα, για μισθούς, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, για κάποιες επενδύσεις». Το λάθος της Αργεντινής είναι ότι περίμενε έως ότου χρεοκοπήσει, δεν προχώρησε στη στάση πληρωμών οργανωμένα και συντεταγμένα.
«Το πρώτο και κύριο πράγμα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει θα ήταν να αναλάβει έγκαιρα η κυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Δεν μιλώ για εθνικοποίηση, μιλώ για προσωρινό πλήρη έλεγχο.
Αυτό θα εμπόδιζε τη μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, που δημιούργησε πολλά προβλήματα», λέει.

«Για να διαπραγματευθεί όμως μια κυβέρνηση με τις τράπεζες σε μια τέτοια στιγμή, πρέπει να βάλει στο τραπέζι το διάταγμα της εθνικοποίησής τους, ως απειλή, προκειμένου αυτές να συμφωνήσουν να δώσουν προσωρινά τον έλεγχο».
Ενώ η στάση πληρωμών ήταν αναπόφευκτη, η κυβέρνηση της Αργεντινής έκανε τα πάντα για να την αποτρέψει , περιλαμβανομένης της δέσμευσης των καταθέσεων της μεσαίας τάξης προκειμένου να πληρωθούν οι πιστωτές.
«Αυτό ήταν το μοιραίο τους λάθος, καθώς η μεσαία τάξη ενώθηκε με τους φτωχούς που είχαν αρχίσει πραγματικά να πεινάνε», λέει. Δέκα μήνες διαδηλώσεων κορυφώθηκαν στην εξέγερση της 19ης και 20ής Δεκεμβρίου 2001, που υποχρέωσε τον πρόεδρο Ντε λα Ρούα να φύγει με ελικόπτερο από το πολιορκούμενο προεδρικό μέγαρο και τον διάδοχό του να κηρύξει στάση πληρωμών και να αποσυνδέσει το πέσο από το δολάριο.

Έλεγχος του ευρώ: «Καμία κυβέρνηση δεν αποφασίζει μόνη της κάτι τέτοιο, πρέπει να υποχρεωθεί από κάτω», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι απαιτείται και εθνικός έλεγχος της νομισματικής πολιτικής. «Συνειδητοποιείτε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ;» ερωτώ.
«Μπορείτε να αποφασίσετε να μείνετε στο ευρώ, να φύγετε ή να επιλέξετε μια μέση λύση. Πρώτα οι Ελληνες θα αναλάβουν τον έλεγχο του νομίσματος που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Μετά απ' αυτό, θα μπορέσετε να συζητήσετε για το μέλλον του ευρώ με άλλους όρους».
Και η άποψή του για τις τρομακτικές αντιδράσεις που θα προέκυπταν; «Αυτή είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Ότι είστε φτωχοί και εκείνοι έχουν όλη την εξουσία.
Ότι εσείς δεν έχετε τίποτα και εκείνοι τα έχουν όλα. Ότι είστε ανάξιοι, διεφθαρμένοι και λοιπά. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε τη δύναμή σας και μετά να συζητήσετε μαζί τους με σωστούς όρους.

Το μυστικό στην πολιτική διαμάχη είναι να ξέρεις ποιες είναι οι δυνάμεις σου». Ο Κατς τονίζει ότι η οικονομική διαφορά ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η διαφορά ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Αργεντινή, τη Βολιβία ή το Εκουαδόρ.
«Όμως, όλες αυτές οι μικρές χώρες μπόρεσαν να διαπραγματευθούν με τη μεγάλη δύναμη. Στη Λατινική Αμερική δεν επαναλαμβάνουμε ό,τι λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Είστε Ελληνες», λέει και δείχνει με πάθος την γκραβούρα του Παρθενώνα, που συμπτωματικά κρέμεται πάνω από το τραπέζι μας. Εμείς στην Αργεντινή έχουμε μόνο δύο αιώνες ιστορίας. Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει τη δύναμη της ιστορίας της".

Το βρήκα στο stopcartel.

Out my window

Έχει τίτλο "Out my window" και είναι το βραβευμένο interactive [πες διαδραστικό] ντοκιμαντέρ της Katerina Cizek.

Η ιδέα είναι μια βόλτα στη ζωή των ανθρώπων σε 13 διαφορετικούς τόπους, μέσα από τα παράθυρα πολυκατοικιών. Από τον Καναδά στην Καμπότζη και από την Πράγα στην Κούβα. 49 ιστορίες κι εσύ μπαίνεις και βγαίνεις όπου νομίζεις.

Αν δεν δοκιμάσεις δεν καταλαβαίνεις πόσο όμορφο είναι!
Μη βιαστείς. Όσο ψάχνεις θα βρίσκεις καινούρια βίντεο, τραγούδια, διηγήσεις.

Η Αλήθεια

Το 1972 υπήρχαν στον κόσμο οι ίδιοι -ίσως και περισσότεροι- πυροβολημένοι με τη μουσική. Επειδή όμως τότε τα fame story, x-factor κ.λπ. δεν ήταν τόσο διαδεδομένα, όποιος ήθελε να εμπλουτίσει τον κόσμο με το ταλέντο του έκανε αυτό που τώρα θεωρείται ντροπή. Πλήρωνε ένα στούντιο και έβγαζε δίσκο μόνος του.

Ο Donald Hooker ήταν μια τέτοια περίπτωση, που κυκλοφορούσε ελεύθερα όπως τον βλέπετε στο εξώφυλλο του δίσκου "The Truth". Μούσια, ρόμπες και γενικώς στυλ ψυχεδέλεια αλά τζίζας κράιστ, που -ούτως ή αλλιώς- φοριόταν τότε αρκετά, κάνοντας τον κόσμο -τουλάχιστον ενδυματολογικά- πιο ποικίλο.

Η "πετριά" στην περίπτωση του Hooker προκύπτει από το γεγονός ότι -πριν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής-, κυκλοφόρησε δυο βινύλια με τίτλο "The Truth" και "Armageddon". Πιο θρησκευτικό σλας μυστικιστικό από έτσι δε γίνεται.

Στο μουσικό κομμάτι, πάντως, ο παράξενος αυτός γενειοφόρος κερδίζει πόντους, από όσα λέει για εκείνον ο Tom Kobela, στο site της Subliminal Sounds, της εταιρίας που επανακυκλοφόρησε το άλμπουμ το 2000.

Hooker ‘was a very likable, long-haired fellow’ with a most unusual appearance. Heavily bearded and very thin, he looks nothing short of messianic on the front cover. Kobela recalls that ‘D.R. wore robes, which was pushing the dress code conventions even then.’ Despite his wasted appearance, though, he knew exactly what he wanted in the studio. ‘He had a real sense of mission’, says Kobela. ‘He was way ahead of me there!’

εδώ το γουέδερ γκερλ για να πάρεις μια ιδέα
.

Οικονομική Φρίκη

Ήμουν στο δρόμο για το γυμναστήριο χθες, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Μ., με την οποία δεν είμαστε φίλες, πλην όμως η ζωή το έφερε να μοιραζόμαστε έναν χώρο οικειότητας που αποτυπώνεται στον μέλλοντα χρόνο.

Στη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας -που αφορούσε απορίες εργασιακού τύπου- η Μ. έκανε μία συνοπτική αναφορά στο θέμα "ανεργία". Το κουμπί για το παρόν ποστ πατήθηκε όταν είπε πως τα όσα συμβαίνουν, με το ολοένα διογκούμενο φαινόμενο της ανεργίας στη χώρα, χρήζουν προσεκτικής ανάγνωσης και μελέτης, κάτι που δεν συμβαίνει. Αυτό το σύντομο σχόλιο μου έφερε στο μυαλό ένα εντυπωσιακό βιβλίο που διάβασα πριν 10 χρόνια. Και μ' αυτό κλείνω και αφήνω τη Viviane Forrester να μιλήσει:

"Το πιο ολέθριο δεν είναι η ανεργία καθαυτή, αλλά η δυστυχία που προκαλεί και που, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στην αναντιστοιχία του όρου με τον ορισμό του. Οφείλεται στο περιεχόμενο του όρου "ανεργία", που δεν είναι πια πραγματικό, αλλά εξακολουθεί παρόλ' αυτά να καθορίζει τη θέση του άνεργου...

[Οι άνεργοι] κρίνουν τους εαυτούς τους με την οπτική εκείνων που τους κρίνουν, ασπάζονται αυτή την οπτική που τους θεωρεί ένοχους και, στη συνέχεια, τους κάνει ν' αναρωτιούνται ποια δική τους ανικανότητα, ποια ροπή προς την αποτυχία, ποια ελαττώματα του χαρακτήρα τους, ποια σφάλματα τους οδήγησαν μέχρι εκεί...

Κι όλα αυτά τους οδηγούν στην πλήρη υποταγή. Η ντροπή τους εμποδίζει να έχουν οποιαδήποτε άλλη αντίδραση, εκτός από μια ταπεινωμένη αποδοχή της τύχης τους...

Η ντροπή θα έπρεπε να εισαχθεί στο Χρηματιστήριο: αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα κέρδους...

Για ένα σύστημα, η εξασφάλιση της γενικής αδιαφορίας αποτελεί μια νίκη μεγαλύτερη από κάθε ενεργό προσχώρηση, όσο σημαντική κι αν είναι. Και στην πραγματικότητα η αδιαφορία είναι εκείνη που προκαλεί τις μαζικές προσχωρήσεις σε ορισμένα καθεστώτα. Τις συνέπειες τις γνωρίζουμε.

Η αδιαφορία είναι σχεδόν πάντα η στάση της πλειονότητας του πληθυσμού και είναι απεριόριστη. Και τα τελευταία χρόνια υπήρξε πρωτοφανής η μακάρια αναισθησία απέναντι στην επικράτηση μιας απόλυτης εξουσίας. Υπήρξε πρωτοφανής η συσκότιση της Ιστορίας, οι επιθέσεις που πέρασαν απαρατήρητες, η γενική απροσεξία.

Έλλειψη ενδιαφέροντος, παρατηρητικότητας, που χωρίς αμφιβολία υπήρξε επίτευγμα ορισμένων σιωπηρών, επίμονων στρατηγικών. Αυτές κατασκεύασαν τους Δούρειους Ίππους τους και κατάφεραν να επωφεληθούν πολύ καλά από αυτό που προπαγανδίζουν -την έλλειψη κάθε επαγρύπνησης-, ώστε οι ίδιες να είναι και να παραμένουν άτρωτες, πιο αποτελεσματικές από ποτέ...

Η αδιαφορία, ο λήθαργος κυριάρχησαν τόσο , ώστε αν σήμερα αποφασίζαμε περιέργως να σταματήσουμε κάποια πολιτική ή κοινωνική διαδικασία, κάποια "πολιτικά ορθή" πειρατεία, θ' ανακαλύπταμε ότι τα σχέδια που θέλουμε να καταπολεμήσουμε έχουν εκπονηθεί εδώ και πολύ καιρό και με μεγάλη προσοχή, όσο εμείς κοιμόμασταν, και έχουν εδραιωθεί οριστικά, καθώς είναι τα μόνα συμβατά με τις αρχές που επικρατούν αυτή τη στιγμή. Έτσι, φαίνονται βαθιά ριζωμένα, αναπόφευκτα και συνήθως έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται σωπηρά...

Η παθητικότηταά μας μας έχει εμπλέξει στους βρόχους ενός πολιτικού διχτυού που καλύπτει ολόκληρο το πλανητικό τοπίο. Το ερώτημα δεν τίθεται τόσο ως προς τη θετική ή καταστροφική αξία της πολιτικής που δημιούργησε αυτή την κατάσταση πραγμάτων, αλλά ως προς το γεγονός ότι ένα τέτοιο σύστημα κατόρθωσε να επιβληθεί σαν δόγμα, χωρίς να προκαλέσει αναταραχή ή σχόλια, πέρα από ορισμένα σπάνια και καθυστερημένα. Κι όμως, έχει καλύψει το φυσικό χώρο όπως και το μελλοντικό, έχει θεσπίσει την απόλυτη προτεραιότητα των αγορών και της λειτουργίας τους. Κατόρθωσε να ιδιοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε τον πλούτο και να τον καταβροχθίσει, να τον εξαφανίσει ή ακόμα και να τον ακυρώσει: του έδωσε τη μορφή συμβόλων, τα οποία αποτελούν τον πυρήνα κάποιων αφηρημένων συναλλαγών που διεξάγονται σε απόλυτα εικονικά πλαίσια.

Εμείς, ωστόσο, προσπαθούμε, ακόμα, να δικαιολογήσουμε ένα νεκρό σύστημα που δεν ισχύει πια. Το καθιστούμε υπεύθυνο για καταστροφές, οι οποίες στην πραγματικότητα οφείλονται στην επικράτηση ενός νέου, πανταχού παρόντος και παντοδύναμου συστήματος...

Ο κίνδυνος για εμάς δεν είναι τόσο η κατάσταση -αυτή θα μπορούσε να τροποποιηθεί-, αλλά ακριβώς η τυφλή συναίνεσή μας, ο γενικός συμβιβασμός μ' αυτό που μας παρουσιάζεται στο σύνολό του σαν αναπόφευκτο. Ασφαλώς οι συνέπειες αυτής της παγκόσμιας διαχείρισης αρχίζουν ν' ανησυχούν ορισμένους. Όμως, πρόκειται απλώς για έναν αόριστο φόβο, που οι περισσότεροι από τους οποίους τον αισθάνονται αγνοούν την πηγή του.

Διαμαρτυρόμαστε για τις δευτερεύουσες επιπτώσεις αυτής της παγκοσμιότητας (π.χ. για την ανεργία), όμως δεν καταλαβαίνουμε ότι γι' αυτές ευθύνεται η επικράτησή της, που μας φαίνεται αναπότρεπτη. Η ιστορία της μας φαίνεται σαν να έχει αρχίσει από πολύ παλιά, η επικράτησή της μας φαίνεται πανάρχαια και θεωρούμε ότι είναι αναπόφευκτο να κυριαρχεί στα πάντα και για πάντα. Η καταβροχθιστική επικαιρότητά της μας φαίνεται σαν να προέρχεται από το παρελθόν: αυτό που συμβαίνει οφείλεται στο ό,τι έχει συμβεί! "Όλα καθαγιάζονται με το χρόνο", αναφέρει ο Πασκάλ. "Το έθιμο είναι σεβαστό για το μοναδικό λόγο ότι έχει γίνει αποδεκτό. Αυτό αποτελεί τη μυστικιστική βάση της κυριαρχίας του. Όποιος ανατρέξει στις πηγές του το εκμηδενίζει".

Ωστόσο, εδώ επρόκειτο, εδώ πρόκειται, για μια πραγματική επανάσταση, που κατόρθωσε να επιβάλει το φιλελεύθερο σύστημα, να το υλοποιήσει, να το δραστηριοποιήσει και να το καταστήσει ικανό να ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη λογική εκτός από τη δική του, η οποία είναι και η μοναδική που ισχύει.

Η ανατροπή αυτή δεν υπήρξε καθόλου θεαματική ούτε καν αισθητή, παρόλο που ένα νέο, κυρίαρχο, παντοδύναμο καθεστώς κατέλαβε την εξουσία. Η εξουσία του είναι απόλυτη, όμως είναι τέτοια, ώστε δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να επιδεικνύεται, αντίθετα κρύβεται μέσα στα δεδομένα. Ένα καθεστώς νέο αλλά αναχρονιστικό: επιστροφή στις αντιλήψεις ενός 19ου αιώνα, από τον οποίο έχει εξαφανιστεί ο παράγοντας "εργασία". Φρίκη!"

"Η Οικονομική Φρίκη" - Viviane Forrester, Εκδόσεις "Νέα Σύνορα" - Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ

In the words of Χρ. Γιανναράς: "Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας".

Πάρτο αλλιώς

Νοέμβριος στην Αθήνα και τα κουνούπια πεθαίνουν στα ποτήρια.
Φαίνεται πως η χώρα γλυστράει προς τον τρίτο κόσμο, όχι μόνον πολιτικά αλλά και γεωγραφικά
.

Παλάτια στην άμμο

Ήρθε η ώρα, που ο επικοινωνιακός σύμβουλος οφείλει να συμβουλεύσει τον πολιτικό πως δεν πρέπει να περηφανεύεται σαν το γύφτικο σκεπάρνι για την επικράτησή του και την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο λαός.

Γιατί καμία εμπιστοσύνη δεν του έδειξε. Δεν μπορεί να του δείξει εμπιστοσύνη, διότι δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Και καθώς γνωρίζει καλά πως οι πολιτικοί είναι ατόφιο κομμάτι της κοινωνίας, είναι δηλαδή φτυστοί με τους ψηφοφόρους, ξέρει πως θα τα κάνουν μαντάρα, αφού -όπως κι ο ίδιος- νοιάζονται μόνον για την πάρτη τους.

Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις παθολογικών ρομαντικών και ντιπ ηλιθίων, όσοι έριξαν ψηφοδέλτιο στις χθεσινές κάλπες ξέρουν ότι η χώρα δεν μπορεί να διασωθεί από ανθρώπους σαν τους ίδιους. Ότι το κατάντημα οφείλεται ακριβώς σ' αυτό. Στο ότι δεν κυβερνούν οι καλύτεροί τους αλλά οι όμοιοί τους. Για τον απλό λόγο ότι τους καλύτερους δεν αντέχουν να τους βλέπουν. Δεν τους θέλουν. Ούτε στη δουλειά τους, ούτε στην πολυκατοικία τους, ούτε στο δήμο και φυσικά ούτε στην κυβέρνηση. Μπλε, πράσινη, πουά, δεν έχει σημασία.

Το "είμαι ένας από σας" που ξεστομίζεται από τα χείλη των πολιτικών είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Το ίδιο γουρούνι που σου κλέβει τη θέση του πάρκινγκ, που σε προσπερνάει στην ουρά της εφορίας [για εκείνον είσαι αόρατος, δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος άνθρωπος, μόνον ο εαυτός του], αυτός που δεν σου κόβει απόδειξη, ο ρουφιάνος της γειτονιάς, είναι ο επιτυχημένος εκπρόσωπός σου στο κόμμα.

Η "προβολή" είναι τόσο ανατριχιαστικά απλή, ώστε μπερδεύει και τους καλύτερους διεθνείς αναλυτές. Κανείς δεν το λέει, όμως όλοι γνωρίζουμε, πως ο γιος του Παπανδρέου που κυβερνά και ο ανηψιός του Καραμανλή που κυβέρνησε πριν, φυσικά και δεν είναι οι πιο άξιοι πολιτικοί άνδρες. Όμως στη χώρα που την αξιοκρατία την έχουν όλοι χεσμένη, ποιος θα κυβερνούσε; Ο Φούφουτος;

Γι' αυτό και ο σύμβουλος από σήμερα έχει πολλή δουλειά. Να πείσει τον πολιτικό να φάει όση σάρκα έχει απομείνει στο κουφάρι της χώρας και να την κάνει με χαλαρά πηδηματάκια. Διότι όσο μεγαλύτερη φασαρία κάνει για τη νίκη του σήμερα, τόσο περισσότεροι θα τον θυμούνται την ώρα της κατάρρευσης. Και τότε κανέναν δεν θα συμφέρει να θυμούνται ότι κυβέρνησε σε αυτόν τον πάτο
.

[μετεκλογικό] - [updated]

in dreams: ονειρεύεται ότι είναι αδέσποτο στην Ελλάδα και το κυνηγάει ο δήμαρχος, με τον κοινοτάρχη και οι σαδιστικοί τους απόγονοι

[εκλογικό]

Το παιχνίδι των εκλογών δεν είναι στημένο, αφού δεν γνωρίζουμε το νικητή. Γνωρίζουμε μόνο τον ηττημένο@ τους ψηφοφόρους.

[εκλογικό]

Είμαι ενεργός πολίτης, γι' αυτό δεν ψηφίζω
.

moods of the day

κλικ για moods of the day

.

Το δίλημμα των εκλογών

Τον Ιούλιο του 2003, ο Π. προσλήφθηκε από μια εταιρία του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Εργάσθηκε για ένα μήνα, οπότε και έληξε η σύμβασή του. Στα μέσα Αυγούστου, όταν προσπάθησε να μάθει πότε και πως θα πληρωθεί, τον ενημέρωσαν πως παρ’όλο ότι η εταιρία τον είχε ασφαλίσει στο ΙΚΑ, εκείνος θα έπρεπε να έχει ανοίξει βιβλία στην εφορία.

Μικρό το κακό, καθότι η πληροφορία αυτή συνοδεύτηκε από την ενημέρωση ότι ακολουθούσε η επαναπρόσληψή του από Σεπτέμβριο. Έτσι κι έγινε. Πήγε στην εφορία, άνοιξε βιβλία και πληρωνόταν με μπλοκάκι. Η νέα του σύμβαση ήταν τρίμηνη. Στο μεταξύ, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, τηλεφώνησε στο ΤΕΒΕ και έλαβε από έναν προϊστάμενο την ενημέρωση ότι εφόσον εργαζόταν για την εταιρία του δημοσίου δεν είχε υποχρεώσεις ως προς το ΤΕΒΕ. Ακολούθησαν κι άλλες συμβάσεις, οι οποίες διακόπτονταν, όχι γιατί δεν υπήρχε δουλειά, αλλά διότι ο Π. [και οι σαν εκείνον συμβασιούχοι] δεν έπρεπε να κατοχυρώνει υποψία δικαιώματος μονιμοποίησης.

Στην προσπάθειά του να είναι απολύτως σίγουρος πως δεν θα βρεθεί μπλεγμένος στα περίφημα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ξύπνησε ένα πρωί και πήγε μέχρι το ΤΕΒΕ, κρατώντας στα χέρια του όλες τις συμβάσεις του. Η υπάλληλος τον ρώτησε που εργάζεται. Εκείνος απάντησε και έλαβε τη διαβεβαίωση πως για όσο χρονικό διάστημα θα είχε συμβάσεις με την εταιρία του δημοσίου, δεν υπήρχε λόγος να πηγαινοέρχεται στο ΤΕΒΕ. Ήταν τέτοια η σιγουριά της υπαλλήλου ώστε ούτε τις συμβάσεις του έλεγξε ούτε τίποτε.

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν δεν ανανεώθηκε η σύμβασή του, ο Π. γράφτηκε στο ΤΕΒΕ και άρχισε να πληρώνει ασφάλιστρα εκεί. Σύντομα όμως βρήκε αλλού δουλειά και ήταν πάλι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ. Πρώτα σε μια εταιρία που τον πλήρωνε με μπλοκάκι και του κρατούσε ΙΚΑ, φόρο κ.λπ. και μετά σε μια άλλη εταιρία που τον πλήρωνε όποτε το αφεντικό ξυπνούσε με κέφια.

Τον πρώτο από αυτούς τους εργοδότες ο Π. τον παρακαλούσε 5 μήνες για να του δώσει τη σύμβασή του. Όταν έφυγε κι από αυτή τη δουλειά, σύμβαση δεν είχε στα χέρια του και τελικά του είπαν πως δεν μπορούσαν να τη βρουν. Σκέφτηκε να κάνει καταγγελία στο ΙΚΑ, όμως αυτό θα σήμαινε πως ακόμη κι αν υπήρχε πάλι δουλειά στην εταιρία, εκείνον δεν θα τον προσλάμβαναν ποτέ ξανά.

Στον δεύτερο εργοδότη, εργαζόταν 6 μήνες και του έβαζαν ένσημα για 3, αλλά τουλάχιστον είχε δουλειά. Όμως δεν είχε λόγο να πληρώνει το ΤΕΒΕ. Πήγε λοιπόν στην εφορία, έκλεισε τα βιβλία του και μετά, απευθύνθηκε στον λογιστή του εργοδότη του και του ανέθεσε –εννοείται επ’ αμοιβή- να τον διαγράψει από το ΤΕΒΕ.

Περνούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες και όποτε ο Π. ρωτούσε τον λογιστή, λάμβανε διαβεβαιώσεις. «Ναι, ναι, την άλλη εβδομάδα, μην ανησυχείς». Όταν οι δικαιολογίες τελείωσαν, ο Π. απευθύνθηκε στο λογιστικό γραφείο, όπου του είπαν πως ο φάκελός του είχε κάνει φτερά.

Πήγε στο ΤΕΒΕ να μάθει τι είχε συμβεί και διαπίστωσε ότι η διαδικασία διαγραφής του δεν είχε ποτέ ολοκληρωθεί. Του ζήτησαν ένα σκασμό χαρτιά, προηγούμενες φορολογικές δηλώσεις, τα πάντα. Τα προσκόμισε και έστω καθυστερημένα έλαβε την απάντηση πως κακώς είχε εγγραφεί στο ΤΕΒΕ το 2007, όταν δηλαδή δεν εργάζονταν πλέον στην εταιρία του δημοσίου [η οποία τον ασφάλιζε υποχρεωτικά στο ΙΚΑ]. Πρόσφατα, με μια επιστολή, ο οργανισμός -που στο μεταξύ είχε μετονομαστεί σε ΟΑΕΕ- του ανακοίνωσε ότι οφείλει να εγγραφεί στα μητρώα από το 2003, όταν δηλαδή είχε ανοίξει τα βιβλία στην εφορία.

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια, πως όσα χρήματα εισέπραξε ο Π. από την εργασία του στην εταιρία του δημοσίου [η οποία σας υπενθυμίζω τον ασφάλισε υποχρεωτικά στο ΙΚΑ], τώρα θα πρέπει να τα δώσει στον ΟΑΕΕ, πιθανώς και με το παραπάνω.

Ενώ η ένσταση του Π. στον ΟΑΕΕ σχετικά με τα παραπάνω εκκρεμεί, εκείνος είναι άνεργος -χωρίς καν να δικαιούται επίδομα ανεργίας- και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στα απλά ερωτήματα που προκύπτουν:

1) Γιατί όταν ο Π. άνοιξε βιβλία στην εφορία δεν του ζήτησαν να προσκομίσει κάποια έγγραφα από το ΤΕΒΕ, ώστε να γνωρίζει επακριβώς τις υποχρεώσεις του.
2) Γιατί κανένας υπάλληλος του ΤΕΒΕ δεν ασχολήθηκε περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα ώστε να τον ενημερώσει σωστά.
3) Γιατί μια εταιρία του δημοσίου ασφαλίζει έναν εργαζόμενό της στο ΙΚΑ, αλλά του ζητάει να κόβει αποδείξεις. Ενώ δηλαδή είναι υπάλληλος γιατί του συμπεριφέρεται σαν εργολάβο.
4) Γιατί το ΤΕΒΕ [συγνώμη ΟΑΕΕ] δεν ζητά τις εισφορές που πιστεύει ότι του ανήκουν από το ΙΚΑ [που τις έχει εισπράξει], αλλά απαιτεί από έναν εργαζόμενο να πληρώσει για την ίδια εργασία δεύτερο ασφαλιστικό φορέα.

Το τελευταίο ερώτημα αυτής της ανάρτησης είναι: τί θα ψηφίσει ο Π. στις εκλογές της Κυριακής
.

Peruvian funk

Η Secret Stash Records έχει -σταθερά- πράμα που σαλεύει.
Τον περασμένο Απρίλιο, ταξίδεψε μέχρι τη Λίμα για να βρει μουσικές -για την ακρίβεια funk μουσικές- και να τις κυκλοφορήσει στις Ην. Πολιτείες.

Απ' ότι γράφουν οι ίδιοι οι άνθρωποι της Secret Stash, οι ντόπιοι τους αντιμετώπισαν σαν τρελούς, διαβεβαιώνοντας τους ότι αυτό που έψαχναν δεν υπάρχει. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν δυο εβδομάδες, σε κίτρινο βινύλιο.

black sugar - the looser

bossa 70 - si voce pensa
.

A make-up artist I know

“Man is least himself when he talks in his own person. Give him a mask, and he will tell you the truth.”
Oscar Wilde

Ο make-up artist μεταφράζεται ως μακιγιέρ.

Όπως στα περισσότερα επαγγέλματα, έτσι και στο μακιγιάζ: μπορεί οι επαγγελματίες να λένε ότι κάνουν την ίδια δουλειά, δεν είναι όμως έτσι. Ένας βάφει, περνάει υλικά πάνω σε πρόσωπο και φεύγει. Άλλος, ακούει, μελετάει, συνεργάζεται και συμμετέχει με τα εργαλεία της τέχνης του στην ολοκλήρωση ενός έργου.

Η πληθώρα των ερμηνειών του “make-up” στα αγγλικά λεξικά, αποτυπώνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις των make-up artists στη δουλειά που επέλεξαν να κάνουν. Make-up σημαίνει constitute, δηλαδή αποτελώ, συνθέτω, ιδρύω. Ακόμη σημαίνει compensate, δηλαδή εξισορροπώ, αποζημιώνω, αντισταθμίζω. Σημαίνει και επινοώ, assemble δηλαδή συναρμολογώ, αλλά και resolve δηλαδή επιλύω.

Έτσι, ένας make-up artist μπορεί να εξισορροπήσει την ερμηνεία του προσώπου και την προσδοκία του φωτογράφου ή να επινοήσει την διάθεση ενός χαρακτήρα, ενισχύοντας μια σκηνοθετική ιδέα.

Αυτό που καταλογίζεται συνήθως στο make-up, πως δηλαδή καλύπτει την αλήθεια, μπορεί να είναι εντελώς ψευδές. Η επινόηση μιας πραγματικότητας δεν είναι πάντοτε η επινόηση ενός ψέματος. Τουναντίον, μπορεί να είναι η αποκάλυψη της κρυμμένης αλήθειας.

Η Ελένη είναι «ήσυχη». Η παρουσία της είναι διακριτική. Κινείται ανάμεσα στις απαιτήσεις όσων την επιλέγουν ως συνεργάτη τους και αποσπά περισσότερα απ’ όσα της λένε. Αυτό που καταφέρνει, είναι κάθε φορά να γνωρίζει αν είναι δουλειά της να καλύψει ή να αναδείξει.

Αποτυπώνει έτσι την απαιτούμενη αλήθεια και δημιουργεί γύρω της ανακούφιση και εμπιστοσύνη. Αυτό δεν είναι μόνον επαγγελματική επιτυχία, αλλά και προσωπική.

Περισσότερα στο www.elenisavidou.com
.

Γράμμα από την Κυριακή

Είμαι η Κυριακή.

Στέκομαι εκεί, πριν τη Δευτέρα –που κανείς δε χωνεύει- και μετά το Σάββατο – αδικημένο κι αυτό, αφού δεν το συνοδεύουν τόσα λόγια προσμονής σαν της Παρασκευής- και περιμένω μια καλή κουβέντα.

Μουδιασμένοι όλοι, τσιγκουνεύονται τα καλά λόγια, λες και θα τους χρεωθούν στην πιστωτική τους κάρτα.

Πίστευα ότι το χρίσμα του θεού –που διέταξε την ανθρωπότητα να ξεκουράζεται όταν έρχομαι- θα με έκανε αξιαγάπητη. Έκανα όμως λάθος.

Τόσες αναμνήσεις γεμίζουν τις ζωές των ανθρώπων χάρη σε μένα. Παρ’ όλ’ αυτά, όποτε αναφέρομαι στις ανθρώπινες κουβέντες, συνοδεύομαι από μελαγχολία και αμηχανία. Όλο «ναι μωρέ, εντάξει, αλλά...». Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι δεν έχουν χειρότερο στο χρόνο τους από τα απογεύματά μου. Έφτασαν στο σημείο να με χαρακτηρίζουν σαν αρρώστια. «Κυριακίτιδα». Νιώθω εντελώς απογοητευμένη πια.

Μονάχα σε κάτι παραπήγματα που εργάζονται ανθρώπινα σκουπίδια. Εκεί που ούτε θεϊκές διαταγές, ούτε επαναστάσεις έχουν πιάσει και όλοι είναι επτά μέρες την εβδομάδα σκυμμένοι. Μόνον εκεί με σκέπτονται με αγάπη. Ακόμη και στις προσευχές τους με βάζουν, αλλά και όταν τα παίρνουν στο κρανίο κι απαιτούν, για μένα λένε.

Τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου σήμερα. Να μην ξεχάσω, ευχαρίστησε εκ μέρους μου όσους με έχουν τραγουδήσει και θυμίζουν στον κόσμο ότι είμαι καλή κι αξίζω να με αγαπούν.

μόρρισσεϋ - έβερι ντέι ιζ λάικ σαν ντέι

αλίκη βουγιουκλάκη - η κυριακή
.

Looking forward to happier times

roy orbison - blue bayou

η φωτό από εδώ
.