Αδελφές και παλικάρια...

Επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς, έστειλε επιστολή στον προϊστάμενο Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ρόδου, για να προλάβει το Κακό.

Είναι να μην εντυπωσιάζεσαι; Όταν στη χώρα πέφτουν κορμιά και κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του, ένας εισαγγελέας προτάσσει το ανάστημά του ώστε να εφαρμοστεί επιτέλους η σοφή συμβουλή που λέει ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Αυτό σε περίπτωση ασθένειας βέβαια. Εδώ τι έχουμε;

Εδώ έχουμε ένα δήμαρχο, τον κ. Τ. Αλιφέρη, δήμαρχο της νήσου Τήλου, που αποφάσισε να τελέσει γάμους ομοφυλόφιλων.

Υπογραμμίζει λοιπόν ο κ. Σανιδάς ότι : «Με το άρθρο 21 του Συντάγματος προστατεύεται η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία. Μητρότητα και παιδική ηλικία τα οποία προστατεύονται επίσης από το Σύνταγμα είναι νοητά μόνον με την ύπαρξη γάμου μεταξύ ετεροφύλων».

Αντιθέτως με τον Έλληνα εισαγγελέα, στην άλλη άκρη του πλανήτη, την οπισθοδρομική, παρακμιακή και απολίτιστη Καλιφόρνια, πριν λίγες ημέρες άξεστοι, αγράμματοι και σίγουρα πισογλέντηδες δικαστές οδήγησαν με τις αποφάσεις τους στα εξής φρικαλέα:

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας ακύρωσε ως αντισυνταγματική την απαγόρευση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου που είχε επιβληθεί δια δημοψηφίσματος το 2000. Κηρύσσοντας αντισυνταγματική την απαγόρευση οι δικαστές διατύπωσαν το σκεπτικό τους ως εξής: " Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε παλιότερα η Πολιτεία μας αναγνωρίζει σήμερα ότι η δυνατότητα ενός ατόμου να οικοδομήσει μακροχρόνιους δεσμούς αγάπης και αφοσίωσης με ένα άλλο άτομο και να μεγαλώσει παιδιά με υπεύθυνο τρόπο δεν εξαρτάται από τις σεξουαλικές προτιμήσεις αυτού του ατόμου. Επιπλέον ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ατόμου -όπως το φύλο και η φυλή του- δεν είναι θεμιτό να αποτελούν κριτήριο αποκλεισμού και στέρησης των νομικών δικαιωμάτων του».

Γίνονται δε τέτοια Σόδομα και Γόμορρα στη μιαρή Αμέρικα, που ακόμη και οι δυο υποψήφιοι των Δημοκρατικών έκαναν δηλώσεις υπέρ των ίσων δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και εναντίον διχαστικών συνταγματικών διατάξεων που θα κατοχυρώνουν τις διακρίσεις είτε σε πολιτειακό είτε σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Μιλάμε για το απόλυτο αίσχος!

Ευτυχώς υπάρχει ο κ. Σανιδάς, ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα του Έλληνα, διαφορετικά η χώρα θα ήταν τελευταία σε όλα.

Εννοείται πως εμείς εδώ δε μασάμε από τέτοιες παπαριές: Αμερικανάκια είμαστε;

We don't need no education

Με σοβαρότητα και σχεδιασμό προχωρά αυτή η κυβέρνηση στο χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας, κι εμείς όχι μόνον δεν το εκτιμούμε, αλλά διαμαρτυρόμαστε κιόλας. Αχαριστία παιδί μου, τι να πεις.

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης, ιδρωκοπά για το καλό της παιδείας μας ολημερίς, πάντως. Επίσης φαίνεται ότι θαυμάζει σφόδρα τον Τζώρτζ Μπους το νεότερο, αφού του κλέβει τις ατάκες. Διαβεβαίωσε χτες ότι «θα επιβάλουμε τη Δημοκρατία».

Μάλιστα.

Από τον Υπουργό Παιδείας ας περάσουμε τώρα στην Υπουργό Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας (αυτό το δεύτερο με τρελαίνει...). Εκείνη ανακοίνωσε νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, που προβλέπει εργασία για ανηλίκους, από 16 ετών, με βασικό μισθό ανειδίκευτου εργάτη, με ασφαλιστική κάλυψη και πλήρες ωράριο. Αυτά θα τα πληρώνει ο ΟΑΕΔ, οι εργοδότες μη μου ανησυχείτε, δεκάρα δεν θα σας στοιχίσει. Μετά το πεντάμηνο, οι νεαροί εργαζόμενοι θα παίρνουν τον πούλο και θα έρχονται άλλοι στη θέση τους, ώστε να μην μείνει κανένας ανήλικος παραπονεμένος.

Ο επόμενος υπουργός σίγουρα θα ζηλέψει ένα τέτοιο μέτρο, οπότε μπορεί να φροντίσει για την εφαρμογή του από τα 12. Γιατί να περιμένουμε να μπουν τα παιδιά στο Γυμνάσιο; Για ορισμένα επαγγέλματα δε, ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν την εφαρμογή του μέτρου και λίγο νωρίτερα.

Έτσι όσα 16χρονα εκνευρίζονται από την τελειότητα με την οποία δουλεύουν τα σχολεία μας, θα παίρνουν για μερικά μηνάκια τα φράγκα και μετά... χέστηκαν κι αυτά και οι πολυάσχολοι γονείς του και το κράτος μας. Έχει ο Θεός... πάντα.

Ο συντονισμός αυτός των δύο υπουργείων θα οδηγήσει σε όλο και λιγότερους υποψήφιους για τα πανεπιστήμια, στα οποία στο μεταξύ ο κ. Στυλιανίδης θα έχει επιβάλει και τη Δημοκρατία, οπότε σύντομα θα λειτουργούν όλα τέλεια.

Λεπτομερέστερες πληροφορίες για λοβοτομή στα γραφεία ενημέρωσης πολιτών των υπουργείων.

Art before Politics

Πολύ άσχημα τα έχουν πάρει στο κρανίο οι δυτικοί με τη νίκη της Ρωσίας στη Eurovision. Δηλώσεις επί δηλώσεων για την ποιότητα των τραγουδιών που ψηφίστηκαν, για τις ιερές συμμαχίες των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών της Βαλκανικής.

Όλων αυτών είχε προηγηθεί η Αυστρία, της οποίας εκπρόσωποι είχαν δηλώσει από πέρυσι ότι δεν θα συμμετάσχουν στη Eurovision διότι δεν ψηφίζονται πλέον τα τραγούδια, αλλά οι χώρες.

Μέχρι και κοτζάμ sir έκανε δηλώσεις φέτος. Ο sir Terry Wogan, ο σχολιαστής του BBC για τη Eurovision, δήλωσε ότι δεν πρόκειται πια για διαγωνισμό τραγουδιού και ότι όλοι οι συμμετέχοντες από τη Δυτική Ευρώπη θα πρέπει να σκεφτούν αν θέλουν να συνεχίσουν τη συμμετοχή τους, αφού οι προοπτικές διάκρισης δεν είναι καλές.

Άμα μάθει κανείς στα πούπουλα, όσο να ‘ναι μετά δυσκολεύεται όταν τρώει τις χλαπάτσες.

Η Αγγλία ανήκει στην ομάδα που αποκαλείται “the big four”. Είναι οι τέσσερις χώρες που προκρίνονται κατευθείαν στον τελικό. Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία, οι οποίες ό,τι μαλακία τραγούδι και να στείλουν δεν κόβονται με τίποτα.

Χρόνια και χρόνια σάρωναν τις νίκες κι όλα τους φαίνονταν μια χαρά. Τώρα που επήλθε η εκδίκηση της γυφτιάς, τους κακοφαίνεται και θέλουν να την κάνουν.

Δεν συμφωνούν όλοι οι Άγγλοι με τον sir πάντως, αφού αρκετά σχόλια αναγνωστών σε αγγλικές ιστοσελίδες σούρνουν τα χειρότερα στο τραγούδι που έστειλε η χώρα τους.

Έχουν πάντως αυτοί οι Δυτικοί μια τάση να τα μαζεύουν και να φεύγουν όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τους βολεύουν. Όπως ο Πάπας, ο Ευγένιος, στη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας που απαιτούσε να του φιλήσουν τα πόδια ο Πατριάρχης και οι Ορθόδοξοι επίσκοποι. Μόλις τους χαλάει η σούπα, αμέσως να σπείρουν τη διχόνοια. Θα ξεχάσω εγώ τον Θεοδόσιο, που μοίρασε στους γιους του τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κόβοντάς την στα δυο;

Έτσι και τώρα, προβλέπω μέγα σχίσμα στη Eurovision. Εμ την κάνανε φέτες τη Σοβιετική Ένωση, εμ χαλιούνται τώρα που αλληλοψηφίζονται οι φέτες μεταξύ τους. Όλα δικά τους τα θέλουν αυτοί οι δυτικοί. Στο κάτω-κάτω, στρώστε το κώλο σας και γράφτε μια τραγουδάρα πρώτα και μετά τα λέμε. Πώς θα υπερβεί η Τέχνη την Πολιτική; Με τις σάχλες που στέλνετε;

Εδώ σε θέλω.

Eurovision

Καλά, όλες αυτές οι χώρες που ψήφισαν και έδωσαν τη νίκη στο τραγούδι της Ρωσίας, δεν ήταν αυτές που λύσσαγαν δεκαετίες ολόκληρες για την ανεξαρτησίας τους από την τυραννία των Σοβιετικών;

Δυο εξηγήσεις μπορεί να υπάρχουν. Είτε είναι όλοι τους μαζοχιστές, είτε ψηφίζουν οι νοσταλγοί του...καθεστώτος.

Baby you can drive my car (updated)

35 πυροσβεστικά οχήματα άμεσης επέμβασης δώρισε η εταιρία Mazda σε ισάριθμους δήμους και κοινότητες της χώρας.

Η τελετή παράδοσης έγινε την Τετάρτη στο Ζάππειο, όπου παρευρέθη και ο υπουργός Εσωτερικών κ. Παυλόπουλος.

Στην ομιλία του, ο υπουργός επεσήμανε πως υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους και το περιβάλλον και το ύφος του εξέφραζε την αυθεντική του έκπληξη για την προσφορά της εταιρίας.

Λογικό, αν σκεφτείς ότι ο ίδιος απέδειξε έμπρακτα που τους έχει γραμμένους τους συνανθρώπους του, με το περίφημο νομοσχέδιο για τους συμβασιούχους.

Όλοι χαρούμενοι και όλοι κερδισμένοι. Η εταιρία έκανε τζάμπα διαφήμιση, και πολύ γκλαμούρ μάλιστα - στα Ζάππεια (τςςςς), φιλανθρωπικό πρόσωπο (τςςςςςςςςς) - κέρδισε έκπτωση από την εφορία (εννοείται) και φυσικά πάτησε πόδι στις προμήθειες του κρατικού μηχανισμού.
Όσο πιο ελαστική θα γίνεται η απασχόληση στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι φιλανθρωπίες των εταιριών. It's simple mathematics darlings.

Τώρα πόσοι από τους υπαλλήλους των 350 ευρώ στους Δήμους και τις Κοινότητες θα έχουν δίπλωμα οδήγησης και στοιχειώδη εκπαίδευση για να κουμαντάρουν τα καλογυαλισμένα οχήματα όταν γύρω τους θα καίγεται ο τόπος, είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία δεν θα γίνει και ποτέ, οπότε τα βλέπω τα trucks να χρησιμοποιούνται για να πηγαίνουν οι Μαυρογιαλούροι από την κομματική εκδήλωση στη γκόμενα και πίσω.

Όχι άλλα σούργελα!

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος σ' αυτή χώρα που του ΄χει βγει το λάδι στη δουλειά, είναι η Καλομοίρα. Όσοι από σας κατανικήσατε τη κουλτουρίαση και στρώσατε κώλο χτες βράδυ για να παρακολουθήσετε τον ημιτελικό της Eurovision θα το διαπιστώσατε φαντάζομαι.

Από το Fame Story 2 - τότε που όλοι την αντιμετώπιζαν σαν εξωγήινη επειδή ήταν η "χαρά της ζωής" και δεν κουβαλούσε τη μιζέρια και τη μαγκιά των λοιπών συμμετεχόντων - κατάφερε το υποδειγματικό: να αλλάξει ώστε να παραμείνει ίδια.

Δεν ξέρω πώς θα τα πάει στον τελικό του Σαββάτου, πάντως η κ. Χούκλη στο χθεσινοβραδινό δελτίο ειδήσεων διάβασε την είδηση της πρόκρισής της σχεδόν με περιφρόνηση. Πού οι παλιές καλές εποχές με τις απευθείας συνδέσεις και τα ρεπορτάζ συνεχούς ροής...

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι έτσι και δεν είχε διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση, το Φεστιβάλ θα το έβλεπαν μόνον οι έγκλειστοι στις κλινικές και οι γιαγιάδες στα ακριτικά χωριά. Η βρετανική ποπ και ο νορβηγικός ρομαντισμός είχαν αποτελειώσει το θεσμό εδώ και χρόνια, οπότε μόνο χάρη στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ απολαμβάνουμε και πάλι το κιτσαριό και τη σάχλα που είναι το τελευταίο καταφύγιο οξυγόνωσης του δυτικού ανθρώπινου πνεύματος.

Όλα αυτά τα σούργελα μέσα και πέριξ της πολιτικής ζωής του τόπου θα έπρεπε να παραδειγματιστούν από την Καλομοίρα. Έτσι και δουλέψουν για καμιά δεκαριά χρόνια με την ίδια διάθεση και το ίδιο κέφι που δουλεύει εκείνη, η χώρα θα λύσει όλα της τα προβλήματα και μας βλέπω σύντομα Ελβετία της Μεσογείου.

Πολιτική συνέπεια

Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική κονίστρα, μπορεί να παθαίνεις ντουβρουτζά, όμως έχεις να υπερηφανεύεσαι ότι η χώρα επιδεικνύει σταθερότητα και συνέπεια σε κάποια πράγματα.

Από τα δις που διαχειριζόταν και μοίραζε με αντικειμενική ζέση ο παρ' ολίγον αυτόχειρας στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, έως τα 1.400 εκατομμύρια ευρώ της Siemens, που κατέληξαν στα ταμεία των δυο μεγάλων κομμάτων, από τα πανταχού παρόντα καρτέλ και το πέταγμα της ντομάτας και του ρυζιού στα ουράνια, μέχρι την ανεξέλεγκτη κατάποση ορυκτέλαιου, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι το πολιτικό τσίρκο Medrano της Ευρώπης.

Τώρα που ήρθε η Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν - ακόμη και στην καμένη γη της Πάρνηθας και της Ηλείας - μπορεί κανείς να πάψει να παρακολουθεί στημένους τσακωμούς στα δελτία ειδήσεων και να διαβάζει λοβοτομημένα άρθρα στις εφημερίδες. Στον πολύτιμο χρόνο που θα κερδίσει μπορεί να (ξανα) διαβάσει το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την ελληνική ιστορία, το "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους" του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Έτσι ο αναγνώστης, εκτός του ότι θα διασκεδάσει, θα διαπιστώσει ότι η ελληνική πολιτική υπήρξε, και συνεχίζει να είναι, συνεπής, όχι μόνον κατά την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο - από το 1830 έως το 1974 - αλλά και τα υπόλοιπα 34 χρόνια, μέχρι και σήμερα.

Ο αλληλοσπαραγμός και η μάσα συνεχίζονται αδιαλείπτως. Όπως οι Μαυροκορδάτοι κι οι Κωλέττηδες του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος, έτσι οι Καραμανλήδες κι οι Παπανδρέου.
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, διακόσια το λαδόξυδο!

Η βούτα, η μάσα, η διχόνοια και η ανικανότητα να παράγουμε έστω... σέλες ποδηλάτου ή οδοντογλυφίδες και κυρίως Πολιτική, παραμένουν οι αδιαπραγμάτευτες "σταθερές" της πατρίδας.

Δημήτρης Αβραμόπουλος

Ε, ψιτ












Κανένα νέο για όσα έγραφε η Αμαλία έχουμε Υπουργέ;

Το τρίτο, το καλύτερο.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ο Έλληνας θέλει να σπουδάσει στη Βρετανία, (άντε στις Η.Π.Α.) και νιώθει «γαμάτος» όταν οδηγεί Porsche, φοράει κοστούμι Armani, παπούτσια Ferragamo, (άντε Prada), ρολόι Rolex (άντε Panerai), καπαρντίνα Burberry, χρησιμοποιεί το τελευταίο μοντέλο κινητού της Nokia, έχει laptop Vaio της Sony (άντε Mac της Apple), πίνει σκοτσέζικο whisky (άντε σουηδική vodka), ενώ στη σφαίρα του ασυναγώνιστου winner ανήκουν όσοι ξεχωρίζουν τις χρονιές στις Veuve Clicquot και τα χαρμάνια στα κουβανέζικα πούρα.

Όσοι δεν ανήκουν στους παραπάνω, ονειρεύονται να ανήκουν. Πώς; Αναλαμβάνοντας πόστο που να τους εξασφαλίζει τις απαραίτητες μίζες για να μπουν κι αυτοί στο κλαμπ. Πόστο στο δημόσιο και τις παραφυάδες του φυσικά.

Όλοι οι ανωτέρω ξημεροβραδιάζονται (πάλι εδώ και αρκετές δεκαετίες) συζητώντας και βρίζοντας τα χάλια των υπηρεσιών του δημόσιου (ευρύτερου και στενού) τομέα, όπου τίποτα και κανείς δεν δουλεύει σωστά, «όπως οι ξένοι».

Μέχρι πρότινος τα μόνα που ο Έλληνας τα ήθελε ελληνικής προέλευσης ήταν το πασχαλινό αρνί, η φέτα και η γυναίκα - οι πουτάνες εξαιρούνται, τις προτιμά σε ανατολικοευρωπαϊκή βερσιόν. Τώρα σ’ αυτά τα δυο προστέθηκε και ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος.

Macho

- Τον άκουσες ρε συ τον Παναγόπουλο της ΕΡΤ, πώς τα χωσε για την εκπομπή του Κούλογλου; "δεν μου αρέσει η εκπομπή, δεν μου χρειάζεται", όξω απ' το μαγαζί μου. Μαγκιά;

- Τι μαγκιά ρε συ; Αυτή είναι η Ύψιστη Τέχνη του Γλειψίματος. Τώρα θα πάει στο Ρουσό και θα του πει "εγώ σας έβαλα πλάτες και τη πήρα πάνω μου κι αυτή τη μαλακία, τώρα για να προκόψω κι εγώ, στηρίχτε". Στη βουλή τον βλέπω στις επόμενες εκλογές.

Λετς σέι δε μπλακ τρούθ

Φωτιές ανάψανε στους απάνω δρόμους της δημοσιογραφίας με την απόφαση του προέδρου της ΕΡΤ κ. Χρ. Παναγόπουλου να διακόψει τη συνεργασία του Κρατικού Καναλιού, με το δημοσιογράφο κ. Στέλιο Κούλογλου.
Άναψαν και κόρωσαν κι οι μπλόγκερς, κάποιοι εκ των συναδέλφων του κ. Κούλογλου, ως και η κ. Φωτεινή Πιπιλή. Η κ. Πιπιλή του τα 'χει μαζεμένα του Προέδρου της ΕΡΤ, καθότι της είχε προσφέρει τον ίδιο πούλο από το μαγαζί της Αγίας Παρασκευής.
Θα πρέπει πάντως να ομολογήσουμε ότι - εκτός της δήλωσης του κ. Παναγόπουλου "Είπα στον κ. Κούλογλου ότι δεν μου αρέσει η εκπομπή, δεν μου χρειάζεται και πιστεύω ότι ο κύκλος της έκλεισε" - υπάρχει και μια άλλη αλήθεια στην υπόθεση αυτή.

Τόσα χρόνια ο κ. Κούλογλου βρισκόταν κάτω από την ίδια τηλεοπτική στέγη με δημοσιογραφικούς κολοσσούς, όπως η κ. Άννα Παναγιωταρέα, ο κ. Γιάννης Πολίτης. Και όχι μόνον. Αναρίθμητα είναι τα ονόματα των συναδέλφων του στην ΕΡΤ, που γράφουν ιστορία εβδομαδιαίως, όπως η κ. Μπήλιω Τσουκαλά, ο κ. Σωτήρης Τριανταφυλλόπουλος και τόσοι άλλοι. Για να μην αναφερθούμε στο δημοσιογραφικό δίδυμο Ρένιας Τσιτσιμπίκου - Γιώργου Αμυρά, που μόνον μια θέση στο BBC μπορεί να τους αξίζει σαν συνέχεια του έργου που επιτελούν στην ΕΡΤ.

Ως εκ τούτου... που πας ρε Καραμήτρο;

Douneika Uber Alles

Σήμερα τα ξημερώματα, δυο θαρραλέοι Πακιστανοί κι ένα πρεζόνι, με φυγάδευσαν σε μια χαμοκέλα στο κέντρο της Αθήνας. Απ’ ότι μου είπαν, με εντόπισαν απ’ τις φωνές. Απάγγειλα παράφωνα Ρεμπώ μπροστά απ’ το Δημαρχείο, στη πλατεία Κοτζιά, ενώ μια ημίγυμνη κοντόχοντρη γυναίκα με χρυσή κυλότα, με είχε δεμένη μ' ένα λουρί κι ένας εκπαιδευμένος μπαμπουίνος μου έβαφε τα νύχια μπλε.

Με απελευθέρωσαν παλεύοντας γενναία με τη νάνα και τη μαϊμού. Αφού με συνέφεραν, τους εξήγησα ότι είχα πέσει θύμα απαγωγής. Μόλις τους είπα ότι είμαι η Βίβιαν Γιαδικιάρογλου, ο Σ., που εκτός από πρεζόνι είναι και απόφοιτος της Οξφόρδης, με έσφιξε στην αγκαλιά του, συγκινημένος που με γνώριζε επιτέλους από κοντά (και δακρυσμένος για την επιλογή των στίχων του Ρεμπώ) και άρχισε να μου διηγείται τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων.

Ομολογώ ότι απόρησα με τα νέα για τον Γιόζεφ Φριτσλ από την Αυστρία. (Τίποτα δεν διδάσκονται αυτοί οι λαοί από τη χώρα μας...) Ο Σ. μου εξήγησε ότι από ψυχιατρικής απόψεως, η περίπτωσή του είναι κλασική περίπτωση «ανδρικού ναρκισσισμού». Όταν του εξήγησα ότι ο ναρκισσισμός είναι ένα γυναικείο χαρακτηριστικό και ότι οι άνδρες δεν είναι ποτέ νάρκισσοι, απλώς έχουν πολύ αυτοπεποίθηση και σπανιότερα μια ανάγκη για εξουσία, αποφάσισε να κόψει τα ναρκωτικά και να ξαναγυρίσει στα θρανία του Καίμπριτζ, αφού στην Οξφόρδη μάλλον μόνον μαλακίες του είχαν διδάξει.

Πάντως καταλήξαμε ότι και από την περίπτωση του Φριτσλ, αποδεικνύεται το μεγαλείο της χώρας μας. Αν ο δυστυχής Αυστριακός ζούσε στην Ελλάδα, θα μπορούσε ανενόχλητος να γαμεί την κόρη του και ενίοτε να την προσφέρει και σε κανα κολλητό, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι Έλληνες, χωρίς να χρειάζεται να την κρύβει. Ούτε έξοδα για διαμερίσματα στα υπόγεια, ούτε αρρώστιες και νοσοκομεία, τίποτα. Οι γείτονες δε θα έλεγαν κουβέντα σε κανέναν. Το δράμα του κοριτσιού θα το ήξεραν όλοι, ακόμη κι η ίδια του η μάνα, αλλά κανένας δεν θα τον κατέδιδε στις αρχές. Το πολύ – πολύ, αν τον εκνεύριζε, η κόρη ή κάποιο απ’ τα εγγόνια-παιδιά και τα σάπιζε στο ξύλο, να κατέληγαν σε κανένα νοσοκομείο, απ’ όπου θα έφευγαν με τις γνωστές δικαιολογίες.

Αν πάλι της τη βάραγε της κόρης και αποφάσιζε να καταγγείλει την κακοποίησή της στη μάνα ή σε καμιά αστυνομία, το πιθανότερο είναι ότι θα το μετάνιωνε πικρά. Η μάνα θα την έβγαζε τρελή και μπορεί να την πέταγε στο δρόμο, προς μεγάλη απογοήτευση του τρυφερού πατέρα, που θα αναγκαζόταν να βατεύει τίποτα άγνωστες περαστικές.

Στην αστυνομία πάλι, δυο είναι τα ενδεχόμενα. Ή θα της έλεγαν ότι «τι να κάνουμε κυρία μου, συμβαίνουν αυτά» ή θα την έστελναν στα δικαστήρια, όπου μάλλον δεν θα κατάφερνε και σπουδαία πράγματα. Θα ξαναζούσε τους βιασμούς, έναν προς έναν, θα έπρεπε να τα βάλει με τη μακριά λίστα των μαρτύρων υπεράσπισης που θα επιβεβαίωναν τον πρόεδρο του δικαστηρίου για το ηθικό ανάστημα του πατρός και στο τέλος θα της έλεγαν ότι τα ‘θελε κι από πάνω.

Αυτή η ανοχή για τις ιδιαιτερότητες του διπλανού μας, που μας χαρακτηρίζει σα λαό είναι που μας γλυτώνει από τέτοια διεθνή ρεζιλίκια. Ενώ τα κορόιδα οι Αυστριακοί, που σπεύδουν να επεμβαίνουν γρήγορα και αποτελεσματικά υπέρ των θυμάτων, οδηγούν τους βιαστές σε πράξεις σαν αυτή του Φριτσλ τώρα ή του Βόλφγκανγκ Πρίκοπιλ πριν δυο χρόνια. Οπότε αφού δεν μπορούν να βιάσουν ελεύθερα, στο σπίτι ή στη γύρα, χώνουν τα κορίτσια στις υπόγες.

Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους αδαής ξένους ότι κάτι ξέρουμε εμείς που αφήνουμε το έγκλημα ανέγγιχτο στις γειτονιές της χώρας.
(Οι απαγωγές των blogers εξαιρούνται και οι υπαίτιοι θα πληρώσουν!)

Apagogi

Αγαπητοί αναγνώστες
ανεβάζω αυτό το ποστ πολύ βιαστικά, από ένα laptop που βούτηξα από έναν αθώο περαστικό.

Όλες αυτές τις μέρες, που δεν έχω γράψει μια λέξη, βρισκόμουν στα χέρια αδίστακτων απαγωγέων. Πριν λίγες ώρες κατάφερα να ξεγελάσω έναν από τους σκληροτράχηλους φύλακες, που με κρατούσαν κλειδωμένη σε ένα κελί που έμοιαζε σαν σουίτα ακριβού ξενοδοχείου.

Υποχρεώθηκα να πουλήσω γοητεία και να υποσχεθώ καυτό έρωτα στην επόμενη βάρδιά του, πριν του σερβίρω το ουίσκι με τα 20 panadol που κουβαλάω πάντα μέσα στο σουτιέν μου, ώστε να μην ξεμείνω ποτέ και υποφέρω από φρικτούς πόνους περιόδου αν ποτέ βρεθώ -πρώτη μέρα αδιάθετη- σε κάποιο νησί που δεν έχουν παυσίπονα.
Κάποια μέρα, όταν δεν θα τρέχω να γλιτώσω από τους απαγωγείς μου θα γράψω για την υποχονδρία.

Δε γνωρίζω ποιοι και γιατί οργάνωσαν την τεράστια επιχείρηση της απαγωγής μου, αλλά οι άνθρωποι που με ανέκριναν - σε μια άγνωστη γλώσσα - μοιάζουν με νάνους ακτιβιστές. Θα μπορούσαν να είναι οδοκαθαριστές σε μια πόλη του Ισαάκ Ασίμοφ ή οδηγοί αγωνιστικών παγοθραυστικών σε μελλοντολογικό διήγημα του Χρήστου Χωμενίδη. Έχουν όλοι πρόσωπα που σου δημιουργούν μια ανατριχιαστική ανασφάλεια - όπως όταν βλέπεις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να χαμογελά - και τους διακρίνει μια υπερβολική ευγένεια, που μου προξενεί συνεχείς εφιδρώσεις, διάρροιες και ναυτίες.

Προσπάθησα να συνεννοηθώ και στις 6 ξένες γλώσσες που μιλάω άπταιστα, αλλά μόνον η body language έφερε κάποια στοιχειώδη αποτελέσματα.

Δυστυχώς αυτή τη στιγμή βλέπω έξω απ' τους τζαμένιους τοίχους μια νάνα με χρυσή λαμέ κυλότα πάνω από ένα φλούο πράσινο κολάν να κοιτάζει επίμονα προς το μέρος μου, με την απαίσια μύτη της κολλημένη στη τζαμαρία.
Δεν με έχει εντοπίσει ακόμη. Από τη μέση και πάνω είναι γυμνή και βλέπω ότι έχει τρία βυζιά, με πήρσινγκ και στις έξι θηλές της. Ετοιμάζεται να μπει στην τεράστια αίθουσα.
Πρέπει να φύγω.

Ο Ινδός είναι αλλιώς!

Καλό μήνα